بهترین شعر غزلیات شمس

یا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانی

جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی

                                      بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی

صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم

                                     یا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانی

گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواند

                                     ور راه نمی‌دانی در پنجه ره دانی

بازآ که در آن محبس قدر تو نداند کس

                                     با سنگ دلان منشین چون گوهر این کانی

ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته

                                     از دام جهان جسته بازآ که ز بازانی

هم آبی و هم جویی هم آب همی‌جویی

                                     هم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانی

چند است ز تو تا جان تو طرفه تری یا جان

                                     آمیخته‌ای با جان یا پرتو جانانی

نور قمری در شب قند و شکری در لب

                                     یا رب چه کسی یا رب اعجوبه ربانی

هر دم ز تو زیب و فر از ما دل و جان و سر

                                     بازار چنین خوشتر خوش بدهی و بستانی

از عشق تو جان بردن وز ما چو شکر مردن

                                     زهر از کف تو خوردن سرچشمه حیوانی
 
مولانا

برچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۷/۰۴/۳۰ساعت
19:22 توسط آدم برفی| GetBC(1391);|

صورتگر نقاشم هر لحظه بتی سازم

صورتگر نقاشم هر لحظه بتی سازم

                               وانگه همه بت‌ها را در پیش تو بگدازم

صد نقش برانگیزم با روح درآمیزم

                               چون نقش تو را بینم در آتشش اندازم

تو ساقی خماری یا دشمن هشیاری

                               یا آنک کنی ویران هر خانه که می سازم

جان ریخته شد بر تو آمیخته شد با تو

                               چون بوی تو دارد جان جان را هله بنوازم

هر خون که ز من روید با خاک تو می گوید

                               با مهر تو همرنگم با عشق تو هنبازم

در خانه آب و گل بی‌توست خراب این دل

                               یا خانه درآ جانا یا خانه بپردازم
 
مولانا

برچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۷/۰۴/۲۴ساعت
12:0 توسط آدم برفی| GetBC(1390);|

در این سرما و باران یار خوشتر

در این سرما و باران یار خوشتر

                              نگار اندر کنار و عشق در سر

نگار اندر کنار و چون نگاری

                              لطیف و خوب و چست و تازه و تر

در این سرما به کوی او گریزیم

                              که مانندش نزاید کس ز مادر

در این برف آن لبان او ببوسیم

                              که دل را تازه دارد برف و شکر

مرا طاقت نماند از دست رفتم

                              مرا بردند و آوردند دیگر

خیال او چو ناگه در دل آید

                              دل از جا می‌رود الله اکبر
 
مولانا

برچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۴/۰۸/۱۰ساعت
18:5 توسط آدم برفی| GetBC(1328);|

ای نوبهار عاشقان داری خبر از یار ما

ای نوبهار عاشقان داری خبر از یار ما                             ای از تو آبستن چمن و ای از تو خندان باغ‌هاای بادهای خوش نفس عشاق را فریادرس                             ای پاکتر از جان و جا آخر کجا بودی کجاای فتنه روم و حبش حیران شدم کاین بوی خوش                             پیراهن یوسف بود یا خود روان مصطفیای جویبار راستی از جوی یار ماستی                             بر سینه‌ها سیناستی بر جان‌هایی جان فزاای قیل و ای قال تو خوش و ای جمله اشکال تو خوش                             ماه تو خوش سال تو خوش ای سال و مه چاکر تو را مولانا برچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۲/۰۷/۲۷ساعت
15:50 توسط آدم برفی| GetBC(1070);|

در هوایت بی قرارم روز و شب
در هوایت بی قرارم روز و شب
                           سر ز پایت بر ندارم روز و شب
روز و شب را همچو خود مجنون کنم
                           روز و شب را کی گذارم روز و شب؟!
جان و دل می خواستی از عاشقان
                           جان و دل را می سپارم روز و شب
تا نیابم آنچه در مغز منست
                           یک زمانی سر نخارم روز و شب
تا که عشقت مطربی آغاز کرد
                           گاه چنگم، گاه تارم روز و شب
ای مهار عاشقان در دست تو
                           در میان این قطارم روز و شب
زآن شبی که وعده دادی روز وصل
                           روز و شب را می شمارم روز و شب
بس که کشت مهر جانم تشنه است
                           ز ابر دیده اشکبارم روز و شب
 
حضرت مولانا
ارسالی از نازنین عزیزبرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۲/۰۷/۰۹ساعت
0:16 توسط آدم برفی| GetBC(1054);|

شد ز غمت خانه سودا دلم

شد ز غمت خانه سودا دلم

                             در طلبت رفت به هر جا دلم

در طلب زهره رخ ماه رو

                             می نگرد جانب بالا دلم

فرش غمش گشتم و آخر ز بخت

                             رفت بر این سقف مصفا دلم
آه که امروز دلم را چه شد

                             دوش چه گفته است کسی با دلم

از طلب گوهر گویای عشق

                             موج زند موج چو دریا دلم

روز شد و چادر شب می درد

                             در پی آن عیش و تماشا دلم

از دل تو در دل من نکته‌هاست

                             وه چه ره است از دل تو تا دلم

گر نکنی بر دل من رحمتی

                             وای دلم وای دلم وا دلم

ای تبریز از هوس شمس دین

                             چند رود سوی ثریا دلم
 
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۲/۰۶/۰۳ساعت
15:49 توسط آدم برفی| GetBC(1022);|

همیشه من چنین مجنون نبودم

همیشه من چنین مجنون نبودم

                             ز عقل و عافیت بیرون نبودم

چو تو عاقل بدم من نیز روزی

                             چنین دیوانه و مفتون نبودم

مثال دلبران صیاد بودم

                             مثال دل میان خون نبودم

در این بودم که این چون است و آن چون

                             چنین حیران آن بی‌چون نبودم

تو باری عاقلی بنشین بیندیش

                             کز اول بوده‌ام اکنون نبودم

همی‌جستم فزونی بر همه کس

                             چو صید عشق روزافزون نبودم

چو دود از حرص بالا می دویدم

                             به معنی جز سوی هامون نبودم

چو گنج از خاک بیرون اوفتادم

                             که گنجی بودم و قارون نبودم
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۲/۰۶/۰۲ساعت
7:45 توسط آدم برفی| GetBC(1019);|

خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو
خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو
                              به دو نقش و به دو صورت، به یکی جان من و تو
داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات
                              آن زمانی که درآییم به بستان من و تو
اختران فلک آیند به نظّاره ما
                              مه خود را بنماییم بدیشان من و تو  
من و تو، بی من‌و‌تو، جمع شویم از سر ذوق
                              خوش و فارغ، ز خرافات پریشان، من و تو
طوطیان فلکی جمله شکرخوار شوند
                              در مقامی که بخندیم بدان سان، من و تو
این عجبتر که من و تو به یکی کنج این جا
                              هم در این دم به عراقیم و خراسان من و تو!
به یکی نقش بر این خاک و بر آن نقش دگر
                              در بهشت ابدی و شکرستان من و تو

 حضرت مولانا برچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۱۲/۱۵ساعت
8:14 توسط آدم برفی| GetBC(822);|

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

                                       ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

                                       جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

                                       آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

                                       پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما

در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل

                                       وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۱۰/۱۱ساعت
15:16 توسط آدم برفی| GetBC(719);|

بی همگان بسر شود بی تو بسر نمی‌شود
بی همگان بسر شود بی تو بسر نمی‌شود
                                     داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود
دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو
                                     گوش طرب به دست تو بی تو بسر نمی‌شود
جان ز تو جوش می‌کند دل ز تو نوش می‌کند
                                     عقل خروش می‌کند بی تو بسر نمی‌شود
خمر من و خمار من باغ من و بهار من
                                     خواب من و قرار من بی تو بسر نمی‌شود
جاه و جلال من تویی ملکت و مال من تویی
                                     آب زلال من تویی بی تو بسر نمی‌شود
گاه سوی جفا روی گاه سوی وفا روی
                                     آن منی کجا روی بی تو بسر نمی‌شود
دل بنهند برکنی توبه کنند بشکنی
                                     این همه خود تو می‌کنی بی تو بسر نمی‌شود
بی تو اگر بسر شدی زیر جهان زبر شدی
                                     باغ ارم سقر شدی بی تو بسر نمی‌شود
بی تو نه زندگی خوشم بی تو نه مردگی خوشم
                                     سر ز غم تو چون کشم بی تو بسر نمی‌شود
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۱۰/۰۵ساعت
7:0 توسط آدم برفی| GetBC(702);|

بر سر کوی تو عقل از سر جان برخیزد

بر سر کوی تو عقل از سر جان برخیزد

                                 خوشتر از جان چه بود از سر آن برخیزد

بر حصار فلک ار خوبی تو حمله برد

                                 از مقیمان فلک بانگ امان برخیزد

بگذر از باغ جهان یک سحر ای رشک بهار

                                 تا ز گلزار و چمن رسم خزان برخیزد

پشت افلاک خمیدست از این بار گران

                                 ای سبک روح ز تو بار گران برخیزد

من چو از تیر توام بال و پری بخش مرا

                                 خوش پرد تیر زمانی که کمان برخیزد

رمه خفتست همی‌گردد گرگ از چپ و راست

                                 سگ ما بانگ برآرد که شبان برخیزد

من گمانم تو عیان پیش تو من محو به هم

                                 چون عیان جلوه کند چهره گمان برخیزد

هین خمش دل پنهانست کجا زیر زبان

                                 آشکارا شود این دل چو زبان برخیزد

این مجابات مجیر است در آن قطعه که گفت

                                 بر سر کوی تو عقل از سر جان برخیزد
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۹/۱۳ساعت
7:33 توسط آدم برفی| GetBC(632);|

هیچ مگو

من غلام قمرم، غیر قمر هیچ مگو
                                  پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
                                  ور ازین بی خبری رنج مبر هیچ مگو    
دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
                                  آمدم، نعره مزن، جامه مدر هیچ مگو
گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم
                                  گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو
من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت
                                  سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
قمری، جان صفتی در ره دل پیدا شد
                                  در ره دل چه لطیف است سفر هیچ مگو
گفتم ای دل چه مه ست این دل اشارت می کرد    
                                  که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو
گفتم این روی فرشته ست عجب یا بشر است
                                  گفت این غیر فرشته ست و بشر هیچ مگو
گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد
                                  گفت می باش چنین، زیر و زبر هیچ مگو
ای نشسته تو درین خانه پر نقش و خیال
                                  خیز ازین خانه برو رخت ببر هیچ مگو
گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست
                                  گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۸/۱۵ساعت
22:21 توسط آدم برفی| GetBC(549);|

مرغ باغ ملكوت
روزها فكر من اين است و همه شب سخنم
                                     كه چرا غافل از احوال دل خويشتنم

از كجا آمده ام آمدنم بهر چه بود
                                    به كجا مي روم ؟ آخر ننمايی وطنم

مانده ام سخت عجب كز چه سبب ساخت مرا
                                    يا چه بود است مراد وی از اين ساختنم

جان كه از عالم عِلوی است يقين می دانم
                                    رخت خود باز بر آنم كه همان جا فكنم

مرغ باغ ملكوتم نيم از عالم خاك
                                    دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز كه پرواز كنم تا بر دوست
                                    به هوای سر كويش پر و بالی بزنم

كيست در گوش كه او می شنود آوازم
                                    يا كدام است سخن می نهد اندر دهنم

كيست در ديده كه از ديده برون می نگرد
                                    يا چه جان است نگويی كه منش پيرهنم

تا به تحقيق مرا منزل و ره ننمايی
                                    يكدم آرام نگيرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد
                                    از سر عربده مستانه به هم درشكنم

من به خود نامدم اين جا كه به خود باز روم
                                    آن كه آورد مرا باز برد در وطنم

تو مپندار كه من شعر به خود می گويم
                                    تا كه هشيارم و بيدار يكی دم نزنم

شمس تبريز اگر روی به من بنمايی
                                    والله اين قالب مردار به هم در شكنم
 
مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۸/۰۷ساعت
12:9 توسط آدم برفی| GetBC(528);|

منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی

منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی

                                  مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی

به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی

                                  بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی

بشکن سبوی خوبان که تو یوسف جمالی

                                  چو مسیح دم روان کن که تو نیز از آن هوایی

به صف اندرآی تنها که سفندیار وقتی

                                  در خیبر است برکن که علی مرتضایی

بستان ز دیو خاتم که تویی به جان سلیمان

                                  بشکن سپاه اختر که تو آفتاب رایی

چو خلیل رو در آتش که تو خالصی و دلخوش

                                  چو خضر خور آب حیوان که تو جوهر بقایی

بسکل ز بی‌اصولان مشنو فریب غولان

                                  که تو از شریف اصلی که تو از بلند جایی

تو به روح بی‌زوالی ز درونه باجمالی

                                   تو از آن ذوالجلالی تو ز پرتو خدایی

تو هنوز ناپدیدی ز جمال خود چه دیدی

                                   سحری چو آفتابی ز درون خود برآیی

تو چنین نهان دریغی که مهی به زیر میغی

                                   بدران تو میغ تن را که مهی و خوش لقایی

چو تو لعل کان ندارد چو تو جان جهان ندارد

                                   که جهان کاهش است این و تو جان جان فزایی

تو چو تیغ ذوالفقاری تن تو غلاف چوبین

                                   اگر این غلاف بشکست تو شکسته دل چرایی

تو چو باز پای بسته تن تو چو کنده بر پا

                                   تو به چنگ خویش باید که گره ز پا گشایی

چه خوش است زر خالص چو به آتش اندرآید

                                   چو کند درون آتش هنر و گهرنمایی

مگریز ای برادر تو ز شعله‌های آذر

                                   ز برای امتحان را چه شود اگر درآیی

به خدا تو را نسوزد رخ تو چو زر فروزد

                                   که خلیل زاده‌ای تو ز قدیم آشنایی

تو ز خاک سر برآور که درخت سربلندی

                                    تو بپر به قاف قربت که شریفتر همایی

ز غلاف خود برون آ که تو تیغ آبداری

                                    ز کمین کان برون آ که تو نقد بس روایی

شکری شکرفشان کن که تو قند نوشقندی

                                    بنواز نای دولت که عظیم خوش نوایی
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۶/۲۹ساعت
10:17 توسط آدم برفی| GetBC(447);|

مرده بدم زنده شدم

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

                                        دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

دیده سیر است مرا جان دلیر است مرا

                                        زهره شیر است مرا زهره تابنده شدم

گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ای

                                        رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدم

گفت که سرمست نه‌ای رو که از این دست نه‌ای

                                        رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شدم

گفت که تو کشته نه‌ای در طرب آغشته نه‌ای

                                        پیش رخ زنده کنش کشته و افکنده شدم

گفت که تو زیرککی مست خیالی و شکی

                                        گول شدم هول شدم وز همه برکنده شدم

گفت که تو شمع شدی قبله این جمع شدی

                                        جمع نیم شمع نیم دود پراکنده شدم

گفت که شیخی و سری پیش رو و راهبری

                                        شیخ نیم پیش نیم امر تو را بنده شدم

گفت که با بال و پری من پر و بالت ندهم

                                        در هوس بال و پرش بی‌پر و پرکنده شدم

گفت مرا دولت نو راه مرو رنجه مشو

                                        زانک من از لطف و کرم سوی تو آینده شدم

گفت مرا عشق کهن از بر ما نقل مکن

                                        گفتم آری نکنم ساکن و باشنده شدم

چشمه خورشید تویی سایه گه بید منم

                                        چونک زدی بر سر من پست و گدازنده شدم

تابش جان یافت دلم وا شد و بشکافت دلم

                                        اطلس نو بافت دلم دشمن این ژنده شدم

صورت جان وقت سحر لاف همی‌زد ز بطر

                                         بنده و خربنده بدم شاه و خداونده شدم

شکر کند کاغذ تو از شکر بی‌حد تو

                                         کآمد او در بر من با وی ماننده شدم

شکر کند خاک دژم از فلک و چرخ به خم

                                         کز نظر وگردش او نورپذیرنده شدم

شکر کند چرخ فلک از ملک و ملک و ملک

                                         کز کرم و بخشش او روشن بخشنده شدم

شکر کند عارف حق کز همه بردیم سبق

                                         بر زبر هفت طبق اختر رخشنده شدم

زهره بدم ماه شدم چرخ دو صد تاه شدم

                                         یوسف بودم ز کنون یوسف زاینده شدم

از توام ای شهره قمر در من و در خود بنگر

                                         کز اثر خنده تو گلشن خندنده شدم

باش چو شطرنج روان خامش و خود جمله زبان

                                         کز رخ آن شاه جهان فرخ و فرخنده شدم
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۶/۱۸ساعت
8:47 توسط آدم برفی| GetBC(431);|

وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم

وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم

                                      بند را برگسلیم از همه بیگانه شویم

جان سپاریم دگر ننگ چنین جان نکشیم

                                      خانه سوزیم و چو آتش سوی میخانه شویم

تا نجوشیم از این خنب جهان برناییم

                                       کی حریف لب آن ساغر و پیمانه شویم

سخن راست تو از مردم دیوانه شنو

                                       تا نمیریم مپندار که مردانه شویم

در سر زلف سعادت که شکن در شکن است

                                       واجب آید که نگونتر ز سر شانه شویم

بال و پر باز گشاییم به بستان چو درخت

                                        گر در این راه فنا ریخته چون دانه شویم

گر چه سنگیم پی مهر تو چون موم شویم

                                        گر چه شمعیم پی نور تو پروانه شویم

گر چه شاهیم برای تو چو رخ راست رویم

                                        تا بر این نطع ز فرزین تو فرزانه شویم

در رخ آینه عشق ز خود دم نزنیم

                                        محرم گنج تو گردیم چو پروانه شویم

ما چو افسانه دل بی‌سر و بی‌پایانیم

                                        تا مقیم دل عشاق چو افسانه شویم

گر مریدی کند او ما به مرادی برسیم

                                        ور کلیدی کند او ما همه دندانه شویم

مصطفی در دل ما گر ره و مسند نکند

                                        شاید ار ناله کنیم استن حنانه شویم

نی خمش کن که خموشانه بباید دادن

                                        پاسبان را چو به شب ما سوی کاشانه شویم
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۶/۰۵ساعت
12:56 توسط آدم برفی| GetBC(402);|

هله عاشقان بشارت که نماند این جدایی

هله عاشقان بشارت که نماند این جدایی

                                        برسد وصال دولت بکند خدا خدایی

ز کرم مزید آید دو هزار عید آید

                                        دو جهان مرید آید تو هنوز خود کجایی

شکر وفا بکاری سر روح را بخاری

                                        ز زمانه عار داری به نهم فلک برآیی

کرمت به خود کشاند به مراد دل رساند

                                        غم این و آن نماند بدهد صفا صفایی

هله عاشقان صادق مروید جز موافق

                                        که سعادتی است سابق ز درون باوفایی

به مقام خاک بودی سفر نهان نمودی

                                        چو به آدمی رسیدی هله تا به این نپایی

تو مسافری روان کن سفری بر آسمان کن

                                        تو بجنب پاره پاره که خدا دهد رهایی

بنگر به قطره خون که دلش لقب نهادی

                                        که بگشت گرد عالم نه ز راه پر و پایی

نفسی روی به مغرب نفسی روی به مشرق

                                        نفسی به عرش و کرسی که ز نور اولیایی

بنگر به نور دیده که زند بر آسمان‌ها

                                        به کسی که نور دادش بنمای آشنایی

خمش از سخن گزاری تو مگر قدم نداری

                                       تو اگر بزرگواری چه اسیر تنگنایی
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۶/۰۱ساعت
16:53 توسط آدم برفی| GetBC(397);|

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد

                                       آواره عشق ما آواره نخواهد شد

آن را که منم خرقه عریان نشود هرگز

                                       وان را که منم چاره بیچاره نخواهد شد

آن را که منم منصب معزول کجا گردد

                                       آن خاره که شد گوهر او خاره نخواهد شد

آن قبله مشتاقان ویران نشود هرگز

                                       وان مصحف خاموشان سی پاره نخواهد شد

از اشک شود ساقی این دیده من لیکن

                                       بی نرگس مخمورش خماره نخواهد شد

بیمار شود عاشق اما بنمی میرد

                                       ماه ار چه که لاغر شد استاره نخواهد شد

خاموش کن و چندین غمخواره مشو آخر

                                       آن نفس که شد عاشق اماره نخواهد شد
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۶/۰۱ساعت
0:8 توسط آدم برفی| GetBC(396);|

آمده‌ام که سر نهم
آمده‌ام که سر نهم عشق تو را به سر برم

                                  ور تو بگوییم که نی نی شکنم شکر برم
آمده‌ام چو عقل و جان از همه دیده‌ها نهان
                                  تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم
آمده‌ام که ره زنم بر سر گنج شه زنم
                                  آمده‌ام که زر برم زر نبرم خبر برم
گر شکند دل مرا جان بدهم به دل شکن
                                  گر ز سرم کله برد من ز میان کمر برم
اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم
                                 اوست گرفته شهر دل من به کجا سفر برم
آنک ز زخم تیر او کوه شکاف می کند
                                 پیش گشادتیر او وای اگر سپر برم
گفتم آفتاب را گر ببری تو تاب خود
                                 تاب تو را چو تب کند گفت بلی اگر برم
آنک ز تاب روی او نور صفا به دل کشد
                                 و آنک ز جوی حسن او آب سوی جگر برم
در هوس خیال او همچو خیال گشته‌ام
                                 وز سر رشک نام او نام رخ قمر برم
این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من
                                 گفت بخور نمی‌خوری پیش کسی دگر برم
مولانا برچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۵/۱۵ساعت
0:31 توسط آدم برفی| GetBC(354);|

آمده ای که راز من بر همگان بیان کنی
آمده ای که راز من بر همگان بیان کنی
                                      وان شهِ بی نشانه را جلوه دهی نشان کنی
دوش خیال مست تو آمد و جام بر کفش
                                      گفتم : می نمی خورم  گفت : مکن، زیان کنی
گفتم: ترسم اَر خورم شرم بپّرد از سرم
                                      دست برم به جعد تو، بز ز من کران کنی
دید که ناز می کنم، گفت: بیا عجب کسی
                                      جان به تو روی آورد، روی بدو گران کنی
با همگان پلاس و کم با چو منی پلاس هم
                                      خاصبک نهان منم راز ز من نهان کنی
گنج دل زمین منم، سر چه نهی تو بر زمین
                                      قبله آسمان منم، رو چه به آسمان کنی
سوی شهی نگر که او  نور نظر دهد تو را
                                      ور به ستیزه سرکشی  روز اجل چنان کنی
رنگ رخت که داد روز رد شو از برای او
                                      چون ز پی سیاهه‌ای روی چو زعفران کنی
همچو خروس باش نر وقت شناس و پیش رو
                                      حیف بود خروس را ماده چو ماکیان کنی
کژ بنشین و راست گو راست بود سزا بود
                                      جان و روان تو منم سوی دگر روان کنی
گر به مثال اقرضوا قرض دهی قراضه‌ای
                                       نیم قراضه قلب را گنج کنی و کان کنی
ور دو سه روز چشم را بند کنی باتقوا
                                       چشمه چشم حس را بحر در عیان کنی
ور به نشان ما روی  راست چو تیر، ساعتی
                                       قامت تیر چرخ را  بر زه خود کمان کنی
بهتر ازین کرم بود؟  جرم تو را، گنه تو را
                                       شرح کنم که پیش من  بر چه نمط فغان کنی
بس که نگنجد آن سخن کاو بنبشت در دهان
                                        گر همه ذره ذره را باز کشی دهان کنی
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۴/۲۸ساعت
10:42 توسط آدم برفی| GetBC(293);|

یک نفس بی یار نتوانم نشست
یک نفس بی یار نتوانم نشست
                                          بی رخ دلدار نتوانم نشست
از سر می می نخواهم خاستن
                                          یک زمان هشیار نتوانم نشست
نور چشمم اوست من بی نور چشم
                                          روی با دیوار نتوانم نشست
دیده را خواهم به نورش بر فروخت 
                                          یک نفس بی یار نتوانم نشست
من که از اطوار بیرون جسته ام
                                          با چنین اطوار نتوانم نشست
من که دایم بلبل جان بوده ام
                                          بی گل و گلزار نتوانم نشست
کار من پیوسته چون بی کار تست 
                                          بیش ازین بی کار نتوانم نشست
هر نفس خواهی تجلای دگر
                                          زان که بی انوار نتوانم نشست
زان که یک دم در جهان جسم و جان
                                          بی غم آن یار نتوانم نشست
شمس را هر لحظه می گوید بلند
                                          بی اولی الا بصار نتوانم نشست
من هوای یار دارم بیش ازین 
                                          در غم اغیار نتوانم نشست
حضرت مولانا
 
با تشکر از دوست عزیزم ” سلام “برچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۴/۱۹ساعت
0:58 توسط آدم برفی| GetBC(268);|

سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش
 

سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش
                                   مستانه شد حدیثش پیچیده شد زبانش
گه می فتد از این سو گه می فتد از آن سو
                                   آن کس که مست گردد خود این بود نشانش
چشمش بلای مستان ما را از او مترسان
                                  من مستم و نترسم از چوب شحنگانش
ای عشق الله الله سرمست شد شهنشه
                                   برجه بگیر زلفش درکش در این میانش
اندیشه ای که آید در دل ز یار گوید
                                  جان بر سرش فشانم پرزر کنم دهانش
آن روی گلستانش وان بلبل بیانش
                                   وان شیوه هاش یا رب تا با کیست آنش   
این صورتش بهانه ست او نور آسمانست
                                   بگذر ز نقش و صورت جانش خوشست جانش
دی را بهار بخشد شب را نهار بخشد
                                   پس این جهان مرده زنده ست از آن جهانش
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۳/۲۶ساعت
0:2 توسط آدم برفی| GetBC(188);|

من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه

من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه
                                    صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه

در شهر یکی کس را هشیار نمی‌بینم

                                    هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه

جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی

                                    جان را چه خوشی باشد بی‌صحبت جانانه

هر گوشه یکی مستی دستی زده بر دستی

                                    و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه

تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می

                                    زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه

ای لولی بربط زن تو مست تری یا من

                                    ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه

از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد

                                     در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه

چون کشتی بی‌لنگر کژ می‌شد و مژ می‌شد

                                     وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه

گفتم ز کجایی تو تسخر زد و گفت ای جان

                                     نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه

نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل

                                     نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه

گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت

                                     گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه

من بی‌دل و دستارم در خانه خمارم

                                     یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه

در حلقه لنگانی می‌باید لنگیدن

                                    این پند ننوشیدی از خواجه علیانه

سرمست چنان خوبی کی کم بود از چوبی

                                    برخاست فغان آخر از استن حنانه
شمس الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی

                                    اکنون که درافکندی صد فتنه فتانه
 
حضرت مولانا
 
تقدیم به دوست خوبم « برای تو »برچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۳/۲۰ساعت
1:15 توسط آدم برفی| GetBC(170);|

رباعی از مولانا

تا در طلب گوهر کانی کانی

                                     تا در هوس لقمهٔ نانی نانی

این نکته رمز اگر بدانی دانی

                                    هر چیزی که در جستن آنی آنی
 
حضرت مولانا
با تشکر از دوست خوبی که با نام سلام برای من نظر می نویسهبرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۳/۲۰ساعت
0:32 توسط آدم برفی| GetBC(168);|

کدام دل که بر او داغ بندگی تو نیست – غزل 1359

ز خود شدم ز جمال پر از صفا ای دل

                                 بگفتمش که زهی خوبی خدا ای دل

غلام تست هزار آفتاب و چشم و چراغ

                                 ز پرتو تو ظلالست جان‌ها ای دل

نهایتیست که خوبی از آن گذر نکند

                                 گذشت حسن تو از حد و منتها ای دل

پری و دیو به پیش تو بسته‌اند کمر

                                 ملک سجود کند و اختر و سما ای دل

کدام دل که بر او داغ بندگی تو نیست

                                 کدام داغ غمی کش نه‌ای دوا ای دل

به حکم تست همه گنج‌های لم یزلی

                                چه گنج‌ها که نداری تو در فنا ای دل

نظر ز سوختگان وامگیر کز نظرت

                                 چه کوثرست و دوا دفع سوز را ای دل

بگفتم این مه ماند به شمس تبریزی

                                 بگفت دل که کجایست تا کجا ای دل
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۳/۰۹ساعت
8:11 توسط آدم برفی| GetBC(145);|

دزدیده چون جان می روی

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من

                                سرو خرامان منی ای رونق بستان من

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو

                               وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم

                               چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم

                               ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

 برچسب‌ها: مولانالطفا برای دیدن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۲/۱۷ساعت
1:11 توسط آدم برفی| GetBC(58);|

دیوانه شو، دیوانه شو
حیلت رهـــــــــــــا کن عاشقا، دیوانه شو، دیوانه شوو اندر دل آتش درآ، پـــــــــروانه شو، پـــــــــــروانه شو
 هم خویش را بیگـــــانه کن، هم خانه را ویــــــرانه کنو آنگه بیا با عاشقــــــان هم خانه شو، هـم خانه شو
رو سینه را چون سینه ها، هفت آب شــــو از کینه هاوآنگه شراب عشق را پیمــــانه شو، پیمــــــــــانه شو
باید که جمله جــــــــان شوی تا لایق جانـــــان شویگر سوی مستان می روی مستانه شو، مستانه شو
آن گوشــــــــــــــوار شاهدان هم صحبت عارض شدهآن گوش و عـــــــــــارض بایدت دُردانه شو، دُردانه شو
چـــــــــــــــون جانِ تو شد در هوا ز افسانه شیرین مافانی شو و چـون عــاشقان افسانه شو، افسانه شو
تو لیله القــــــــبری برو تا لیله القـــــــدری شـــــــویچـون قدر مر ارواح را کاشــــــانه شو، کاشـــــانه شو
اندیــــــــشه ات جایی رود و آنگه تو را آنجـــــــا کشدز اندیشه بگذر چون قضـــــا پیشانه شو، پیشانه شو
قفلی بود میل و هوا بنهــــــــاده بر دل هــــــــای مــامفتـــــــاح شو مفتــــــــــاح را دندانه شو، دندانه شو
بنواخت نور مصطفـــــــــی آن استن حنـــــــــــــانه راکمتر ز چوبی نیــــــــــــستی حنـانه شو، حنـانه شو
گوید سلیمــــــــان مر تو را بشنــــــو لسان الطیــر رادامی و مرغ از تــو رَمَد، رو لانه شــــو، رو لانه شــــو
گر چهره بنمــــــــــاید صنم پر شو از او چـــــــون آینهور زلف بگشــــــــاید صنم رو شانه شو، رو شانه شو
تا کی دوشاخه چون رخی، تا کی چو بیذق کم تکیتا کی چو فرزین کژ روی، فرزانه شـــــــو، فرزانه شـو
شکرانه دادی عشق را از تحفــــه هـا و مال هــــــــاهِل مال را، خود را بده، شکـرانه شـو، شکــرانه شو
یک مدتی ارکـــان بُدی یک مدتـــــــی حیــــوان بُدییک مدتی چون جـــان شدی جانانه شو، جانانه شو
ای ناطقه بر بـــــــــــــام و در، تا کی روی در خانه پرنطق زبـــان را ترک کن، بی چانه شو، بی چانه شو
 
حضرت مولانابرچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۱/۳۰ساعت
17:55 توسط آدم برفی| GetBC(13);|

جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی

                                      بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی

بهترین شعر غزلیات شمس

صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم

                                     یا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانی

گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواند

                                     ور راه نمی‌دانی در پنجه ره دانی

بازآ که در آن محبس قدر تو نداند کس

                                     با سنگ دلان منشین چون گوهر این کانی

ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته

                                     از دام جهان جسته بازآ که ز بازانی

هم آبی و هم جویی هم آب همی‌جویی

                                     هم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانی

چند است ز تو تا جان تو طرفه تری یا جان

                                     آمیخته‌ای با جان یا پرتو جانانی

نور قمری در شب قند و شکری در لب

                                     یا رب چه کسی یا رب اعجوبه ربانی

هر دم ز تو زیب و فر از ما دل و جان و سر

                                     بازار چنین خوشتر خوش بدهی و بستانی

از عشق تو جان بردن وز ما چو شکر مردن

                                     زهر از کف تو خوردن سرچشمه حیوانی

اشعار مولانا

چندانک خواهی جنگ کن یا گرم کن تهدید را

می‌دان که دود گولخن هرگز نیاید بر سما

ور خود برآید بر سما کی تیره گردد آسمان

کز دود آورد آسمان چندان لطیفی و ضیا

بهترین شعر غزلیات شمس

خود را مرنجان ای پدر سر را مکوب اندر حجر

با نقش گرمابه مکن این جمله چالیش و غزا

گر تو کنی بر مه تفو بر روی تو بازآید آن

ور دامن او را کشی هم بر تو تنگ آید قبا

پیش از تو خامان دگر در جوش این دیگ جهان

بس برطپیدند و نشد درمان نبود الا رضا

بگرفت دم مار را یک خارپشت اندر دهن

سر درکشید و گرد شد مانند گویی آن دغا

آن مار ابله خویش را بر خار می‌زد دم به دم

سوراخ سوراخ آمد او از خود زدن بر خارها

بی صبر بود و بی‌حیل خود را بکشت او از عجل

گر صبر کردی یک زمان رستی از او آن بدلقا

بر خارپشت هر بلا خود را مزن تو هم هلا

ساکن نشین وین ورد خوان جاء القضا ضاق الفضا

فرمود رب العالمین با صابرانم همنشین

ای همنشین صابران افرغ علینا صبرنا

رفتم به وادی دگر باقی تو فرما ای پدر

مر صابران را می‌رسان هر دم سلامی نو ز ما

امروز دیدم یار را آن رونق هر کار را

می‌شد روان بر آسمان همچون روان مصطفی

خورشید از رویش خجل گردون مشبک همچو دل

از تابش او آب و گل افزون ز آتش در ضیا

گفتم که بنما نردبان تا برروم بر آسمان

گفتا سر تو نردبان سر را درآور زیر پا

چون پای خود بر سر نهی پا بر سر اختر نهی

چون تو هوا را بشکنی پا بر هوا نه هین بیا

بر آسمان و بر هوا صد رد پدید آید تو را

بر آسمان پران شوی هر صبحدم همچون دعا

خواهم گرفتن اکنون آن مایه صور را

دامی نهاده‌ام خوش آن قبله نظر را

دیوار گوش دارد آهسته‌تر سخن گو

ای عقل بام بررو ای دل بگیر در را

اعدا که در کمینند در غصه همینند

چون بشنوند چیزی گویند همدگر را

گر ذره‌ها نهانند خصمان و دشمنانند

بهترین شعر غزلیات شمس

در قعر چه سخن گو خلوت گزین سحر را

ای جان چه جای دشمن روزی خیال دشمن

در خانه دلم شد از بهر رهگذر را

رمزی شنید زین سر زو پیش دشمنان شد

می‌خواند یک به یک را می‌گفت خشک و تر را

زان روز ما و یاران در راه عهد کردیم

پنهان کنیم سر را پیش افکنیم سر را

ما نیز مردمانیم نی کم ز سنگ کانیم

بی زخم‌های میتین پیدا نکرد زر را

دریای کیسه بسته تلخ و ترش نشسته

یعنی خبر ندارم کی دیده‌ام گهر را

.

? ?شعر برای مادر و اس ام اس مادر جدید? ?

.

جانا قبول گردان این جست و جوی ما را

بنده و مرید عشقیم برگیر موی ما را

بی ساغر و پیاله درده میی چو لاله

تا گل سجود آرد سیمای روی ما را

مخمور و مست گردان امروز چشم ما را

رشک بهشت گردان امروز کوی ما را

ما کان زر و سیمیم دشمن کجاست زر را

از ما رسد سعادت یار و عدوی ما را

شمع طراز گشتیم گردن دراز گشتیم

فحل و فراخ کردی زین می گلوی ما را

ای آب زندگانی ما را ربود سیلت

اکنون حلال بادت بشکن سبوی ما را

گر خوی ما ندانی از لطف باده واجو

همخوی خویش کردست آن باده خوی ما را

گر بحر می بریزی ما سیر و پر نگردیم

زیرا نگون نهادی در سر کدوی ما را

مهمان دیگر آمد دیکی دگر به کف کن

کاین دیگ بس نیاید یک کاسه شوی ما را

نک جوق جوق مستان در می‌رسند بستان

مخمور چون نیابد چون یافت بوی ما را

ترک هنر بگوید دفتر همه بشوید

گر بشنود عطارد این طرقوی ما را

سیلی خورند چون دف در عشق فخرجویان

زخمه به چنگ آور می‌زن سه توی ما را

بس کن که تلخ گردد دنیا بر اهل دنیا

گر بشنوند ناگه این گفت و گوی ما را

بشکن سبو و کوزه ای میرآب جان‌ها

تا وا شود چو کاسه در پیش تو دهان‌ها

بر گیجگاه ما زن ای گیجی خردها

تا وارهد به گیجی این عقل ز امتحان‌ها

ناقوس تن شکستی ناموس عقل بشکن

مگذار کان مزور پیدا کند نشان‌ها

ور جادویی نماید بندد زبان مردم

تو چون عصای موسی بگشا برو زبان‌ها

عاشق خموش خوشتر دریا به جوش خوشتر

چون آینه‌ست خوشتر در خامشی بیان‌ها

 

تیر 19, 1397

فروردین 14, 1397

اسفند 11, 1396

دی 2, 1396

وب سایت

ارسال نظر

خرید بک لینک
خريد رپورتاژ
ترمیم مو
فتوکپی
تشک ویسکو ویستر
كنكور آسان است
اوج يادگيري
كنكور آسان است
مهندس امير مسعودي
انتشارات گيلنا
دانلود آهنگ جدید
درب اتوماتیک شیشه ای

0