یک داستان تخیلی درباره کره زمین

     سعید مطمئن شده بود اطلاعاتی که طی مدت حضورش در سیاره بدست آورده می تواند برای تهیه یک نقشه فرار به او کمک کند ، حالا او به اندازه کافی با امکانات و تجهیزات و تا حدودی نحوه مسیر یابی و هدایت سفینه ها وهمچنین تواناییها و حتی برخی از نقاط ضعف موجودات فضایی و امکانات آنها آشنا شده بود .

     به حساب سعید حدود ۱۲ سال از حضورش در فضا می گذشت و او در این مدت تجارب زیادی را کسب کرده بود . بنابر این دست به کار شد , اولین گام، شناسایی ، انتخاب و تهیه وسایلی بود که برای حرکت به سوی زمین به آنها نیاز داشت ، در عین حــال می بایست اینکار را با احتیاط کامل و مخفیانه انجام بدهد و حتی از فکر کردن در این زمینه بخصوص در مقابل ساکنین سیاره خودداری کند ، زیرا اگر فضاییها به نیت او پی می بردند احتمالا رفت وآمدهای او را محدود و برایش مشکل به وجود می آورند .

     سعید یکی از آن وسایل پرنده که معمولا فضایی ها برای سفرها طولانی مدت و جستجو در کهکشان مورد استفاده قرار می دادند را انتخاب کرد، شناسایی محل شارژ منبع تغذیه سفینه و تجهیزات الکترونیکی دستگاه ها هم با موفقیت انجام شد ، با ذخیره سازی تعدادی قرص غذا و جمع آوری تجهیزات و امکانات مورد نیاز، وسایل سفر بتدریج و با آرامش کامل مهیاء و کار شناسایی هم بعد از مدتی تکمیل شد ، بـه نظر می رسید همه چیز آماده سفر است .

       تهیه کارت ورود و خروج پارکینگ و کلید الکترونیکی سفینه آخرین کاری بود که می بایست انجام شود . بنابر این سعی کرد خیلی مخفیانه و در فرصتهای مناسب وارد ساختمانهایی بشود که مراقبت بیشتری از آنها می شد و تا بحال نتوانسته بود به آنها وارد بشود .

     هنگام جستجو در یکی از ساختمان ها که شبیه یک آزمایشگاه بزرگ بود نزدیک بود سعید به دام بیافتد ، اما توانست قبل از این که به طور کامل ساختمان را جستجو کند از آنجا خارج شود ، امــا بعد از این حــادثه فهمید چشم های مرموزی مرتب او را تعقیب و به دقت تحت نظر دارند .

     روز بعد سعید با احتیاط بیشتر به سمت یکی دیگر از ساختمان ها به راه افتاد و در حالی که بیشتر از روزهای قبل احساس نگرانی و اضطراب می کرد، کاملاً مخفیانه وارد ساختمان شد ، اما ناگهان با یک نور زرد و بسیار خیره کننده مواجه و بلافاصله بی هوش روی زمین افتاد .

     پس از مدتی وقتی سعید چشمهایش را باز کرد مجدّداً در حــالت تقریبا بی وزنی و بطور ایستاده در حبابی شیشه ای که به شکل یک استوانه بود قرار گرفته بود . اما چیزی را که می دید برایش باور کردنی نبود ، او در سالن بزرگی قرار داشت که هزاران نفر انسان هم شکل خودش که با الگو برداری از او شبیه سازی شده بودند ، در صفوف و گروه هایی کاملا منظم با لباسهایی یک رنگ و متحدالشکل بدون هیچ حرکتی ، سراسر آنجا را اشغال کرده بودند. موجودات فضایی هم مرتباً در حال حرکت در اطراف آدمکها بودند ، به نظر می رسید در حال تجهیز آن ها به سلاح ویژه ای هستند، مدتی بعد موجودات فضایی در جای خودشان مستقر شدند و اینبار موجودات جدید بودند که به یکباره جان گرفته بودند و سعی می کردند حرکات محدود سعید را که بصورت ایستاده در حباب قرار گرفته بود تکرار کنند.

     در همین موقع یکی از موجودات فضایی به طرف سعید رفت و در حالیکه سعی می کرد ناراحتی ونگرانی های خودش را پنهان کند ، قبل از اینکه سعید حرفی بزند با نمایش تصاویری علت حضورش در جمع انسانهای شبیه سازی شده را به او توضیح داد و با یادآوری وضعیت جدیدش از او خواست که فکر فرار را از ذهنش خارج کند و در همان وضعیت با حرکت دادن اعضای بدنش به آموزش همزادهای خودش کمک کند .

     موجود فضایی به سعید گفته بود که اطلاعاتش تا چه اندازه برا ی پیدا کردن زمین و شناخت بیشتر از انسانها به آنها کمک کرده ، همچنین او را از قصدشان برای حمله به زمین و تصرف آنجا با کمک انسانها شبیه سازی شده آگاه کرده بود ، سعید از اینکه اینطور فریب خورده بود احساس شرمساری می کرد و در حالیکه بشدت عصبانی بود ، شدیدا نسبت به این موضوع احساس مسئولیت می کرد اما می دانست امکان انجام هر نوع حرکت پیشگیرانه از او سلب شده است ، حالا این سعید بود که می بایست آخرین تلاشهایش را برا ی خروج از این بحران بکار ببرد تا شاید بتواند زمین را از شر این مهاجمین نجات بدهد.

       سعید که تازه متوجه شده بود طی مدت حضورش در سیاره مرتباً تحت نظر بوده و مورد سوء‌استفاده قرار گرفته است با این توضیحات بنظرش رسید که بی حرکت ماندن در محفظه جدید می تواند در ایجاد آمادگی آدمهای شبیه سازی شده و حمله به زمین تاخیر ایجاد کند ، بنابراین بدون کوچکترین حرکتی در جای خودش آرام گرفت و تهدیدات و شوک های الکتریکی موجودات فضایی هم نتوانست او را وادار به حرکت کند ، فکر می کرد شاید برای جبران خطایی که ناخواسته مرتکب شده ، این تنها کاری باشد که از دستش بر می آید.

     سرانجام موجودات فضایی از دست یافتن به هدفشان نا امید و با اطمینان از عدم امکان فرار سعید سالن را ترک کردند ، سکوت سردی سالن را فرا گرفته بود ، این وضعیت فرصت خوبی را برای فکر کردن فراهم کرده بود ، آدمک های انسان نما همچنان مانند یک مجسمه بی اراده و بی مغز با همان وضعیت قبلی دور استوانه شیشه ای ایستاده و به سعید خیره شده بودند و کوچکترین حرکت او را حتی در حد پلک زدن تقلید می کردند .

     ناگهان یک فکر جدید در ذهن سعید جرقه زد . برای اطمینان دستش را بالا برد .آن ها هم کار او را تکرار کردند ، یکبار دیگر دستش را به سمت دهنش برد آن ها هم همان کار را کردند، بعد از این آزمایش تلاش کرد تا در همان وضعیت خودش را در حال راه رفتن نشان دهد ، با مشاهده راه رفتن آدمکها به سمت حباب شیشه ای ، موجی از شادی صورتش را فرا گرفت ، لحظه رهایی از حباب فرا رسیده بود ، شروع کرد به مشت زدن به حباب شیشه ای و آدمک ها هم کار سعید را تکرار کردند . این کار را آنقدر ادامه داد تا سر انجام آنچه را انتظار داشت اتفاق افتاد ، حباب شیشه ای ترک برداشته و سر انجام فرو ریخت و سعید از زندان شیشه ای خودش نجات پیدا کرد و از آن خارج شد ، صدای آژیر بلند شد اما تقلید موجودات از سعید همچنان ادامه داشت .

     سعید بلا فاصله به سمت دستگاه های الکترونیکی که مرکز هدایت و کنترل آدمک ها بود حرکت کرد و با ضربه زدن به آنها آدمکها را وادار کرد تا کار او را تکرار کنند ، لحظاتی بعد صدای انفجارهای پی در پی همراه با آتش سوزی همه جا را فرا گرفت ، بیشتر دستگاهها از کار افتاده بودند و یا کنترل آنها از دست موجودات خارج شده بود ، بعد از تخریب سیستم کنترل مرکزی ، هیچکس نمی توانست برای آدمک ها دستور جدیدی صادر کند و آن ها همچنان فقط کارهای سعید را تکرار می کردند .

     نقشه عملیات و بخشی از لباسها و تجهیزات آدمکها هنوز در سالن باقیمانده بود و سعید برای آنکه راحتتر بتواند با استفاده از این موقعیت فرار کند ، تصمیم گرفت با آدمک ها همرنگ بشود ، با این فکر او خیلی زود یکی از لباس ها را برداشت و پوشید ، بقیه لباس ها هم توسط آدمک ها مورد استفاده قرار گرفت و در حالیکه آتش سوزی شدت گرفته بود، نقشه را برداشت و به سمت درب حرکت کرد . درب های الکترونیکی ساختمان دچار نقص فنی شده بودند و مرتب بـــــــاز و بسته می شدند.

           سعید به سرعت از ساختمان خارج شد و هزاران آدمک به دنبال سعید از ساختمان خارج شدند . سعید با اولین موجود فضایی که برخورد کرد او را با سلاح جدیدش مورد حمله قرار داد و آدمک ها با تقلید از او هر موجودی را که می دیدند به او حمله می کردند , موجودات فضایی که تازه متوجه جریان شده بودند ابتدا سعی کردند تا با استفاده از دستگاه های کنترل دستی آدمکها را کنترل کنند اما چون دستگاه کنترل مرکزی از کار افتاده بود این اقدامات موثر واقع نشد ، بنابراین سعی کردند با استفاده از سلاح ها پیشرفته. آتش این بحران را خاموش کنند . امواجی که به صورت نور به طرف آدمک ها شلیک می شد آنها را همراه با یک صدای انفجارخفیف به توده ای از خاکستر تبدیل می کرد ، اما آتش جنگ بقدری شدت گرفته بود که خاموش کردن آن می توانست مدتها ، موجودات فضایی را به خودش مشغول کند.

      خوشبختانه موجودات فضایی هنوز متوجه فرار و حضور سعید در بین آدمکهای پراکنده در سطح شهر نشده بودند. سعید با استفاده از این فرصت خودش را به پارکینگ سفینه های نوری رساند ، بعد از کمی جستجو کلید یکی از سفینه ها را پیدا کرد و سوار آن شد ، با اینکه تمام سیستمهای هوشمند از کنترل خارج شده بودند اما جریان الکتریسته هنوز فعال بود. دستگاه شارژر را به سفینه وصل کرد کرد و در حالیکه سعی می کرد خودش را از دید موجودات، پنهان نگاه دارد منتظر شد تا شارژ دستگاه تکمبل شود .

     تخریب سیستم کنترل مرکزی باعث شده بود تا درب تمام پارکینگها باز بماند ، بنابراین سعید پس از تامین انرژی سفینه خیلی راحت و بدون این که توجه کسی را جلب کند از پارگینگ خارج و با پرواز به سمت فضای لایتناهی از محل درگیری دور شد . چند ساعت از پرواز سعید می گذشت ، تمام دستگاه های سفینه از جمله دستگاه تولید اکسیژن به خوبی کار می کردند و سعید اگرچه از موفقیت در نقشه فرار راضی به نظر می رسید ، در حالیکه برای جلوگیری از غافلگیری احتمالی توس موجودات فضایی ، مرتب پشت سر و اطراف سفینه را کنترل می کرد از اینکه هنوز نتوانسته مسیر را شناسایی کندکمی نگران بود .

     این وضعیت مدت زیادی طول نکشید و سعید متوجه شد که تعداد زیادی سفینه در حال تعقیب کردن او هستند . بنابراین سرعت سفینه را افزایش داد و با شتاب تمام به حرکت خود ادامه داد ، اما ناگهان متوجه شهاب سنگ بزرگی که یشدت شعله ور بود با سرعت به سفینه نزدیک می شد .

      سعید بلافاصله سعی کرد مسیر سفینه را تغییر بدهد و سرانجام موفق شد با فاصله چند سانتیمتری از کنار آن عبور کند اما با این که هیچگونه برخوردی رخ نداده بود حرارت بیش از حد شهاب سنگ باعث شد سیستم کنترلی سفینه از کار بیافتد و هدایت آن از دست سعید خارج شود .

     سفینه های مهاجم که هنوز سعید را تعقیب میکردند ، متوجه وضعیت او شده بودند و هر لحظه به سعید نزدیک و نزدیک تر می شدند، تا جایی که یکی از سفینه های مهاجم با ایجاد یک حوزه متمرکز مغناطیسی فوق العاده قوی، سفینه سعید را مانند یک قطعه آهن به طرف خودش جذب و با خودش همراه سازخت .

     به این ترتیب سعید مجدداً در دام سفینه های فضایی گرفتار شد ، فکر اینکه با اقداماتی که انجام داده پس از اسارت و بازگشت دوباره به سیاره چه سرنوشتی در انتظار او خواهد بود آزارش می داد ، او برای آخرین بار تلاش کرد تا سیستمهای کنترلی سفینه را فعال کند اما تلاش او فایده ای نداشت ، بنابراین خودش را آماده جنگ کرد ، اما قبل از اینکه بتواند از سلاحش استفاده کند ، متوجه موضوع جدیدی شد .

     شکل سفینه ها با آنچه تا بحال دیده بود تفاوت داشت و هیکل و اندازه مهاجمین ، متناسب با سفینه هایشان متفاوت و بعضی بسیار کوچک و برخی بسیار بزرگتر از همزادهایشان به نظر می رسیدند ، اما در هر حال شباهت زیادی به انسان های زمینی داشتند . سعید فکر کــــرد حتما موجودات فضایی از روی انسان های دیگری هم ، شبیه سازی کرده اند و در حالیکه بکلی ناامید شده بود ، خودش را به دست تقدیرسپرد ، اما قبل از اینکه حرکت دیری انجام بدهد لحظه ای بعد با شلیک مهاجمین ، بدنش از حرکت باز ایستاد و در جای خودش آرام گرفت ، گویی سالهاست که به خوابی عمیق فرو رفته است .

      قسمت ششم – کشف نیمه ی دوم زمین

     چند ساعت از این ماجرا گذشته بود ، مهاجمین جسم بـی حرکت سعید را به درمانگاهی در سفینه فرماندهی خود منتقل کرده بودند، پزشکان و پرستاران با عجله تمام مشغول فعالیت بودند ، آزمایشات مختلفی را روی سعید انجام داده و حتی از بدن او نمونه برداری کرده بودند ، اما تا این لحظه کوشش های آنها برای احیاء مجدد سعید مؤثر واقع نشده بود ، برای آخرین بار دستگاه شوک آماده شد، با انتقال آخرین جریان برق به بدن سعید قلبش یکبار دیگر حرکت خود را آغاز کرد .

     مدتی بعد سعید کاملا بهوش آمده بود ، اما اینبار از موجودات فضایی خبری نبود و بجای آنها سفینه پر بود از انسانهایی دیگر با شکلهای متفاوت وزبانهای مختلف ، حتی رنگ پوست بعضی از آنها با هم فرق می کرد.

     از خودش سؤال کرد آیا در میان همنوعان خودش قرار گرفته و یا باز دچار توهم شده است ، در حالیکه از جایش بلند می شد چند نفر از افراد سفینه با خوشحالی فراوان و در حالتی شگفت زده و سرشار از حیرت به طرفش آمدند و به او سلام کردند ، با دیدن وضعیت جدید بطور ناخودآگاه یکبار دیگر نور امید در چهره سعید پدیدار شد، گویی اینبار خودش را در میان همنوعانش می دید، اگر چه هنوز کمی تردید داشت اما به آهستگی سلام آنها را پاسخ داد و متقابلا خودش را معرفی کرد، شادی وصف نا پذیری فضای سفینه را فرا گرفت، حالا دیگر افراد سفینه مطمئن شده بودند که نتایج آزمایشاتشان درست بوده است و موفق شده اند بطور کاملا تصادفی انسانی دیگری را در فضای لایتناهی پیدا کنند و به همین دلیل مشتاقانه منتظر بودند تا از سرنوشت ، علت و چگونگی حضور سعید در آن مکان با خبر شوند.

     افراد سفینه با پرسشهای متعدد و پی در پی سعید را مورد خطاب قرارداند قرار دادند ، همه کنجکاو بودند تا بدانند سعید چه توضیحاتی برای این پرسشها ارائه خواهد داد، اما سعید هم مشتاق بود تا بعد از سالها دوری از همنوعانش پاسخ سؤالاتش را بداند ، بنابراین از افراد سفینه درخواست کرد تا ابتدا آنها به پرسشهای او پاسخ بدهند و بدون آنکه معطل بماند شروع کرد به پرسیدن در مورد اینکه آنــها کیستند ؟ از کــجا آمــده اند؟ در فضا چکار می کردند ؟ این تجهیزات را از کجا آورده اند؟ چرا اندازه آنها با هم متفاوت است و…؟

     با شنیدن توضیحات افراد سفینه، دیگر مطمئن شده بود که با همنوعان خودش صحبت می کند و تمام این تغییرات حاصل پیشرفتهای علمی دانشمندان است ، اما با توجه به مطالعاتی که در زمینه اختراعات و ابداعات دانشمندان زمین داشت هنوز نمی دانست ، انسانها چگونه در یک مدت کوتاه تا این حد پیشرفت کرده اند و چرا در ابتدای کار آنها را با اندازه های مختلف دیده است ، اما با اینکه سؤلات زیاد دیگری هم در ذهنش وجود داشت ، شروع کرد به تعریف ماجرای خودش و اینکه چگونه از زمین به فضا راه پیدا کرده و چگونه گرفتار موجودات فضایی شده و اینکه آنها قصد حمله به زمین را دارند .

     با شنیدن توضیحات سعید در حالیکه همه افراد با حیرت فراوان به حرفهای او گوش می کردند ، از طریق سیستم صوتی از افراد خواسته شد تا برای فرود در زمین آماده شوند و یکی از افراد از سعید خواست تا توضیح بیشتر در مورد نحوه رسیدنش به فضا را به بعد رسیدن به زمین موکول کند.

     مدت زیادی طول نکشید که از دور تصویری مشابه آنچه که سعید از کره زمین در ذهنش داشت در مقابل چشمانش قرار گرفت , آب، خشکی و درختان و فضای سبز روی زمین بوضوح دیده می شدند اما اطراف سیاره را هاله ای از نوری سبز رنگ فرا گرفته بود .

     در حالی که سعید به شدت شگفت زده شده بود . از این فکر که پس از سالها دوباره به زمین بر می گردد . در پوست خودش نمی گنجید. اما حالا یک سؤال به سؤالات قبلی او اضافه شده بود و آن اینکه این هاله نور چیست؟

     با نزدیک شدن سفینه های پیشرو و باز شدن دریچه هایی برای عبور از پوشش نورانی بر شگفتی سعید افزوده شد، لحظاتی بعد همه سفینه ها با عبور از پوشش نورانی وارد استوانه ای قیف مانند شدند و به طرف محل فرود روی سیاره حرکت کردند ، در حالی که هرچه به طرف انتهای قیف مـی رفتند سفینه ها کوچک تر می شدند تا جایی که همه سرنشینان سفینه ها به اندازه طبیعی خود رسیدند و در قسمت فلزی انتهای قیف روی یک دیگر متوقف شدند . لحظاتی بعد درب سفینه ها و متعاقب آن دریچه های تعبیه شده روی استوانه ها باز شد و یکی از افراد از او خواست تا از سفینه که در مقابل درب ورودی یکی از طبقات یک آسمان خراش بزرگ قرار گرفته بود ، خارج شود .

     اما این سیاره با زمینی که سعید می شناخت کاملاً متفاوت بود . از قوه جاذبه خبری نبود و اکثر افراد در حالت بی وزنی قرار داشتند و گروهی هم با وسایل خاصی که به نظر می رسید برای چسبیدن به زمین طراحی شده روی آن حرکت می کردند ، نوع ساختمانها و وسایلی را هم که می دید با آنچه قبلا دیده بود کاملا فرق می کرد، بنابراین دوباره پرسید این جا کجاست ؟ و پاسخ شنید که این جا زمین است و مجدّداً سعید در اوج نا باوری وبا لکنت زبان گفت اما… اما…این…این جا که با زمین فرق دارد …چرا و چطور این قدر در زمین تغییر ایجاد شده است .

       برق شادی در چشم ساکنین زمین درخشید . ظاهراً آن ها منتظر شنیدن همین جواب بودند . همهمه ای بین ساکنین به راه افتاد ، انبوه جمعیت که این بار کوچک و بزرگ و زن و مرد بین آنها دیده می شد سعی می کردند خودشان را به سعید برسانند .

     بالاخره پیدا شد , خدا را شکر موفق شدیم و…اینها جملاتی بودند که سعید را بیش از پیش متعجب کرده بود , انگار آن ها سعید را می شناختن و منتظرش بودند , دوباره سعید پــرشید شما کی هستید , مــــن را از کجا می شناسید.

     یکی از آن ها سعید را به طرف یک سالن بزرگی دایره ای شکل که در وسط آن یک سکو قرار داشت هدایت کرد . همه در جای خود مستقر شدند ، با برقراری سکوت ناگهان تصویری سه بعدی در فضای وسط سالن شکل گرفت . فردی که خودش را فرمانده سیاره معرفی می کرد در صفحه ظاهر شد و به سعید خیر مقدم گفت و از سعید خواست یکبار دیگر و قبل از دریافت هر پاسخی داستان خودش و این که از کجا آمده را تعریف کند و سعید هم پس از لحظه ای مکث شروع کرد به تعریف ماجراهایی که دیده بود .

     غریو شادی و هلهله در سالن طنین انداز شد و فرمانده پس از دعوت حضار به سکوت , این چنین آغاز کرد :

     دوست عزیز همان گونه که مــا انتظار داشتیم و دانشمندان مــا حدس زده بودند ، زمین میلیون ها سال قبل بر اثر برخورد یک شهاب سنگ بزرگ به دو نیمه تبدیل شد و تعدادی از مردم این بخش از زمین که از این حادثه جان سالم بدر برده بودند تا مدت ها فکر می کردند قسمت دوم زمین کاملاً نابود شده و از بین رفته است , اما پس از سالها مطالعه و تحقیق و دستیابی به تکنولوژی و امکانات پیشرفته ، سیستمهای ما هر چند گاه یکبار امواج ، تصاویر و اصواتی را از فضا دریافت می کردند که بسیار شبیه به تصاویر و صداهای مردم ما بود و کم کم این فکر قوت گرفت که ممکن است نیمه دیگر زمین نیز از بین نرفته باشد و از همان زمان تلاش ما برای یافتن همنوعانمان شد تا اینکه امروز تو را در فضا یافتیم و این فکر به یقین تبدیل شد که نیمه دوم زمین سالم است و انسان های زیادی در آن زندگی می کنند .

اکنون اینجا را خانه خودت بدان و مطمئن باش به یاری خدا و با همکاری تو نیمه دیگر زمین را هم خواهیم یافت . فرمانده در ادامه توضیح داد ساکنین سیاره ای که تو در آن زندانی بودی سال هاست در حال جنگ با ما هستند و ما توانسته ایم با ایجاد پوشش دفاعی که اطراف زمین ایجاد کرده ایم مانع از دستیابی آنها به اهدافشان بشویم و در حال حاضر هم در حال آماده سازی نیروهای دفاعی زمین برای حمله به آنها هستیم .

     سعید خوشحال از این که دوباره در بین انسان ها حضور یافته پس از مدتی استراحت همراه با تعدادی از دوستان جدیدش سوار بر یکی از سفینه های کوچک پرنده که از دستاوردهای جدید نیم کره دوم زمین محسوب می شد و با استفاده از انرژی های نوین حرکت می کرد ، به گردش در سطح شهر پرداخت و با زیبایی های ساخت بشر کـه بــگونه ای شگفت آور بـا طبیعت در هم آمیخته بود و پیشرفت های علمی فراوانی که انسانها کسب کرده بودند ، آشنا شد .

     دوستان جدید او بسیاری از وسایل جدید را به او نشان داده و کاربرد هر یک را به او توضیح دادند ، پزشک الکترونیک که کار تشخیص و مداوای بیمارها را انجام می داد و می توانست با بکار بردن اشعه ای مخصوص زخمها را ترمیم کند، یا خودروهای بدون سرنشین که ماموریت حمل و نقل کالا و مایحتاج مردم به مقصد را به عهده داشتند, مراکز علمی و تحقیقاتی , سیستم های متمرکز شهری برای انتقال حرارت مرکزی زمین به منازل و ساختمان ها و همچنین سیستم برودتی متمرکز که با قدرت هسته ای فعال بود و هزاران وسیله و ابزار جدید دیگر مانند دستگاه تغییر اندازه که به دست انسان های ساکن در سیاره ساخته شده بود .

     همچنین سعید دریافته بود که هاله نوری که کره زمین را احاطه کرده بود ، مربوط به سیستم دفاعی زمین است و به هنگام نزدیک شدن هر گونه شیئی به صورت خودکار شروع به کار نموده و به محض برخورد مهاجم با این دیواره نوری سیستم فعال و باعث انهدام آن خواهد شد و فقط سفینه های ساکنان زمین است که برای سیستم قابل شناسایی بوده و می توانند از آن عبور کنند و موجودات سیاره ای که از آنجا فرار کرده بود هم با تمام تجهیزات خود نتوانسته اند از این سیستم عبور کنند و به همین دلیل آنها هم در جستجوی قسمت دوم زمین بودند .

     چند روزی از حضور سعید در سیاره می گذشت ، طی این مدت او با نحوه کار بسیاری از دستگاه های جدید آشنا شده بود و حتی می توانست از سفینه های موجود هم استفاده کند . به نظر می رسید بشر موفق شده در جهت کسب علم و دانش به هر آنچه آرزو داشت دست پیدا کند . در جریان یکی از همین گشت گذارها بود که سعید به یاد نقشه ای افتاد که از سیاره موجودات فضایی همرا خودش آورده بود و احتمالا هنوز در سفینه او قرار داشت ، بلافاصله موضوع را به دوستان جدیدش اطلاع داد ، با باز شدن این نقشه الکترونیکی نــه تنها تحقیق آنها برای تعیین مسیر سفر به نیمه دیگر زمین کامل شد . بلکه اطلاعات ارزشمندی در مورد زمان و چگونگی برنامه حمله موجودات فضایی به زمین به دست آمد.

       روزها پشت سر هم می گذشت وسعید در تمام این مدت در فکر توضیحات و قولی بود که فرمانده در مورد پیدا کردن قسمت دیگر زمین به او داده بود، با توضیحاتی که سعید از ماجرای فرارش داده بود و با شناسایی هایی که از پایگاههای دشمن انجام شده بود ، گروه حمله مطمئن بود که دشمن در حال بازسازی تجهیزات منهدم شده است و این کار مدتی طول خواهد کشید ، تا این که یک روز در حالی که سیستم صوتی شهر مدام برای اعلام یک خبر مهم اطلاع رسانی می کرد ، سعید به مقر فرماندهی ، فراخوانده شد .

     قسمت هفتم – حرکت به سمت زمین

     به محض رسیدن سعید ، فرمانده شروع به صحبت کرد و افراد را در جریان قصد دشمن برای حمله به زمین قرار داد , دستورات که از قبل آماده شده بود در اختیار افراد قرار گرفت و قرارشد قبل از حرکت دشمن ، سعید همراه با یک گروه پیشرو برای اطلاع رسانی و هماهنگی به سمت زمین حرکت و آنها را از نقشه دشمن با خبر کنند و گروه حمله هم از پشت سر دشمن را تعقیب و محاصره کنند .

     ۲۴ ساعت بعد لشکرهای دشمن با تمام تجهیزات حرکت خود به سمت زمین را آغاز کردند و بلافاصله پس از حرکت دشمن ،کار تعقیب آنها آغاز شد .

     تعقیب موجودات فضایی نزدیک به سه روز طول کشید پس از این مدت دشمن در نزدیکیهای زمین متوقف و آماده آرایش برای حمله نهایی شد ، بعلت نقص فنی که برای یکی از سفینه های پیشرو ایجاد شده بود ، هر لحظه خطر دیده شدن و برخورد با مهاجمین ، سعید و همراهان او را تهدید می کرد ، پیامهای ارسال به زمین هم هنوز بی پاسخ مانده بود و به همین دلیل گروه پیشرو می توانست برای ساکنین نیمه دوم زمین دشمن تلقی شود . گروه سعی کرد تا با افزایش سرعت به سمت زمین خود را از معرض آتش احتمالی سلاحهای مهاجمین و مدافعین زمین خارج سازد اما چند لحظه بعد ، با شلیک سلاح های مهاجمین که با شدت تمام از پشت سر آنها آغاز شده بود ، گروه در معرض خطر تشعشعات سلاحهای طرفین قرار گرفت .در پاسخ به حمله دشمن بلافاصله از سمت زمین نیز آتش شدیدی با شلیک تجهیزات زمینی آغاز شد و تعدادی از پرنده های آهنی گروه پیشرو در جریان آتشباری دو طرف طعمه حریق شد. سعید و سفینه های باقی مانده در انبوهی از آتش طرفین گرفتار شده بودند و جنگ با شدت تمام ادامه داشت بـــــه نظر می رسید تا لحظاتی دیگر همه چیز تمام خواهد شد و سعید دیگر سرزمین و محل تولد خود را که سال ها در آرزوی دیدار مجدد ش به سر می برد نخواهد دید .

     گروه در کمال ناامیدی و در حالی که به شدت آسیب دیده بود سعی مـــی کرد با خارج شدن از تیر رس آتش جنگ افزارها که هر لحظه به مقدار آن افزوده می شد ، خودش را زودتر به زمین برساند و سرانجام در یک فرصت مناسب و در پناه دود ناشی از آتش سلاحها و انفجار تجهیزات، گروه از میدان جنگ فاصله گرفت ، اما بلافاصله خودش را در محاصره تعداد زیادی از سفینه های نا آشنا دید، به نظر می رسید این بار دیگر راه گریزی باقی نمانده باشد ، سعیداز این که نتوانسته بود زمین را نجات بدهد و به زادگاه خودش که فاصله چندانی با او نداشت ، برگردد بشدت ناراحت بود بنابراین تصمیم گرفت با تمام توان به دشمن حمله کند ، اما قبل از این که فرصت اجرای آن را داشته باشد با برخورد شدید شیئی که همزمان به سفینه او و همراهانش برخورد کرده بود کنترل اوضاع از دستشان خارج شد ، دیگر مطمئن شد که به اسارت در آمده اند و چون راه فرار دیگری بــه ذهنش نمی رسید از خدا کمک خواست و خودش را به دست تقدیر سپرد.

     چند لحظه بعد درب سفینه سعید به آرامی توسط مهاجمین جدید باز شد و سعید با دیدن آن صحنه به شدت متعجب شد و در حالی که سعی می کرد آرامش خودش را حفظ کند همراه با لکنت زبان پرسید , ش…ش…شما.

     ظاهراً افرادی هم که وارد سفینه سعید شده بودند از دیدن سعید متعجب شده بودند لحظات به کندی می گذشت و برای چند دقیقه سکوت مطلق در سفینه حاکم شد ، این بار افراد تازه وارد با ظاهر انسانی اما با لباس ها و تجهیزاتی یکسان وجدید و در عین حال متفاوت با آنچه تا به حال دیده بود هویت سعید را سوال کردند ، تردید سعید کم کم با پرسش این سوال از طرف تازه واردین به یقین نزدیک می شد.

     آیا این افراد هم ساخته دست موجودات فضایی هستند ؟ اگر آنها ساخته دست آنها است چرا ظاهری متفاوت دارند ؟ شاید افرادی از گروهای اعزامی باشند . اما چرا لباسشان متفاوت است ؟

     سعید و افراد گروه را به داخل سفینه فضایی که بسیار پیشرفته بنظر میرسید هدایت کردند و روی صندلیهای مخصوصی قرار داده و دست و پای آنها را یا وسایل مخصوص روی دسته صندلیها ثابت کردند ، سعید در حال جستجو برای یافتن پاسخ به سوالات ذهنی خود بود که فرمانده گروه تازه وارد در حالی که بهت زده بنظر می رسید ، همراه با حس کنجکاوی که سعی در پنهان کردن آن داشت بدون اینکه سؤالی بپرسد شروع کرد به پاسخ دادن به سؤالاتی که در ذهن سعید و اعضای گروه وجود داشت و در ادامه سؤالات خودش را مطرح کرد؛ شما همراه چه کسانی بودید و چرا به زمین حمله کردید و باز بدون اینکه جوابی دریافت کند ، با خوشحالی تمام دستور آزادی آنها را صادر کرد و در پاسخ به حیرت گروه به آنها توضیح داد که صندلیها نوعی دستگاه جدید هستند که دانشمندان زمینی آنها را ساخته اند و این دستگاهها قادرند به راحتی ذهن افراد را بخوانند.

     سعید در اوج ناباوری با خودش می گفت چگونه در این مدت کوتاهی که از زمین دور مانده این همه پیشرفت علمی در زمین حاصل شده است و در حالیکه از این وضعیت راضی بنظر می رسید ، وقتی اسم زمین را شنید با اطمینان و آرامشی که در وجودش احساس می کرد یک بار دیگر خود و همراهانش را به طور کامل معرفی کرد و گفت که او هم از ساکنان زمین بوده که چندین سال قبل در اثر یک کشف تصادفی از زمین خارج شده و به دام موجودات فضایی که قصد حمله به زمین را داشتند گرفتار شده و نهایتاً این که چطور از دست آن ها فرار کرده و با همنوعان خودش در نیمه دیگر زمین برخورد کرده و این که با چه هدفی به زمین آمده است.

     خوشحالی وصف ناپذیری وجود افراد مقابل او که داستان اختراع او را در کتابهای تاریخ خوانده بودند فرا گرفت , اما در کنار این ماجرا ، دامنه جنگ هر لحظه شدت و وسعت بیشتری پیدا می کرد و دشمن به زمین نزدیکتر می شد، بنابراین جایی برای توضیحات بیشتر باقی نمانده بود .

     سعید فرمانده گروه را در جریان نقشه تعقیب مهاجمین و این که آن ها از پشت در محاصره همراهانش هستند قرار داد . فرمانده زمینی با اعلام خبر به مرکز زمین دستورات لازم را صادر کرد ، سعید و همراهانش با تعدادی از سفینه های زمینی به دور از میدان جنگ به پشت جبهه جنگ منتقل شدند.

     در همین هنگام ناگهان صدای انفجار شدیدی همه جا را به لرزه درآورد این صدا ی وحشتناک حاصل انفجار سلاح جدیدی بود که مهاجمین برای استفاده بر علیه زمین همراه خودشان آورده بودند و بر اساس اطلاعات ارائه شده از طرف سعید این قدرت را داشت که تمام ساکنین زمین را فلج و حرکت آن ها را مختل نماید.

     انفجار سلاح تا حدود زیادی نگرانی های افراد را برطرف کرد زیرا تشعشعات حاصل از آن اکثر نیروهای مهاجم را نابود ساخته و باقیمانده آنها را مجبور به فرار یا تسلیم شدن کرد اما خطر تشعشات بشدت در حال گسترش به سمت زمین بود و خطری جدّی زمین را تهدید می کرد ، ترس و وحشت وجود ساکنین زمین را فرا گرفت .

     لحظاتی بعد گروه تعقیب کننده با تعدادی از مهاجمین که به اسارت درآمده بودند از راه رسیدند ، اسرا برای تحقیق و مطالعه به پایگاههای مورد نظر منتقل شدند و بلافاصله فرماندهان دو نیم کره برای جلوگیری از آسیب انفجار تشکیل جلسه دادند و سرانجام پیشنهاد سعید برای تشکیل سپر دفاعی به هم پیوسته با استفاده از سفینه های فضایی مورد قبول واقع شد و گروه توانستد با کمک سفینه ها و با ایجاد حوزه مغناطیسی قوی در برابر امواج . مسیر آنها را تغییر و زمین را از یک خطر حتمی نجات بدهند .

     بعد از پایان جنگ سعید فرصتی پیدا کرد تا از خانوادهاش و از رشد سریع تکنولوژی در زمین سؤال کند و اینجا بود که متوجه این حقیقت شد که بیش از نیم قرن از حادثه ای که برای او رخ داده می گذرد و حضور او در فضا باعث شده تا این زمان برای او کوتاه بنظر برسد ، اگر چه خبر از دست دادن خانواده اندوه سنگینی را در درون او ایجاد کرد ، اما شادمانی بازگشت به زمین و ماجرایی که منجر به کشف و برقراری ارتباط دوباره دو قسمت زمین شده بود درد او را تسکین می داد.

     بمناسبت این موفقیت بزرگ هیاهویی در زمین ایجاد شده بود ، همه در تدارک برگزاری مراسمی بودند تا با تقدیر از قهرمان ملی خود ، موفقیتشان در جنگ و یافتن دیگر همنوعانشان را جشن بگیرند و این آغازی بود بر ارتباط دوباره انسانها در دو سوی فضای لا یتناهی و داستانی دیگر که در ورای آن در حال شکل گرفتن بود.

پایان

برچسب‌ها: Exploration of the second half of the earthScience fiction storyایرانیداستانعلمی تخیلیکشف نیمه دوم زمین

۲۹ فروردین, ۱۳۹۰

داستان قشنگی بود، همشو خوندم، میشه ازش اولین فیلم ایرانی علمی تخیلی را ساخت. نیما

آقا معین عزیز سلام:
از اظهار لطف و نظر ارزشمند شما متشکرم.
موفق باشید – یا علی

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

دیدگاه

نام

ایمیل

وب‌سایت

ایستگاه کاریابی
دفترچه افتخارات علمی
پایگاه گردشگری
مطالب پاورپوینتی
از دیگران
متفرقه
نگارستان

ارتباط با ما:

کلیه علاقمندان می توانند از طریق پست الکترونیکی arh110@yahoo.com و یا با درج مطالب مورد نظر خود در ذیل بخش های مختلف از جمله بخش ارتباط با ما و یا در پایان هر مطلب، سایت را از پیشنهادات، انتقادات و طرح های خود بهره مند نمایند.

مقالات این سایت حداقل هفته ای یک بار به روزرسانی می شود.

این سایت در سیستم ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است.

.

نتایج جستجو برای عبارت :

 

امتیاز کاربران

فهیمه شجاعی

همیشه آرزو داشتم روزی آسمان و ستارگان و خورشید را از نزدیک ببینم. با همین آرزو هر شب هنگام نگاه کردن به آسمان خوابم می برد.

صبح ها هم در راه مدرسه به سیارات و آسمان فکر می کردم. همیشه عاشق آسمان و نجوم بودم برای همین هم تصمیم داشتم چند سال بعد رشته نجوم را برای تحصیل انتخاب کنم.یک داستان تخیلی درباره کره زمین

یک روز تکالیفم را انجام دادم و برای استراحت به اتاقم رفتم و غرق تماشای عکس هایی از فضا و ستارگان شدم که با آنها تمام دیوارهای اتاقم را پوشانده بودم. بعد یکی از کتاب های نجوم را برداشتم و مشغول مطالعه آن شدم. در حال تماشای عکس های منظومه شمسی بودم که حس کردم کسی به من نگاه می کند. موجودی کوچک روی تختم نشسته بود. چیزی را که می دیدم باور نمی کردم. چشم هایم را مالیدم اما خیال و توهم نبود. من بیدار بودم. سریع خودم را پشت پرده اتاقم مخفی کردم.

– سلام امید خوبی؟

– سلاااام . تو کی هستی؟ از کجا اومدی اتاق من؟

– تو می تونی منو فضایی کوچک صدا کنی. مگه نمیخواستی بری فضا؟ من از اونجا اومدم پیش تو.

– پس چرا این شکلی هستی؟ چرا فقط یک چشم داری؟ چرا اینقدر کوچولویی؟ می تونم بهت دست بزنم؟

– آره بیا من از حالا دوست توام.

– واااای چرا اینقدر بدنت نرمه؟ حالا برای چی اومدی پیش من؟

– میخوام با هم بریم فضا را ببینیم. تو خیلی دوست داشتی فضا را از نزدیک ببینی منم صدات رو شنیدم و اومدم تا راهنمات باشم.

خیلی خوشحال شدم که بالأخره به آرزویم رسیدم اما همچنان از بابت موجودی که پیشم بود نگران بودم هر چند که خوب و مهربون به نظر می رسید. سرانجام دل به دریا زدم و تصمیم گرفتم برای رسیدن به آرزویم خطر کنم بنابراین به دوست فضایی ام گفتم: قبوله. ولی زود باید برگردیم.

– باشه امید جان. دستت را به من بده و دنبال من بیا. یادت باشه دستت را از من جدا نکنی.

دوست خمیری ام دستم را گرفت و به سمت پنجره رفتیم. با باز شدن پنجره سوار چیزی شبیه به بشقاب پرنده هایی شدیم که قبلاً راجع به آنها چیزهایی خوانده بودم. بعد رو به آسمان حرکت کردیم هر چقدر بالاتر می رفتیم، ترسم بیشتر می شد اما با دیدن زیبایی های فضا ترسم ریخت.

گفتم: ابرها از بالا خیلی قشنگترن. میتونم بهشون دست بزنم؟

– آره الان میریم روی ابرها پیاده می شیم.

ابرها واقعاً نرم بودند. مثل پرهای سفید کبوتر که دستت را آرام بر روی آنها بکشی.

– هنوزم میخوای بری بالاتر؟

– البته که میخوام.

به سمت بالا رفتیم. هوا داشت گرم می شد. از دور سیاره ای را دیدم که خیلی زیبا به نظر می رسید.

پرسیدم: داریم کجا می ریم؟ اون کدوم سیاره است؟

– ما داریم به سمت خورشید حرکت می کنیم و سیاره ای که می بینی اسمش ناهیده.

گفتم: اسمش رو شنیده ام. می شه بیشتر درباره اش توضیح بدی؟ این ابرهای قشنگی که دورشن از چی تشکیل شدن؟

گفت: سیاره ناهید یکی از سیارات داخلی است و جنسش بیشتر از سنگه. اطراف این سیاره گاز دی اکسید کربنه و جنس ابرهایی که می بینی سولفوریک اسیده. به همین خاطر این سیاره درخشنده به نظر می رسه. این سیاره بعد از ماه درخشان ترین جسمی است که شب ها از زمین دیده میشه. این سیاره بلندترین روز را داره یعنی یک روز این سیاره با 243 روز زمینی برابره و کوتاه ترین سال را داره یعنی یک سال این سیاره فقط 88 روز زمینی طول می کشه.

گفتم: من اینها را که گفتی نمی دونستم.

 فضایی کوچک جواب داد: پس بهتره بریم تا چیزهای جالب تری رو نشانت بدم.

گفتم: داره هوا گرم میشه.

گفت: چون داری به خورشید نزدیک میشی.

از سیاره ناهید گذشتیم و به سیاره دیگری رسیدیم. این یکی هم به زیبایی سیاره ناهید بود. میدونستم اسم این سیاره تیر یا عطارده. با وجود چیزهایی که درباره این سیاره می دونستم از فضایی کوچک خواستم بیشتر درباره اش توضیح بده.

فضایی کوچک گفت: این سیاره هم مثل ناهید، سیاره ای داخلی است و جنسش از سنگه. دیدن عطارد از روی زمین خیلی سخته میدونی چرا؟

— آره. چون این سیاره خیلی به خورشید نزدیکه.

– درسته. هسته این سیاره از جنس آهنه ولی هسته زمین از فلزهای زیادی تشکیل شده که یکی از آنها آهنه. سیاره عطارد ماه نداره و تا ابد یک رویه آن به طرف خورشید و گرمه و روی دیگرش هم پشت به خورشید و سرده. این سیاره گرم ترین سیاره منظومه شمسی است. نمی تونیم به خورشید نزدیک تر بشیم می تونم. از همین جا از خورشید برات بگم. به سمت راستت نگاه کن!

خورشید یک کره کامله که از پلاسمای داغ تشکیل شده. خورشید سرچشمه اصلی نور و گرما و زندگی بر روی زمینه. خورشید از هیدروژن و هلیم و اکسیژن و … ساخته شده. حالا می تونیم بریم به بقیه سیارات هم سری بزنیم.

پرسیدم: این سیاره زمینه؟

گفت: درست فهمیدی. این سیاره زمینه. زمین سنگین ترین سیاره است. زمین از گازهایی مثل نیتروژن و اکسیژن و دیگر گازها تشکیل شده و جزو سیارات داخلی است. هسته زمین از گوشته و پوسته و هسته داخلی که آهنی و جامد است درست شده.

گفتم: می دونم که سیاره بعدی اسمش مریخه. توی یک مجله علمی خوندم که در این سیاره نشانه هایی از حیات یافت شده درسته؟

پاسخ داد: درسته. در این سیاره نشانه هایی از حیات دیده شده. این سیاره هم از سیارات داخلی است و جنسش از سنگه. این سیاره دو قمر خیلی معروف داره که اسم هاشون فوبوس و دیموسه. این سیاره بزرگ ترین آتش فشان را داره که قرن هاست خاموشه. اسم این آتش فشان المپوسه. ببین همین گودال عمیقیه که طرف چپ می بینی.

پرسیدم: تو بارها اسم سیاره داخلی را تکرار کردی. می شه بگی سیاره داخلی چیه؟یک داستان تخیلی درباره کره زمین

گفت: به سیارات ناهید، زمین، مریخ و عطارد که از زمین به خورشید نزدیک تر اند سیارات داخلی گفته می شه.

بعد گفت: حالا بزرگ ترین سیاره را ببین.

گفتم: اسمش مشتریه. وقتی برای بازدید سازمان نجوم رفته بودیم با تلسکوپ تونستم قمرهای این سیاره رو ببینم.

گفت: بله و شاید بدونی که سیاره مشتری سیاره خارجی محسوب می شه. یعنی در مقایسه با زمین از خورشید دورتره. جنس مشتری والبته سیاره های گازی، گازه ولی مواد دیگری هم داره. این سیاره 61 قمر داره که با دوربین چشمی قابل دیدن اند. این سیاره کوتاه ترین روز را داره یعنی یک روز این سیاره 9.8 ساعته.

گفتم: حالا که داریم از خورشید دور می شیم هوا هم سردتر می شه. در ضمن می دونم نام سیاره بعدی کیوان یا زحله.

گفت: بله. درست گفتی. میبینی این سیاره چقدر قشنگه؟ کیوان مروارید منظومه شمسی محسوب می شه. می دونی چرا؟ برای این که این سیاره 32 قمر داره که از جنس یخ و خرده سنگن. برای همین هم خیلی سفید دیده می شه و بهش میگن مروارید. میدونستی این سیاره میتونه روی آب شناور بمونه؟

این موضوع واقعاً من رو به حیرت انداخت.

فضایی کوچک ادامه داد: سیاره کیوان چگالی کمتری داره و همین باعث میشه که بتونه روی آب شناور بمونه.

گفتم: سیارات واقعاً قشنگن و هر کدام ویژگی های خاص خودشون رو دارن.

بعد ناگهان دیدن جرم آسمانی دیگری من را به حیرت انداخت. پرسیدم: اونم سیاره است؟ چرا کج قرار گرفته؟

– آره اون سیاره اورانوسه. این سیاره در نوع خود عجیب ترین سیاره است. اورانوس با زاویه 98 درجه قرار گرفته و روی مدارش به پهلو می چرخه. اورانوس 5 تا ماه داره. سیاره بعدی هم که می بینی نپتون نام داره. این سیاره خیلی از زمین دوره و 8 تا هم قمر داره.

گفتم: سیاره بعدی باید پلوتون باشه. این سیاره خیلی با بقیه سیارات فرق داره درسته؟

– آره امید جان سیارات خارجی بیشتر از گاز تشکیل شده اند اما این سیاره که سردترین سیاره هم هست جنسش مثل سیارات داخلی از سنگه. این سیاره از ماه هم کوچک تره و فقط 3 تا قمر داره. میدونی این سیاره بلندترین سال را داره یعنی یک سال این سیاره 248.5 سال زمینی است. درواقع دانشمندان تصمیم گرفته اند که پلوتون را سیاره به حساب نیاورند و آن را شبه سیاره می نامند.

با هیجان گفتم بریم با ستاره ها هم آشنا بشیم. اما فضایی کوچک گفت. نه دیگه دیره. تو باید به زمین برگردی و و من هم باید مسیر طولانی ای را طی کنم تا به سیاره ام در خارج از منظومه شمسی برسم. اما بهت قول می دم یه شب تو رو به دیدن ستاره ها ببرم.

گفتم: خیلی ممنونم که منو به آرزوم رسوندی.

فضایی کوچک من رو به اتاقم رسوند و به سرعت در تاریکی شب ناپدید شد. هنوز نمی توانستم چیزهایی را که دیده بودم باور کنم. دفترم را برداشتم و تمام ماجراهایی که دیده بودم را نوشتم. نوشته های من در مسابقه مقاله نویسی که در مدرسه برگزار شده بود اول شد. ممنونم فضایی کوچک. ممنونم خدای مهربون.

020 سایت علمی، فرهنگی و هنری است. هدف ما در 020 این است که مطالب علمی و آموزشی را با شیوه های آموزشی روز دنیا همراه کنیم تا خواندن آنها لذت بخش باشد. هدف دیگر ما این است که دانش آموزان و دانشجویان بتوانند از مطالب سایت 020 در کارهای تحقیقاتی بهره ببرند و برای مخاطبان عام هم در زندگی رومزه به کار آید.

بیشتر بدانید …

در صورت تمایل به:

• پشتیبانی مالی (اسپانسری) از سایت در ازای ذکر نام

• دادن آگهی

• اهدای کمک

با تلفن 09226452161 تماس بگیرید.

تمامی حقوق سایت متعلق به سایت 020 می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است | طراحی سایت و سئو : مستر وب

Please publish modules in offcanvas position.

جستجو

وقتي كره زمين خيلي خيلي گرمش بود.

موضوع بحث ما داستان‏های علمی-تخیلی است.با
توجه به کمبود وقت،اجازه بدهید از روی یادداشت‏هایم‏
بخوانم.اولین نکته در مورد داستان‏های علمی-تخیلی،
تاریخچه آن است.از آن‏جایی که فکر می‏کنم تاریخچه‏
داستان‏های علمی-تخیلی چندان ارتباطی به موضوع بحث‏
ما ندارد،به‏طور جداگانه به این بخش نمی‏پردازم،ولی در
ضمن بحث،اشاره مختصری به آن خواهم داشت.

ورود به بحث اصلی را با چند پرسش آغاز
می‏کنم.داستان علمی-تخیلی چه اهدافی را دنبال کرده‏
یا دنبال می‏کند؟آیا هدف این‏گونه داستان،همه‏فهم‏کردن‏
علم است؟آیا هدف آن شرح نکات علمی است؟

شاید اخترشناس برجسته آلمانی در 1634 میلادی،با
نوشتن کتاب رؤیا،چنین اهدافی داشته است.در این داستان،
مسافرانی به کره ماه می‏روند و با ایستادن بر سطح ماه،
سطح زمین و چرخش آن را تماشا می‏کنند.نباید فراموش‏
کرد که در آن زمان،زمینیان گردش این کره را باور نداشتند
و شاید چنین داستانی بی‏هدف و از سر تفنن نوشته نشده‏
است.با این همه،داستان علمی-تخیلی،شرح و بسط علمی‏
و همه‏فهم‏کردن آن نیست.این مورد را بعدا بیشتر خواهم‏
شکافت،اما داستان‏های علمی-تخیلی،بعد از صنعتی‏
شدن کشورهای اروپایی و امریکا و اعتقاد به پیشرفت بی‏حدو
مرز،به اوج خود رسیده است.

بنابراین،کسانی که در گذشته‏های دور جست‏و
جو می‏کنند تا نشانه‏های تاریخی برای اثبات ادعای‏
خود بیاورند،راه درستی را انتخاب نکرده‏اند.آنها تا حدی پیش‏
رفته‏اند که«جمهوری»افلاطون و«کمدی الهی»دانته را هم‏
علمی-تخیلی دانسته‏اند.با این همه،داستان‏های علمی-
تخیلی که به آینده و به دستاوردهای آن متکی هستند،به‏
چنین سابقه‏ای نیاز ندارند.شاید یکی از دلایل جست‏وجو
برای چنین پیشینه تاریخی،قدمت و سابقه باشد.چرا که‏
سابقه و سن و سال عامل مهمی در کسب احترام و بزرگی‏
است،اما واقعیت همان است که اشاره کردم.
داستان‏های علمی-تخیلی پدیده‏ای نو و نتیجه صنعتی‏
شدن بعضی کشورها و انقلاب‏های علمی و اجتماعی یکی‏
دو قرن اخیر است.با وجود این،نویسندگان بزرگ داستان‏های‏
علمی-تخیلی افرادی چون اسیموف،جان کریستوفر،لستر
دل‏ری و غیره،در بسیاری از آثار خود یا به دستگاه‏های‏
علمی مسطح در داستان‏های‏شان اشاره‏ای کلی و گذرا دارند و
یا همانند هری هریسون و آرتور سی‏کلارک در بعضی از آثار
خود،نکات علمی و فنی را بیشتر می‏شکافند.

صدها سال پیش از این،به داستان‏هایی برمی‏خوردیم که‏
در آنها نقش تخیل بسیار پراهمیت است.داستان‏هایی‏
می‏بینیم که در آنها از آرزوی پایان‏ناپذیر و میل پایدار آدمیان‏
به دانستن سخن گفته شده است.یک داستان تخیلی درباره کره زمین

شاید از نخستین روزی که آدمی روی زمین ایستاد و
سرش را بلند کرد و ستارگان درخشان را دید،یکی از آرزوهایش‏
دانستن راز این اجسام منور آسمانی بود.سفر به کرات و
سیارات دیگر،همیشه برای آدمیان جاذبه‏ای خاص داشته‏
است.انسان همیشه به‏دنبال یافتن کراتی شبیه زمین یا
دست‏کم،اطمینان از وجود چنین جاهایی بوده است.به قول‏
یکی از دانشمندان،زمین گهواره انسان است اما انسان همیشه‏
در گهواره نخواهد ماند.

شاید قدیمی‏ترین آثار،علمی-تخیلی کتابی به‏نام‏
شگفتی‏های تولد باشد.این کتاب را شخصی به‏نام آنتیوش‏
دیوجانس نوشت.او این اثر و دو اثر خود را در مورد سفر به ماه،در
قرن اول پیش از میلاد نوشته است.با این همه،چنین آثاری،
داستان علمی-تخیلی به معنای امروزی آن نیستند،چرا که‏
ملاک و معیار این داستان‏ها،تخیل صرف است.تخیل تنها
یک جنبه علمی و ادبی است که بعدا به آن اشاره خواهم‏
کرد.امروزه هر یک از نویسندگان داستان‏های علمی-تخیلی،
برحسب ذوق و علاقه خود،در یکی از رشته‏های علمی و
دانشگاهی یا درس می‏خوانند یا درس می‏دهند و کمابیش به‏
آخرین دستاوردهای علمی زمان خود نیز مجهزند.البته‏
نویسنده علمی-تخیلی،هرچه بنویسد،دلیل بر علمی بودن‏
آن و یا امکان وقوع آن نیست.او اشتباه می‏کند و تردیدی هم‏
در این مورد نیست.با این حال،این نکته نمی‏تواند باعث‏
نادیده گرفتن محاسن و سودمندی اندیشه‏ها و نظریات‏
او بشود.

در این‏جا نکته‏ای اشاره می‏کنم و آن اختلافی است که

5

آسیموف،بین ری برادبری(از چهره‏های مطرح و باسابقه‏
ادبیات علمی-تخیلی)و آرتور سی‏کلارک قایل می‏شود.
آسیموف می‏گوید:«ری برادبری استعداد فوق‏العاده‏ای دارد،
ولی از علم بهره چندانی نبرده است.بنابراین،وقتی به‏
نکته‏ای علمی می‏رسد،از آن طفره می‏رود،اما آرتور
سی‏کلارک یک دانشمند است.به همین دلیل،وقتی به‏
موضوع علمی می‏رسد،آن را باز می‏کند.»

امروزه دیگر کسی به رمان«سفر به اعماق زمین»اثر
ژول ورن با دید داستان علمی-تخیلی نگاه نمی‏کند.چرا که‏
پیشرفت علم،بر وجود دنیایی در زیر زمین خط بطلان کشیده‏
است.با این همه،این رمان نفی نبوغ ژول ورن و جذابیت‏
دیگر آثار او نیست.نباید فراموش کرد که آن‏چه داستان‏
علمی-تخیلی از آن حرف می‏زند،در واقع«گزیده‏ای ممکن»
است،نه«حکمی قطعی».به هیچ‏وجه نباید به آن به‏
چشم پیشگویی آینده نگاه کرد.آن‏چه نویسنده این نوع آثار ادبی‏
می‏گوید،گزینه‏ای احتمالی است که براساس شرایط کنونی به‏
رشته تحریر در آمده است.البته،نمونه‏های حیرت‏انگیزی از
این آثار وجود دارد که جهان را متحول کرده است.بسیاری از
وسایل و ابزارهای علمی که در رمان‏های ژول ورن به تخیل‏
در آمده،پس از مرگ او ساخته شده است و اکنون چون وسایلی‏
عادی در دسترس من و شما قرار دارد.

نکته‏ای دیگر که می‏خواهم به آن اشاره کنم،موضوع‏
ماهواره‏هاست.تا جایی که خاطرم هست،در سال 1944
آرتور سی‏کلارک داستان کوتاهی در مورد ماهواره‏ها نوشت‏
که در این داستان،سه ماهواره با قرارگرفتن در سه راس یک‏
مثلث فرضی،تمام سطح کره زمین را تحت پوشش قرار
می‏دادند.این داستان در سال 1944 برنده جایزه طلایی‏
فرانکلین شد و پس از آن،دانشمندان به‏فکر افتادند که شاید
ساخت چنین وسیله‏ای ممکن باشد و خود شما بهتر از من‏
می‏دانید که این کار به کجا کشید.به‏عبارت ساده‏تر،
داستان علمی-تخیلی،پایی در علم و دستی در تخیل دارد
و این نوع ادبی،واقعیت مبتنی بر منطق علمی زمان خود است.

یکی از نویسندگان داستان‏های علمی-تخیلی نوجوانان،
در جواب این پرسش که«چرا برخی از دانشمندان بزرگ‏
برای نوشتن داستان‏های علمی-تخیلی خود را به زحمت‏
می‏اندازند؟»می‏گوید:«علم همان‏قدر به خرد متکی است‏
که به تخیل.»حق با اوست.مردم عادی:دانشمندان را
همیشه با لباس سفید در درون آزمایشگاه‏ها تصور می‏کنند،
در حالی که بیشتر کشفیات علمی،خارج از آزمایشگاه و در
یک آن،به وقوع پیوسته است.نمونه این موضوع،نسبیت‏
انیشتین است که یک آن،به‏طور کامل به ذهن او رسید و
پس از آن بود که انیشتین برای اثبات این فرضیه،دست به‏
کار شد.چون ریاضیات این نابغه بزرگ تعریفی‏
نداشت،اشتباه‏های بسیاری مرتکب شد و دانشمندان دیگر
نیز اشتباه‏های او را یادآور می‏شدند،اما سرانجام تئوری‏
او محقق شد و به اثبات رسید.به‏نظر این نویسنده کودک‏
و نوجوان،دانشمند و نویسنده داستان‏های علمی-تخیلی،
هر دو می‏دانند که تخیل و بدیهه‏گویی،به اندازه تفکر منطقی‏
اهمیت دارد.ما قرن‏هاست که عالم نیمه‏هوشیاری و اشراق‏
را بی‏ارج کرده‏ایم و هوشیاری و خرد محض را بها داده‏ایم.ما
از یاد برده‏ایم که هوشیاری فقط نوک کوچک کوه یخ است،
کودکان و نوجوانان،
مفاهیم علمی را آسان‏تر از بزرگسالان‏
درک می‏کنند

از آنجا که اغلب نوجوانان‏
توجه چندانی به مرگ ندارند،
هرچیز درباره آینده نوشته شود آنها را
به خود جذب می‏کند

نمونه خوب داستان‏های علمی-تخیلی‏
علاوه بر امیدوار کردن انسان‏
به حل مشکلات جامعه خود
به نوعی هشدارهایی را نیز به او می‏دهد

در حالی که عالم نیمه‏هوشیاری بخش بزرگتر آن است که‏
در زیر آب قرار دارد.نویسنده این نوع ادبی،مدام احساس‏
حیرت و تخیل نوجوان را که در حال جوش و خروش است،
دامن می‏زند.

بعضی از پدر مادرها یا حتی معلمان،تصور می‏کنند با
خواندن فانتزی و یا داستان‏های علمی-تخیلی،ذهن‏
کودکان‏شان آشفته می‏شود و از این‏رو،کتاب‏هایی درباره‏
جهان واقعی در اختیار کودکانشان می‏گذارند اما این کودکان‏
جهان واقعی را نیز از دست می‏دهند.به این ترتیب،آنها در
جهان محدودی بزرگ خواهند شد و از آن‏جا که با تنها سلاح‏
مؤثر یعنی تخیل خلاق و انعطاف‏پذیر،علیه ناشناخته‏ها
مجهز نمی‏شوند،قادر نیستند به‏صورتی همه‏جانبه با آن‏
روبه‏رو شوند.

مادری،فرزندش را پیش انیشتین می‏برد و به‏
دلیل شهرتی که انیشتین داشته،از او می‏پرسد:به‏نظر
شما فرزندم چه کتاب‏هایی بخواند،بهتر است؟
انیشتین جواب می‏دهد که کتاب‏های افسانه‏ای بخواند.
مادر،تعجب می‏کند و می‏گوید:خب!وقتی افسانه خواند،
بعد چه بخواند؟انیشتین می‏گوید:باز هم افسانه بخواند،مادر
حیرت می‏کند و می‏گوید:خب بعد از افسانه،چه بخواند؟
انیشتین،برای بار سوم می‏گوید:باز هم افسانه بخواند.این‏
حرف‏ها تاکید بر همین مساله دارد.

بدون تردید،این داستان‏ها خوب و بد دارند و متاسفانه‏
آثار بد این نوع ادبی بسیار است.بدون شک،حکومت‏ها و
نظام‏های حاکم سرمایه‏داری،مشوق این‏گونه داستان‏های‏
علمی-تخیلی،یعنی نوع گمراه‏کننده و منحرف‏کننده آن‏
هستند.آنها تلاش می‏کنند با طرح مسائل بی‏ربطی چون‏
جنگ ستارگان،این نوع داستان‏ها را به بیراهه بکشند.اما
این سوء استفاده تنها در مورد این نوع ادبی نیست،بلکه چنین‏
نظام‏هایی در بسیاری از زمینه‏های دیگر ادبی نیز به همین‏
شیوه متوسل می‏شوند.اصولا داستان‏های علمی-تخیلی‏
خوب،علاوه بر فهم و اشاره به جامعه آینده،به روابط انسانی‏
و پیروزی بشر بر مشکلات ناشی از تکنولوژی می‏پردازند،
در حالی که نوع بد آن،مشوق یاس و ناامیدی و ویرانی‏
است.

گرچه داستان‏های علمی-تخیلی به زمینه‏ها
و موضوعات بسیاری از فرار ویروس‏ها و موجودات‏
آزمایشگاهی از آزمایشگاه گرفته تا سفر به کرات‏
دیگر،می‏پردازند،اما هیچ‏یک از آنها هنوز جذابیت سفر انسان‏
به سیارات و کهکشان‏های دیگر را نداشته است.ساده‏تر
بگویم،نوع خوب این نوع ادبی علاوه بر امیدوار کردن انسان‏
به حل مشکلات جامعه خود،به نوعی هشدارهایی نیز به‏
او می‏دهد.

وقتی موضوع رمانی،نابودی جهان بعد از انفجار اتمی‏
است،در واقع نویسنده براساس شرایطی بحرانی و امکان‏
وقوع جنگ هسته‏ای است که دست به خلق چنین اثری زده‏
است.نمونه‏های این آثار بسیار است؛از جمله این آثار
Z.for A.for Adom است که به فارسی ترجمه نشده.
این هشدار به‏ویژه در آثاری که برای نوجوانان نوشته شده،
بسیار چشمگیر است،چرا که آنها سازندگان جهان فردا
هستند.

رابرت هنرین،از نویسندگان معروف علمی-تخیلی،
درباره داستان‏های علمی-تخیلی می‏گوید:«داستان علمی‏
-تخیلی،داستان واقع‏گرایانه جهان فرداست.»او یک گام جلوتر
رفته و با عبارتی کم‏وبیش اغراق‏آمیز،اضافه می‏کند:
«داستان علمی-تخیلی،جوانان ما را چنان پرورش می‏دهد
که شهروندان بالغ و عاقل کهکشان‏ها باشند.»او این نوع‏
ادبی را در واقع،گمانه‏زنی آینده می‏داند.

قبل از این‏که به این سؤال جواب بدهیم،به این نکته‏
اشاره می‏کنم که داستان علمی-تخیلی،فانتزی نیست.
داستان علمی-تخیلی و فانتزی مترادف هم نیستند و این‏
دو را نباید با هم اشتباه کرد.این نکته از آن جهت حائز
اهمیت است که چه در مجله‏های نوجوانان خودمان و چه در
جاهای دیگر،هر دو گونه این آثار در کنار هم چاپ می‏شوند.
اما داستان علمی-تخیلی اساسا در باب کاربرد و موارد
استفاده علم و نیز آینده بشر در این جهان و در کل عالم‏
هستی سخن می‏گوید.به‏عبارت دیگر،این نوع ادبی از علم‏
موجود و شناخته‏شده،به سوی آن‏چه در آینده ممکن است،
حرکت می‏کند،در حالی که فانتزی اغلب به غیر ممکن،

6

آن هم نه براساس علم،بلکه براساس جادو و ماوارءالطبیعه‏
متکی است.البته فانتزی نیز بر محور اصول قواعد خود
حرکت می‏کند و اگر چنین نبود،خوانندگان ما هرگز بویی‏
از درستی در آن نمی‏یافتند.

البته،پاسخ به این پرسش که چرا بعضی از نوجوانان از
خواندن داستان‏های علمی-تخیلی لذت می‏برند و برخی‏
لذت نمی‏برند،کار دشواری است.با وجود این پاسخ به این که‏
چرا برخی شیفته آن هستند،ساده‏تر است.در واقع،اغلب‏
نوجوانان باتوجه به شرایط سنی که در آن قرار دارند،توجه‏
چندانی به مرگ ندارند و چه‏بسا خود را جاودانه و نامیرا هم‏
تصور می‏کنند.بدین ترتیب آن‏چه درباره آینده نوشته شود،
آنها را به سوی خود می‏کشد.از نظر فیزیکی و جسمی این‏
افراد مدام در حال تحول و دگرگونی هستند و طبیعی است‏
که اندیشه‏های‏شان نیز از دگرگونی خاص خود برکنار نخواهد
بود.آن‏ها هم‏چنان که به دانسته‏ها و اندوخته‏های علمی‏
خود می‏افزایند،هرچه بیشتر به لحاظ فکری رشد می‏کنند
و آرام‏آرام به جست‏وجوی موقعیت در جهان اطراف و
نیز تعبیری از خود و جهان پیرامون خود می‏پردازند.افکار و
عقاید آنها هنوز ثابت نشده و استوار نگشته است و آنها مدام‏
به‏دنبال اندیشه‏ها و نظریات تازه هستند.طبیعی است‏
نوجوانی که عطش خود به تازگی و نوآوری را با خواندن‏
نخستین داستان علمی-تخیلی فرو می‏نشاند،دیگر از این‏
نوع ادبی به سادگی دست برنمی‏دارد.

نوجوان ما شیفته ماجرا و شکافتن رازهای ناگشوده است.
او کمتر گرفتار دنیای مادی اطراف خود است.همین‏
ماجراجویی و همین میل به کشف رازهای ناگشوده،او را به‏
سوی تخیل و تفکر می‏برد.

داستان‏های علمی-تخیلی همان پرسش‏هایی را مطرح‏
می‏کند که نوجوان کتابخوان ما از خود می‏پرسد:راستی‏
آینده ما چه خواهد شد؟نقش ما در ساختن این آینده چیست؟
آیا ما در ساختن چنین آینده‏ای مسئولیتی داریم؟آیا وجود
و حضور ما در جهان هستی ارزش و اهمیتی دارد؟آیا ساکنان‏
کهکشان فکر می‏کنند؟آیا در کهکشان‏های دیگر موجود
زنده نیز هست؟بی‏شک پاسخ به چنین پرسش‏هایی‏
برای بزرگسالان نیز مهم و مطرح است و شاید به‏
همین دلیل،این نوع ادبی در بین آنها نیز طرفداران‏
بسیاری دارد.

داستان‏های علمی-تخیلی اغلب با حوادث و رویدادهای‏
علمی بشری پیوند دارد.مثلا تکنولوژی جدید موجب رشد
جامعه می‏شود و کشفیات نو در عالم علم باعث دگرگونی‏
جسمی و فکری می‏گردد.انسان به نوعی به خودآگاهی تازه‏
و درک احتمالات جدید می‏رسد.نسل بشر مدام در حال‏
بالندگی است.از این‏رو،باید به نوجوانانی که در حال رسیدن‏
به مرحله بزرگسالی هستند،نمونه‏های مناسبی از چگونگی‏
کنارآمدن با این تحولات نشان داد و آنها را از سودمندی‏
این دگرگونی‏ها مطمئن ساخت.آنها در چنین‏
داستان‏هایی افرادی را می‏یابند که همانند خود آنها
ویژگی‏های خاصی دارند.نوجوانان در داستان‏های علمی-
تخیلی،با احساسات و تفکراتی نظیر آن‏چه خود دارند،
آشنا می‏شوند؛احساساتی که خاص آنهاست و دیگری را
به حریم آن راهی نیست.

خوانندگان نوجوان داستان‏های علمی-تخیلی،آن‏چنان‏
که از آمار و ارقام برمی‏آید،بسیار زودتر از همسالان و هم‏
آنچه داستان علمی-تخیلی از آن حرف‏
می‏زند در واقع گزیده‏ای ممکن است‏
نه حکم قطعی

داستان علمی-تخیلی را
نباید با فانتزی اشتباه گرفت

پیشرفت داستان‏های علمی-تخیلی،
بعد از صنعتی‏شدن کشورهای اروپا و امریکا و
اعتقاد به پیشرفت بی‏حدومرز
به اوج خود رسیده است

ردیفان خود به بیان دیدگاه‏های نو می‏پردازند.در بسیاری‏
موارد،هیچ حدومرزی برای نظریات آنها متصور نیست.

آنها در این حالت،در اسباب‏بازی جدید خود،
یعنی مغزشان،به جست‏وجو می‏پردازند و مدام از چنین‏
کاری بیشتر لذت می‏برند،برای آنها داستان‏های علمی-
تخیلی نه تنها نشانگر آینده،بلکه ضامن نامیرایی‏
و جاودانگی است.این‏گونه ادبی،پیام‏آور امید برای‏
آنان است؛چرا که تمام آثار خوبی که در این زمینه‏
برای نوجوانان نوشته شده،در مجموع با پایانی خوش‏
چنان گسترده است که عناصر انواع ادبی دیگر را هم‏
می‏تواند در برگیرد.اکنون داستان‏های علمی-تخیلی،
فکاهی،سیاسی،پلیسی و غیره،فراوان نوشته و چاپ‏
می‏شود.

همان‏گونه که پیش از این نیز اشاره کردم،با وجود حضور
عناصر انواع ادبی دیگر در این نوع ادبی،گیراترین و
پرطرفدارترین داستان‏های علمی-تخیلی،داستان‏هایی‏
هستند که به سفر فضا و کهکشان‏های دیگر می‏پردازند.

جوان ما با خواندن چنین آثاری درمی‏یابد که در آینده‏
نیز انسان‏ها تشنه محبت،صلح،آرامش،نیکی و درستی‏
خواهند بود.

در آن روزگار نیز آدمیان به‏دنبال کسانی که شادی‏
و اندوه را با او تقسیم کنند،خواهند گشت.در واقع،
هر داستانی چه اسطوره،چه فانتزی،چه افسانه،چه داستان‏
علمی-تخیلی به آن سوی امور روزانه و به سمت حیرت‏
حرکت می‏کند و در آن به جست‏وجو می‏پردازد.هر داستانی‏
به جای دورکردن کودک خواننده از زندگی واقعی،او را با
شهامت و امید برای زندگی واقعی آینده آماده می‏کند.

کودکی که با ادبیات تخیلی ناآشنا باشد:نسبت‏
به کودکی که با تخیلش با فانتزی و داستان علمی-
تخیلی گسترش یافته است،احتمالا در درک بیولوژی سلولی‏
یا فیزیک پس از نیوتن با مشکلات بیشتری مواجه‏
خواهد شد.معلمی که همراه کودکی از این گسترش تخیل‏
لذت می‏برد،از استعداد نهفته آدمی باخبر است.
چنین معلمی از کودکی که با کلاس هماهنگ نیست‏
یا نمی‏تواند تحصیلاتش را ادامه دهد،غافل نمی‏شود.وقتی‏
توماس ادیسون،کلاس دوم ابتدایی بود،معلمش او را
تعلیم‏ناپذیر اعلام کرد و خانواده‏اش مجبور شدند او را از مدرسه‏
به خانه ببرند.مادر وی که قبول نداشت پسرش خنگ باشد،
خود تعلیم وی را در خانه به‏عهده گرفت.همیشه این‏طور
نیست که کودکی باهوش وخوش‏قریحه،با قدرت تخیلش‏
بتواند به آن سوی حقیقت قراردادی خیز بردارد.کشفیات‏
گالیله،ماهیت جهان هستی را دگرگون نکرد،فقط آن‏چه را
اولیای امور،ماهیت جهان هستی می‏دانستند،دگرگون کرد.

در هر داستانی معمولا کودک عادی باید در مقابل قدرت‏
قرار بگیرد.دست به خطر بزند و در برابر ترس در کمال‏
شهامت قد علم کند.جوامع اولیه برای این قدرت دو واژه به‏
کار می‏برند؛قدرت مهرآمیز را«مانا»و قدرت قهرآمیز را
«تابو»می‏گفتند.خطوط قدرت(کابل‏های برق)عظیمی‏
که در سراسر کشور ما گسترده است تا به چراغ‏های ما
روشنایی بخشد و یخچال‏های‏مان را به‏کار بیندازد،در آن‏
واحد هم حامل مانا و هم حامل تابو است.اگر کلید چراغی‏
را بزنیم و اتاقی را با نور آن روشن کنیم،قدرت مانا است و
اما اگر نردبانی که دو آتش‏نشان روی آن مشغول کارند سر
بخورد و با سیم برق اتصال پیدا کند،قدرت تابو است.

آنها که فکر می‏کنند می‏توانند با تابو کنار بیایند و آن‏
را در اختیار خود بگیرند،اسیر غرور می‏شوند.کودکان این‏
مفاهیم علمی جاری را بسیار راحت‏تر از
بزرگسالان می‏فهمند و می‏پذیرند.این مفاهیم نه تنها
برای بزرگسالان نو است،بلکه با آن‏چه یک نسل قبل یا
در همین حدود به کودکان آموزش داده می‏شد،تضاد
دارد.کودکان و نوجوانان ما همیشه در دنیایی با سرعت دگرگونی‏
فزاینده زندگی کرده‏اند.آنها همیشه از نیروی نهفته در اتم‏
آگاه بوده‏اند.آنها همیشه آگاه بوده‏اند که کره زمین نه تنها
مرکز عالم نیست،بلکه سیاره‏ای معمولی در حاشیه کهکشانی‏
معمولی است و آن نوری که بر آن می‏تابد،از چنان فاصله‏
بعیدی می‏آید که سیاره‏ای دوردست را نه آن‏چنان که امروز
هست،بلکه آن‏چنان که میلیون‏ها سال پیش بوده است،
می‏بینیم.امروزه کودکان مفاهیم تازه،مفاهیمی را که‏
موجب هراس برخی از بزرگسالان می‏شوند،به‏
راحتی می‏فهمند و می‏پذیرند.یک داستان تخیلی درباره کره زمین

7

آمارگیر حرفه ای سایت

0