داستانی در شاهنامه فردوسی

این ۴۵ صفحه در این رده قرار دارند؛ این رده در کل حاوی ۴۵ صفحه است.

«رستم و سهراب» یکی از داستان‌های شاهنامه است. داستان مرگ سهراب جوان را به تصویر می‌کشد که بر اثر جنگ با رستم، به دست پدر کشته می‌شود.[۱]

روزی از روزها رستم اسباب شکار را آماده کرد و همراه اسبش رخش عازم مرزهای کشور توران شد. آن روز رستم در نزدیکی شهر سمنگان گوری شکار کرد و بعد از خوردن گور به خواب رفت. چندتن از سواران تورانی که از آن محل می‌گذشتند، رخش را دیدند که در دشت به چرا مشغول است. از آن رو که رخش اسب بی نظیری بود، آن را گرفته و با خود به شهر سمنگان بردند. سپس رستم از خواب بیدار شد و اسب خویش را نیافت، بسیاراندوهگین شد و به ناچار با پای پیاده برای یافتن رخش عازم شهر سمنگان شد. پادشاه سمنگان وقتی شنید که رستم برای پیدا کردن اسبش به شهر او آمده است، شادمان گشته و به پیشواز رستم شتافت. شاه سمنگان رستم را به کاخ خویش دعوت کرد و به وی قول داد که به زودی رخش را یافته و برای او خواهد آورد. تهمتن دعوت شاه را پذیرفت و به کاخ او رفت و به خوردن می و تفریح مشغول شد تا اینکه شب فرا رسید. برای رستم خوابگاه ویژه‌ای آماده کردند، رستم به خوابگاه رفت تا قدری بیاساید. چون پاسی از شب گذشت، دختری زیبارو و خوش‌اندام به خوابگاه وارد شد. رستم بیدار شد و با تعجب به دختر نگاه کرد و سپس پرسید تو کیستی؟ دختر جواب داد که من تهمینه، دختر شاه سمنگان هستم. رستم وقتی آن همه زیبایی را دید سریع موبدی را برای خواستگاری تهمینه نزد شاه سمنگان فرستاد. شاه از خواسته رستم بسیار خشنود گشت و رستم و تهمینه همان شب با هم ازدواج کردند. سپس رستم مهره‌ای را که به بازوی خویش بسته بود، درآورد و به تهمینه داد و گفت اگر فرزندمان دختر بود این مهره را به گیسویش ببند و اگر پسر بود، مهره را به بازوی او ببند. فردا صبح شاه سمنگان به رستم خبر داد که رخش را یافته‌است. پس رستم از تهمینه خداحافظی کرد و همراه رخش به سوی زابلستان رهسپار شد. نه ماه بعد تهمینه پسری به دنیا آورد که بسیار شبیه پدرش بود و نام او را سهراب نهاد.

سهراب به سرعت رشد می‌کرد و بزرگ می‌شد به طوری که در ده سالگی چنان قوی هیکل و نیرومند شده بود که در آن نواحی کسی قدرت نبرد با او را نداشت. روزی از روزها سهراب نزد مادر رفت و از نام و نشان پدر خویش پرسید؛ و مادر به گفت که تو از دودمان نریمان و فرزند رستم دستان هستی. سهراب چو این گفته شنید بسیار خشنود شد. بعد گفت من به زودی لشکر از پهلوانان توران گرد هم خواهم آورد و به ایران حمله خواهم کرد تا کی کاووس، شاه ایران که فردی نالایق است را از تخت به زیر کشم و پدرم رستم را بر تخت پادشاهی نشانم. سپس همراه با پدرم به توران حمله خواهیم کرد و افراسیاب را نابود خواهیم کرد. از آن طرف جاسوسان این خبر را برای افراسیاب بردند. وقتی افراسیاب شنید که سهراب فرزند رستم است و قصد دارد برای یافتن پدر به ایران لشکر به کشد با خود فکری کرد و گفت شاید در این لشکرکشی رستم به دست پسرش سهراب کشته شود. پس به هومان و بارمان که از سرداران لشکرش بودند فرمان داد تا لشکری متشکل از دوازده هزار سرباز گرداورند و به یاری سهراب بشتابند. سپس افراسیاب به آن‌ها گفت که سهراب نباید هرگز پدرش را بشناسد تا شاید رستم پهلوان به دست پسرش کشته شود. سرداران سریع لشکری فراهم کردند و به یاری سهراب شتافتند. سهراب فرماندهی آن لشکر را به عهده گرفت و به سوی مرز ایران شتافت. در مرز ایران دژ بزرگی بود که به آن دژ سپید می‌گفتند و هجیر پهلوان فرمانده دژ سپید بود. هجیر وقتی لشکر تورانیان را دید که به دژ نزدیک شده‌اند خشمگین شد و به تندی زره پوشید و سوار بر اسب شد و به تنهایی به میدان جنگ رفت. سهراب که هجیر را دید سوار بر اسب شد و به سوی هجیر تاخت. سهراب بعد از کمی مبارزه هجیر را اسیر کرد و دست بسته او را نزد هومان فرستاد.

رستم دستان، پدر سهراب، در نبردی با او رویارو می‌شود و بدون آگاهی از اینکه سهراب پسرش است، پهلوی او را می‌دَرَد و چون سهراب در حال جان دادن است، نشان سهراب را می‌بیند و درمی‌یابد که او فرزندش است. پس، گودرز را سراغ کاووس می‌فرستد تا از او نوشدارو بگیرد و کاووس از این کار سر باز می‌زند.[۲] ابوالقاسم انجوی‌نژاد در فردوسی‌نامه، ادامهٔ داستان را چنین توصیف می‌کند:[۳] .mw-parser-output blockquote.templatequote{margin-top:0}.mw-parser-output blockquote.templatequote div.templatequotecite{line-height:1em;text-align:right;padding-right:2em;margin-top:0}.mw-parser-output blockquote.templatequote div.templatequotecite cite{font-size:85%}

رستم خشمگین می‌شود و به طرف بارگاه حرکت می‌کند. خبر به کیکاووس می‌دهند که رستم خشمگین شده و به طرف تو می‌آید. کیکاووس از درِ حرمسرا فرار می‌کند و رستم وارد کاخ می‌شود. که می‌بیند از کاووس خبری نیست، دارو را برمی‌دارد و به طرف سهراب می‌رود اما متأسفانه دیر می‌رسد. منجّم می‌آید و می‌گوید که کار از کار گذشته‌است.

داستانی در شاهنامه فردوسی

مرشد عباس زریری، از نقالان شهیر شاهنامه، ادامهٔ بخشی از ادامهٔ داستان را که در شاهنامه به آن اشاره نشده‌است این چنین تقریر می‌کند:[۴]

رستم چون برای آوردن نوشدارو پا در رکاب شد، سهراب به هوش آمد و رستم را خواست. رستم بازگشت و دوباره گودرز را برای گرفتن نوشدارو به درگاه کاووس فرستاد: «گویند گودرز در این مرتبه نوشدارو را آورد که سهراب داعی حق را لبیک گفته بود».

بهرام بیضایی نمایشنامهٔ سهراب‌کشی را بر اساس این داستان رستم نوشته است.

آثار برگرفته: (شاهنامه ابومنصوری * شاهنامه طهماسبی * شاهنامه داوری * شاهنامه رشیدا * شاهنامه دموت * شاهنامه فلورانس * شاهنامه قرچغای خان)

داستان بیژن و منیژه یکی از داستان‌های معروف کتاب شاهنامه، کتاب حماسی ایرانیان است. این داستان روایت عشق بیژن پسر گیو و منیژه دختر افراسیاب است.

فردوسی میگوید شبی تیره و تار بود گویی آسمان از قیر سیاه پوشیده بود و در آن تاریکی چنان بود که اهریمنان از هر گوشه‌ای روی سیاه خود را برای ترساندن بما می نمودند و یا مارهای سیاه دهن باز کرده تا بر ما بتازند. همان دم از جای برجستم و مرا زنی مهربان در خانه بود گفتم ای ماه روی خواب از چشمانم ربوده شده شمعی بیافروز و بزم این شب را راه بینداز و چنگ بردار و می‌در جام بلورین بریز. وی نیز می‌با نارنج و سیب و بهی آورد و آن را در پیاله‌ای شاهانه ریخت. وی هرچه من خواستم کرد و آن شب تاریک را خوشتر از روز ساخت. لیکن من در اندیشه آن نامه خسروان بودم و دلم ناآرام بود. چون آن یار مهربان مرا دید که هوشم را به آن داستان بسته‌ام از من پرسید از داستان بیژن چه میدانی؟ آیا شنیده‌ای که بر بیژن چه گرفتاری از سوی زن رسیده است؟ گفتمش اگر چیزی می‌دانی از نامه باستان به من بگو. گفت اکنون حرف مرا گوش کن و داستان‌های دیگر را فراموش کن. آن یار مهربان مرا گفت می‌در پیاله کن و بنوش تا من داستانی را که از دفتر باستان خوانده‌ام برایت بازگویم و آن داستانی است پر از فسون و مهربانی و نیز نیرنگ و جنگ. گفتم ای ماهروی همین امشب همه داستان را برایم بازگو که منیژه در کجا بود؟ و بیژن چه کرد و از تیمار درد چه بر سرش آمد؟ سپس آن ماهروی مرا گفت داستان را از دفتر پهلوی برایت میگویم و از تو می‌خواهم که آن را برایم به چکامه برگردانی و از تو سپاس‌گزار خواهم بود. اکنون ای یار نیکی‌شناس آن داستان را از من بشنو… .mw-parser-output .b{text-align:justify;text-align-last:justify;border:0}.mw-parser-output .beyt{white-space:nowrap}

در دوران پادشاهی کیخسرو شاهنشاه کیانی گروهی از مردم سرزمین ارمان نزد شاه ایران آمده و تظلم نمودند که سرزمین‌شان که در مرز توران قرار دارد مورد تاخت و تاز و هجوم گرازان قرار گرفته‌است. کیخسرو دو پهلوان ایرانی را برای این موضوع در نظر می‌گیرد که یکی گرگین میلاد و دیگری بیژن است که باوجود جوانی و مخالفت‌های پدرش گیو به این مأموریت اعزام می‌شود. گرگین میلاد که به خباثت و فرصت طلبی در شاهنامه شناخته شده بیژن را به تنهایی به نبرد می‌فرستد. در آن روز بیژن بر گرازان چیره می‌شود.[۱]

هنگام بازگشت، گرگین میلاد برای اینکه امتناع او نزد شاه فاش نشود بیژن را به نزدیکی اردوی تفریحی دختران تورانی می‌برد. در این اردو منیژه دختر افراسیاب که در شاهنامه زیبایی‌اش توصیف شده همراه ندیمه‌هایش در دامان طبیعت اردو زده بود. بیژن محو زيبايى منيژه مى شود و پشت درخت تناوری ایستاده و منیژه را تماشا می‌کند. منیژه از طریق ندیمه‌اش متوجه حضور بیژن می‌شود و حاجبی را نزد او می‌فرستد به این گمان که او سیاوش است که دوباره زنده شده. بیژن خود را پهلوانی ایرانی معرفی می‌کند و به سفارش منیژه وارد چادر او می‌شود. پس از سه روز که در چادر او بود منیژه تصمیم می‌گیرد او را مخفیانه به کاخ پدرش افراسیاب ببرد. بیژن قبول نمی‌کند و سعی می‌کند خود را نجات دهد و به ایران زمین بازگردد. منیژه با کمک همراهانش بیژن را با دارو خواب کرده و لای البسه پیچیده و به درون کاخ می‌برد.[۲]

پس از چند روز حضور مخفیانه در کاخ ماجرا فاش می‌شود. مأمور افراسیاب به نام گرسیوز وارد اتاق منیژه می‌شود و بیژن را از زیر تخت بیرون می‌کشد. بیژن سعی می‌کند با چاقویی که در چکمه‌اش داشت به گرسیوز حمله کند اما فریب چرب‌زبانی او را می‌خورد و تسلیم می‌گردد. افراسیاب قصد کشتن او را داشت اما با وساطت پیران وزیر دانشمند افراسیاب به این دلیل که از خون‌خواهی ایرانیان جلوگیری کند او را نمی‌کشد. بااین‌حال بیژن را در چاهی عمیق انداخته و سنگی بر سر چاه می‌گذارد به حدی که آب و هوا و غذای اندک از آنجا رد شود. منیژه نیز با تحقیر از کاخ اخراج شده و آواره می‌گردد. منیژه که خود را باعث و بانی این حادثه می‌داند شب‌ها را بر سر چاه مویه کرده و روزها به دنبال غذا برای بیژن می‌گردد.[۳]

داستانی در شاهنامه فردوسی

گرگین میلاد که به هدف خود رسیده‌بود به ایران بازگشته و داستانی می‌سازد که بیژن کشته شده‌است. شاه خشمگین می‌شود و دستور می‌دهد او را به بند کنند. باوجود مقبولیت ادعای گرگین، گیو مرگ پسرش را باور نمی‌کند. در این هنگام کیخسرو با دیدن اندوه گیو جام جهان‌نمای خود را پیش آورده و احوال کشور را در آن مشاهده می‌کند. به دنبال این بالاخره کیخسرو در جام جهان‌نما بیژن را می‌بیند. گیو نامه‌ای از سوی شاه به زابلستان نزد رستم می‌فرستد. رستم همراه گروهی برای نجات بیژن رهسپار توران می‌شوند و پیش از آن به درخواست گرگین میلاد برای او نزد شاه پادرمیانی می‌کند تا وی آزاد گردد. رستم و گروهش لباس تاجران و بازرگانان بر تن می‌کنند که کسی آن‌جا متوجه نیت‌شان نشود. پس از آن به‌عنوان تاجر در توران غرفه می‌زنند.[۴]

منیژه که سرگردان با سروپای برهنه به‌دنبال غذا برای بیژن بود به گروه رستم می‌رسد. از زبان‌شان می‌فهمد که ایرانی هستند و برایشان داستان را شرح می‌دهد و از گیو و رستم و کیخسرو می‌پرسد. رستم که مظنون شده‌بود واقعیت را فاش نکرد. اما به منیژه که ناامید در حال برگشتن بود یک مرغ بریان می‌دهد و به او می‌گوید آن را برای محبوبش ببرد. در همین حین رستم انگشتر معروف خود را درون شکم مرغ می‌گذارد تا اگر واقعیت داشته‌باشد بیژن منیژه را باز نزد او بفرستد. بیژن در حال خوردن مرغ انگشتری را می‌یابد و منیژه را آگاه می‌کند. منیژه به نزد رستم می‌آید و گفته بیژن را برایش شرح می‌دهد که آیا تو صاحب رخش هستی؟ رستم که از حقیقت ایمان یافته‌بود به منیژه خاطرنشان می‌کند که نیمه‌شب بر سر چاه آتش برافروزد و رستم به دنبال آتش بدانجا می‌آید.

منیژه شب‌هنگام هیزم جمع کرده و آتش بزرگی می‌افروزد. رستم به سر چاه می‌آید و سنگ بزرگ را کنار می‌زند و طنابی به درون چاه می‌فرستد. پیش از آن‌که بیژن از چاه خارج شود رستم از او سوگند می‌خواهد که پس از آزادی کاری با گرگین میلاد نداشته‌باشد. بیژن نمی‌پذیرد و عنوان می‌کند قصد کشتنش را دارد. رستم نیز طناب را رها می‌کند و بیژن باز به چاه می‌افتد. بالاخره او می‌پذیرد که از گرگین بگذرد. رستم منیژه را همراه چند تن از محل دور می‌کند و با پهلوانان دیگر از جمله بیژن به کاخ افراسیاب می‌تازد و کاخ او را به آتش می‌کشد. سپس با غنائم به‌سوی ایران بازمی‌گردد.[۳]

بیژن درمیان استقبال گسترده ایرانیان به وطن بازمی‌گردد و گرگین میلاد نیز بخشیده می‌شود. کیخسرو بیژن و منیژه را زوج اعلام می‌کند و به بیژن سفارش می‌کند هیچ‌گاه برای این وقایع منیژه را سرزنش نکند و نیز هدایای گران‌ب‌های بی‌شماری به دست بیژن برای منیژه می‌فرستد=”داستان عشق منیژه و بیژن” />

اوتللو و دزدمونا • امیر ارسلان و فرخ‌لقا • بهرام و گل‌اندام • بیژن و منیژه • پل و ویرژینی • اصلی و کرم • رومئو و ژولیت • رابعه و بکتاش • زال و رودابه • زهره و منوچهر • سلامان و ابسال • سلیمان و ملکه سبا • شمشون و دلیله • خسرو و شیرین • فرهاد و شیرین • کلئوپاترا و ژولیوس سزار • کلئوپاترا و مارکوس آنتونیوس • لیلی و مجنون • مادام پمپادور و لوئی شانزدهم • ماری آنتوانت و کاردینال روهان • مم و زین • ناپلئون و ژوزفین • نورجهان و جهانگیر • وامق و عذرا • ویس و رامین • همای و همایون • یوسف و زلیخا

آثار برگرفته: (شاهنامه ابومنصوری * شاهنامه طهماسبی * شاهنامه داوری * شاهنامه رشیدا * شاهنامه دموت * شاهنامه فلورانس * شاهنامه قرچغای خان)

داستان زال و رودابه از شنیدنی‌ترین داستان‌های شاهنامه‌است. این، داستان عشقی است که نادیده هر دو طرف را گرفتار می‌کند. داستان از این جا شروع می‌شود که زال پس از آنکه پدرش پادشاهی زابل را به او می‌سپارد برای سرکشی به شهرها و کشورهای تابعه از زابل بیرون می‌رود تا به کابل می‌رسد. پس از آشنایی با مهراب که پادشاه کابل و از نبیرگان آژی دهاک (ضحاک) بوده به گونه‌ای شگفت شیفته و دلباختهٔ دختر مهراب می‌شود. از آن سو هم رودابه دخت مهراب باشنیدن او ویژگی‌های زال از زبان پدرش، هنگامی که با سیندخت سخن می‌گفت، شیفته و دل باختهٔ زال می‌شود. پس از آن با میانجی شدن غلام زال و چند کنیز از سوی رودابه پیش درآمدهای دیدار این دو فراهم گردید. با وجود مخالفت دربار با این پیوند سرانجام با پافشاری و پیگیری‌های زال و بخت بلند این پیوند که ستاره شناسان خبر آن را به منوچهر شاه می‌دهند، این پیوند سر می‌گیرد.

درحالی که زال و رودابه برای نخستین دیدار ناشکیبا بودند، زال شب هنگام به دیدار رودابه می‌رود و با طناب از دیوار کاخ رودابه بالا رفته و او را در کنار خود می‌بیند. در اینجا فردوسی بزرگ با یک بیت نهانی به رابطهٔ میان ایشان اشاره می‌کند:
همی بود بوس و کنار و نبید مگر شیر کو گور را نشکرید
پس از آن که زال از رودابه جدا می‌شود شب و روز و آرام و خواب ندارد و پیوسته در پی آماده کردن پیش نیازهای این پیوند است. نخست نامه‌ای به پدر می‌نویسد و به او یادآور می‌شود که هنگام زن گرفت او است و در دنباله دخت مهراب را به عنوان جفت درخور خود به پدر نشانی می‌دهد.
لیکن سام که می‌داند او رودابه دختر مهراب و از نبیرگان آژی دهاک (ضحاک) است زال را از این کار بازمی‌دارد و به او یاد اور می‌شود که منوچهر شاه هرگز از این پیوند خرسند نخواهد شد. به اصرار زال، سام خودش به سوی دربار به راه می‌افتد تا این مشکل را با شاه درمیان بگذارد.
پیش از رسیدن سام به دربار شاه از این موضوع آگاه می‌شود و برای آنکه میزان وفاداری سام را بسنجد به او فرمان می‌دهد تا به کابل بتازد و آن شهر را در هم بکوبد و مهراب و خانواده اش را از میان بردارد.
سام هم بی‌آنکه خواسته اش را بازگوید به فرمان شاه به سوی کابل به راه می‌افتد. در بیرون شهر کابل خبر به زال می‌رسد و او می‌گوید هرکس که می‌خواهد کابل را بگیرد باید نخست من را از میان بردارد و در نامه‌ای از سام می‌خواهد که میان او و شاه میانجی شود و به سام یادآوری می‌که او بخاطر دور افکندن زال به او بدهکار است.
سام هم نامه‌ای می‌نویسد و خواستهٔ زال را در آن نامه برای شاه می‌نگارد و نامه را بدست زال می‌دهد تاخود زال آن نامه را دربار ببرد. در این هنگام سام هم کابل را محاصره می‌کند ولی به زال پیمان می‌دهد که به آن حمله نکند.

زال به دربار شاه می‌رود و شاه با کمک ستاره شناسان از آیندهٔ این پیوند و فرزندی که از ایشان پدید خواهد آمد اطمینان حاصل می‌کند. ستاره شناسان به او می‌گویند که فرزندی از ایشان پدید خواهد آمد که مرزبان ایران زمین خواهد شد.
شاه نیز زال را به راه‌های گوناگون می‌آزماید تا دانش و هوش او نزد شاه و همگان آشکار شود.

شاه از زال خواست تا با موبدان به گفتگو بنشیند و شاه خود داور و بینندهٔ این گفتگو باشد.
موبدان برای سنجش رای و هوش زال برای او شش چیستان گفتند و از او خواستند تا آن‌ها را پاسخ دهد:

۱- آن دوازده درخت سهی که شاداب و با فرّهی روئیده‌اند و از هر یک از آن درختها، سی شاخ بر زده و در پارسی، هرگز کم و بیش نگردند چیست؟

داستانی در شاهنامه فردوسی

۲- آن دو اسب گرانمایهٔ تیز تاز که یکی از آن‌ها سیاه چون دریای قار و دیگری سپید، چون بلور آبدار است؛ و هر دو به شتاب در جنبش‌اند، لیکن هرگز یکدیگر را نمی‌یابند چیست؟

۳- آن سی سوار که بر شهریار بگذشتند و چون نیک بنگری یکی از آن‌ها کم می‌شود ولی چون آن‌ها را بشماری، باز هم همان سی سوار باشند چیست؟

۴- آن مرغزار کدام است که آن را پر از سبزه و جویبار بینی، لیک مردی با داس تیز و بزرگی سوی آن مرغزار آید و همهٔ تر و خشکش را با هم بدرود چیست؟

۵- آن دو سرو که همچون نی از میان دریای آب خیز «مواج» سر برآورده‌اند که مرغی بر آن آشیانه دارد و روز بر یکی از آن‌ها نشیند و شام بر دیگری؛ و چون از یکی از آن‌ها بپرد، برگ
آن خشک می‌گردد و هر گاه بر دیگری نشیند، بوی مشک می‌دهد؛ و همیشه یکی از آن دو آبدار و دیگری پژمرده‌است، چیست؟

۶- بر کوهساری، شارستانی استوار دیدم، لیک مردم از آن شارستان، به بیابان رفته، خارستانی را برگزیده‌اند و در آنجا سرایهایی سر به آسمان برآورده، ساخته‌اند و هیچ یادی از آن شارستان نمی‌کنند. تا این که ناگهان زمین لرزه‌ای خیزد و همهٔ آن بر و بوم را نهان می‌سازد، آن زمان است که دوباره به این شارستان نیازمند می‌گردند. چرا؟ آن شارستان چیست؟

۱- دوازده ماه سال و سی روز هر ماه (در گاه‌شماری در ایران باستان هر ماه سی روز بوده و ۵ روز آخر سال روز نیایش و جشن بوده‌است که خیام (حکیم عمر خیام)آن ۵ روز را + ۱ روز از اسفند ماه کرد و شش ماه نخست سال را سی ویک روزه و ماه پایانی سال را بیست و نه روزه دسته‌بندی کرد. به این ترتیب تقویم ایرانی ای که خیام ساخت تنها تقویم رایج در جهان است که نخستین روز فصل و ماه با هم یکی است. یکم مهر همان یکم فصل پاییز است)

۲- شب و روز جواب سؤال بود

۳- این همان ماه نو است که هرشب می‌کاهد(تقویم قمری یا ماه شمار)

۴- آن مردی که گفتید در آن بیابان با داسی تیز می‌آید و هیچ لابه‌ای نشنود و خشک و تر را با هم بدرود، بدرستی که زمانه‌است و ما همچون گیاهانیم که به پیر و جوان ما نمی‌نگرد و هر آنچه دستش رسد، برچیند.

۵- سخن از کار گیتی است که از برج بره تا برج ترازو، تیرگی را در نهان دارد، لیکن چون از این بازگردد و به برج ماهی رسد، به آن تیرگی و سیاهی می‌رسد. آن دو سرو نیز دو بازوی چرخ بلند هستند و آن مرغ پرّان نیز خورشید است.

۶- آن شارسان (شهر) آن جهان (جهان آخرت) است و آن خارستان این جهان (سرای سپنج)، مردم در آن خارستان هستند تا اینکه بومهنی ایشان را به شارستان راهنمایی کند.

پس از آن شاه زال را در میدان سواری آزمود و پس از آزمون تیراندازی و سواری از ایرانیان خواست تا با او کشتی بگیرند لیکن هیچ‌کس به این آزمون تن در نداد.

پس از آنکه سام کابل را به محاصره درآورد، مهراب می‌خواست رودابه را بکشد تا آتش برپا شده را خاموش کند. سیندخت همسر مهراب که زنی دانا بود جلوی این کار را گرفت و خود به نزد سام رفت. اگر چه در این دیدار او خود را معرفی نکرد و تنها به عنوان فرستادهٔ کابل سخن گفت ولی از دانایی و کردارش سام دانست که او همسر مهراب است. پس از آنکه سام مادر رودابه را به این نیکویی و والا منشی دید دست او را بدست گرفت و دخترش را برای زال خواستگاری کرد.
از آن سو زال هم با نامهٔ شاه به سوی کابل بازگشت و این پیوند به شادی و خرسندی برگزار شد.[۱][۲][۳]

اوتللو و دزدمونا • امیر ارسلان و فرخ‌لقا • بهرام و گل‌اندام • بیژن و منیژه • پل و ویرژینی • اصلی و کرم • رومئو و ژولیت • رابعه و بکتاش • زال و رودابه • زهره و منوچهر • سلامان و ابسال • سلیمان و ملکه سبا • شمشون و دلیله • خسرو و شیرین • فرهاد و شیرین • کلئوپاترا و ژولیوس سزار • کلئوپاترا و مارکوس آنتونیوس • لیلی و مجنون • مادام پمپادور و لوئی شانزدهم • ماری آنتوانت و کاردینال روهان • مم و زین • ناپلئون و ژوزفین • نورجهان و جهانگیر • وامق و عذرا • ویس و رامین • همای و همایون • یوسف و زلیخا

نبرد رستم و اسفندیار یکی از داستان‌های حماسی ایرانی است که در کتاب‌هایی مانند شاهنامه فردوسی و گشتاسپ‌نامه دقیقی بدان پرداخته شده است. این داستان از طولانی‌ترین بخش‌های شاهنامه و به لحاظ ادبی یکی از برجسته‌ترین بخش‌های آن است. داستان که روایت‌گر رزم میان اسفندیار، شاهزاده کیانی و رستم پهلوان زابل است، یکی از بخش‌های تراژدیک شاهنامه بوده و به توصیف خود فردوسی، بلبلان به سبب مرگ اسفندیار ناله سر می‌دهند.[۱]

این داستان باید روایت قهرمانی یک رویداد تاریخی باشد، با این حال نمی‌توان نظر قطعی‌ای درباره آن داد. هر دو قهرمان داستان ریشه در اسطوره‌های ایران شرقی دارند؛ اسفندیار قهرمان دین زرتشت بود که در نبرد با دشمنان مزدیسنا کشته شد، با این حال رستم قهرمانی بسیار متاخرتر نسبت به اسفندیار است. اسطوره رستم ممکن است زاییده دوران اشکانیان و دلاوری‌های یک سردار ایرانی بوده که رفته رفته به شکل قهرمانی چون رستم در آمده. از آنجایی که در پایان این نبرد و لشکرکشی بهمن به سیستان، دوران حکومت پهلوانان خاندان سام در این منطقه به پایان می‌رسد، می‌توان اینگونه برداشت کرد که نبرد رستم و اسفندیار (و اتفاقات پس از آن) به نوعی با نبردهای پادشاهی سورن و شاهنشاهی ساسانی در سیستان، مرتبط است.[۲]

دو پهلوان مدعی تاج و تخت کیانی از یک خاندان در مقابل یکدیگر ایستاده‌اند، هر یک نکاتی بر زبان می‌رانند که قابل تأمل است. ویرانی رویین‌دژ که اسفندیار قهرمان آن بود بسیار مورد توجه جماعات کشورها گشته حتی تسخیر رویین‌دژ مرکز کشور ترکان‌چین بمنزله ترویج آیین مزدیسنا مورد ستایش قرار گرفته‌است. فتح رویین‌دژ و تغییر قسمت بزرگی از عقاید مردمان بت‌پرست آن سرزمین به کیش زرتشت دستاورد اسفندیار است، اسفندیار بنوعی حکمران جدید ترکان‌چین نیز محسوب می‌شود. اقوام و قبایلی که او بر آنها تسلط یافت ممکن است در تاریخ بخشی از همان سکاها و اسکیت‌های تاریخی باشند.

فعلاً اثری تحت عنوان نبرد رستم و اسفندیار در سایر منابع و مآخذ انعکاس نیافته امّا پیکار دو مدعی تاج و تخت نمی‌تواند از دید منابع دیگر پنهان باشد حتماً عنوان جنگ بگونه‌ای دیگر مذکور افتاده‌است. همچنین دوئل رستم و اسفندیار، بعد از جنگ رویین‌دژ حادث گشت و ماجرای تقابل بدین مناسبت بود که اسفندیار جوان خواهان سلطنت پدر بود ولی گشتاسپ نیل به این هدف را تسخیر رویین‌دژ و آزاد کردن دخترانش بدست اسفندیار منوط کرد. این مهم انجام شد اسفندیار به پدر یادآور شد که خلف وعده نکند ولی گشتاسپ یک کار نیمه تمام دیگر داشت که واگذاری سلطنت را منوط به اتمام آن کار نیمه، یعنی انقیاد رستم شاه زابل قرار داد.

گشتاسپ با اینکار در حقیقت می‌خواست اراضی زابل را مانند ترکان‌چین به تصرّف درآورد و مرزهای کشورش را بسط دهد امّا پیشوایان زابل رستم و زال پادشاهی او را برسمیت نمی‌شناختند و گشتاسپ می‌خواست این موضوع بدست اسفندیار فیصله یابد؛ لذا برای دستگیری یا انقیاد رستم، اسفندیار به فرمان پدر عازم مرز زابل گشت و در کنار رود مرزی هیرمند اردو زد و پسرش بهمن را حامل پیغام و دستور گشتاسپ نمود. فرجام کار منجر به نبردی سخت و نفس‌گیر میان دو پهلوان شد :

داستانی در شاهنامه فردوسی

وقتی بهمن پیام اسفندیار را به زابل برد نخست با زال پیر مواجه گشت امّا او را نشناخت و به دستان گفت رستم را کجا می‌تواند بیابد. زال تعارف زد و از او دعوت کرد پیاده شده دمی بیاساید. شرایط برخورد این دو چنین می‌نماید که بهمن به شهر و خیابان نرفته بلکه در ییلاقی به خیمه و سراپرده‌ای نزدیک شده‌ است لذا سواره جواب داد فرصت برای نشستن ندارد پیغامی را باید به یل سیستان برساند. زال که از البسه گرانقدر سوار فهمید که باید از بزرگان باشد شکارگاه رستم را نشان داد و بهمن عازم محل شد تا با رستم گفتگو کند و جواب را بگیرد، رستم همراه زواره در حال کباب گوری بود که بهمن از بلندی سنگی غلطاند امّا رستم بدون اینکه از کباب گور دست بکشد سنگ را با پنجه پا از خود دور کرد سپس بهمن نزدیک وی شد.

پیام برای رستم ناخوشایند بود او باید بدون قید و شرط نزد اسفندیار می‌آمد و دستانش را جلو می‌برد تا اسفندیار دستان او را بسته به پارس برده تا گشتاسّپ راجع به او تصمیم بگیرد آیا بخشیده شود یا مجازات گردد. فرمان گستاخانه بود و رستم که انتظار چنین خبری را نداشت به فکر فرورفت و آینده‌ای خطرناک برای کشور و قبیله‌اش از ذهن گذراند.

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱
رستم و سهراب یکی از دردآورترین و غم انگیزترین داستان‌های شاهنامه است. داستان مرگ سهراب جوان را به تصویر می‌کشد که بر اثر جنگ با رستم، به دست پدر کشته می‌شود. ادامه…

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲
هفتواد نام داستانی ایرانی است که در متن پهلوی کارنامه اردشیر بابکان و هم در شاهنامه فردوسی ذکر آن آمده‌است. این داستان هم به پایان حکومت اشکانیان مرتبط می‌شود و هم پیدایش ابریشم در ایران را از منظر افسانه ای بیان می‌دارد. ادامه…

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳
زال و رودابه از شنیدنی ترین داستان‌های شاهنامه‌است. این، داستان عشقی است که نادیده هر دو طرف را گرفتار می‌کند. داستان از این جا شروع می‌شود که زال پس از آنکه پدرش پادشاهی زابل را به او می‌سپارد برای سرکشی به شهرها و کشورهای تابعه از زابل بیرون می‌رود تا به کابل می‌رسد. پس از آشنایی با مهراب که پادشاه کابل و از نبیرگان آژی دهاک (ضحاک) بوده به گونه‌ای شگفت شیفته و دلباختهٔ دختر مهراب می‌شود. ادامه…

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴
رستم و شغاد داستانی پهلوانی–تراژدیک دارای ۲۱۲ بیت در شاهنامه است. زال را کنیزی زیبا و نوازنده بود. از او پسری زیبا زاده شد که پدر او را شغاد نام نهاد. اختربینان طالع او را شوم پیش‌گویی کردند و زال را گفتند که چون به مردی رسد تحفهٔ سام به دست او تباه خواهد شد. زال از بازی سرنوشت به خدا پناه برد و چون شغاد دلارام و گوینده شد، او را نزد شاه کابل فرستاد. شاه کابل دختر خود را به شغاد داد و امید داشت که رستم به احترام این پیوند دیگر از او خراج نستاند. اما کسان رستم به هنگام باج، خراج معمول را از او گرفتند. ادامه…

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵
بیژن و منیژه یکی از داستان‌های معروف کتاب شاهنامه، کتاب حماسی ایرانیان به زبان فارسی است. این داستان روایت عشق بیژن پسر گیو و منیژه دختر افراسیاب است. ادامه…

داستانی در شاهنامه فردوسی

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶
جنگ دوازده‌رخ نام جنگی معروف میان ایران و توران است که به پیروزی بزرگی برای ایران منجر شد. در شاهنامهٔ فردوسی بطور مفصل در ۲۵۱۸ بیت شعر به این جنگ حماسی و پیروزمندانه که یکی از مهمترین پیروزی‌های دوره پادشاهی کیخسرو بر متجاوزان خارجی است پرداخته شده است. ادامه…

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷
جنگ دوازده‌رخ نام جنگی معروف میان ایران و توران است که به پیروزی بزرگی برای ایران منجر شد. در شاهنامهٔ فردوسی بطور مفصل در ۲۵۱۸ بیت شعر به این جنگ حماسی و پیروزمندانه که یکی از مهمترین پیروزی‌های دوره پادشاهی کیخسرو بر متجاوزان خارجی است پرداخته شده است. ادامه…

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸
جنگ دوازده‌رخ نام جنگی معروف میان ایران و توران است که به پیروزی بزرگی برای ایران منجر شد. در شاهنامهٔ فردوسی بطور مفصل در ۲۵۱۸ بیت شعر به این جنگ حماسی و پیروزمندانه که یکی از مهمترین پیروزی‌های دوره پادشاهی کیخسرو بر متجاوزان خارجی است پرداخته شده است. ادامه…

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹
رستم و اسفندیار، یکی از درازترین داستان‌ها و از دید ادبی برجسته‌ترین بخش‌های شاهنامه است. اسفندیار پسر گشتاسپ و کتایون، و نوهٔ لهراسپ، شاهزاده کیانی در تاریخ اسطوره‌ای و حماسی ایران و قهرمان جنگ‌های مقدس کیش زرتشتی است که در نبردی سوگ‌انگیز بدست رستم کشته می‌شود. ادامه…

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۰
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۰

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۱
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۱

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۲
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۲

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۳
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۳

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۴
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۴

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۵
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۵

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۶
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۶

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۷
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۷

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۸
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۸

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۹
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۱۹

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۰
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۰

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۱
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۱

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۲
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۲

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۳
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۳

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۴
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۴

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۵
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۵

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۶
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۶

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۷
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۷

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۸
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۸

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۹
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۲۹

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۰
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۰

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۱
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۱

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۲
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۲

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۳
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۳

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۴
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۴

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۵
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۵

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۶
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۶

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۷
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۷

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۸
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۸

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۹
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۳۹

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۰
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۰

داستانی در شاهنامه فردوسی

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۱
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۱

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۲
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۲

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۳
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۳

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۴
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۴

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۵
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۵

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۶
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۶

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۷
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۷

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۸
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۸

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۹
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۴۹

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۰
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۰

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۱
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۱

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۲
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۲

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۳
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۳

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۴
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۴

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۵
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۵

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۶
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۶

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۷
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۷

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۸
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۸

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۹
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۵۹

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۰
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۰

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۱
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۱

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۲
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۲

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۳
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۳

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۴
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۴

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۵
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۵

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۶
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۶

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۷
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۷

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۸
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۸

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۹
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۶۹

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۰
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۰

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۱
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۱

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۲
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۲

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۳
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۳

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۴
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۴

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۵
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۵

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۶
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۶

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۷
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۷

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۸
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۸

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۹
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۷۹

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۰
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۰

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۱
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۱

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۲
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۲

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۳
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۳

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۴
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۴

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۵
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۵

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۶
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۶

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۷
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۷

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۸
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۸

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۹
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۸۹

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۰
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۰

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۱
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۱

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۲
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۲

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۳
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۳

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۴
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۴

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۵
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۵

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۶
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۶

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۷
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۷

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۸
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۸

درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۹
درگاه:شاهنامه/داستان‌ها/۹۹

چهارشنبه, 16ام مرداد

شبی قیرگون ماه پنهان شده

به خواب اندرون مرغ و دام و دده

چنان دید سالار پیران به خواب

که شمعی برافروختی ز آفتاب

داستانی در شاهنامه فردوسی

سیاوش بر شمع تیغی به دست

به آواز گفتی نباید نشست

که از خواب نوشین ، سر آزادکن

ز فرجام گیتی یکی یاد کن

که روز نوآیین و جشنی نو است

شب سور آزاده کیخسرو است

 

یکی از شبها که فرنگیس در کاخ پیران منتظر تولد فرزندش بود ، پیران (سپه سالار توران )در خواب دید :

«سیاوش با شمشیری از راه آمده و فریاد انتقام سر داده است و به پیران می گوید روزگار کیخسرو فرارسیده ، برخیز و جشنی بر پا کن ….»

پیران وحشت زده از خواب بیدار شد و همسر خود(گلشهر) را بیدار کرد و گفت :

« برخیز و نزد فرنگیس برو که سیاوش به خواب من آمده است .»

گلشهر با شتاب نزد فرنگیس رفت و از دیدن کودکی تازه به دنیا آمده ، شگفت زده شد.خندید و برپیشانی فرنگیس بوسه زد . پرستاران کودک را شستند و در پارچه ای پیچیده به گلشهر دادند و او با شتاب به نزد پیران بازگشت و گفت :

کنون پیش آی و شگفتی ببین

بزرگی و ر آی جهان آفرین

تو گفتی نخواهد مگر تاج را

و گر جوشن و ترگ و تاراج را

پیران که روی کودک را دید به یاد سیاوش افتاد و گریه کرد ، زیرا کودک چنان بود که گویی سیاوش بار دیگر به دنیا آمده است پیران کودک را نزد افراسیاب برد و او را ستایش کرد و سپس خبر تولد فرزند فرنگیس ( نوه افراسیاب ) را به او داد و گفت :

«این کودک از خوبی به تو مانند است ، از پهلوانی به فریدون و زیبایی اش تور ( نیاکان افراسیاب ) را به یاد می آورد . نظر من این است که گذشته را فراموش کنی و مهر کودک را در دل پرورش دهی . او را به چوپانان بسپری تا دور از دربار و بدون آگاهی از اصل و نژاد خود بزرگ شود .»

افراسیاب با شنیدن این سخن و دیدن کودک ، از کشتن سیاوش پشیمان شد و به پیران گفت :

«هر چه خواهی انجام بده و :

مداریدش اندر میان گروه

به نزد شبانان فرستش به کوه

چنان تا نداند که من خود کی ام

به ایشان سپرده ز بهر چی ام

نیاموزد از کس خرد یا نژاد

ز کار گذشته نیایدش یاد

پیران از کاخ افر اسیاب شادمان بیرون آمد وکودک را کیخسرو نام نهاد،جشنی بر پا کرد وکودک را به همراه پرستار ی نیک اندیش به چوپان سپرد.

نام (اجباری)

آدرس پست الکترونیکی

آدرس سایت

مرا برای دیدگاه‌های بعدی به یاد بسپار

تصویر امنیتی جدید

داستانی در شاهنامه فردوسی

ما 320 مهمان و بدون عضو آنلاین داریم

سامانهٔ فروش کتاب‌های انتشارات هزارکرمان

ایران‌بوم، همه‌ی ايران‌دوستان را عضو تحريريه‌ی خود مي‌داند. ايران‌بوم در ويرايش نوشتارها آزاد است.

من یار مهربانم

کتـاب بهترین هدیه است. به عزیزان خود کتاب
پیش‌کش کنیم.

موسسه خيريه حمايت از کودکان مبتلا به سرطان

می‌خواهم در طرح 1000 تومانی محک شرکت کنم

این برنامه مجموعه ای کامل از داستان های شاهنامه فردوسی به نثر است.علاوه بر این ترتیب قرار دادن موضوعات به همان ترتیبی است که در شاهنامه اتفاق می افتد.

شاهنامه یکی از آثار ماندگار زبان فارسی است که در زمان های گذشته زبان توانست زبان فارسی را زنده نگه دارد. کتاب شاهنامه ی حکیم ابوالقاسم فردوسی به تنهایی از همه مآثر ملی بیشتر و بهتر توانسته است در زنده نگه داشتن نام و نشان ایرانی و دمیدن روح مردانگی و جوانمردی و شهامت در مردم این مرز و بوم مؤثر واقع گردد و یکپارچگی و استقلال کشور را تضمین نماید.نقش فردوسی را در تجدید حیات ملی ایران هرگز نمی توان فراموش کرد.فردوسی بر ستیغ شکوهمندانه ایران دوستی و ملت گرایی،عقاب آسا آشیان داشت و از پیروزی تازیان بر ایران مؤمن خونین دل می خورد و این نکته را می توان از پیام “رستم فرخزاد” به برادرش دریافت، بدین جهت در برابر چنین دل شکستگی و اندوهناکی راهی بهتر از آن نیافت که با حماسه سرایی و ذکر سرگذشت پهلوانان دلیر و شهریاران جهانگیر ایران ،روزگاه سروری و سر افزاری را آینه وار فراروی ایرانیان بازنهد و آنان را به بازیافت آن سرافرازی ها فراخواند.

فردوسی با سرودن اثر شکوهمند خود ” شاهنامه ” زبان فارسی را که کماکم می رفت تا جای خود را به زبان عربی بدهد ، از دستبرد باز رهاند و در این راه نه تنها به پاسداریش بسنده نکرد بلکه در گسترش آن از ترکیب سازی زیبا و طرح اصطلاحات و کنایات و آرایه های ادبی در سیاق سخن پارسی کوشید و گوهر های پر بهای درخشانی را از واژه های خوشایند در دریای وزن متقارن به معرض تماشا درآورد.

فردوسی شخصیتی جهانی است که به آینده انسان می اندیشد و می خواهد که انسان به مانند شخصیت های حماسه نماد انسان کامل و مظهر پاک سرشتی شود و این از مایه های شگفتی حماسه فردوسی است.

داستانی در شاهنامه فردوسی

لیست داستان ها شامل:

* نخستین شاهان 

*آغاز تمدن

*ضحاک و پدرش

*پادشاهی ضحاک

*زادن فریدون 

*ضحاک و کاوه آهنگر

*پادشاهی فریدون

*پادشاهی منوچهر

*زاده شدن زال

*زایش رستم 

*منوچهر

پادشاهی نوذر

*افراسیاب

*جنگ زال و افراسیاب 

*پادشاهی زوطهماسب

*پادشاهی گرشاسب

*رخش

*پادشاهی کیقباد

*پادشاهی کی کاووس

*هفت خوان رستم و 42 داستان دیگر

“” لطفا انتقادات و پیشنهادات خود را برای ما ارسال فرمایید.سپاس از همراهی شما عزیزان””

شرح و تفسیر با صدای دکتر محمدجعفر محجوب

 

 

منظور از انتشار این مجموعه آشنا ساختن دوستداران ادبیات فارسی با حماسه ی بزرگ ملی ایران، یعنی شاهنامه ی فردوسی است که به گفته ی شادروان محمدعلی فروغی، هم از نظر کمیت و هم از نظر کیفیت، بزرگ ترین اثر ادبی دوران بعد از اسلام است. شاهنامه بخش های گوناگون اساطیری، حماسی و تاریخی دارد و بحث درباره ی هریک از این بخش ها بسیار مفصل است. در تدوین داستان های شاهنامه کوشیده ایم تا این گفتارها صورت خشک علمی نداشته باشد و شنیدن آن موجب سرگرمی و لذت بردن شنونده نیز باشد. تا جایی که امکان داشته، در شرح و تفسیر این داستان ها سعی کرده ایم تا شنونده را هرچه بیشتر با سخن های شایسته ی آن بزرگ استاد آشنا سازیم.

M. CD 204

داستانی در شاهنامه فردوسی

تمامی حقوق سایت متعلق است به موسسه فرهنگی – هنری ماهورطراحی و اجرا توسط هاست ایران

0