خلاصه ی داستان شاهزاده کوچولو

و گفتم: – این جعبه است. گوسفندی که تو میخواهی توی آن است. و با تعجب بسیار دیدم که قیافۀ داور نوجوانم از هم باز شد: – این درست همان است که من میخواستم! تو می گویی این گوسفند خیلی علف می خواهد؟ – چطور مگر؟ – آخر وطن من خیلی کوچک است. – حتما برایش کافی است. من یک گوسفند کوچولو به تو داده ام. چند لحظه به تصویر خیره شد و گفت: – آن قدرها هم کوچولو نیست، عجب! خوابش برده است… – و چنین بود که من با شازده کوچولو آشنا شدم.

مدت بسیار گذشت تا پی بردم که او از کجا آمده است. شازده کوچولو سؤال های بسیار از من می کرد، اما خودش انگار سؤال های مرا هیچ نمی شنید. فقط کلماتی که جسته گریخته از دهانش می پرید کم کم همه چیز را برایم روشن کرد.

شازده کوچولو گفت: – که تو هم از آسمان آمده ای! اهل کدام سیاره ای؟ همان دم پرتوِ روشن کننده ای در معمّای حضور او به چشمم خورد و بی درنگ پرسیدم:  پس تو از یک سیّارۀ دیگر آمده ای؟ ولی جوابم را نداد. به هواپیما نگاه می کرد و آرام سر تکان می داد: – پیداست که با این نمیشود از راه خیلی دور آمده باشی… چنین بود که توانستم این اطلاع بسیار مهم را به دست بیاورم که سیارۀ وطن و اندکی بزرگتر از یک خانه است!

من به دلایل محکم عقیده دارم که شازده کوچولو از سیّاره ای آمده بود که آن را “خرده سیّارۀ ب 612” میگویند. این خرده سیّاره را فقط یک بار در سال 1909 یک منجم ترک با دوربین نجومی دیده است. همان زمان، منجم ترک در “مجمع جهانی اخترشناسان” شرح کشّافی دربارۀ کشف خود داد، ولی چون قبای ترکی به تن داشت کسی سخنش را باور نکرد. آدم بزرگ ها این جورند دیگر.

آدم  بزرگ ها عدد و رقم دوست دارند. وقتی که با آنان از دوست تازه یافته ای حرف می زنید هیچ وقت دربارۀ مطالب اساسی چیزی از شما نمی پرسند. هیچ وقت به شما نمی گویند: “آهنگ صدایش چطور است؟ چه بازی هایی دوست دارد؟ آیا پروانه جمع میکند؟” بلکه میگویند: “چند سالش است؟ چند تا برادر دارد؟ وزنش چه قدر است؟ پدرش چه قدر درآمد دارد؟” و فقط آن وقت است که خیال می کنند او را شناخته اند.

هر روز اطلاع تازه ای از سیّارۀ شازده کوچولو و از عزیمت و مسافرت او به دست می آوردم. اینها همه اندک اندک و به تصادف، در ضمن اندیشه ها و گفته های او، بر من آشکار می شد. چنین بود که روز سوم از ماجرای تلخ درخت های بائوباب باخبر شدم.

این بار هم گوسفند بانیِ این تصادف بود، زیرا شازده کوچولو که انگار دچار شک شدیدی شده بود ناگهان از من پرسید: – راست است که گوسفندها درختچه ها را میخورند؟ – آره، راست است. – چه خوب! خوشحال شدم! پس لابد بائوباب را هم می خورند؟ به شازده کوچولو گوشزد کردم که بائوباب درختچه نیست، بلکه درختی به بزرگی کلیسا است. سپس خردمندانه گوشزد کرد که: – بائوباب پیش از اینکه بزرگ بشود یک درخت کوچک است. – درست است! ولی تو چرا میخواهی گوسفندهایت بائوباب های کوچک را بخورند؟ مثل اینکه مسئله بدیهی باشد جواب داد: – خوب دیگر!

و من ناچار هوشم را سخت به کار انداختم تا توانستم خودم به تنهایی از این مسئله سر دربیاورم. زیرا در سیّارۀ شازده کوچولو، مثل همۀ سیّاره های دیگر، هم گیاه خوب می رویید و هم گیاه بد. اگر شاخک تربچه یا گل سرخ باشد میتوان گذاشت که هر جور دلش میخواهد رشد بکند. ولی اگر شاخک گیاه بدی باشد همین که شناخته شد باید گیاه را هر چه زودتر از ریشه کند. و اما در سیّارۀ شازده کوچولو دانه های هولناکی پیدا می شد، که دانه های بائوباب بود. و درخت بائوباب جوری است که اگر دیر بجنبی دیگر نمی توانی شرّش را بِکنی. با ریشه هایش سیّاره را سوراخ می کند و سیّاره اگر خیلی کوچک باشد و بائوباب ها اگر خیلی زیاد باشند سیاره را میترکانند.

روز پنجم، باز هم به برکت گوسفند، آن راز شازده کوچولو بر من آشکار شد. مانند نتیجۀ مسئله ای که مدت ها آن را در دل اندیشیده باشد، ناگهان بی مقدمه از من پرسید: – گوسفند که درختچه ها را بخورد، گل ها را هم می خورد؟ – گوسفند هر چه گیر بیاورد می خورد. – حتی گل هایی را که خار دارند؟ – آره. حتی گل هایی را که خار دارند. – پس خار به چه درد می خورد؟ من چه می دانستم. در آن وقت هم مشغول باز کردنِ یکی از پیچ های بسیار محکم موتور هواپیمایم بودم. و سخت نگران بودم، زیرا کم کم در می یافتم که خرابی هواپیما بسیار جدّی است، و آب آشامیدنی که رو به پایان بود از وضع وخیم تر خبر میداد.

– خار به چه درد می خورد؟ – شازده کوچولو هر بار که چیزی می پرسید تا جواب نمی شنید دست برنمی داشت. من از آن پیچ موتور سخت کلافه بودم و همین جور سرسری جواب دادم: – – خار به هیچ دردی نمی خورد، فقط نشانۀ موذی گری گلها است! ولی شازده کوچولو، پس از لحظه ای سکوت، با بغض خاصی پرخاش کنان گفت: – حرفت را باور نمی کنم! گل ها ضعیف اند، ساده اند. هر طور که بتوانند به خودشان قوّت قلب می دهند. خیال می کنند که با خارهاشان میتوانند دیگران را بترسانند…

به راستی که سخت خشمگین شده بود. موهای طلایی خود را در برابر باد تکان میداد: – من سیّاره ای سراغ دارم که یک آقای سرخ رو در آن هست. او هرگز گلی بو نکرده است. هرگز ستاره ای تماشا نکرده است. هرگز کسی را دوست نداشته است. هرگز جز جمع زدن عددها کار دیگری نکرده است. و تمام روز مثل تو تکرار می کند: “من آدم جدی هستم!” و باد به غبغب می اندازد و به خودش می بالد. ولی او آدم نیست، قارچ است!

– میلیون ها سال است که گل ها خار می سازند. میلیون ها سال است که باز هم گوسفندها گل ها را می خورند. اینکه آدم بخواهد بفهمد چرا گل ها این قدر به خودشان زحمت می دهند تا خارهایی بسازند که هرگز به هیچ دردی نمیخورد، آیا این جدّی نیست؟ آیا این جدّی تر و مهم تر از جمع زدن های یک آقای گندۀ سرخ رو نیست؟ و اگر من گل بی همتایی در جهان بشناسم که جز در سیّارۀ من در هیچ جای دیگر یافت نشود و آن وقت یک گوسفند کوچک بتواند یک روز صبح آن را یک لقمه کند و خود نداند که چه می کند، لابد این هم مهم نیست! بیش از این نتوانست بگوید. ناگهان بغضش ترکید و به گریه افتاد.

دیگر نمی دانستم چه بگویم. حس می کردم که خام و ناتوانم. نمی دانستم چگونه به او برسم، کجا به او بپیوندم… چه رازآمیز است عالمِ اشک! خیلی زود توانستم آن گل را بهتر بشناسم. در سیّارۀ شازده کوچولو همیشه گل های بسیار ساده ای بوده اند، فقط با یک ردیف گلبرگ، که نه جای چندانی می گرفته اند و نه مزاحم کسی می شده اند. ولی این گل یک روز، از دانه ای که معلوم نبود از کجا آمده است، جوانه زده بود و شازده کوچولو از نهالی که به هیچ نهال دیگر شباهت نداشت با دلسوزی مراقبت کرده بود. نهال زود از رشد بازمانده و دست به کار برآوردن گل شده بود شازده کوچولو که شاهد روییدن غنچۀ درشتی بود حس می کرد که چیز معجزه آسایی از آن بیرون خواهد آمد. ولی گل، در پناه آشیانۀ سبزش، در کار خودآرایی بود. می خواست با تمامیِ جلوۀ جمالش تجلّی کند. آری، او عشوه گری تمام عیار بود! آرایش مرموزش روزها و روزها ادامه داشت. تا سرانجام، یک روز صبح، درست هنگام سر زدنِ آفتاب، از پرده به درآمد.

شازده کوچولو دیگر نتوانست شگفتی و شیفتگی خود را پنهان بدارد و گفت: – شما چه زیبایید! گل به نرمی پاسخ داد: – بله که هستم! من و خورشید با هم درآمده ایم… شازده کوچولو پی برد که او خیلی هم فروتن نیست. اما چه شورانگیز بود!

یک بار دیگر باز هم با من درد دل کرد: – من آن زمان نتوانسته بودم چیزی بفهمم. حق این بود که کردارش را بسنجم نه گفتارش را. او مرا معطّر می کرد، وجودم را روشن می کرد. کار درستی نبود که فرار کردم. حق این بود که پشت نیرنگ های کوچکش پی به محبتش ببرم. گل ها پر از تناقض اند! ولی من بسیار جوان بودم و هنوز نمی دانستم که چه گونه باید او را دوست بدارم.

صبح روز حرکت، سیاره اش را خوب مرتب کرد. تنورۀ آتش فشان های روشن را به دقت پاکیزه کرد. دو آتش فشان شعله ور داشت که صبحانه اش را روی آنها به آسانی گرم می کرد. شازده کوچولو با دلی گرفته آخرین نهال های بائوباب را نیز از ریشه کند. گمان می کرد که دیگر هرگز به آنجا برنمی گردد. اما همۀ این کارهای یک نواختِ روزمره در آن روز صبح برایش لطف دیگری داشت. و هنگامی که آخرین بار گل را آب داد و خواست تا حباب شیشه ای را روی آن بگذارد، حس کرد که دارد به گریه می افتد. رو به گل کرد و گفت: – خداحافظ. ولی گل جواب نداد. شاهزاده دوباره گفت: – خداحافظ. گل سرفه کرد. ولی این سرفه از زکام نبود. سرانجام به زبان آمد و گفت: – من احمق بودم. از تو عذر می خواهم. امیدوارم که خوشبخت بشوی.

شازده کوچولو از اینکه ملامتی از گل نشنید تعجب کرد. حیرت زده و حباب به دست ایستاده بود و از این مهربانی آرام سر درنمی آورد.

گل گفت: – آره، من دوستت دارم. تو هیچ وقت این را نفهمیدی، تقصیر خودم بود. حالا دیگر اهمیت ندارد. ولی تو هم مثل من احمق بودی. این حباب را بگذار کنار، دیگر آن را نمی خواهم. – ولی باد… – من آن قدرها هم زکام نیستم… هوای خنک شب سر حالم می آورد. آخر من گلم. – ولی حیوان ها… – من باید جورِ دو سه تا کِرم حشره را بکشم تا بتوانم با پروانه ها آشنا بشوم که گویا خیلی خوشگل اند. وگرنه دیگر که به دیدنم می آید؟ تو که رفته ای به دوردورها. از حیوان ها هم نمی ترسم. من برای خودم چنگال دارم. و با ساده دلی چهار تا خارش را نشان داد. سپس گفت: – این قدر طولش نده، حوصله م را سر می بری. تو تصمیم گرفته ای که بروی. خوب، برو!

شازده کوچولو به منطقۀ خرده سیّاره های 325 و 326 و 327 و 328 و 329 و 330 رسید.

همین که چشم شاه به شازده کوچولو افتاد به صدای بلند گفت: – خوب، این هم رعیتی از رعایای من! و شازده کوچولو با خود گفت: – از کجا مرا می شناسد؟ او که تا حالا مرا ندیده است!

شازده کوچولو با نگاه دنبال جایی میگشت تا بنشیند، ولی شنلِ قاقمِ مجلّلِ شاه همه جای سیّاره را گرفته بود. ناچار همان جا ایستاد. به شاه گفت: – قربان، جسارتم را عفو بفرمایید، میخواهم از شما سؤالی بکنم… شاه با عجله جواب داد: – به تو دستور می دهم که سؤال بکنی. – قربان، شما به چه سلطنت می کنید؟ شاه خیلی ساده جواب داد: – به همه چیز. – به همه چیز؟ شاه با حرکتی آرام به سیّارۀ خود و سیّاره های دیگر و ستاره ها اشاره کرد. شازده کوچولو پرسید: – به همۀ این ها؟ – به همۀ این ها. – و ستاره ها هم از شما فرمان می برند؟ – البته! همه بی درنگ فرمان می برند. من بی انضباطی را اجازه نمی دهم.

شازده کوچولو خمیازه کشید. در حسرت دیدار غروب آفتابش بود. از این گذشته، کمی هم کسل شده بود. به شاه گفت: – من اینجا دیگر کاری ندارم. می خواهم بروم! شاه که از داشتن رعیت به خود می بالید در جواب گفت: – نرو، نرو. من وزیرت می کنم! – وزیر چه؟ – وزیرِ… وزیرِ دادگستری! – ولی اینجا که کسی نیست تا محاکمه بشود. – از کجا معلوم؟ من هنوز قلمرو پادشاهی ام را نگشته ام. خیلی پیر شده ام، جا برای کالسکه ندارم، و از پیاده روی خسته می شوم.

شازده کوچولو که خم شده بود تا بار دیگر نگاهی به آن نیمۀ سیّاره بیندازد رفت: – ولی من نگاه کرده ام. آن جا هم کسی نیست… – پس تو می توانی خودت را محاکمه بکنی. این مشکل ترین کار است. محاکمه کردن، خود بسیار مشکل تر از محاکمه کردنِ دیگری است. اگر بتوانی دربارۀ خودت درست حکم کنی معلوم می شود که حکیم واقعی هستی.

شازده کوچولو گفت: – من هر جا که باشم می توانم دربارۀ خودم حکم کنم. لازم نیست که حتماً این جا باشم. سپس آهی کشید و به راه افتاد.

خلاصه ی داستان شاهزاده کوچولو

خودپسند همین که شازده کوچولو را از دور دید با صدای بلند گفت: – به به! ارادتمندی به دیدنم آمده است! شازده کوچولو گفت: – سلام. شما کلاه عجیبی دارید. – برای این است که سلام بدهم. یعنی وقتی که برایم دست می زنند و هلهله می کنند آن را بردارم و سلام بدهم. بدبختانه هیچ وقت گذار کسی به این طرف نمی افتد. شازده کوچولو که چیزی نفهمیده بود گفت: – عجب! چطور؟ – دست هایت را به هم بزن. شازده کوچولو دستهایش را به هم زد. خودپسند کلاهش را از سر برداشت و با فروتنی سلام داد. از شازده کوچولو پرسید: – آیا تو واقعا مرا خیلی تحسین می کنی؟ – تحسین کردن یعنی چه؟ – یعنی تو تصدیق می کنی که من زیباترین و خوش پوش ترین و پولدارترین و باهوش ترین مرد این سیّاره ام. – ولی غیر ز تو که کسی در این سیاره نیست! – تو این محبت را در حق من بکن. با وجود این مرا تحسین کن. باشد، تحسینت می کنم، ولی این چه فایده ای برایت دارد؟ و شازده کوچولو از آن جا رفت.

می خواره را دید که ساکت در برابر مجموعه ای از بطری های خالی و مجموعه ای از بطری های پر نشسته بود و به او  گفت: – چه می کنی؟ – می خورم؟ – چرا می خوری؟ – تا فراموش کنم. – چی را فراموش کنی؟ – فراموش کنم که شرمنده ام. – شرمنده از چی؟ – شرمنده از اینکه می می خورم!

می خواره این را گفت و یکسره به حال سکوت فرو رفت. شازده کوچولو حیران از آنجا رفت.

این مرد به قدری مشغول بود که با ورود شازده کوچولو حتی سر بلند نکرد. شازده کوچولو به او گفت: – سلام. سیگارتان خاموش شده است. – سه و دو میکند پنج. پنج و هفت دوازده. دوازده و سه پانزده. سلام. پانزده و هفت بیست و دو. نمی رسم روشنش کنم…. با این همه، باز از او سؤال هایی کرد: – چطور می توانیم ستاره دار بشویم؟ – ستاره ها مال کیست؟ – نمی دانم. مال هیچکس. – پس مال من است، چون من اول از همه فکرش را کردم. – همین کافی است؟ – البته. اگر یک جزیره پیدا کنی که مال کسی نباشد مال تو می شود. اگر یک فکر تازه به نظرت برسد، می روی آن را به ثبت می رسانی، مال تو می شود. ستاره ها هم مال من است.

شازده کوچولو دربارۀ چیزهای جدّی عقایدی بسیار متفاوت با عقاید آدم بزرگ ها داشت. باز گفت: – من یک گل دارم که هر روز آبش می دهم. سه تا آتش فشان هم دارم که هفته به هفته پاکشان می کنم، چون آتش فشان خاموش را هم پاک می کنم. آخر از کجا معلوم که همیشه اینجور بماند. برای آتش فشان هایم و برای گلم مفید است که من صاحبشان باشم. ولی تو برای ستاره ها فایده ای نداری… تاجر دهان باز کرد ولی جوابی نداشت که بدهد، و شازده کوچولو از آن جا رفت.

از همۀ سیّاره های دیگر کوچکتر بود. فقط به اندازۀ یک فانوس و یک فانوس افروز جا داشت. شازده کوچولو هر چه فکر کرد نتوانست سر دربیاورد که در گوشه ای از آسمان، در سیّاره ای که نه خانه ای در آن بود و نه جمعیتی داشت، فانوس و فانوس افروز به چه درد می خورد. با وجود این در دل گفت: – شاید رفتار این مرد نامعقول باشد. ولی نامعقول تر از رفتار شاه و خودپسند و تاجر و می خواره نیست. کار او دست کم معنایی دارد. وقتی که فانوسش را روشن می کند مثل این است که یک ستارۀ دیگر یا یک گل به وجود می آورد. وقتی که فانوسش را خاموش می کند انگار گل را یا ستاره را می خواباند. این کار بسیار زیبایی است. و حقیقتاً مفید است چون زیباست.

شازده کوچولو مؤدبانه به فانوس افروز سلام کرد: – سلام. چرا فانوست را خاموش کردی؟ – این دستور است. سلام، صبح به خیر. – دستور چیست؟ – این است که فانوسم را خاموش کنم. شب به خیر. – نمی فهمم. – فهمیدن ندارد. دستور دستور است دیگر. صبح به خیر. پیشترها این کار معقول بود. صبح خاموش می کردم و شب روشن. اما سرعت گردش سیّاره سال به سال بیشتر و بیشتر شده است، ولی دستور همان است که بود! – خوب، حالا؟ – حالا که سیّاره در هر دقیقه یک بار به دور خودش می گردد من دیگر یک ثانیه هم فرصت استراحت ندارم. هر دقیقه یک بار روشن می کنم و یک بار خاموش!

شازده کوچولو در حالی که سفرش را به جاهای دورتر ادامه می داد، در دل گفت: “این مرد را چه بسا دیگران تحقیر کنند، با این همه او، در این میان تنها کسی است که به نظر من مضحک نیست. شاید از این رو که به چیز دیگری جز وجود خودش می پردازد.”

چون چشمش به شازده کوچولو افتاد بلند گفت: – به به! یک کاشف آمد! از کجا می آیی؟ – این کتاب کت و کلفت چیست؟ شما این جا چه می کنید؟ – من جغرافی دانم. – خیلی جالب است. این را می گویند کار حسابی! سیّارۀ شما خیلی زیبا است. آیا اقیانوس هم دارد؟ – من از کجا بدانم؟ – عجب! کوه چطور؟ – این را هم از کجا بدانم؟ – ولی آخر شما جغرافی دانید!

– درست است که جغرافی دانم، ولی کاشف که نیستم. کار جغرافی دان این نیست که برود از شهرها و رودها و کوه ها و دریاها و اقیانوس ها سیاهه بردارد. مقام جغرافی دان بالاتر از آن است که اینور و آنور پرسه بزند. جغرافی دان از اتاق کارش بیرون نمی رود، بلکه کاشف ها را می پذیرد و از آنان پرس و جو می کند و از خاطراتشان یادداشت برمی دارد.

– به نظر شما بهتر است که من کجا را بروم ببینم؟ – برو به دیدن سیّارۀ زمین. این سیّاره شهرت خوبی دارد… و شازده کوچولو همچنان که به یاد گلش بود از آن جا رفت.

زمین از این سیّاره های معمولی نیست! سیّاره ای است با صد و یازده شاه (البته با احتساب شاهان سیاه پوست) و هفت هزار جغرافی دان و نهصد هزار تاجر و هفت میلیون و نیم می خواره و سیصد و یازده میلیون خودپسند، یعنی تقریبا دو میلیارد آدم بزرگ. جای آدم ها بر روی زمین بسیار کوچک و محدود است. اگر دو میلیارد نفر جمعیت زمین در کنار هم و مانند اجتماعات خیابانی، کمی فشرده به هم بایستند به آسانی می توانند در یک میدان عمومی به وسعت بیست میل در بیست میل جا بگیرند. پس همۀ افراد بشر را می شود در یک جزیرۀ کوچک اقیانوس آرام جا داد. البته آدم بزرگ ها حرفتان را باور نخواهند کرد، پس شما به آنان توصیه کنید که بنشینند و حساب کنند. آنان اعداد و ارقام را دوست دارند و از این کار خوششان می آید.

باری شازده کوچولو وقتی که به زمین رسید چون کسی را ندید سخت تعجب کرد. در این وقت یک حلقۀ مهتابی رنگ در میان ماسه ها تکان خورد. شازده کوچولو محض احتیاط گفت: – سلام. مار گفت: – سلام. – من روی چه سیّاره ای پایین آمده ام؟ – روی زمین، در آفریقا. – عجب! پس روی زمین کسی نیست؟ – اینجا بیابان است. در بیابان کسی نیست. زمین بزرگ است. تو این جا آمده ای چه کار؟ – میانه ام با یک گل شکرآب شده. – آهاه! – آدم ها کجایند؟ در بیابان، آدم کمی احساس تنهایی می کند… – پیش آدم ها هم احساس تنهایی می کند.

شازده کوچولو جواب نداد. مار گفت: – دلم به حال تو می سوزد، اگر روزی دلت هوای سیّاره ات را کرد من می توانم کمکت کنم. من می توانم… – آهاه! فهمیدم چه می خواهی بگویی، ولی تو چرا همه اش با معما حرف می زنی؟ – همۀ معماها را من حل می کنم! و هر دو خاموش شدند.

شازده کوچولو بیابان را پیمود و فقط به یک گل برخورد. یک گل با سه گلبرگ. شازده کوچولو گفت: – سلام. – سلام.

– آدم ها کجایند؟ – آدم ها؟ هیچ معلوم نیست که کجا بشود پیداشان کرد. باد آنان را با خودش به این طرف و آن طرف می برد. ریشه ندارند، به دردسر می افتند.

شازده کوچولو گفت: – خداحافظ. گل گفت: – خداحافظ.

در این وقت روباه پیدا شد. روباه گفت: – سلام. – سلام. تو کی هستی؟ خیلی خوشگلی… – من روباهم. – بیا با من بازی کن. من خیلی غمگینم. – نمی توانم با تو بازی کنم. مرا اهلی نکرده اند. – ببخش! اهلی کردن یعنی چه؟ – این چیزی است که امروزه دارد فراموش می شود. یعنی پیوند بستن…

– پیوند بستن؟ – البته. مثلا تو برای من هنوز پسربچه ای بیشتر نیستی، مثل صد هزار پسربچۀ دیگر. نه من به تو احتیاج دارم و نه تو به من. ولی اگر تو مرا اهلی کنی، هر دو به هم احتیاج خواهیم داشت. تو برای من یگانۀ جهان خواهی شد و من برای تو. – کم کم دارم می فهمم. یک گل هست…. که گمانم مرا اهلی کرده باشد.

روباه آهی کشید و گفت: – زندگی من یکنواخت است. من مرغ ها را شکار می کنم و آدم ها مرا. همۀ مرغ ها شبیه هم اند و همۀ آدم ها هم شبیه هم اند. این زندگی کمی کسلم می کند. ولی اگر تو مرا اهلی کنی، زندگی ام چنان روشن خواهد شد که انگار نور خورشید بر آن تابیده. آن وقت من صدای پایی را که با صدای همۀ پاهای دیگر فرق دارد خواهم شناخت. صدای پاهای دیگران مرا به سوراخم در زیر زمین می راند. ولی صدای پای تو مثل نغمۀ موسیقی از لانه بیرونم می آورد. نگاه کن! آن گندم زارها را می بینی؟ گندم برای من بی فایده است. پس گندم زارها چیزی به یاد من نمی آورند. ولی تو موهای طلایی رنگ داری. پس وقتی که اهلی ام کنی معجزه می شود! گندم که طلایی رنگ است تو را به یادم می آورد.

– دلم می خواهد اهلی ات کنم، ولی خیلی وقت ندارم. بسیار چیزها هست که باید بشناسم. – فقط چیزهایی را که اهلی کنی می توانی بشناسی. آدم ها دیگر وقتِ شناختنِ هیچ چیز را ندارند. همۀ چیزها را ساخته و آماده از فروشنده ها می خرند. ولی چون کسی نیست که دوست بفروشد، آدم ها دیگر دوستی ندارند. تو اگر دوست میخواهی بیا و مرا اهلی کن!

پس شازده کوچولو روباه را اهلی کرد. و چون ساعت جدایی نزدیک شد روباه گفت: – آه!… من گریه خواهم کرد. – تقصیر خودت است. من بدِ تو را نمی خواستم، ولی خودت خواستی که اهلی ات کنم… ولی تو گریه خواهی کرد! – درست است. – پس حاصلی برای تو ندارد. – چرا دارد. رنگ گندم زارها…

رازی را به تو هدیه می دهم راز من این است: فقط باچشم دل می توان خوب دید. اصل چیزها از چشم سر پنهان است. آدم¬پ ها این را فراموش کرده اند. اما تو نباید فراموش کنی.

تو مسئول همیشگی آن می شوی که اهلی اش کرده ای. تو مسئول گلت هستی…

سپس خداحافظی کردند.

از خرابی هواپیمایم در صحرا یک هفته می گذشت و من در حال آشامیدن آخرین قطرۀ ذخیرۀ آبم بودم. به شازده کوچولو گفتم: – خوب است به طرف چشمه ای برویم. – من هم تشنه ام… برویم یک چاه پیدا کنیم.

از سر خستگی حرکتی کردم. جستجوی چاهی به تصادف در فراخنای صحرا خیال باطل است. با این همه، هر دو به راه افتادیم. و همچنان که پیش می رفتم، هنگام طلوع آفتاب، چاه را یافتم. چاهی که به آن رسیده بودیم مثل چاه های صحرای افریقا نبود. چاه های صحرا گودال های ساده ای است که در ماسه کنده اند. این چاه به چاه روستاها شباهت داشت. اما در آن جا روستایی نبود، و من پنداشتم که خواب می بینم. شازده کوچولو گفت: – من تشنۀ این آبم. بده بخورم… من آب نوشیده بودم. آسوده نفس می کشیدم. ماسه هنگام طلوع آفتاب به رنگ عسل است. این رنگ عسل نیز به من لذّت می بخشید. پس چرا دلم گرفته بود؟ به او گفتم: – تو نقشه هایی داری که من از آنها بی خبرم… – آخر می دانی، از فرود من به روی زمین … فردا یک سال از آن می گذرد. من نزدیک همین جا به زمین آمدم.

– پس اتفاقی نبود که صبح روز آشنایی مان، یک هفته پیش تو دور از هر منطقۀ مسکونی گردش می کردی. می خواستی به نقطۀ فرودت برگردی؟ لابد برای روز سالگرد؟ شازده کوچولو سرخ شد. او هرگز به سؤال ها جواب نمی داد، ولی اگر کسی سرخ شود خود به معنی جواب مثبت است. مگر نه؟ به او گفتم: – من نگرانم… – تو حالا باید به کارت برسی. باید بروی سراغ هواپیمات. من همین جا منتظرت می مانم. فردا عصر برگرد… ولی خاطرم آسوده نبود. به یاد روباه افتادم. اگر کسی تن به اهلی شدن بدهد بسا که باید کمی هم گریه کند…

نزدیک چاه، یک دیوار کهنۀ سنگی نیمه ویران بود. فردا عصر که از کارم فارغ شدم و به آن جا برگشتم از دور شازده کوچولو را دیدم که بر سر آن دیوار نشسته و پاهایش را آویزان کرده بود. و صدایش را شنیدم که می گفت: – مگر یادت نمی آید؟ قرارمان دقیقاً این جا نبود! لابد صدای دیگری به او جواب داد، چون شازده کوچولو باز گفت: – چرا! چرا! روزش درست است، ولی جاش این جا نیست…

راهم را به طرف دیوار ادامه دادم. باز هم نه کسی را میدیدم و نه صدایش را میشنیدم. با این همه، شازده کوچولو دوباره گفت: – البته. خودت روی ماسه ها ردّ پای مرا خواهی دید که به کجا می¬رسد. همان جا منتظرم باش، شب که شد می آیم. به بیست متری دیوار رسیده بودم و باز چیزی نمی دیدم. شازده کوچولو پس از لحظه ای سکوت، دوباره گفت: – زهرت کاری هست؟ مطمئنی که خیلی زجرم نمی دهی؟

من با دلی پردرد بر جا ایستادم، ولی باز چیزی نمی فهمیدم. شازده کوچولو گفت: – حالا دیگر برو… می خواهم بیایم پایین! آن وقت من هم به پای دیوار نگاه کردم و از جا جستم! آن جا، سر برکشیده به سوی شازده کوچولو، یکی از آن مارهای زرد بود که در ظرف سی ثانیه هر آدمی را به دیار عدم می فرستند. من درست به موقع به پای دیوار رسیدم و شازده کوچولو را، رنگ پریده چون برف، در حال فرود به میان بازوانم گرفتم. صدای تپش قلبش را، مانند تپش قلب پرندۀ تیرخورده ای که دم مرگ باشد، حس می کردم. به من گفت:

– خوشحالم که نقص هواپیمایت را رفع کردی. حالا دیگر می توانی به وطنت برگردی. – تو از کجا می دانی؟ – من هم امشب به وطنم برمی گردم. راه من خیلی دورتر است… خیلی دشوارتر است… و باز خندید. سپس لحنش جدی شد و گفت: – امشب… تو نمی خواهد بیایی. – من تنهایت نمی گذارم. – امشب حالت کسی را خواهم داشت که درد می کشد. یک خرده هم حالت کسی را که دارد جان می دهد. خوب، همین طور است دیگر. نمی خواهد بیایی این را ببینی، چه لزومی دارد… آن شب رفتنِ او را ندیدم. بی صدا گریخته بود. وقتی که خودم را به او رساندم، با حالتی مصمّم و با گام های تند پیش می رفت. مرا که دید فقط گفت: – اِه! تو هم این جایی… و دستم را در دست گرفت. ولی باز نگران شد: – خوب نکردی که آمدی. می دانم که ناراحت می شوی. من ظاهراً خواهم مرد، ولی باطناً این طور نیست… می فهمی؟ آن جا خیلی دور است. نمی توانم این تن را با خودم آن جا ببرم، خیلی سنگین است. من هیچ نگفتم. و او نیز ساکت شد. چون گریه می کرد. – همین جا است. بگذار قدمی تنها بروم. و نشست، چون می ترسید. باز گفت: – می دانی… گل من… آخر من مسئولش هستم! و او خیلی ضعیف است. خیلی هم ساده دل است. من نشستم، چون دیگر نمی توانستم خودم را سرِ پا نگه دارم. گفت:

– هان … دیگر تمام شد… باز اندکی مردّد ماند. سپس برخاست. قدمی برداشت. من نمی توانستم تکان بخورم. جز نور زردی که کنار قوزک پایش برق زد چیز دیگری نبود. او لحظه ای بی حرکت ماند. فریادی نزد. مانند درختی که فروافتد آرام بر زمین افتاد. حتی صدایی برنخاست، چون روی ماسه ها افتاد.

در هر زمینه ای فعالیت می کنید، تبدیل به یک متخصص شوید.
فقط به حرفه ای بودن فکر کن…. این شعار همه تدریجی هاست. بیشتر درباره من

71 بازدید

126 بازدید

183 بازدید

239 بازدید

499 بازدید

به گفتگوی ما بپیوندید و دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید.

عالی بود

عالی

بسیار عالی بود.

متشکرم از خلاصه زیبا این کتاب. قشنگ بود .دوست داشتم.

ممنون از همراهی و دلگرمی شما ♥

دیدگاه

وب‌سایت

سایت تدریج در سال 1391 با هدف افزایش مهارت های فردی بویژه در زمینه مطالعه متولد شد و اکنون چند سالی است تمرکز خود را بر روی موضوع تجارت الکترونیک و کسب و کار اینترنتی گذاشته و آموزش های بسیار کاربردی تولید کرده است.

ماجرا  می شود كه شازده كوچولو كه متعلق به سیاره ای كوچك است یك روز صبح از خواب بر می خیزد متوجه روئیدن گل سرخی در سیاره خودش می شود كه بعد از دیدن گل سرخ شیفته اش می شود . اما گل سرخ مغرور است و قدر محبت پاك و بی آلایش شازده كوچولو را نمی داند . پس تصمیم می گیرد كه از سیاره خویش مهاجرت كند . او برای رسیدن به مقصد نهایی اش از چندین خرده سیاره عبور می كند كه هریك جایگاه شخصیتی خاص می باشد . خرده سیاره اول جایگاه شاهیست كه با دیدن شازده كوچولو او را رعیت خویش می خواند . خرده سیاره دوم جایگاه مردی خود پسند است . او نیز با دیدن شازده كوچولو آنرا ارادتمند خود می خواهد  و خرده سیاره سومی كه شازده كوچولو وارد می شود جایگاه شخصیت میخواره ایست كه در پاسخ او علت میخوارگیش را می پرسد می گوید  كه می،  می خورد تا فراموش كند شرمنده است و سیاره چهارمی كه خط عبور بعدی شاهزاده كوچك ماست ، جایگاه تاجری است كه پیوسته در حال شمارش اعداد و ارقام روزگار می گذراند و كارش را جدی ترین كار می داند از دیدگاه او اگر كسی پیش از هركس دیگری اولین نفری باشد كه در مورد یك چیز فكر كند آن چیز مال خودش می شود حتی اگر ستاره یا جزیره ای باشد . شازده كوچولو در سیاره پنجم كه بسیار عجیب و كوچك است به فانوس افروزی بر می خورد كه موظف است هر یك دقیقه یك بار فانوس خرده سیاره را روشن و خاموش كند . چون خرده سیاره در هر دقیقه یك بار به دور خودش می گردد .

او به فانوس افروز بیشتر علاقمند می شود زیرا او به چیز دیگری بر عكس صاحبان چند خرده سیاره پیش غیر از وجود خودش مشغول است . و ادامه در خرده سیاره ششم به پیر مردی بر می خورد كه كتابهای كلان می نویسد، او كه یك جغرافی دان است در كتاب خویش گلها را ثبت نمی كند چون به عقیده او این عناصر جاویدان هستند كه لیاقات ثبت شدن را دارند . زیرا بسیار بعید می نماید كه كوهی جابه جا شود یا اقیانوسی از آب خالی شود از نظر او كتابهای جغرافی از تمام كتابهای موجود جدی ترند و بالاخره شازده كوچولو وارد سیاره هفتم كه این زمین است می شود او به اول چیزی كه در زمین با آن روبرو می شود یك مار است . مار به او می گوید كه حتی در پیش آدمها هم احساس تنهایی خواهد كرد و به او وعده می دهد كه اگر روزی دلش هوای سیاره اش را كند  می تواند به او كمك كند تا به سیاره اش باز گردد زیرا او حلال تمام معماهاست، شازده كوچولو به صحرای افریقا وارد شده در ادامه مسیر خود به گلی بر می خورد كه روزی عبور كاروانی را در صحرا دیده به همین جهت تعداد آدمها را شش،  هفت عدد معرفی می كند. شازده در ادامه راه، از كوه بلندی بالا می رود و در آن جا هر چه فریاد می كشد صدای خود را می شنود در آن موقع او زمین را سیاره عجیبی می بیند كه آنچه می شنود عینا تكرار می كند در حالیكه در سیاره اش گلی داشته كه همیشه حرف اول می زده!!  او در ادامه راه خود درزمین به باغی پر گل وارد می شود كه به قول خودش اگر گل سرخی سیاره اش آنها را می دید حتما احساس بدبختی می كرد زیرا او خود را یگانه گل جهان می دانست در اثنای این تفكرات با روباهی آشنا می شود كه از بازی كردن با او سر باز می زند و دلیلش را اهلی نشدنش توسط آدم ها بیان می کند وقتی شازده معنای اهلی کردن پیوند بستن معنا می كند و نتیجه اش را شناخت معرفی می كند و ادامه می دهد كه :

«آدمها دیگر وقت شناختن هیچ چیز را ندارد. همه چیز ها را ساخته و آماده از فروشنده ها می خرند ولی به دلیل آن كه کسی كه دوست بفروشد در جایی نیست، آدمها دیگر دوستی ندارد» روباه از شازده می خواهد كه یك بار دیگر باز گردد و گلهای باغ را ببیند تا بداند گل خودش در جهان یكتا بوده و در همین حین رازی بسیار ساده اما پر تعمق را برای شازده كوچولو فاش می كند :« این را بدان فقط با چشم دل می توان خوب دید، اصل چیز ها از چشم سر پنهان است، همان مقدار وقتی كه برای گلت صرف كرده ای باعث ارزش و اهمیت گل شده و تو مسئول همیشگی چیزی می شوی كه اهلی اش كرده ای تو مسئول  گلت هستی و …» در انتهای داستان شازده كوچولو پیش مار باز می گردد تا بر طبق قولی كه داده بود او را به سیاره اش باز گرداند سرزمین و خاكی كه از آنجا آمده زیرا او دیگر فهمیده بود كه مسئول گلی ست كه برایش رنج كشیده ، مسئول…

 

اثر جاودان« شازده كوچولو» كه تا كنون به بیش از صد زبان و در بعضی زبان ها چندین بار ترجمه  شده بر طبق یك نظر سنجی كه در سال 1999 در فرانسه به عمل آمده و در روزنامه پاریزین به چاپ رسیده محبوب ترین كتاب مردم در قرن بیستم بوده و از این رو كتاب قرن نام گرفته، در واقع اگر آثار ادبی را از نظر مضمون و محتوا بتوان به چهار دسته ادبیات غنایی، حماسی ،تعلیمی و عرفانی تقسیم كرد می توان گفت این اثر زیبا و جذاب در گروه ادبیات تعلیمی و عرفانی كه البته در بعضی قسمت ها رنگ بویی فلسفی به خود می گیرد قرار دارد آنچه كه این كتاب ارزشمند را بیش از پیش جذاب و حیرت انگیز می سازد بیان روان ساده آن است كه مضامین و مفاهیم بسیار بلند را در پس خود جای داده شیوه ای كه« اگزوپری» در تبیین پیام خود به كار می برد ،روش تربیت و تعلیم از راه غیر مستقیم است که از دید گاه روانشناسان برترین روش برای تأثیر و دریافت نتیجه مطلوب از مخاطب می باشد چنانچه در ادبیات پر افتخار این مرزوبوم نیز از ترجمه كلیله و دمنه نصرالله منشی و گلستان سعدی و مثنوی معنوی مولانا در این زمینه می توان یاد كرد همانطور كه از نظر ادب دوستان ارجمند گذشت حتما متوجه شده اند كه شازده كوچولو نماد و سمبل یك سالك حقیقت جوست و برای  دریافت حقیقت آنچه به دنبالش است از هفت مرحله عبور می كند كه البته عدد هفت و هفت مرحله و هفت خان و هفت شهر در ادبیات حماسی و عرفانی كشور خودمان نیز ید طولانی دارند اما مسئله ای كه مباحث این داستان به ظاهر ساده را در خور توجه می كند بیان این هفت مرحله از دیدگاه یك نویسنده اروپایی آن هم زبان به زبان و روشی ساده رسا و در حد كودكان ونوجوانان است كاری كه متأسفانه در ادبیات خودمان كمتر بدان پرداخته شده و شاید به جرات بتوان گفت كه ادبیات عرفانی ما بیشتر تحت تسخیر بزرگ تر ها بوده تا كوچكتر ها، كه البته كوچك تر ها هم می توانند استفاده كنند به شرط آن كه صبر كنند تا بزرگ تر شوند!

خلاصه ی داستان شاهزاده کوچولو

شازده كوچولو برای رسیدن به آنچه در پی اش می گردد از هفت سیاره عبور می كند كه ساكنان هر سیاره نماد و تمثیلی از یك تیپ و گروه از انسانهایی هستند كه در سراسر هستی پراكنده اند ساكن سیاره اول نماد شاهان است كه تمام عرصه آفرینش را تحت ركاب و سلطه خود می دانند و می خواهند سیاره دوم نماد انسانهای مغرور و خود پسند است كه توقع دارند تمامی كائنات در برابر شان سجده كنند  سیاره سوم نماد آدمهای بد كردار و بی هدف است آنانی كه جز به لحظه و آنی خوش بودن به چیزی دیگر نمی اندیشند و ساكن سیاره چهارم :نماد تاجر مسلكانی كه آنچه بر ایشان مهم است عدد و رقم و شماره است و دیگر هیچ، آنهایی كه زندگی می كنند تا كار بكنند نه اینكه كار كنند تا زندگی بكنند و سیاره  پنجم نماد انسانهایی است كه همیشه فدا شده اند تا دیگران بمانند. سیاره ششم: نماد به اصلاح دانشمند است آنهایی که محبت عشق وخوبی حتی به اندازه ی کوچک آن برایشان بی اهمیت است آنها فقط باید ثبت کنند ولی زیبایی از دید گاهشان قابل ثبت نیست چون پایدار نمی ماند !سیاره ی هفتم زمین است و این آخرین مرحله ی مسیر کشف حقیقت شازده  کوچولو است زمینی که علاوه بر جا دادن انواع این شش شخصیت نمادین نامبرده در خویش گاه در گوشه هایی ازآن هم کسانی را پیدا می کنید که قلبی چون ستاره روشن وتابناک دارند نکته ی قابل توجه این است که حتی در گفت وگوهایی که میان شازده کوچولو و شخصیت های نمادین داستان رد وبدل می شود رد پای عرفان شرقی موج می زند مثلا آنجایی که شازده کوچولوآدرس آدم ها را از گلی که در صحرا به آن برمی خورد می پرسد. در واقع مثل ماهی که وقتی از دریا بیرون می پرد و دوباره باز می گردد اگر بخواهند که دنیا را تعریف کند حتما چیزی خواهد گفت که نشان دهد دنیا از دید گاه او همان اطراف دریاست چون بیشتر از این حد نتوانسته ببیند وقتی به این قسمت از داستان بر می خوریم این بیت زیبای عارف عاشق عرصه ی ادبیات عرفانی در ذهن زنده می شود :                                                  

هر کسی از ظن خود شد یار من  / ازدرون من نجست اسرار من

یا زمانی که جز انعکاس صدایش در کوه چیز دیگری نمی شنود به یاد بیت دیگری از مولانا می افتیم :  

این جهان کوه است وفعل ما ندا / سوی ما آید نداها را صدا 

یا دوباره وقتی با خود می گوید: زمین چه سیاره ی عجیبی است آنچه در آن می شنوند تکرار می کنند به یاد پیام روشن سهراب در آن شعر می افتیم که می گوید:چشم ها را باید شست ،جور دیگر باید دید …یعنی درک و کشف زیبایی ها و آفریده ها با دیدن جدید وتازه نه با پیش زمینه قبلی ودریافتی دیکته شده.یا آنجایی که وقتی شازده کوچولو وارد باغ پر از گل شد و فهمید که چه اشتباهی می کرده که بر این تصور بوده گل سیاره خودش تنها ترین گل دنیاست ،داستان«هدیه بردن سبوی آب باران از بادیه به سوی بغداد برای امیرالمومنین توسط آن اعرابی که ذکر آن در دفتراول مثنوی آمده به ذهن متبادر می شود». 

و اما در نهایت داستان دلیل راه او مسئله ی مهمی برایش فاش می کند که فقر توجه به این موارد اساسی ومهم و جای خالی آن در جوامع امروزی مایه ی هلاک،دوری و برخورد ماشینی انسان های با یکد یگر شده :

بله شازده کوچولو در پایان فهمید که باید به جایی باز گردد که از آن آمده او در واقع در انتها به جایی رسید که در ابتدا متعلق به آن بود درست مثل آن سیمرغ منطق الطیر عطار که در انتها فهمیدند سیمرغ و هادی شان چیزی جدا از درون خودشان نبود:

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش / باز جوید روزگار وصل خویش

حال بر ماست که با دیدی عالمانه وکاوشگر این ادبیات غنی وسرشار از حکمت وعرفان را با زبانی  شایسته و جذاب اما ساده باز سازی یا حداقل بیان کرده تا کودکان و نوجوان این مرز و بوم نیز هر چه بیشتر نسبت به سیاره های فرهنگی و هنری کشور خویش  آگاه شده وبه ایران و فرهنگ ایرانی هر چه بیشتر افتخار و عمل نمایند وآن را دلیل وراهنمای هفت خان زندگی خود سازند.  

 

زهرا خورشیدی

تهیه و تنظیم برای تبیان : مهسا رضایی – ادبیات

اغلب شما به شكر
خدا، داستان شازده كوچولو را بلديد. او پسركي است كه در يك سياره زندگي مي
كند. در آن سياره چز يك درخت بائو باب بزرگ چند آتشفشان، چيزي وجود ندارد.
پسرك بسيار ظريف طبع و حساس است و شخصيتي جالب دارد. مثلاً او عاشق غروب
است؛ چون غروب هم زيبا و هم كمي اندوهبار است. از آنچا كه سياره اش خيلي
كوچولوست. هر بار كه صندليش را چا به چا مي كند، مي تواند غروب تازه اي را
تماشا كند. براي همين، روزي چهل و چهار بار غروب خورشيد را مي بيدد. خيلي
محشر است، مگر نه!
تا اينكه روزي دانه ي كوچكي در سياره ي او مي افتد و رشد مي كند و تبديل به
يك بوته ي گل سرخ مي شود. شازده كوچولو با دل وجان از آن مراقبت مي كند تا
وقتي كه غنچه مي دهد و تبديل به گل دلپذيري مي شود. شازده كوچولو به عمرش
گل سرخ نديده است. گل همين طور كه خوشگل تر مي شود، لوس تر و بي معني تر هم
مي شود ( اغلبشان همين طورند! ) او دائماً خود را آرايش مي كند و مي گويد:
«منو از آفتاب بپوشون»،«منو از باد بپوشون» و بالاخره چنان از شور به در
مي كند كه كفر شازده كوچولو بالا مي آيد و به اين نتيجه مي رسد كه اصلاً و
ابداً زبان گل سرخ را نمي فهمد. همين مسأله باعث مي شود كه بالاخره سياره
را ترك كند و به بقيه ي سياره ها برود. بلكه زبان بقيه را بهتر ياد
بگيرد،بفهمد عشق چيست، زندگي چيست و با شناختن اين ها و آشنا شدن با آدم
ها، حكمت بياموزد و اين درست همان چيزي است كه ما دلمان مي خواهد شماعزيزان
ياد بگيريد.
شازده كوچولو سر راهش با آدم هاي عجيب و غريب رو به رو مي شود كه هر كدام
به نوعي مشغول خود هستند. سرانجام هم با موجود بسيار عاقلي به اسم روباه
ملاقات مي كند. روباه به شازده كوچولو مي گويد: «منو اهلي كن» شازده كوچولو
مي گويد:«خب من كه نمي دونم اين ها كه مي گي يعني چي. به من بگو اهلي شدن
يعني چي» روباه مي گويد،«اهلي شدن يعني ايجاد ارتباط با ديگران، در ميانشان
راه پيداكردن، غمخوار شدن و غمخوارپيدا كردن»
باقي داستان را يا مي دانيد يا مي رويد و مي خوانيد. شازده كوچولو روباه
را اهلي مي كند، البته اهلي شدن، رنج و درد هم دارد. چون در لحظه ي جدايي،
كساني كه با هم ُانس گرفته اند، درد مي كشند.شازده كوچولو پس از اين تجربه
متوجه مي شود، اصلاً مهم نيست كه دنيا پر ا ز گل سرخ است. چون گل سرخ او
كسي است كه شازده كوچولو برايش زحمت كشيده و به خاطر عشقي كه صرفش كرده، گل
منحصر فردي است. بچه هاي ما هم گل سرخ هاي منحصر به فردي هستند درست مي
گويم؟

اف.ام رديف 106 مگاهرتز و ای.ام رديف 585 کيلوهرتز

نامگذاری سال 98 به نام سال «رونق تولید» از سوی مقام معظم رهبری

دکتراسماعیل آذر در رادیو فرهنگ مشاعره برگزار می کند

آفتاب خراسان با شعری از صادق رحمانیان

خلاصه ی داستان شاهزاده کوچولو

حفاظت از میراث فرهنگی ، حفاظت از تاریخ و تمدن ایران زمین

تقدیر از برنامه «جوانه ها» رادیو فرهنگ

تقدیر و قدردانی نیکنام حسینی پور مدیر عامل خانه کتاب از رادیو فرهنگ

خوشبختی چیست و خوشبخت کیست؟

حسین آهی 1332_1398

1398/05/15

برنامه «شنیدنی های تاریخ» امشب سه شنبه 15 مرداد ساعت 23:15 به شنیدنی هایی از حکیم کوچک (میرزا ابوالفتح تبریزی) از پزشکان معروف تبریز می پردازد.

1398/05/15

برنامه نگارخانه امروز ، سه شنبه 15 مرداد به معرفی اولین فستیوال هنری «بُن‌بَست» اختصاص دارد.

1398/05/15

مستند پژوهشی ترانه باران سه شنبه 15مرداد ماه در سفر به استان سمنان، ساربانی در این استان را معرفی می کند.

1398/05/15

برنامه « من می نویسم» در ادامه آموزش داستان کوتاه به تک گویی در داستان می پردازد.

هر یکشنبه21:00

پنج شنبه ها08:30

دوشنبه و پنج شنبه18:30

شنبه تا پنج شنبه23:15

دوشنبه15:45

پنج شنبه و جمعه13:15

شنبه تا پنج شنبهساعت 23:45

هر روز13:30

هر شب00:15

شنبه ها17:00

یکشنبه ها15:45

یکشنبه ها18:30

شنبه14:30

یکشنبه14:30

شنبه تا پنج شنبه22:00

1398/05/15

دکتر مریم فرضی روان شناس در برنامه ی « صبح به وقت فرهنگ» درباره ی حد و مرز فرصت طلبی توضیحاتی را ارائه داد .

1398/05/14

استاد جلال‌الدین همایی در تاریخ 13 دی 1278 در اصفهان دیده به جهان گشود. او نویسنده، ادیب، شاعر، ریاضی‌دان و تاریخ‌نگار برجستهء معاصر به شمار می رود. استاد، کل قرآن کریم را از بر بود و در شعر «سنا» تخلص می کرد.

1398/05/14

دکتر امیر عباس علی زمانی استاد فلسفه دانشگاه تهران درباره ی مفاهیم خوشبختی با یاسر هدایتی کارشناس مجری برنامه ی کیمیا گفتگو کرد .این استاد فلسفه با اشاره به رساله ی سقراط و گرگیاس گفت :” خوشبختی چیزی نیست جز تحقق آرزوها و اهداف » .

1398/05/13

خلاصه ی داستان شاهزاده کوچولو

ویکتوریا جونز، دختر 18 ساله ای است که تاکنون 32 بار زندگی فرزند خواندگی را تجربه کرده است.در ادامه او او با گلها روبرو می شود! و به این امید که دیگران بدانند هر گل، سمبل چیست و احساسش را دریابند در یک گل فروشی مشغول به کار می شود.

1398/05/15

1398/05/15

1398/05/15

1398/05/14

1398/05/13

1398/05/12

1398/05/12

1398/05/09

1398/05/09

1398/05/08

1398/05/07

1398/05/06

1398/05/06

1398/05/06

1398/05/05

1398/05/01

1398/05/01

1398/04/31

1398/04/31

1398/04/30

فریدون حافظی

فرهنگ شریف

فرهنگ شریف

منصور نریمان

مجید نجاحی

محمد موسوی

همایون خرم

جواد معروفی

حسن همایونفال

حسین مشفق (تهیه کننده)

محمدرضا مستشار – گوینده

محمدرضا مستشار

نازنین حاج سیف الله

فاطمه اسحاق تبار

محسن حکیم معانی

پرویز جمالی

سمیه نجفی

رکسانا حمیدی

زهره صادقی

وحید رستگاری

سهیلا رضایی

مریم مردانی

فرامرز علیخانی ( تهیه کننده)

طاهره جولانی

احسان همتی

بهروز رضوی (گوینده)

فریده گودرزی

محمد جعفر حسینی

سعید فرح آبادی

حامد عباسی(گوینده)

مرتضی اسد امرجی

فاطمه رکنی

سکینه ارجمندی (گوینده)

نقدي بر داستان ” شازده كوچولو ” اثر آنتون دوسنت اگزوپري نويسنده ی فرانسوي

 

 

خلاصه ی داستان شاهزاده کوچولو

 

خلاصه داستان

 

 

 ماجرا  مي شود كه شازده كوچولو كه متعلق به سياره اي كوچك است يك روز صبح از خواب بر مي خيزد متوجه روئيدن گل سرخي در سياره خودش مي شود كه بعد از ديدن گل سرخ شيفته اش مي شود . اما گل سرخ مغرور است و قدر محبت پاك و بي آلايش شازده كوچولو را نمي داند . پس تصميم مي گيرد كه از سياره خويش مهاجرت كند . او براي رسيدن به مقصد نهايي اش از چندين خرده سياره عبور مي كند كه هريك جايگاه شخصيتي خاص مي باشد . خرده سياره اول جايگاه شاهيست كه با ديدن شازده كوچولو او رارعیت خويش مي خواند . خرده سياره دوم جايگاه مردي خود پسند است . او نيز با ديدن شازده كوچولو آنرا ارادتمند خود مي خواهد  و خرده سياره سومي كه شازده كوچولو وارد مي شود جايگاه شخصيتي ميخواره ايست كه در پاسخ او علت ميخوارگيش را مي پرسد مي گويد  كه می،  مي خورد تا فراموش كند شرمنده است و سياره چهارمي كه خط عبور بعدي شاهزاده كوچك ماست ، جايگاه تاجري است كه پيوسته در حال شمارش اعداد و ارقام روزگار مي گذراند و كارش را جدي ترين كار مي داند از ديدگاه او اگر كسي پيش از هركس ديگري اولين نفري باشد كه در مورد يك چيز فكر كند آن چيز مال خودش مي شود حتي اگر ستاره يا جزيزه اي باشد . شازده كوچولو در سياره پنجم كه بسيار عجيب و كوچك است به فانوس افروزي بر مي خورد كه موظف است هر يك دقيقه يك بار فانوس خرده سياره را روشن و خاموش كند . چون خرده سياره در هر دقيقه يك بار به دور خودش مي گردد .

او به فانوس افروز بيشتر علاقمند مي شود زيرا او به چيز ديگري بر عكس صاحبان چند خرده سياره پيش غير از وجود خودش مشغول است . و ادامه در خرده سياره ششم به پير مردي بر مي خورد كه كتابهاي كلان مي نويسد او كه يك جغرافي دان است در كتاب خويش گلها را ثبت نمي كند چون به عقيده او اين عناصر جاويدان هستند كه لياقات ثبت شدن را دارند . زيرا بسيار بعيد می نمايد كه كوهي جابه جا شود يا اقيانوسي از آب خالي شود از نظر او كتابهاي جغرافي از تمام كتابهاي موجود جدي ترند و بالاخره شازده كوچولو وارد سياره هفتم كه اين زمين است مي شود او به اول چيزي كه در زمين با آن روبرو مي شود يك مار است . مار به او مي گويد كه حتي در پيش آدمها هم احساس تنهايي خواهد كرد و به او وعده مي دهد كه اگر روزي دلش هواي سياره اش را كند  مي تواند به او كمك كند تا به سياره اش باز گردد زيرا او حلال تمام معماهاست، شازده كوچولو به صحراي افريقا وارد شده در ادامه مسير خود به گلي بر مي خورد كه روزي عبور كارواني را در صحرا ديده به همين جهت تعداد آدمها را شش،  هفت عدد معرفي مي كند. شازده در ادامه راه، از كوه بلندي بالا مي رود و در آن جا هر چه فرياد مي كشد صداي خود را مي شنود در آن موقع او زمين را سياره عجيبي مي بيند كه آنچه مي شنود عينا تكرار مي كند در حاليكه در سياره اش گلي داشته كه هميشه حرف اول مي زده!!  او در ادامه راه خود درزمين به باغي پر گل وارد مي شود كه به قول خودش اگر گل سرخي سياره اش آنها را مي ديد حتما احساس بدبختي مي كرد زيرا او خود را يگانه گل جهان مي دانست در اثناي اين تفكرات با روباهي آشنا مي شود كه از بازي كردن با او سر باز مي زند و دليلش را اهلي نشدنش توسط آدم ها بیان می کند وقتی شازده معنای اهلی کردن پيوند بستن معنا مي كند و نتيجه اش را شناخت معرفي مي كند و ادامه مي دهد كه :

«آدمها ديگر وقت شناختن هيچ چيز را ندارد. همه چيز ها را ساخته و آماده از فروشنده ها مي خرند ولي به دليل آن كه کسي كه دوست بفروشد در جايي نيست، آدمها ديگر دوستي ندارد» روباه از شازده مي خواهد كه يك بار ديگر باز گردد و گلهاي باغ را ببيند تا بداند گل خودش در جهان يكتا بوده و در همين حين رازي بسيار ساده اما پر تعمق را براي شازده كوچولو فاش مي كند :« اين را بدان فقط با چشم دل مي توان خوب ديد، اصل چيز ها از چشم سر پنهان است، همان مقدار وقتي كه براي گلت صرف كرده اي باعث ارزش و اهميت گل شده و تو مسئول هميشگي چيزي مي شوي كه اهلي اش كرده اي تو مسئول  گلت هستي و …» در انتهاي داستان شازده كوچولو پيش مار باز مي گردد تا بر طبق قولي كه داده بود او را به سياره اش باز گرداند سرزمين و خاكي كه از آنجا آمده زيرا او ديگر فهميده بود كه مسئول گلي ست كه برايش رنج كشيده ، مسئول…

 

 

 

 

 

 

نقد داستان :

 

 

اثر جاودان« شازده كوچولو» كه تا كنون به بيش از صد زبان و در بعضي زبان ها چندين با  ترجمه  شده بر طبق يك نظر سنجي كه در سال 1999 در فرانسه به عمل آمده و در روزنامه پاريزين به چاپ رسيده محبوب ترين كتاب مردم در قرن بيستم بوده و از اين رو به كتاب قرن نام گرفته در واقع اگر آثار ادبي را از نظر مضمون و محتوا بتوان به چهار دسته ادبيات غنايي، حماسي ،تعليمي و عرفاني تقسيم كرد مي توان گفت اين اثر زيبا و جذاب در گروه ادبيات تعليمي و عرفاني كه البته در بعضي قسمت ها رنگ بويي فلسفي به خود مي گيرد قرار دارد آنچه كه اين كتاب ارزشمند را بيش از پيش جذاب و حيرت انگيز مي سازد بيان روان ساده آن است كه مضامين و مفاهيم بسيار بلند را در پس خود جاي داده شيوه اي كه« اگزوپري» در تبيين پيام خود به كار مي برد ،روش تربيت و تعليم از راه غیر مستقیم است که از دید گاه روانشناسان برترین روش برای تأثیر و دریافت نتیجه مطلوب از مخاطب مي باشد چنانچه در ادبيات پر افتخار اين مرزوبوم نيز از ترجمه كليله و دمنه نصرالله منشي و گلستان سعدي و مثنوي معنوي مولانا در اين زمينه مي توان ياد كرد همانطور كه از نظر ادب دوستان ارجمند گذشت حتما متوجه شده اند كه شازده كوچولو نماد و سمبل يك سالك حقيقت جوست و براي  دريافت حقيقت آنچه به دنبالش است از هفت مرحله عبور مي كند كه البته عدد هفت و هفت مرحله و هفت خان و هفت شهر در ادبيات حماسي و عرفاني كشور خودمان نيز يد طولاني دارند اما مسئله اي كه مباحث اين داستان به ظاهر ساده را در خور توجه مي كند بيان اين هفت مرحله از ديدگاه يك نويسنده اروپايي آن هم زبان به زبان و روشي ساده رسا و در حد كودكان ونوجوانان است كاري كه متأسفانه در ادبيات خودمان كمتر بدان پرداخته شده و شايد به جرات بتوان گفت كه ادبيات عرفاني ما بيشتر تحت تسخير بزرگ تر ها بوده تا كوچكتر ها، كه البته كوچك تر ها هم مي توانند استفاده كنند به شرط آن كه صبر كنند تا بزرگ تر شوند!



welcome_guest();
function welcome_guest() {
var thedate;
var thehour;
thedate = new Date();
thehour = thedate.getHours();
if (thehour <12)
document.write("خوش آمديد ميهمان")
else if (thehour < 17)
document.write("خوش آمديد ميهمان")
else
document.write("خوش آمديد ميهمان")
}

عضو شوید

عضویتسریع

آماروبسایت 

خلاصه ی داستان شاهزاده کوچولو

بازدیدامروزبازدیددیروزبازدیدهفتهبازدیدماهبازدیدکلتعدادمطالبتعدادنظراتتعدادآنلاین

آمارمطالب

آمارکاربران

کاربرانآنلاین

آماربازدید

<!–
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:1;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:0 0 0 0 0 0;}
@font-face
{font-family:Calibri;
panose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:swiss;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-1610611985 1073750139 0 0 159 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin-top:0cm;
margin-right:0cm;
margin-bottom:10.0pt;
margin-left:0cm;
text-align:right;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
direction:rtl;
unicode-bidi:embed;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:Calibri;
mso-fareast-theme-font:minor-latin;
mso-hansiخلاصهداستانشازدهکوچولو  داستانشازدهکوچولويکداستانسورئاليستياستکهراويآنخلبانياستکهدرصحرايآفريقاهواپيمايشخرابشدهومشغولتعميرآنميباشد،درآنجاباشازدهکوچولوآشناميشودونقاشيهايشرابهاونشانميدهد شازدهمعنينقاشي خلبانراميفهمدوهمينموضوعباعثشگفتيخلبانوعلاقهاونسبتبهشازدهکوچولوميشودچونهروقتنقاشياشرابهآدمبزرگهانشاندادهبودآنهاچيزيازآننميفهميدندوگمانميکردندکهاينتصويريککلاهاستوذوقاورابهنقاشيدرهمانکودکيازبينبردهبودندوبهاوميگفتندکهبهکارهايجديترومهمترمثلرياضيوجغرافيبپردازدوشازدهاولينکسيبودکهگفتاينتصويريکفيلدرشکمبوآميباشدودرواقعشازدهکوچولواولينکسيبودکهباچشمدلبهنقاشينگاهکردهبودخلبانکمکمبازوايايديگرياززندگيشازدهپيميبردوميفهمدکهاوازيکخردهسيارهبهزمينآمدهودرآنخردهسيارهکهبهاندازهيکمنزلکوچکبودهبايکگلدوست بودهاست،وليچونبهنظرشازدهگلخودپسندبودهيکروزتصميمميگيردسيارهاشراترککند،خلبانبهعنوانراويماجرايسفرشازدهرابرايخوانندهتعريفميکندشازدهدراينسفرازششخردهسيارهعبورميکند تابهزمينميرسد ودرهريکازاينخردهسيارههابايکآدمبزرگآشناميشودکههريکازآنهاميتواندبازتابدهندهيکيازويژگيهاي آدمبزرگهاباشدشازدهدرزمينبايکباغپرازگلمواجهميشودکهدرآنهزارانگلشبيهبهگلخودشوجودداردشازدهباديدناينصحنه بسيارگريهکردزيراگلشقبلابهاوگفتهبودکهدرتمامعالمهيچگليشبيهاووجودنداردوحالاشازدههزارانگلشبيهبهاورادريکباغباهمديدهبودشازدهدرزمينبايکروباهآشناميشودونکاتزياديراازاوميآموزد،ازجملهاينکهاورابامفهوماهليکردنآشناميکندوبهاوميآموزد کهبههمهچيزباچشمدلنگاهکندشازدهباشنيدنحرفهايروباهميفهمدکهگلبهاودروغنگفتهودرواقعگلشدرتمامعالميکياستچونتنهااوستکهشازدهرااهليکردهاست

 کدراواردنمایید

تبادللینکهوشمندبرایتبادللینک ابتداماراباعنوانورزشیتفریحیدرسیوبازیوآدرسلینکنماییدسپسمشخصاتلینکخودرادرزیرنوشتهدرصورتوجودلینکمادرسایتشمالینکتانبهطورخودکاردرسایتماقرارمیگیرد

0