کندریک لمار داکوُرث (انگلیسی: Kendrick Lamar Duckworth؛ زاده ۱۷ ژوئن ۱۹۸۷[۱]) رپر هیپ هاپ و ترانه ساز اهل ایالات متحده آمریکا، شهر کامپتون ایالت کالیفرنیا است. او اولین آلبوم حرفهای خود را به نام Section.80 را در سال ۲۰۱۱ تحت لیبل Top Dawg Entertainment منتشر کرد. از جمله افتخارات او میتوان به دریافت هفت جایزه گِرَمی (Grammy Awards)، انتخاب به عنوان محبوبترین شخص از سوی MTV در اوایل سال ۲۰۱۳ نام برد و همچنین سال ۲۰۱۶ نام او در لیست ۱۰۰ تن از بانفوذترین اشخاص جهان در مجلهٔ تایم قرار گرفت.
کندریک لمار از کودکی شاهد خشونتها و جنایات زیادی در کَمپتون بود. وی در سنین خیلی کم اولین داستانش نوشت و کمکم به شعر نوشتن روی آورد و در نوجوانی فعالیتش را به عنوان یک رپر شروع کرد.
موسیقی هیپ_هاپ (به انگلیسی: hip_hop music) (با رپ اشتباه نشود) یکی از زیر سبکهای موسیقی است که بهطور موازی با فرهنگ هیپهاپ رشد کردهاست. این نوع موسیقی، از دو بخش اصلی تشکیل شدهاست: رپ (MC) و DJ (میکسصدا و اسکرچ). این موارد به همراه رقص برک و گرافیتی (یا دیوارنگاری) چهار بخش خردهفرهنگ هیپ هاپ، یک نهضت فرهنگی که توسط جوانان شهری به خصوص توسط سیاهان آمریکا ایجاد شد را تشکیل میدهد.[۱] در شهر نیویورک، در اوایل دهه ۱۹۷۰. در سال ۲۰۰۶، موسیقی رپ پس از موسیقی کلاسیک دومین موسیقی محبوب در ایالات متحده آمریکا بود.[۲]
موسیقی هیپ هاپ، عموماً از یک یا چند خواننده رپ که داستانهای شبه خود زندگینامه تعریف میکنند تشکیل شدهاست، این داستانها اغلب مربوط به یک همتای خیالی، و به صورت اشعار بسیار ریتمیک پر از تکنیکهایی همچون همگونی مصوتها، تجانس آوایی، و قافیه است. خواننده رپ با یک قطعهسازی که اغلب از آن تحت عنوان «بیت» یاد میشود همراهی میشود، این ساز توسط یک دی جی نواخته شده، و توسط یک تهیهکننده، یا یک یا چند نوازنده خلق شدهاست. اغلب بیت با استفاده از یک ترکیب از وقفه کوبهای از یک آواز دیگر، که معمولاً یک ترانه فانک یا موسیقی سول است ساخته میشود. علاوه بر طبل دیگر صداها نیز اغلب به صورت ترکیبی، الکترونیکی، یا اجرایی هستند. گاهی اوقات یک بخش میتواند سازی، نشانه مهارت دی جی یا سازنده باشد.
هیپ هاپ در محلهٔ برانکس، واقع در شهر نیویورک، زمانی که DJ بریک ضربهای را از آوازهای فانک و دیسکو جدا کردند، شکل گرفت. نقش اولیه رئیس تشریفات معرفی DJ و موسیقی و تشجیع حضار بود. رؤسای تشریفات با صحبت کردن در بین آوازها، به رقص شور و هیجان میدادند، با حضار احوالپرسی میکردند یا برای آنان لطیفه و حکایت تعریف میکردند. سرانجام این رویه شکل بندی بهتری گرفت و «رپ» نام گرفت. تا سال ۱۹۷۹ هیپ هاپ از نظر تجاری تبدیل به یک نوع موسیقی محبوب شد و شروع به وارد شدن به جریان غالب در آمریکا کرد. در دهه ۱۹۹۰، یک نوع از هیپ هاپ به نام رپ گنگستا تبدیل به بخش عمده موسیقی آمریکا شد، و جنجال بسیاری بر سر ترانههایی که گفته میشد به تبلیغ خشونت، بی بند و باری، استفاده از مواد مخدر و زن ستیزی میپردازد شکل گرفت. با این وجود تا آغاز دهه ۲۰۰۰، موسیقی هیپ هاپ در صدر فهرست موسیقیهای محبوب قرار گرفت و به سبکهای مختلف در گوشه و کنار جهان نواخته میشد یکی از بهترین های هیپ هاپ ک بصورت اجتماعی.سیاسی.گنگستارپ.مشکلات مردم و… توپاک شکور (مکاولی) است ک ب پدر رپ معروف است و در لیبل رپ لس آنجلس دث رو ک متعلق به فرد خطرناکی به نام سوگ نایت بود فعالیت میکردو آخرین رهبر سیاه پوستان و همچنین به خوانندع های دیگری مثل اسنوپ داگ و دکتر دره هم از لیبل دث رو بودن در کنار این ها گروه N.W.A هم در ساحل غربی فعالیت میکرد در سواحل شرقی هم رپرای مثل بیگیه. ناس.ماب دیپ.پاف ددی و…
هیپ هاپ یک جنبش فرهنگی است که موسیقی بخشی از آن است. موسیقی خود از دو بخش تشکیل شدهاست، رپ، یعنی ارائه (آوازهای سریع، بسیار آهنگین، تغزلی و اعتراضی) DJ، که یا از طریق پخشکننده صفحه (به انگلیسی: turntable)، ساز یا تولید صدای ساز ضربی با دهان ساخته میشود یکی دیگر از جنبههای مهم موسیقی هیپ هاپ مدی است که در کنار موسیقی شکل گرفتهاست.
بیت (نه ضرورتاً از طریق رپ) در هیپ هاپ تقریباً همیشه به صورت کسر ۴/۴ است. هیپ هاپ در کانون آهنگین خود میچرخد: به جای شمارش «مستقیم» ۴/۴ (موسیقی پاپ؛ هیپ هاپ بر اساس احساس پیشبینی شده تقریباً شبیه تأکید «چرخش» در کوبه جاز است. همانند تأکید تریوله در چرخش، آهنگ هیپ هاپ ظریف بوده، و به ندرت به صورت موجود نوشته شدهاست (مبنای ۴/۴: نوازنده طبل اجرای هیپ هاپ را بر عهده دارد) و اغلب به صورت «تأخیری» یا معوق نواخته میشود.
کندریک لامار ویکی پدیا
البته در آهنگسازی هیپ هاپ، از ضربهای ۲/۴، ۳/۴، ۶/۸ و … نیز استفاده میشود
این روش بیشتر در موسیقی سول، دیسکو و موسیقی فانک، که در آن بیتها و موسیقی آهنگین در طول قطعات تکرار میشد ابداع شد. در دهههای ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، جیمز براون به صورت رؤسای تشریفات امروز صحبت میکرد، آواز میخواند و فریاد میکشید. این روش موسیقی پایگاه کامل را برای رؤسای تشریفات برای قافیه سرایی فراهم میآورد. به همین دلیل موسیقی هیپ هاپ عموماً به رئیس تشریفات میپردازد، و اهمیت اشعار و تبحر در ارائه را تشدید میکند.
احتمالاً هیپ هاپ سازی مهمترین استثنای این قاعدهاست. در این نوع از هیپ هاپ، دی جیها و سازندگان میتوانند با ایجاد قطعاتسازی تجربیات جدیدی به دست آورند. در حالی که ممکن است آنان آوازهای راک را ترکیب کنند، آنان مقید به چارچوب هیپ هاپ سنتی نیستند.
ساز هیپ هاپ چه از نظر سیستم صوتی و چه از نظر ضبط و چه از نظر آهنگسازان و سازهای مورد استفاده آنان برگرفته از دیسکو، فانک، و ریتم و بلوز است. استفاده دی جیهای دیسکو و باشگاه از میکس از نیاز به استمرار موسیقی و در نتیجه انتقال آرام در بین قطعات ناشی میشد. بنابر مقایسه، هیپ هاپ کول دی جی هرک، جدا کردن و بسط تنها بریک—یک تکنوازی کوبهای میان پرده— از طریق ترکیب دو نسخه از یک قطعهاست. این امر، به گفته آفریکا بامباتا، «بخش خاص قطعهاست که همه منتظر آن هستند، آنها آمادهاند به هیجان بیایند.» (توپ، ۱۹۹۱) جیمز براون، باب جیمز، و پارلیامنت—در میان بسیاری دیگر— مدتها منبع محبوبی برای بریک بودند. میتوان قطعات ساز را نیز اغلب به صورت شیپور به این قطعات افزود (همانجا). بنابراین سازهای هیپ هاپ ترکیبی یا مبتنی بر سیستم صوتی شبیه موسیقی فانک، دیسکو، یا سول است. آوازها، گیتار، کیبورد، باس، طبل و کوبه.
آغاز استفاده از ترکیبکننده نحوه ساخت موسیقی هیپ هاپ را تغییر داد. یک ترکیبکننده میتواند کلیپهای صوتی کوچک را از هر گونه ابزار ورودی، همچون صفحه گردان بازسازی کند. سازندگان میتوانستند الگوهای طبل شبیه به هم را ترکیب کنند. مهمتر اینکه، آنان میتوانستند مجموعهای از سازها را با هم ترکیب کنند تا در کنار طبل خود بنوازند. سرانجام موسیقی هیپ هاپ دسته کامل خود را گرد هم آورد.
بسیاری از سازندگان و شنوندگان افتخار میکنند که برخی قطعات از سنتهای هیپ هاپ است و بنابراین منبع خوبی از ترکیبها و وقفه هاست. تا به امروز، تولیدکنندگان از تجهیزات مرموزی برای بازسازی صدای خشن مورد استفاده در قطعات قدیمی استفاده میکنند. این امر به قطعات اعتبار بخشیده و خاطره پیشینه هیپ هاپ را در ذهن شنوندگان تداعی میکند.
مهمترین دورههای تاریخی هیپ هاپ دورههای هیپ هاپ مکتب قدیم دوره (۱۹۷۰ تا ۱۹۸۵) است، که از آغاز دوره هیپ هاپ تا زمان ورود آن به جریان غالب، و دوره هیپ هاپ عصر طلایی (۱۹۸۵ تا ۱۹۹۳) است، که صدای ایست کوست و وست کوست را با هم ادغام کرده و با ظهور رپ گنگستا و جی فانک، که ساخته وست کوست است وارد عصر جدید شد. سالهای پس از ۱۹۹۳ شامل هیپ هاپ پورنو، بیلینگ و ژانرهای مخفی، که دوران جدید را تعریف میکند است.
در دهه ۱۹۸۰، هیپ هاپ تنوع بیشتری یافت و تبدیل به نوع پیچیده تری از موسیقی شد. همزمان، فنون پیچیده تری ایجاد شد، که از آن جمله میتوان بهاسکرچ، و ضبط الکترونیکی اشاره کرد. در اواخر دهه ۱۹۸۰، با افزایش محبوبیت این ژانر از موسیقی شماری از سبکها و زیر گونههای جدید هیپ هاپ پا به عرصه گذاشت. آهنگسازان هیپ هاپ شروع به همکاری با دستههای راک کردند و ژانرهای جدیدی همچون هیپ هاپ خودآگاه، جاز رپ و رپ گنگستا را به وجود آوردند.
در دهه ۱۹۹۰، رویارویی طولانی میان رپهای گنگستا در وست کوست و ایست کوست آغاز شد. این امر منجر به فنای هر دوی توپاک شکور و نوتوریوس بی. آی. جی، به ترتیب در سالهای ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ شد. در سال ۱۹۹۶، گروه رپ کلیولند بون تاگز-ان-هارمونی با آهنگ «چهار راه تا» رکورد ۳۲ ساله بیتلیها برای سریعترین رشد را پشت سر گذاشت، و در سال ۲۰۰۰، آلبوم مارشال مترز ال پی ساخته اولین خواننده سفیدپوست رپ امینم بیش از نه میلیون نسخه فروش داشت و جایزه گرمی را به خود اختصاص داد.
جدای از محبوبیت بسیار هیپ هاپ، این ژانر از موسیقی تأثیر چشمگیری بر اکثر انواع موسیقی مردمی داشت. برخی هنرمندان بیت یا رپ هیپ هاپ را با راک اند رول، هوی متال، پانک راک، مرنگو، سالسا، کومبیا، فانک، جاز، خانگی، تاراب، رگا، هایلایف، ام بالاکس و سول درهم آمیختند. خوانندگان پاپ نوجوانان و دسته پسرها همچون بک استریت بویز، انسینک، کریستینا آگوئیلرا، جسیکا سیمپسون، و بریتنی اسپیرز در بسیاری از تک خوانیهای خود از بیتهای هیپ هاپ استفاده میکنند.
از اوایل دهه ۱۹۹۰ ارتباطی نزدیک و خاص بین موسیقی هیپ هاپ و موسیقی حزنانگیز بودهاست. در واقع امروزه تقریباً در تمامی موسیقیهای حزنانگیز ثبت شده عناصری از موسیقی هیپ هاپ یافت میشود. ترکیب این دو به نام nu soul در اواخر دهه ۱۹۸۰ در گروههای New Jack Swing دیده شدند. با این وجود تا بیش از ظهور نوازندگانی مانند ماری جی بلیگ و ماریا کری شکل مدرن آن بهوجود نیامد. در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل ۲۰۰۰، تأثیرات موسیقی هیپ هاپ در خوانندگانی مانند دی انجل، لارین هیل، جیل اسکات و آلیشا کیز مشهودتر شد.
طی دهه ۸۰، گروههای مشهوری مانند Run-D.M.C هم از هیپ هاپ و هم از هارد راک در ژانرهای جدیدی استفاده کردند که نمونه آن «Walk This Way» است با اجرای اروسمیث که موفقیتی فوقالعاده بدست آورد. سایر نوازندگانی مانند آیس تی و گروهش Body Coun از هیب هاب، بانک راک و متال استفاده کردند، با این حال اینطور گفته میشود که اولین گروهی که متال را با تکنیکهای آوازی رپ آمیخت گروه Anthraxبودهاست. برداشت جدید «Bring The Noise» توسط (Anthraxو دشمن مردم (ابهامزدایی) نمونهای خوب از اولین آهنگهای رپ- متال است. Biohazard Faith No More, Rage Against The Machine از جمله سایر نمونههای اولیه این گونه موسیقیها میباشند. در اواخر دهه ۱۹۹۰ با ظهور گروههای مانند لینکین پارک، لیمپ بیزکت وکورن که نیو متال نام گرفتند، موسیقی رپ- متال محبوب تر شد و در عین حال بیشتر مورد انتقاد طرفداران هر دو ژانر موسیقی قرار گرفت.
در آمریکای لاتین، موسیقی رپ در دهه ۱۹۸۰ به صورت toasting که قسمتی از موسیقی جامائیکایی ragga میباشد شناخته شد. به عنوان مثال غزلیات رپ از قبل بخشی ازsoca music بودند. رشد موسیقی هیپ هاپ در این ناحیه باعث ظهور آمیزههای آشکاری مانند[reggaeton و timba شد. در آفریقا نیز آوازهای رپ گونه مانند tassou) سنگالی از قبل بخشی از موسیقیهای محبوب بودند و موسیقی هیپ هاپ به سهولت به سبکهای مشهوری مانند طرب (آفریقا) و mbalax ادغام شد. در کوبا نیز با گروههایی مانند Anonimo Consejo, Doble Filo, Papa Umbertico و گروه فمینیستی و همجنسگرا Krudas هیپ هاپ رشدی قابل توجه یافت.
این ژانر همچنین بر سبکهای مختلف موسیقی الکترونیک نیز تأثیر داشت. تأثیرات موسیقی هیپ هاپ در ژانرهایی مانند تریپ هاپ، jungle, UK garage, grime و سایر ژانرها کاملاً مشهود است.
موسیقی هیپ هاپ قسمتی از یک نهضت فرهنگی به نام هیپ هاپ است که شامل عناصری مانند رقص برک و هنر دیوارنویسی به همراه فهرست مرتبطی اززبان عامیانه در موسیقی هیپ هاپ، مدهای هیپ هاپ و دیگر عناصر است. محبوبیت موسیقی به محبوبیت فرهنگ هیپ هاپ در ایالات متحده و دیگر کشورها کمک کرد.
اواخر دهه ۱۹۹۰ شاهد افزایش محبوبیت سبک زندگی «bling bling» در موسیقی بود که بر روی نمادهایی همچون ثروت و مقام مثل پول، جواهرات، اتوموبیل و لباس تکیه داشت. با اینکه نماد ثروت از زمان زایش موسیقی هیپ هاپ بهوجود آمده بود، فرهنگ جدید و قوی تر «bling bling» ریشه در کارهای بسیار موفق اواسط تا اواخر دهه ۹۰(مخصوصاً کارهای ویدئویی) پاف ددی، Bad Boy Records و همچنین کارNo Limit Records توسط مستر پی داشت. با این حال واژه آن در سال ۱۹۹۹ (به انگلیسی: Cash Money Records) در کار تک نفرهاش «bling bling» خلق شد. از مظاهر سبک زنگی و نگرش «bling bling»، طرفداران Cash Money بودند. با اینکه بسیاری از طرفداران رپ، مخصوصاً گانگسترها، بی هیچ واهمهای فرهنگ bling bling را دنبال میکنند، دیگران (بیشتر هنرمندانی خارج از جریان هیپ هاپ) عملاً پیروان بی چون وچرای bling bling را سرزنش کرده و این فرهنگ را ماتریالیستی مینامند.
آلبوم همه نگاهها به من محصول سال ۱۹۹۶ بخاطر ژانری که داشت، از آلبومهای بسیار تأثیرگذار آن زمان بود و موفقترین کار توپاک شکور محسوب میشد.
موفقیت چشمگیر هیپ هاپ — مخصوصاً سبک رپ گانگستری — اثرات اجتماعی بسیاری نیز در طرز رفتار جوان مدرن داشتهاست. رفتارهای خودخواهانهای که معمولاً در غزلیات و آثار ویدئویی برخی از هنرمندان هیپ هاپ نمایش داده شدهاست، بارها اثراتی منفی بر برخی از طرفداران ایدئالیست آنها داشتهاست. این در حالی است که بهطور حتم رفتارهای تعدادی از هنرمندان خاص نمیتواند نشاندهنده رفتار جامعه هیپ هاپ باشد، و تأثیر محتوای غزلیات هیپ هاپ بر جوانانی که بخشی از فرهنگ هیپ هاپ را تشکیل میدهند جای بحث دارد، چنین جوانانی اغلب نقاب شخصیتی یک” گانگسترً را دارند در حالیکه عضو هیچ گروه تبهکاری نیستند. اغلب چنین نقابهای شخصیتی موجب رفتارهای غیر اجتماعی مانند کنارهگیری از دوستان، بیتوجهی به تحصیلات، عدم پذیرش قدرتها و انجام جرمهای کوچک مانند خرابکاری میشود. در حالیکه اغلب شنوندگان میتوانند نکات داستانهای مربوط به رفتار اجتماعی را تشخیص دهند، یک گونه فرهنگ فرعی بنام pseudo-gangsta در میان جوانان آمریکای شمالی ایجاد شدهاست.
از آنجا که موسیقی هیپ هاپ تقریباً همیشه بریک مردانگی زیاد تأکید دارد، چنین گفته میشود که غزلیاتش نشاندهنده یک ذهنیت هوموفوبیا است. اغلب تردیدها و گمانهای در مورد وجود تعداد بسیاری موزیسینهای هیپ هاپ همجنسگرا وجود دارد که از ترس از دست دادن کارشان خود را مخفی نگه داشتهاند. چنین شایعاتی در مورد برخی هنرمندان هیپ هاپ از قبیل کوئین لطیفه، دا برات و برخی دیگر گفته میشود. در سال ۲۰۰۱، فستیوال سالانه به نام PeaceOUT World Homo Hop Festival در اوکلند در کالیفرنیا برگزار شد که برای اولین بار در این فستیوال تمامی نوازندگان همجنسگرا، دو جنسی و رپهایی که تغییر جنسیت داده بودند حضور داشتند و از آن تاریخ این فستیوال هر ساله برگزار شده ست. در سال ۲۰۰۳به همجنسگرا و هنرمند رپ و هیپها، کاشن عنوان Baby Phat داده شد، با این وجود آثار او هرگز به معرض نمایش گذاشته نشدند. در سال ۲۰۰۵، Pick Up the Mic عرضه شد که در آن به نوازندگان LGBT هیپ هاپ پرداخته شده بود.
هیپ هاپ زبان عامیانه خود را دارد که شامل کلماتی مانند yo, flow و phat میباشد. به دلیل موفقیت تجاری قابل توجه هیپ هاپ در اواخر دهه نود و اوایل قرن ۲۱، بسیاری از این گونه کلمات در لهجههای مختلفی در سرتاسر آمریکا و جهان بکار رفتند و حتی کسانی که از طرفداران هیپ هاپ نبودند از کلماتی مانندdis بارها استفاده میکردند. کلماتی مانند homie نیز وجود دارند که به پیش از زمان هیپ هاپ برمیکردند اما اغلب به هیپ هاپ نسبت داده میشدند و دلیل آن هم ارتباط نزدیک بین آثار هیپ هاپ و لهجه بسیاری از نوازندگان است، انگلیسی محاورهای آفریقایی آمریکایی. برخی مواقع اصطلاحاتی مانند «خیلی باحالی» با یک ترانه جا افتاده (در اینجا، در ترانه «دستانت را جایی نگه دار که من ببینم» با باستا رایمز و تنها به همین صورت کوتاه شده بکار میروند. زبان عامیانهای مانند اسنوپ داگ و E-۴۰ که قانونمند هستند و در آنها با اضافه کردن «-izz» به وسط کلمهها “shit” به “shizznit” تبدیل میشود اهمیتی خاص دارند (بعضی مواقع نیز “n” اضافه میگردد). این روشها که از زبان بی مفهوم فرنکی اسمیت در ترانه سال ۱۹۸۰ او به نام «DoubleDutch Bu» آغاز شدهاست، حتی در میان کسانی که طرفدار هیپ هاپ نیستند نیز رواج یافته، در حالیکه این افراد احتمالاً از منشأ آن بیاطلاع هستند.
احتمالاً هیپ هاپ به دلیل بکارگیری الفاظ نامناسب در مقایسه با سایر موسیقیهای سالهای اخیر بیش ازهمه با مشکل سانسور مواجه بودهاست. بسیاری از اشعار این سبک تجسمکننده جنگ و کودتاهایی هستند که در نهایت به سرنگونی نظام میانجامند. برای مثال شعر «(به انگلیسی: Gotta Give the Peeps What They Need)» محصول گروه Public Enemy بدون کسب اجازه از سازندگان آن مورد ویرایش قرار گرفت که طی آن کلماتی همچون «آزاد مومیا ابو جمال».[۳] استفاده گسترده از فحش و ناسزا در بسیاری از اشعار باعث شدهاست که بر سر پخش آنها به صورت آثار ویدئویی در کانالهای تلویزیونی مثل MTV یا در رادیو جنجالهای بسیار برانگیخته شود. در نتیجه بسیاری از آثار هیپ هاپ به صورت سانسور شده پخش میشوند که طی این سانسورها کلمات مستهجن حذف شده (در حالیکه موسیقی متن حذف نمیشود) یا حتی کلمات و اشعاری کاملاً متفاوت جایگزین آنها میشود. نتیجه، که معمولاً باعث میشود باقی اشعار نامفهوم شوند یا با ضبط اصلی کار متناقض باشند، همراه با دیگر جنبههای موسیقی کاملاً مورد توجه قرار گرفتهاند و در فیلمهایی همچون آستین پاورز: در عضو طلایی مورد مضحکه قرار گرفتهاند، که در آن شخصیتی که در فضای مضحکه آمیزی از هیپ هاپ در حال بازی است، شعری را میخواند که کاملاً سانسور میشود.
در سال ۱۹۹۵ راجر ابرت مینویسد:[۴]
«رپ در محافل سفید پوستان از وجهه بدی برخوردار است. بسیاری بر این باورند که موسیقی رپ در بر گیرنده الفاظ مستهجن، خشن، ضد سفیدپوست و توهینآمیز نسبت به زنان است. در حقیقت برخی از این الفاظ همین گونهاند. اما بیشتر آنها اینگونه نیستند. این در حالیست که بسیاری از سفید پوستان اهمیتی نمیدهند. آنها صدای سیاه پوستان را ناخشنود و نا هماهنگ میدانند. با این حال رپ اکنون همان نقشی را بازی میکند که باب دیلن در سال ۱۹۶۰ بازی میکرد. رپ آرزوها و خشمهای یک نسل را بیان میکند و قسمت اعظم آن در غالب نوشتههای رسا موجود است.»
کندریک لامار ویکی پدیا
با اینکه موسیقی هیپ هاپ برای اولین بار در ایالات متحده خلق شد، اکنون به اکثر نقاط جهان راه پیدا کردهاست. موسیقی هیپ هاپ تا قبل از دهه ۱۹۸۰ تنها در ایالات متحده رواج داشت. در طول آن دهه بود که این موسیقی راهش را به قارههای دیگر جهان باز کرد و تبدیل به موسیقی متن بسیاری از کشورها شد. رواج این موسیقی با رواج فرهنگ هیپ هاپ همگام بود – همانطور که رقص برک محبوبیت کسب میکرد، گروههای طرفدار رپ و هیپ هاپ هم بیشتر و بیشتر شدند.
در میان کشورهای آسیایی و جزایر اقیانوس آرام، فیلیپین اولین کشوری بود که موسیقی هیپ هاپ به آن راه پیدا کرد. نکته زمان زایش موسیقی هیپ هاپ فیلیپینو یا همان پینوی رپ به اوایل دهه ۱۹۸۰ و آهنگسازی دایورد ژاویر («Na Onseng Delight») و وینسنت نگ (“Nunal”) بازمیگردد. این ژانر طی دهه ۱۹۸۰ با سرعت کمی رشد کرد اما به زودی با ورود اولین آلبوم ماگالونا با نام «تو!» که شامل کار بسیار موفق «هموطنان من» بود به جریان غالب آن زمان تبدیل شد. ماگالونا که رپ را به انگلیسی و تاگالوگ اجرا میکرد، به پیشگام این ژانر و در نتیجه چهره برتر تبدیل شد. ستارگان غالب رپ آسیا، MCلارا و لیدی دایان و پیشتاز همه آنها مایکل وی در فیلیپین و ژاپن شهرت بسیاری یافتند. در ژاپن خوانندگان رپ که به صورت مخفیانه کار میکردند، شنوندگان محدودی داشتند و در اواسط دهه ۱۹۹۰ گروه معروف teen idol روش جدیدی با نام J-rap را ابداع کردند که در صدر جداول قرار گرفت.
در سئول، سن هیپ هاپ کرهای به نوعی از یک پدیده فرهنگی تبدیل شده بود. برخی از هواداران اظهار میکنند که هنرمندان هیپ هاپ کرهای دارای مهارتهایی هستند که با مهارتهای همتایان آمریکایی خود برابری میکند. جو پی دی، ببر مست، پسی و حماسه برجسته جزء اجراکنندگان شهیر آن هستند. برخی بر این باورند که موسیقی هیپ هاپ کره به عنوان آنتی تز قابل احترام و آگاه از جامعه در برابر ژانر پاپ که اغلب مصنوعی و گیجکنندهاست و بر صنعت موسیقی کره حاکم است، ایستادهاست.
موسیقی هیپ هاپ در اواسط دهه نود قرن بیستم در کره جنوبی محبوبیت یافت. اجراکنندگان اصلی و مشهور هیپ هاپ کره اغلب شبیه موسیقی آر اند بی یا موسیقی پاپ هستند که در آن هنرمندان سبکهای آواز (و رقص) حرکات رپ را از ایالات متحده تقلید میکنند. اجراکنندگان اولیه که به ندرت آهنگهایشان را خودشان مینوشتند، شامل کیم گان مو سئو تایجی، و بویز، دئوکسو دی جی داک هستند. برخلاف دیگر آهنگهای هیپ هاپ کرهای که در آن زبان کرهای با زبان انگلیسی شکسته بستهای آمیخته میشود، در این نوع موسیقی در ابتدا منحصراً زبان کرهای مورد استفاده قرار میگرفت. سئو تایجی که دارای پیشینه موسیقی هوی متال سؤال برانگیزی بود، گیتارهای هوی متال را اغلب در میکسهای خود به کار میبرد و سایر هنرمندان نیز برخی قسمتهای تکنو را در آثار خود تلفیق میکردند.
تعداد کمی از هنرمندان، از جمله سئو تایجی و ام سی اسنیپر نیز قسمتهایی از موسیقی سنتی کره مانند پانسوری یا نانگک (موسیقی کشاورزان) را با آثار خود آمیختند. کاملاً واضح بود که اولین حرکات تقلیدی از حرکات محبوب آمریکایی بود. به عنوان مثال، سبک آوازی یا تولیدی «به خانه برگرد» سئو تایجی شبیه سبک سیپرس هیل بود. اولین آلبوم «رپ» که تمامی مشخصات موسیقی رپ را داشت، آلبوم اول کیم جین پیو در سال ۱۹۹۷ بود. بر اساس رپر تابلو حماسه برجسته، فرم هیپ هاپ کرهای، دست کم تاکنون تحت تسلط قرار گرفتهاست— واقعاً نمیتوان ضربها، ریتمها، اجراها، ظاهر —آن را از صحنههای آمریکایی تمیز داد، اما در مورد ارتباط اجتماعی باید گفت این موسیقی در این زمینه راه زیادی برای پیمودن دارد. پیغام به کندی در حال رسیدن به حد میانهاست.»
بسیاری از هنرمندان رپ در جریان اصلی موسیقی کره موفق بودهاند. هنرمندان موفق شامل اجراکنندگانی از قبیل جینوسین، ۱TYM، ام سی اسنیپر، جو پی دی و حماسه برجسته میشود. دیگر هنرمندان زیر زمینی که شهرت چندانی نداشتند و عمدتاً به استفاده از ضربهای غیر خیرهکننده تمرکز میکردند، شامل کویت پالو آلتو ،TBNY و غیره میباشد.
در اواسط دهه نود قرن بیست هیپ هاپ کرهای-آمریکایی در ایالات متحده رواج یافت که این امر عمدتاً به تلاشهای دو خواننده رپ کرهای؛ ببر جی کی و دی جی درخشش ببر مست مربوط میشود. ببر مست بعد از آهنگ «کره سیاه» توسط آیس کیوب خلق شد که از موسیقی به عنوان ابزاری برای تبادل فرهنگ و به چشم تلاشی برای ترویج هماهنگی نژادی استفاده میبرد.
به دنبال موفقیت ببر مست، بسیاری از گروههای جدید و شرکتهای تولیداتی با هدف هرچه بیشتر مردمیکردن سبک موسیقی پدیدار شدند. ببر جی کی و ببر مست جنبش کرو را تشکیل دادند تا بتوانند گروه نخبههای بهترین خوانندههای رپ کره را معرفی کنند.
گفته میشود که هیپ هاپ ژاپنی (نیپ هاپ یا جی-هیپ هاپ) در سال ۱۹۸۳؛ یعنی زمانی که فیلم سبک وحشی چارلی آهیرنز در توکیو به نمایش درآمد، آغاز شد. این فیلم بر هنرمندان دیوارنوشتهها متمرکز بود، اما با این حال در آن برخی از ام سیهای اولیه مدرسه قدیمی، از زنبور پرکار و مشکل دوگانه، دی جیهایی مانند گراند مستر فلاش و موفقیتهایی نظیر راک استدی کرو به نمایش درآمده بود.
پس از نمایش این فیلم نوازندگان خیابانی در پارک یویوگی به رقص بریک پرداختند. در فاصله بسیار کمی، کریزی ای به عنوان یک بی- بوی مطرح شد و او خود سرانجام راک استدی کرو ژاپن را تأسیس کرد و این در حالی است که دی جی برخورد که از صحنه پارک یویوگی برخاسته بود، تبدیل به یک دی جی شناخته شده جهانی شود. دی جیهای بیشتری متعاقب آن مطرح شدند و شروع ظهور دی جیها ۱۹۸۵ بود. یک سال بعد، باشگاهی برای تمامی هیپ هاپها در شیبویا افتتاح شد. در آن زمان شکی وجود داشت در این خصوص که زبان ژاپنی با توجه به نداشتن هجاهای تکیه بر و نیز به سبب آنکه پایان افعال آن بسیار متفاوت بود، برای ژانر رپ مناسب نباشد. با وجود این تعدادی از هنرمندان رپ، از جمله ایتو سیکو، چیکادو هارو، تینی پانکس و تاکاگی کان ظهور کردند.
در دهه نود، موسیقی جی رپ نوجوانان ظهور کرد و هیپ هاپ به جریان اصلی موسیقی ژاپن راه پیدا کرد. اولین کار موفق «Kon’ya wa Boogie Back» شا دارا پار بود. در سال بعد از آن، «دا.یو.نی.» و «مایکاً توسط ایست اند ایکس عرضه شدند. سرانجام هیپ هاپ در ژاپن به دو شکل تقسیم شد: هیپ هاپ ژاپنی نرمال و» سکسی «و یک شکل» ضعیف تری «که بیشتر تحت تأثیر موسیقی آر اند بیقرار داشت و نام آن جی-اربن بود. گروهی که اغلب از آن به عنوان مبدع موسیقی جی-اربن یاد میشود، گروهام-فلو (ای کی ای» مدیریت فو) بود. آنها که در ابتدا از یک دی جی تنهای ژاپنی (دی جی تاکو) و یک ام سی (کلامی) کرهای- ژاپنی تشکیل شده بودند، یک خواننده دیگری به نام لیزا که نژاد پرویی- ژاپنی داشت، را به جمع خود اضافه کردند. آلبوم اول آنها، درخشش سیاره، در سال ۲۰۰۰ پخش شد و از آن زمان تاکنون برنامههای جی-اربن زیادی از جمله کریستال کی، ای وان، هارتس دیلز و نیز کارهای مشترکی با ستارههای پاپ ازقبیل نامی آمور، و بوآ پخش شدند. سایر برنامههای محبوب جی-اربن، مانند آر آی پی اسلای مینیز با ام-فلو کار شدهاست.
برای هنرمندان هیپ هاپ آسیایی دشوار است که بتوانند وارد جریان اصلی ایالات متحده آمریکا بشوند، اما در سال ۲۰۰۲ یک هنرمند رپ چینی- آمریکایی به نام جین آئو- یونگ (که اغلب او را جین یا ام سی میشناسند) حادثه هیجان انگیزی را رقم زد. او در هفت هفته متوالی جایزه فری استایل فرایدی را در بت ۱۰۶ و پارک که برنامهای مختص هیپ هاپ بود، از آن خود کرد و از مسابقات کنارهگیری کرد. جین اعلام کرد که پس از پیروزی در نبرد در آخرین هفته با نشان راف رایدرز امضا میکردهاست. توجهها به او بیشتر شد و این یک موفقیت بزرگ برای هنرمندان آسیایی-آمریکایی محسوب میشد. دو سال پس از آن، او آلبومی را به نام ئیرجین/راف رایدر تحت عنوان «مابقی رفتنی است» عرضه کرد. جین اولین آسیایی-آمریکایی بود که میتوانست یک آلبوم تک نوازی را در جریان اصلی به اجرا بگذارد، هر چند که آلبوم چندان موفقیتی در برنداشت. بسیاری از هواداران هیپ هاپ کمبود تبلیغات و به تعویق افتادن آلبوم به مدت هفت ماه را از جمله دلایل اصلی ناکامی آلبوم مزبور میدانند. درهای ورود آسیایی-آمریکاییها به جریان اصلی اندکی باز بود، اما این اتفاق هنوز بهطور کامل رخ نداده بود.
هیپ هاپ اسرائیل در پایان دهه به تدریج شهرت و محبوبیت یافت، ستارههای زیادی از دو طرف فلسطینیها تامر نافر و زیرزمینیها یهودی پدیدار شدند؛ اگر چه برخی از آنها، از قبیل موک ای. به تبلیغ صلح و مدارا میپرداختند، دیگران احساسات خشونت گرایانه و ملیگرا را سر میدادند.
جستار اصلی: رپ فارسی
در ایران، هیپهاپ در ایران در دهٔ ۹۰ میلادی متولد شد؛ بهطوریکه جوانان ایرانی ابتدا تنها با رقص هیپهاپ آشنا شدند و سپس با موسیقی و رشتههای ورزشی هنری مرتبط دیگر مانند اسکیتبورد. همچنین با مرور زمان نقاشی گرافیتی نیز در ایران ظهور کرد، اما پر رونقترین بخش از این خردهفرهنگ در ایران شامل موسیقی میباشد. این سبک پس از از ترور توپاک شکور (۱۹۹۶) و رسانهای شدن نکات مثبت و معضلات این سبک، به صورت گستردهتری به نسل جدید جوانان ایران معرفی شد.
شاید اولین آهنگ رپ فارسی با گرایشی عامهپسند، توسط حسن شماعیزاده در اوایل دهه ۶۰ شمسی به همراه فرزندش با مطلع «شعر میدونم که دروغ میگی وقتی میگی که دوسم میداری» تولید شده باشد. همچنین در اوایل دهه ۷۰ شمسی، گروه سندی با آهنگ مشهور «پری» به این نوع موسیقی را به گونهای مؤثرتر در دسترس طرفداران ایرانی قرارداد. متعاقباً، در اواخر دهه ۱۳۷۰ خورشیدی موسیقی با این حال و هوا در یک برنامهٔ تلویزیونی به نام «اکسیژن» در ایران پخش شد. این قطعه توسط شهاب حسینی مجری برنامه خوانده شد و تاحدودی مورد توجه قرار گرفت.[۵] تقریباً دو سال بعد از این رخداد، اولین آلبوم رسمی رپ فارسی در ایران توسط شاهکار بینشپژوه با نام اسکناس منتشر شد. این آلبوم که در سبک رپ طنز بود و اولین آلبوم رپ فارسی بود که در ایران با مجوز رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتشر شد، چندان مورد استقبال واقع نشد.[۵]
در مورد فعالیت گروههای زیرزمینی رپ فارسی در ایران به دلیل پیچیدگی شرایط و تحت فشار بودن هنرمندان این سبک از موسیقی زیرزمینی، منابع موثقی دال بر تاریخچهٔ اصلی برنامههای ملاقات و نحوه شکلگیری گروههای ابتدایی هنرمندانی که در داخل مرزهای ایران شروع به کار کردند، برای عموم پخش نمیشود. در اواخر دههٔ هفتاد خورشیدی رپ فارسی شکل جدیتری به خود گرفت،گروه دونفرهٔ یاشار و شایان و سروش لشکری با نام مستعار هیچکس و همینطور گروه زدبازی در داخل ایران (که گفته میشود بیشترین تأثیر را بر این سبک موسیقی داشتهاست و باعث ماندگاری و تداوم این سبک تا به امروز شدهاست زیرا که تا قبل از آن افراد به ندرت به صورت رسمی از عنوان خوانندهٔ رپ فارسی برای معرفی خود استفاده میکردند؛ شاید به همین دلیل هیچکس را پدر رپ فارس نیز مینامند)، یاسر بختیاری با نام مستعار یاس (خواننده)، بهنام مهرخوان با نام مستعار دیو سپید در آمریکا از اولین خوانندگان و گروه زدبازی (در ابتدا شامل سامان رضاپور و مهراد مستوفی راد) و سپس بهرام نورایی(اعتبار رپ ).عرفان، حصین رحمتی، رضا ناصری آزاد، از اولین گروهها یا اشخاصی هستند که به رپ فارسی پرداختند.[نیازمند منبع] لازم است تا در این قسمت نامی از گروه دونفرهٔ یاشار و شایان داشته باشیم که با پخش آلبوم نسبتاً ارزشمند خود در اواخر دههٔ ۷۰ خورشیدی قدم مهمی در پیشرفت این زیر سبک هنری داشتند، گروه فوق پس از آن زمان به صورت کاملاً زیرزمینی به فعالیت پرداخته و دستخوش تغییراتی در فهرست اعضای خود شدهاند، بهطوریکه هماکنون با اسم واژخنیا و با ترکیبی پرتعداد ولی بدون حاشیه و البته میل به برگزاری اجراهای عموم و پخش رسمی آلبوم فعال هستند. پس از رواج این سبک در دههٔ ۸۰ و ۹۰ شمسی، انبوهی از خوانندگان آماتور و مستعد به این نوع موسیقی میپردازند و روزانه تعداد کثیری موسیقی در این سبک تولید میشود که البته کمتر جنبهٔ رقابتی داشته و تعداد هنرمندان ثابت، حرفهای و فعال این سبک، از تعداد معدودی تجاوز نمیکند.
اولین کتاب ترجمه شده در مورد هیپهاپ توسط تیم هیپهاپا و به ترجمهٔ مهران محمودی و مهرداد جمشیدیها در سال ۱۳۹۵ تحت نام مقدمهای بر هیپهاپ منتشر شد که ترجمهٔ کتاب مهم کیآراس-وان بود. یک سال بعد کتاب نسل هیپهاپ نوشتهٔ نصیر مشکوری نیز منتشر شد که به دلیل برخی از مسائل از جمله سختی در تهیهٔ منابع کافی، کتاب در دسترس عموم قرار نگرفت و عدهٔ معدودی به آن دست یافتند. هرچند پیش از این کتاب کتابهای تألیفی دیگری از جمله کتاب ابراهیم نبوی در مورد هیپهاپ منتشر شده بودند، ولی این کتابها از لحاظ منابع و اطلاعات کتب قابل اطمینانی نبودند و اشتباهات زیادی داشتند.
مستند تکامل هیپهاپ در ابتدای سال ۱۳۹۶ توسط تیم هیپهاپا ترجمه شد و در کانال تلگرام این تیم به صورت رایگان قرار گرفت.
هیپ هاپ برای اولین بار در سال ۱۹۷۹ در فرانسه ظاهر شد و همزمان با آن، این زیر سبک در ایالات متحده نیز به موفقیتهایی دست یافت. تا سال ۱۹۸۲، حتی ایستگاههای رادیویی هیپ هاپ نیز پا به عرصه وجود گذاشتند که از آن جمله میتوان به رپر دپر اسنپر اشاره کرد. همچنین دی جی دی نستی، که بعدها تبدیل به ستارهای در این زمینه شد، اولین حضور خود را تجربه کرد. همان سال یک کنسرت بزرگ هیپ هاپ برگزار شد؛ رپ تور نیویورک، که توسط اروپا ۱ حمایت میشد و در آن آفریقا بامباتا، گراند میکسر دی اس تی، فب ۵ فریدی، آقای فریز و راک استدی کرو دیده میشدند.
هیپ هاپ تا سال ۱۹۸۳ به یکی از بخشهای برجسته صحنه موسیقی فرانسه تبدیل شده بود. دی نستی «پانام سیتی رپین»، که در سال ۱۰۸۴ عرضه شده بود، اولین هیپ هاپ ثبتی فرانسه محسوب میشد. فرانسه شماری از ستارههای بومی، از قبیل (گروه) آی ای ام| آی ای ام و سوپریم ان تی ام را پرورش داد. البته مشهورترین هنرمند رپ فرانسوی یحتمل ام سی سولار سنگالی تباراست.
هیپ هاپ در اروپا هم درحوزه مردم قبائل قرار میگرفت و هم درحوزه مهاجران.
کندریک لامار ویکی پدیا
برای نمونه، در آلمان میتوان به گروه «چهار شگفتانگیز» Die Fantastischen Vier یا سیدو اشاره کرد.
هیپ هاپ سوئد در اواسط دهه هشتاد قرن ۲۰ ظهور کرد و تا اوایل]دهه نود شمار زیادی از «برنامههای نژادی سوئدی» از قبیل لوپ تروپ، «برنامههای مهاجران» مانند لاتین کینگز و برنامههای میکس شده همچون اینفینیت مس، هنگام ضبط به منظور استفاده در بازار داخلی، از انگلیسی به نوع رپ در «رینکبی سوئدی» که زبان آمیخته انواع مختلفی از زانها است، تبدیل شد.
مشهورترین هنرمند رپ درایرلنددی جی کولی است و در کنار وی Craz-e، بی- واندر و گروههایی همچون انسان در برابر ماشین قرار دارد. ایرلند همچنین مجله هیپ هاپ خاص خود به نام «رپ ایرلند» را دارد که توسط دی جی احمد اجرا میشود.
مشهورترین هنرمندان رپ هلندآزدراپ پوزه که تمامی کارمندان آن اهل آمستردام هستند، پستمن، از کیپ ورد و سورینام است.
ایتالیا نیز هنرمندان رپ خاص خود، از جمله جووانوتی و آرتیکولو۳۱ را یافت و ملت آن به شهرت و سرشناسی دست یافتند؛ در حالی که صحنه لهستان با روی کار آمدن پی ام کول لی در ابتدای دهه شاهد هنرمندان بود.
دررومانی، بی. یو. جی. مافیا از پنتلیمون بخارست ظهور کرد و نشان آنها؛ یعنی رپ گنگ استا، مشابهتهای زندگی در بلوکهای آپارتمانی رومانی دوران کمونیستی را با پروژههای مسکنسازی در محلههای آمریکایی نشان میدهد. گروه نشان خاص خود را برای تولید به نام کاسا دارد و به امضا و پخش آلبومهای هنرمندان به نام رپ از جمله؛ «مهست»، «گراسو اکس اکس ال»، «ام اند جی» و «ویلی» میپردازد. گروه پارازیتی تبدیل به یکی از محبوب ترینها در رومانی تبدیل شدهاست و اشعاری دارد که تمهای اجتماعی، سیاسی و ضد- سانسوری (آنها حتی ممکن است دارای ۲۰ سم ام ثبتی نشان هیپ هاپ باشند، امضا کردن گروه رپ «آنونیم» و «اسپایک» – در ۲۰۰۶ چلو، مهمترین تولیدکننده پارازیتی آلبومی تحت عنوان «فابریکانت دو گانوی» عرضه کرد- سازنده ترش، که حضور میهمانی کیلارمی را نشان میدهد، گروه وو-تانگ کیلا بیز).
همچنین، R.A.C.L.A. (که در اصل رپرهای سفید بهطور قانونی به هشدار فکر میکنند)، اولین گروه رپ بود که یک آلبوم هیپ هاپ رومانیایی عرضه کرد و در آن به موضوعات «اجتماعی» پرداخت. آن گروه هنوز هم وجو دارد و در سال ۲۰۰۵ پانزدهمین آلبوم خود را به نام «مهارت» به عموم عرضه کرد. در سال ۲۰۰۵، گروه رپ انفجار دیگری، زیل، آلبوم اول خود «چی وربال» (با تنها: دپیندی دو نوی «) را منتشر میسازد که با واکنش مثبت مردم مواجه میشود. از آن زمان تاکنون، گروه نشان تولید خود، به نام اسناد چیل برادرز، را داشتهاست و با هنرمند مشهور» راگا- رپ «پاچا من (که به خاطر همکاری موفقیت آمیزش با هنرمندان» رگای آفریقایی «از قبیل مووید و باپی براون و هنرمند هیپ هاپ بریتانیایی» بلک بیشاپ «از» ماب استارز «و» سی-رایم فامیلی کروز «) و شمار دیگری از هنرمندان همچون سابسمناتو (عضو گروه رپ صریح)، مایک پاو (یک هنرمند بسیار برجسته و مستعد موسیقی آر اند بی) و دیگر تولیدکنندگان مشهور قرارداد امضا کردهاست. آنها دومین آلبوم خود را به نام» چیل برادرز” در پاییز ۲۰۰۶ منتشر کردند.
صربیا به لطف وجود گروه رپ سندیکای بلگراد یکی از مشهورترین کشورها در زمینه رپ در اروپا محسوب میشود. آنها در وهله اول نماینده منطقه دورکول خود (گورنجی، دونجی دورکول، سیپکا، (uCAzaKInje)، ماج) و بلگراد، به عنوان یکی از بزرگترین شهرهای اروپایی هستند. گروه :۹ تا ۹۹ عضو «دارد، اما تنها تعداد اندکی از آنها در صحنه حضور پیدا میکنند (فدجا، اسکابو، اوگی، دارکو، دیجولو، دیجولو…). آخرین آلبوم آنهاًSVI ZAJEDNO»، یکی از پرفروشترین آلبومهای سال ۲۰۰۵ بودهاست. پوزدراو زا سیندیکیلس!!! دیگر رپرها مانند ام سی جرتیک (جرا) و دی جولی (آنها گروه فول تریپ هستند) و گرواجس نیگروتین (بد کپی) مارچلو، (گروه رپ) وی آی پی و دیگر گروهها نیز مؤثر هستند.
بوسنی خوانندههای رپ مشهوری همچون ادو ماجکا، فرنکی، اونیور زالنی وجنیکی و… دارد.
ادو ماجکا یکی از مشهورترین خوانندگان رپ بالکان است. او در مورد جنگ بوسنی و نیز وضعیت کنونی بوسنی آهنگهای فراوانی دارد. او مثل خیلیهای دیگر اصالت بوسنیایی و کرواتی دارد. فرنکی یک خواننده رپ میهنپرست است. او عاشق بوسنی بوده و یکی از اعضای دوستداران بوسنی و هرزگوین میباشد. در اواخر دهه نود، با به عرصه آمدن ترم ۱۱ و بولسنا براکا و سایر خوانندگان رپ که بر مسائل اجتماعی تمرکز کرده بودند، موسیقی رپ به محبوبیت فراوانی رسید. در بلغارستان نیز در اواخر دهه نود، گروه “کله لاستیکیهاً (گومنی گلاوی) شکل گرفت که اعضای آن را میشو شامارا، دربن جی، کونسا و چند تن دیگر تشکیل میداد. کشور همسایه یعنی یونان نیز در اوایل دهه نود به کاروان هیپهاپ پیوسته بود. در آن روزها، گروههایی همچون پیش میرویم جریان رایج را تحت سلطه خود داشتند (که با نشان هیپهاپ افسانهای دف جم شناخته میشدند) و در همین حال تسالونین پیشتاز سیفو ورسز در میان اسامی زیرزمینی برتر قرار داشت (جالب توجه اینکه، او یکی از معدود هنرمندان هیپهاپ یونان بود که گستره کارش فراتر از مرزهای یونان رفته بود).
از سال ۲۰۰۰ خوانندگان رپی همچون دیزی رذل، زنجیر زرنما، گرنی مک و همی در بریتانیا پا به عرصه گذاشتند. از دیگر خوانندگان مشهور رپ در بریتانیا میتوان به مالیات مخ و جست اشاره کرد.
در پورتوریکو، ویکو سی به عنوان اولین خواننده رپ اسپانیایی زبان پا به عرصه گذاشت و کارهای ضبط شده او سرآغاز همان چیزی بود که بعدها با نام رگائتون شناخته شد. در سال ۱۹۸۹ وقتی ویکو سی با آلبوم فوق موفق خود یعنی «آخرین قسمت» وارد جدول خوانندههای محبوب شد و شهرتی جهانی بدست آورد، رپ در پورتوریکو به اوج محبوبیت خود رسید.
در طی متنوع شدن جریان رپ در دهه نود، سانتی وای سوس دوندس و لیسا ام مشترکاً آلبومی (به نام «سوی چیکیتو») منتشر کردند که به تولد مرنرپ که تلفیقی از هیپهاپ و مرنگو بود، منجر شد.
در مکزیک، محبوبیت هیپهاپ با موفقیت کالو در اوایل دهه نود آغاز شد. بعدها در طی همین دهه با حضور گروههای رپ لاتینی همچون تپه سرو در جدول گروههای موسیقی آمریکا، گروههای رپراک مکزیکی همچون کنترل ماچته در سرزمین مادری خود به اوج رسیدند.
و بدینترتیب با موفقیت گروههایی همچون تپه سرو، فرهنگ هیپهاپ و رپ در آمریکای جنوبی محبوبیت یافت. گروههایی همچون تیرودیگارسیای شیلیایی که زمانی محبوبیتشان نه تنها در شیلی بلکه در پرو، کلمبیا، مکزیک و پورتوریکو کشیده شده بود، کمکم از دور خارج شدند.
برگزاری یک کنسرت سالانه هیپهاپ در آلمار هاوانا در سال ۱۹۹۵، به محبوب شدن هیپهاپ کوبایی منجر شد. به دلیل حمایت رسمی دولت از موسیقیدانها، محبوبیت هیپهاپ اندک اندک در کوبا افزایش یافت.
در ۲۰ سال اخیر، هیپهاپ در برزیل محبوبیت روزافزونی پیدا کرده و در آنجا به “هیپیهاپی لقب گرفتهاست. پسرها و دخترها، دیجیها، رپیها و نویسندگان مطالب رودیواری، بهطور سنتی در قالب آنچه که به بهطور سنتی به آن دسته میگویند خود را ساماندهی کردهاند. این گروهها همچنین خدمات اجتماعی انجام میدهند و در تلاشند تا با جذب جوانان محلههای خود، آنها را به انجام فعالیتهای هنری و بیداری اجتماعی ترغیب کنند.
در اوایل دهه نود، رقص بریک اولین جنبه از فرهنگ هیپهاپ بود که به آفریقای جنوبی راه یافت، جاییکه در آن دسته صدای سیاه پیش از روی آوردن به رپ در دهه نود فرهنگ هیپهاپ را براه انداخته بود. رپیهای صدای سیاه که کار خود را از ۱۹۸۹ آغاز کرده بودند دولتآپارتایدوقت را به جایی کشاندند که کا آنها را ممنوع کرد و این ممنوعیت تا سال ۱۹۹۳ ادامه یافت. پس از آن آفریقای جنوبی در کلوا که تلفیقی از دیار بود سبک متمایز خود را خلق کرد.
در نقطه دیگری از آفریقا، موسیقی تلفیقی امبالاکس سنگالیها محبوبیت روزافزونی بدست میآورد و در همین حال در تانزانیا، گروههای بونگو فلاوا همانند اکس پلاتساز، هیپهاپ را با تاراب، فیلمی و سایر سبک تلفیق میکردند بدون اینکه کانگولز ماکوما را فراموش کنند.
در اواخر دهه ۸۰، مرز شمالی آمریکا یعنی کانادا به یمن وجود ماسترو فرش وس هنرمند رپی، شاهد رشد محبوبیت هیپهاپ شد. آلبوم بیهمتای او به نام «بگذار ستون فقراتت غلط بخورد» به مدت بیش از یک سال در صدر آهنگهای پرفروش بود. در اوایل دهه نود، هنرمندان بیشتری همچون مکی می و اراذل خود را در عرصه موسیقی شهری رو به رشد کانادا که پیشینه آن را باید در تورنتو و ونکوور جستجو کرد، نشان دادند. اخیراً، خوانندگان رپی همچون چوکلر، سقراطیها، مهتر کلیسا، اتحادیه شکلاتفروشان، هاف«مک سان»راین، جیجاقهای سیاه، سنگ جواهر و کی-اوس نامهایی هستند که از عرصه موسیقی شهری کانادا به خانههای مردم راه یافتهاند، هرچند که این سبکها نتوانستهاند در جریان متداول رایج در مرز جنوبی یعنی آمریکا، به جایگاه قابل توجهی برسند.
درحالیکه هیپهاپ استرالیایی در اصل از نوع آمریکایی آن بسیار فاصله گرفته، از اوایل دهه نود یک سبک محلی متمایز در این کشور شکل گرفتهاست. حمایت ایستگاههای رادیویی [بویژه ایستگاه پرنفوذ رادیو جوان تریپل جی) و تعیین جایزه شهری در جشنواره سالانه جوایز آریا، برخی از رویدادهایی هستند که به خلق چهارمین آلبوم گروه گانگسترهای بالای تپه با نام جاده سخت منجر شد که در سال ۲۰۰۶ در صدر جدول رسمی آلبومهای موسیقی استرالیایی قرار گرفت. این اولین باری است که هیپهاپ استرالیا در عرصه موسیقی مستقل، با چنین اقبالی مواجه میشود. گانگسترهای بالای تپه در سطح ملی یکی از موفقترینها بهشمار میآیند و کارهای آنها توسط آبیس رکوردز که بزرگترین شرکت هیپهاپ مستقل در استرالیا بوده و متعلق بهپگز هنرمند است، توزیع میشود. از دیگر هنرمندان سرشناس هیپهاپ در استرالیا میتوان به گله، دست و پا چلفتیها و تی زد یو اشاره کرد.
اگرچه هیپهاپ استرالیایی در اصل از هیپهاپ آمریکایی ریشه گرفته اما این دو سبک تا حد زیادی از هم فاصله گرفتهاند. هیپهاپ استرالیا اغلب خیلی رک است و به دلیل آنکه بر ترانههایی با مضامین تند سیاسی تمرکز یافته و از موضوعات سطحی پرهیز میکند، از اینکه در نقطه مقابل هیپهاپ آمریکایی قرار گرفته به خود میبالد. یکی از آهنگهای دست و پا چلفتیها (هیپهاپ ساحل غربی آمریکایی) به غرور غربی، آشکارا کنایه میزند، «من بچه طرف دیگر شهرم، اینو تو مخت فرو کن (سمت غربی!) چه فرقی میکنه؟ رپ گانگستری نیست! اگه فکر میکنی جون سختتری ممکنه دلدرد بگیری، ممنون میشم اگه گورتو گم کنی- ذکاوتهای حرفهای کوفتی، شبی یکی بالا بنداز». ماهیت سازمانیافته هیپهاپ استرالیایی و فکری که در پشت ترانهنویسیهای آن نهفتهاست در نهایت آن را در نقطه مقابل همتای آمریکاییاش قرار میدهد.[۶]
بسیاری از ستارههای بزرگ هیپهاپ زلاند نومائوری یا جزیرهنشینان اقیانوس آرام هستند. هنرمندان شاخص هیپهاپ این کشور از دهه ۹۰ عبارتاند ازوحشی، چه فو، نسیان میستیک و کاتب که آلبومها یا آهنگهای همگی آنها در سال ۲۰۰۴ در صدر جدول قرار داشت و برنامههای آنان نیز که توسط بزرگترین تهیهکنندگان این عرصه ساخته شده، جز مشهورترینهاست؛ و رپ وحشی در این کشور متولد شد
چند مجله بزرگ آمریکایی کار خود را به هیپهاپ اختصاص دادهاند که از جمله آنها میتوان به «سورس Source »، «دابل اکس ال XXL» و «وایب Vibe» اشاره کرد. در گذشته، BET برای مدتها تنها تلویزیونی بود که برنامههای هیپهاپ را پخش میکرد، اما در سالهای اخیر کانالهای جاز همچون وی اچ ۱ و ام تی وی بیش از هر ژانر دیگری به پخش برنامههای هیپهاپ پرداختهاند. بسیاری از شهرها بهطور مستقل خبرنامههای هیپهاپ دارند و این در حالیست که در تعدادی از کشورها مجلههای هیپهاپ در سطح تیراژ ملی منتشر میشوند. قرن بیستویکم با ظهور رسانههای آنلاین همراه شدهاست و امروزه سایتهای طرفدار هیپهاپ هر روزه خبرهای دنیای هیپهاپ را بهطور جامع پوشش میدهند.
۲۸۵۱–۹
لعنت (به انگلیسی: Damn) (به صورت نوشتاری .DAMN) چهارمین آلبوم استودیویی رپر آمریکایی کندریک لامار میباشد.[۱]
موسیقی هیپ_هاپ (به انگلیسی: hip_hop music) (با رپ اشتباه نشود) یکی از زیر سبکهای موسیقی است که بهطور موازی با فرهنگ هیپهاپ رشد کردهاست. این نوع موسیقی، از دو بخش اصلی تشکیل شدهاست: رپ (MC) و DJ (میکسصدا و اسکرچ). این موارد به همراه رقص برک و گرافیتی (یا دیوارنگاری) چهار بخش خردهفرهنگ هیپ هاپ، یک نهضت فرهنگی که توسط جوانان شهری به خصوص توسط سیاهان آمریکا ایجاد شد را تشکیل میدهد.[۱] در شهر نیویورک، در اوایل دهه ۱۹۷۰. در سال ۲۰۰۶، موسیقی رپ پس از موسیقی کلاسیک دومین موسیقی محبوب در ایالات متحده آمریکا بود.[۲]
موسیقی هیپ هاپ، عموماً از یک یا چند خواننده رپ که داستانهای شبه خود زندگینامه تعریف میکنند تشکیل شدهاست، این داستانها اغلب مربوط به یک همتای خیالی، و به صورت اشعار بسیار ریتمیک پر از تکنیکهایی همچون همگونی مصوتها، تجانس آوایی، و قافیه است. خواننده رپ با یک قطعهسازی که اغلب از آن تحت عنوان «بیت» یاد میشود همراهی میشود، این ساز توسط یک دی جی نواخته شده، و توسط یک تهیهکننده، یا یک یا چند نوازنده خلق شدهاست. اغلب بیت با استفاده از یک ترکیب از وقفه کوبهای از یک آواز دیگر، که معمولاً یک ترانه فانک یا موسیقی سول است ساخته میشود. علاوه بر طبل دیگر صداها نیز اغلب به صورت ترکیبی، الکترونیکی، یا اجرایی هستند. گاهی اوقات یک بخش میتواند سازی، نشانه مهارت دی جی یا سازنده باشد.
هیپ هاپ در محلهٔ برانکس، واقع در شهر نیویورک، زمانی که DJ بریک ضربهای را از آوازهای فانک و دیسکو جدا کردند، شکل گرفت. نقش اولیه رئیس تشریفات معرفی DJ و موسیقی و تشجیع حضار بود. رؤسای تشریفات با صحبت کردن در بین آوازها، به رقص شور و هیجان میدادند، با حضار احوالپرسی میکردند یا برای آنان لطیفه و حکایت تعریف میکردند. سرانجام این رویه شکل بندی بهتری گرفت و «رپ» نام گرفت. تا سال ۱۹۷۹ هیپ هاپ از نظر تجاری تبدیل به یک نوع موسیقی محبوب شد و شروع به وارد شدن به جریان غالب در آمریکا کرد. در دهه ۱۹۹۰، یک نوع از هیپ هاپ به نام رپ گنگستا تبدیل به بخش عمده موسیقی آمریکا شد، و جنجال بسیاری بر سر ترانههایی که گفته میشد به تبلیغ خشونت، بی بند و باری، استفاده از مواد مخدر و زن ستیزی میپردازد شکل گرفت. با این وجود تا آغاز دهه ۲۰۰۰، موسیقی هیپ هاپ در صدر فهرست موسیقیهای محبوب قرار گرفت و به سبکهای مختلف در گوشه و کنار جهان نواخته میشد یکی از بهترین های هیپ هاپ ک بصورت اجتماعی.سیاسی.گنگستارپ.مشکلات مردم و… توپاک شکور (مکاولی) است ک ب پدر رپ معروف است و در لیبل رپ لس آنجلس دث رو ک متعلق به فرد خطرناکی به نام سوگ نایت بود فعالیت میکردو آخرین رهبر سیاه پوستان و همچنین به خوانندع های دیگری مثل اسنوپ داگ و دکتر دره هم از لیبل دث رو بودن در کنار این ها گروه N.W.A هم در ساحل غربی فعالیت میکرد در سواحل شرقی هم رپرای مثل بیگیه. ناس.ماب دیپ.پاف ددی و…
هیپ هاپ یک جنبش فرهنگی است که موسیقی بخشی از آن است. موسیقی خود از دو بخش تشکیل شدهاست، رپ، یعنی ارائه (آوازهای سریع، بسیار آهنگین، تغزلی و اعتراضی) DJ، که یا از طریق پخشکننده صفحه (به انگلیسی: turntable)، ساز یا تولید صدای ساز ضربی با دهان ساخته میشود یکی دیگر از جنبههای مهم موسیقی هیپ هاپ مدی است که در کنار موسیقی شکل گرفتهاست.
بیت (نه ضرورتاً از طریق رپ) در هیپ هاپ تقریباً همیشه به صورت کسر ۴/۴ است. هیپ هاپ در کانون آهنگین خود میچرخد: به جای شمارش «مستقیم» ۴/۴ (موسیقی پاپ؛ هیپ هاپ بر اساس احساس پیشبینی شده تقریباً شبیه تأکید «چرخش» در کوبه جاز است. همانند تأکید تریوله در چرخش، آهنگ هیپ هاپ ظریف بوده، و به ندرت به صورت موجود نوشته شدهاست (مبنای ۴/۴: نوازنده طبل اجرای هیپ هاپ را بر عهده دارد) و اغلب به صورت «تأخیری» یا معوق نواخته میشود.
کندریک لامار ویکی پدیا
البته در آهنگسازی هیپ هاپ، از ضربهای ۲/۴، ۳/۴، ۶/۸ و … نیز استفاده میشود
این روش بیشتر در موسیقی سول، دیسکو و موسیقی فانک، که در آن بیتها و موسیقی آهنگین در طول قطعات تکرار میشد ابداع شد. در دهههای ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، جیمز براون به صورت رؤسای تشریفات امروز صحبت میکرد، آواز میخواند و فریاد میکشید. این روش موسیقی پایگاه کامل را برای رؤسای تشریفات برای قافیه سرایی فراهم میآورد. به همین دلیل موسیقی هیپ هاپ عموماً به رئیس تشریفات میپردازد، و اهمیت اشعار و تبحر در ارائه را تشدید میکند.
احتمالاً هیپ هاپ سازی مهمترین استثنای این قاعدهاست. در این نوع از هیپ هاپ، دی جیها و سازندگان میتوانند با ایجاد قطعاتسازی تجربیات جدیدی به دست آورند. در حالی که ممکن است آنان آوازهای راک را ترکیب کنند، آنان مقید به چارچوب هیپ هاپ سنتی نیستند.
ساز هیپ هاپ چه از نظر سیستم صوتی و چه از نظر ضبط و چه از نظر آهنگسازان و سازهای مورد استفاده آنان برگرفته از دیسکو، فانک، و ریتم و بلوز است. استفاده دی جیهای دیسکو و باشگاه از میکس از نیاز به استمرار موسیقی و در نتیجه انتقال آرام در بین قطعات ناشی میشد. بنابر مقایسه، هیپ هاپ کول دی جی هرک، جدا کردن و بسط تنها بریک—یک تکنوازی کوبهای میان پرده— از طریق ترکیب دو نسخه از یک قطعهاست. این امر، به گفته آفریکا بامباتا، «بخش خاص قطعهاست که همه منتظر آن هستند، آنها آمادهاند به هیجان بیایند.» (توپ، ۱۹۹۱) جیمز براون، باب جیمز، و پارلیامنت—در میان بسیاری دیگر— مدتها منبع محبوبی برای بریک بودند. میتوان قطعات ساز را نیز اغلب به صورت شیپور به این قطعات افزود (همانجا). بنابراین سازهای هیپ هاپ ترکیبی یا مبتنی بر سیستم صوتی شبیه موسیقی فانک، دیسکو، یا سول است. آوازها، گیتار، کیبورد، باس، طبل و کوبه.
آغاز استفاده از ترکیبکننده نحوه ساخت موسیقی هیپ هاپ را تغییر داد. یک ترکیبکننده میتواند کلیپهای صوتی کوچک را از هر گونه ابزار ورودی، همچون صفحه گردان بازسازی کند. سازندگان میتوانستند الگوهای طبل شبیه به هم را ترکیب کنند. مهمتر اینکه، آنان میتوانستند مجموعهای از سازها را با هم ترکیب کنند تا در کنار طبل خود بنوازند. سرانجام موسیقی هیپ هاپ دسته کامل خود را گرد هم آورد.
بسیاری از سازندگان و شنوندگان افتخار میکنند که برخی قطعات از سنتهای هیپ هاپ است و بنابراین منبع خوبی از ترکیبها و وقفه هاست. تا به امروز، تولیدکنندگان از تجهیزات مرموزی برای بازسازی صدای خشن مورد استفاده در قطعات قدیمی استفاده میکنند. این امر به قطعات اعتبار بخشیده و خاطره پیشینه هیپ هاپ را در ذهن شنوندگان تداعی میکند.
مهمترین دورههای تاریخی هیپ هاپ دورههای هیپ هاپ مکتب قدیم دوره (۱۹۷۰ تا ۱۹۸۵) است، که از آغاز دوره هیپ هاپ تا زمان ورود آن به جریان غالب، و دوره هیپ هاپ عصر طلایی (۱۹۸۵ تا ۱۹۹۳) است، که صدای ایست کوست و وست کوست را با هم ادغام کرده و با ظهور رپ گنگستا و جی فانک، که ساخته وست کوست است وارد عصر جدید شد. سالهای پس از ۱۹۹۳ شامل هیپ هاپ پورنو، بیلینگ و ژانرهای مخفی، که دوران جدید را تعریف میکند است.
در دهه ۱۹۸۰، هیپ هاپ تنوع بیشتری یافت و تبدیل به نوع پیچیده تری از موسیقی شد. همزمان، فنون پیچیده تری ایجاد شد، که از آن جمله میتوان بهاسکرچ، و ضبط الکترونیکی اشاره کرد. در اواخر دهه ۱۹۸۰، با افزایش محبوبیت این ژانر از موسیقی شماری از سبکها و زیر گونههای جدید هیپ هاپ پا به عرصه گذاشت. آهنگسازان هیپ هاپ شروع به همکاری با دستههای راک کردند و ژانرهای جدیدی همچون هیپ هاپ خودآگاه، جاز رپ و رپ گنگستا را به وجود آوردند.
در دهه ۱۹۹۰، رویارویی طولانی میان رپهای گنگستا در وست کوست و ایست کوست آغاز شد. این امر منجر به فنای هر دوی توپاک شکور و نوتوریوس بی. آی. جی، به ترتیب در سالهای ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ شد. در سال ۱۹۹۶، گروه رپ کلیولند بون تاگز-ان-هارمونی با آهنگ «چهار راه تا» رکورد ۳۲ ساله بیتلیها برای سریعترین رشد را پشت سر گذاشت، و در سال ۲۰۰۰، آلبوم مارشال مترز ال پی ساخته اولین خواننده سفیدپوست رپ امینم بیش از نه میلیون نسخه فروش داشت و جایزه گرمی را به خود اختصاص داد.
جدای از محبوبیت بسیار هیپ هاپ، این ژانر از موسیقی تأثیر چشمگیری بر اکثر انواع موسیقی مردمی داشت. برخی هنرمندان بیت یا رپ هیپ هاپ را با راک اند رول، هوی متال، پانک راک، مرنگو، سالسا، کومبیا، فانک، جاز، خانگی، تاراب، رگا، هایلایف، ام بالاکس و سول درهم آمیختند. خوانندگان پاپ نوجوانان و دسته پسرها همچون بک استریت بویز، انسینک، کریستینا آگوئیلرا، جسیکا سیمپسون، و بریتنی اسپیرز در بسیاری از تک خوانیهای خود از بیتهای هیپ هاپ استفاده میکنند.
از اوایل دهه ۱۹۹۰ ارتباطی نزدیک و خاص بین موسیقی هیپ هاپ و موسیقی حزنانگیز بودهاست. در واقع امروزه تقریباً در تمامی موسیقیهای حزنانگیز ثبت شده عناصری از موسیقی هیپ هاپ یافت میشود. ترکیب این دو به نام nu soul در اواخر دهه ۱۹۸۰ در گروههای New Jack Swing دیده شدند. با این وجود تا بیش از ظهور نوازندگانی مانند ماری جی بلیگ و ماریا کری شکل مدرن آن بهوجود نیامد. در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل ۲۰۰۰، تأثیرات موسیقی هیپ هاپ در خوانندگانی مانند دی انجل، لارین هیل، جیل اسکات و آلیشا کیز مشهودتر شد.
طی دهه ۸۰، گروههای مشهوری مانند Run-D.M.C هم از هیپ هاپ و هم از هارد راک در ژانرهای جدیدی استفاده کردند که نمونه آن «Walk This Way» است با اجرای اروسمیث که موفقیتی فوقالعاده بدست آورد. سایر نوازندگانی مانند آیس تی و گروهش Body Coun از هیب هاب، بانک راک و متال استفاده کردند، با این حال اینطور گفته میشود که اولین گروهی که متال را با تکنیکهای آوازی رپ آمیخت گروه Anthraxبودهاست. برداشت جدید «Bring The Noise» توسط (Anthraxو دشمن مردم (ابهامزدایی) نمونهای خوب از اولین آهنگهای رپ- متال است. Biohazard Faith No More, Rage Against The Machine از جمله سایر نمونههای اولیه این گونه موسیقیها میباشند. در اواخر دهه ۱۹۹۰ با ظهور گروههای مانند لینکین پارک، لیمپ بیزکت وکورن که نیو متال نام گرفتند، موسیقی رپ- متال محبوب تر شد و در عین حال بیشتر مورد انتقاد طرفداران هر دو ژانر موسیقی قرار گرفت.
در آمریکای لاتین، موسیقی رپ در دهه ۱۹۸۰ به صورت toasting که قسمتی از موسیقی جامائیکایی ragga میباشد شناخته شد. به عنوان مثال غزلیات رپ از قبل بخشی ازsoca music بودند. رشد موسیقی هیپ هاپ در این ناحیه باعث ظهور آمیزههای آشکاری مانند[reggaeton و timba شد. در آفریقا نیز آوازهای رپ گونه مانند tassou) سنگالی از قبل بخشی از موسیقیهای محبوب بودند و موسیقی هیپ هاپ به سهولت به سبکهای مشهوری مانند طرب (آفریقا) و mbalax ادغام شد. در کوبا نیز با گروههایی مانند Anonimo Consejo, Doble Filo, Papa Umbertico و گروه فمینیستی و همجنسگرا Krudas هیپ هاپ رشدی قابل توجه یافت.
این ژانر همچنین بر سبکهای مختلف موسیقی الکترونیک نیز تأثیر داشت. تأثیرات موسیقی هیپ هاپ در ژانرهایی مانند تریپ هاپ، jungle, UK garage, grime و سایر ژانرها کاملاً مشهود است.
موسیقی هیپ هاپ قسمتی از یک نهضت فرهنگی به نام هیپ هاپ است که شامل عناصری مانند رقص برک و هنر دیوارنویسی به همراه فهرست مرتبطی اززبان عامیانه در موسیقی هیپ هاپ، مدهای هیپ هاپ و دیگر عناصر است. محبوبیت موسیقی به محبوبیت فرهنگ هیپ هاپ در ایالات متحده و دیگر کشورها کمک کرد.
اواخر دهه ۱۹۹۰ شاهد افزایش محبوبیت سبک زندگی «bling bling» در موسیقی بود که بر روی نمادهایی همچون ثروت و مقام مثل پول، جواهرات، اتوموبیل و لباس تکیه داشت. با اینکه نماد ثروت از زمان زایش موسیقی هیپ هاپ بهوجود آمده بود، فرهنگ جدید و قوی تر «bling bling» ریشه در کارهای بسیار موفق اواسط تا اواخر دهه ۹۰(مخصوصاً کارهای ویدئویی) پاف ددی، Bad Boy Records و همچنین کارNo Limit Records توسط مستر پی داشت. با این حال واژه آن در سال ۱۹۹۹ (به انگلیسی: Cash Money Records) در کار تک نفرهاش «bling bling» خلق شد. از مظاهر سبک زنگی و نگرش «bling bling»، طرفداران Cash Money بودند. با اینکه بسیاری از طرفداران رپ، مخصوصاً گانگسترها، بی هیچ واهمهای فرهنگ bling bling را دنبال میکنند، دیگران (بیشتر هنرمندانی خارج از جریان هیپ هاپ) عملاً پیروان بی چون وچرای bling bling را سرزنش کرده و این فرهنگ را ماتریالیستی مینامند.
آلبوم همه نگاهها به من محصول سال ۱۹۹۶ بخاطر ژانری که داشت، از آلبومهای بسیار تأثیرگذار آن زمان بود و موفقترین کار توپاک شکور محسوب میشد.
موفقیت چشمگیر هیپ هاپ — مخصوصاً سبک رپ گانگستری — اثرات اجتماعی بسیاری نیز در طرز رفتار جوان مدرن داشتهاست. رفتارهای خودخواهانهای که معمولاً در غزلیات و آثار ویدئویی برخی از هنرمندان هیپ هاپ نمایش داده شدهاست، بارها اثراتی منفی بر برخی از طرفداران ایدئالیست آنها داشتهاست. این در حالی است که بهطور حتم رفتارهای تعدادی از هنرمندان خاص نمیتواند نشاندهنده رفتار جامعه هیپ هاپ باشد، و تأثیر محتوای غزلیات هیپ هاپ بر جوانانی که بخشی از فرهنگ هیپ هاپ را تشکیل میدهند جای بحث دارد، چنین جوانانی اغلب نقاب شخصیتی یک” گانگسترً را دارند در حالیکه عضو هیچ گروه تبهکاری نیستند. اغلب چنین نقابهای شخصیتی موجب رفتارهای غیر اجتماعی مانند کنارهگیری از دوستان، بیتوجهی به تحصیلات، عدم پذیرش قدرتها و انجام جرمهای کوچک مانند خرابکاری میشود. در حالیکه اغلب شنوندگان میتوانند نکات داستانهای مربوط به رفتار اجتماعی را تشخیص دهند، یک گونه فرهنگ فرعی بنام pseudo-gangsta در میان جوانان آمریکای شمالی ایجاد شدهاست.
از آنجا که موسیقی هیپ هاپ تقریباً همیشه بریک مردانگی زیاد تأکید دارد، چنین گفته میشود که غزلیاتش نشاندهنده یک ذهنیت هوموفوبیا است. اغلب تردیدها و گمانهای در مورد وجود تعداد بسیاری موزیسینهای هیپ هاپ همجنسگرا وجود دارد که از ترس از دست دادن کارشان خود را مخفی نگه داشتهاند. چنین شایعاتی در مورد برخی هنرمندان هیپ هاپ از قبیل کوئین لطیفه، دا برات و برخی دیگر گفته میشود. در سال ۲۰۰۱، فستیوال سالانه به نام PeaceOUT World Homo Hop Festival در اوکلند در کالیفرنیا برگزار شد که برای اولین بار در این فستیوال تمامی نوازندگان همجنسگرا، دو جنسی و رپهایی که تغییر جنسیت داده بودند حضور داشتند و از آن تاریخ این فستیوال هر ساله برگزار شده ست. در سال ۲۰۰۳به همجنسگرا و هنرمند رپ و هیپها، کاشن عنوان Baby Phat داده شد، با این وجود آثار او هرگز به معرض نمایش گذاشته نشدند. در سال ۲۰۰۵، Pick Up the Mic عرضه شد که در آن به نوازندگان LGBT هیپ هاپ پرداخته شده بود.
هیپ هاپ زبان عامیانه خود را دارد که شامل کلماتی مانند yo, flow و phat میباشد. به دلیل موفقیت تجاری قابل توجه هیپ هاپ در اواخر دهه نود و اوایل قرن ۲۱، بسیاری از این گونه کلمات در لهجههای مختلفی در سرتاسر آمریکا و جهان بکار رفتند و حتی کسانی که از طرفداران هیپ هاپ نبودند از کلماتی مانندdis بارها استفاده میکردند. کلماتی مانند homie نیز وجود دارند که به پیش از زمان هیپ هاپ برمیکردند اما اغلب به هیپ هاپ نسبت داده میشدند و دلیل آن هم ارتباط نزدیک بین آثار هیپ هاپ و لهجه بسیاری از نوازندگان است، انگلیسی محاورهای آفریقایی آمریکایی. برخی مواقع اصطلاحاتی مانند «خیلی باحالی» با یک ترانه جا افتاده (در اینجا، در ترانه «دستانت را جایی نگه دار که من ببینم» با باستا رایمز و تنها به همین صورت کوتاه شده بکار میروند. زبان عامیانهای مانند اسنوپ داگ و E-۴۰ که قانونمند هستند و در آنها با اضافه کردن «-izz» به وسط کلمهها “shit” به “shizznit” تبدیل میشود اهمیتی خاص دارند (بعضی مواقع نیز “n” اضافه میگردد). این روشها که از زبان بی مفهوم فرنکی اسمیت در ترانه سال ۱۹۸۰ او به نام «DoubleDutch Bu» آغاز شدهاست، حتی در میان کسانی که طرفدار هیپ هاپ نیستند نیز رواج یافته، در حالیکه این افراد احتمالاً از منشأ آن بیاطلاع هستند.
احتمالاً هیپ هاپ به دلیل بکارگیری الفاظ نامناسب در مقایسه با سایر موسیقیهای سالهای اخیر بیش ازهمه با مشکل سانسور مواجه بودهاست. بسیاری از اشعار این سبک تجسمکننده جنگ و کودتاهایی هستند که در نهایت به سرنگونی نظام میانجامند. برای مثال شعر «(به انگلیسی: Gotta Give the Peeps What They Need)» محصول گروه Public Enemy بدون کسب اجازه از سازندگان آن مورد ویرایش قرار گرفت که طی آن کلماتی همچون «آزاد مومیا ابو جمال».[۳] استفاده گسترده از فحش و ناسزا در بسیاری از اشعار باعث شدهاست که بر سر پخش آنها به صورت آثار ویدئویی در کانالهای تلویزیونی مثل MTV یا در رادیو جنجالهای بسیار برانگیخته شود. در نتیجه بسیاری از آثار هیپ هاپ به صورت سانسور شده پخش میشوند که طی این سانسورها کلمات مستهجن حذف شده (در حالیکه موسیقی متن حذف نمیشود) یا حتی کلمات و اشعاری کاملاً متفاوت جایگزین آنها میشود. نتیجه، که معمولاً باعث میشود باقی اشعار نامفهوم شوند یا با ضبط اصلی کار متناقض باشند، همراه با دیگر جنبههای موسیقی کاملاً مورد توجه قرار گرفتهاند و در فیلمهایی همچون آستین پاورز: در عضو طلایی مورد مضحکه قرار گرفتهاند، که در آن شخصیتی که در فضای مضحکه آمیزی از هیپ هاپ در حال بازی است، شعری را میخواند که کاملاً سانسور میشود.
در سال ۱۹۹۵ راجر ابرت مینویسد:[۴]
«رپ در محافل سفید پوستان از وجهه بدی برخوردار است. بسیاری بر این باورند که موسیقی رپ در بر گیرنده الفاظ مستهجن، خشن، ضد سفیدپوست و توهینآمیز نسبت به زنان است. در حقیقت برخی از این الفاظ همین گونهاند. اما بیشتر آنها اینگونه نیستند. این در حالیست که بسیاری از سفید پوستان اهمیتی نمیدهند. آنها صدای سیاه پوستان را ناخشنود و نا هماهنگ میدانند. با این حال رپ اکنون همان نقشی را بازی میکند که باب دیلن در سال ۱۹۶۰ بازی میکرد. رپ آرزوها و خشمهای یک نسل را بیان میکند و قسمت اعظم آن در غالب نوشتههای رسا موجود است.»
کندریک لامار ویکی پدیا
با اینکه موسیقی هیپ هاپ برای اولین بار در ایالات متحده خلق شد، اکنون به اکثر نقاط جهان راه پیدا کردهاست. موسیقی هیپ هاپ تا قبل از دهه ۱۹۸۰ تنها در ایالات متحده رواج داشت. در طول آن دهه بود که این موسیقی راهش را به قارههای دیگر جهان باز کرد و تبدیل به موسیقی متن بسیاری از کشورها شد. رواج این موسیقی با رواج فرهنگ هیپ هاپ همگام بود – همانطور که رقص برک محبوبیت کسب میکرد، گروههای طرفدار رپ و هیپ هاپ هم بیشتر و بیشتر شدند.
در میان کشورهای آسیایی و جزایر اقیانوس آرام، فیلیپین اولین کشوری بود که موسیقی هیپ هاپ به آن راه پیدا کرد. نکته زمان زایش موسیقی هیپ هاپ فیلیپینو یا همان پینوی رپ به اوایل دهه ۱۹۸۰ و آهنگسازی دایورد ژاویر («Na Onseng Delight») و وینسنت نگ (“Nunal”) بازمیگردد. این ژانر طی دهه ۱۹۸۰ با سرعت کمی رشد کرد اما به زودی با ورود اولین آلبوم ماگالونا با نام «تو!» که شامل کار بسیار موفق «هموطنان من» بود به جریان غالب آن زمان تبدیل شد. ماگالونا که رپ را به انگلیسی و تاگالوگ اجرا میکرد، به پیشگام این ژانر و در نتیجه چهره برتر تبدیل شد. ستارگان غالب رپ آسیا، MCلارا و لیدی دایان و پیشتاز همه آنها مایکل وی در فیلیپین و ژاپن شهرت بسیاری یافتند. در ژاپن خوانندگان رپ که به صورت مخفیانه کار میکردند، شنوندگان محدودی داشتند و در اواسط دهه ۱۹۹۰ گروه معروف teen idol روش جدیدی با نام J-rap را ابداع کردند که در صدر جداول قرار گرفت.
در سئول، سن هیپ هاپ کرهای به نوعی از یک پدیده فرهنگی تبدیل شده بود. برخی از هواداران اظهار میکنند که هنرمندان هیپ هاپ کرهای دارای مهارتهایی هستند که با مهارتهای همتایان آمریکایی خود برابری میکند. جو پی دی، ببر مست، پسی و حماسه برجسته جزء اجراکنندگان شهیر آن هستند. برخی بر این باورند که موسیقی هیپ هاپ کره به عنوان آنتی تز قابل احترام و آگاه از جامعه در برابر ژانر پاپ که اغلب مصنوعی و گیجکنندهاست و بر صنعت موسیقی کره حاکم است، ایستادهاست.
موسیقی هیپ هاپ در اواسط دهه نود قرن بیستم در کره جنوبی محبوبیت یافت. اجراکنندگان اصلی و مشهور هیپ هاپ کره اغلب شبیه موسیقی آر اند بی یا موسیقی پاپ هستند که در آن هنرمندان سبکهای آواز (و رقص) حرکات رپ را از ایالات متحده تقلید میکنند. اجراکنندگان اولیه که به ندرت آهنگهایشان را خودشان مینوشتند، شامل کیم گان مو سئو تایجی، و بویز، دئوکسو دی جی داک هستند. برخلاف دیگر آهنگهای هیپ هاپ کرهای که در آن زبان کرهای با زبان انگلیسی شکسته بستهای آمیخته میشود، در این نوع موسیقی در ابتدا منحصراً زبان کرهای مورد استفاده قرار میگرفت. سئو تایجی که دارای پیشینه موسیقی هوی متال سؤال برانگیزی بود، گیتارهای هوی متال را اغلب در میکسهای خود به کار میبرد و سایر هنرمندان نیز برخی قسمتهای تکنو را در آثار خود تلفیق میکردند.
تعداد کمی از هنرمندان، از جمله سئو تایجی و ام سی اسنیپر نیز قسمتهایی از موسیقی سنتی کره مانند پانسوری یا نانگک (موسیقی کشاورزان) را با آثار خود آمیختند. کاملاً واضح بود که اولین حرکات تقلیدی از حرکات محبوب آمریکایی بود. به عنوان مثال، سبک آوازی یا تولیدی «به خانه برگرد» سئو تایجی شبیه سبک سیپرس هیل بود. اولین آلبوم «رپ» که تمامی مشخصات موسیقی رپ را داشت، آلبوم اول کیم جین پیو در سال ۱۹۹۷ بود. بر اساس رپر تابلو حماسه برجسته، فرم هیپ هاپ کرهای، دست کم تاکنون تحت تسلط قرار گرفتهاست— واقعاً نمیتوان ضربها، ریتمها، اجراها، ظاهر —آن را از صحنههای آمریکایی تمیز داد، اما در مورد ارتباط اجتماعی باید گفت این موسیقی در این زمینه راه زیادی برای پیمودن دارد. پیغام به کندی در حال رسیدن به حد میانهاست.»
بسیاری از هنرمندان رپ در جریان اصلی موسیقی کره موفق بودهاند. هنرمندان موفق شامل اجراکنندگانی از قبیل جینوسین، ۱TYM، ام سی اسنیپر، جو پی دی و حماسه برجسته میشود. دیگر هنرمندان زیر زمینی که شهرت چندانی نداشتند و عمدتاً به استفاده از ضربهای غیر خیرهکننده تمرکز میکردند، شامل کویت پالو آلتو ،TBNY و غیره میباشد.
در اواسط دهه نود قرن بیست هیپ هاپ کرهای-آمریکایی در ایالات متحده رواج یافت که این امر عمدتاً به تلاشهای دو خواننده رپ کرهای؛ ببر جی کی و دی جی درخشش ببر مست مربوط میشود. ببر مست بعد از آهنگ «کره سیاه» توسط آیس کیوب خلق شد که از موسیقی به عنوان ابزاری برای تبادل فرهنگ و به چشم تلاشی برای ترویج هماهنگی نژادی استفاده میبرد.
به دنبال موفقیت ببر مست، بسیاری از گروههای جدید و شرکتهای تولیداتی با هدف هرچه بیشتر مردمیکردن سبک موسیقی پدیدار شدند. ببر جی کی و ببر مست جنبش کرو را تشکیل دادند تا بتوانند گروه نخبههای بهترین خوانندههای رپ کره را معرفی کنند.
گفته میشود که هیپ هاپ ژاپنی (نیپ هاپ یا جی-هیپ هاپ) در سال ۱۹۸۳؛ یعنی زمانی که فیلم سبک وحشی چارلی آهیرنز در توکیو به نمایش درآمد، آغاز شد. این فیلم بر هنرمندان دیوارنوشتهها متمرکز بود، اما با این حال در آن برخی از ام سیهای اولیه مدرسه قدیمی، از زنبور پرکار و مشکل دوگانه، دی جیهایی مانند گراند مستر فلاش و موفقیتهایی نظیر راک استدی کرو به نمایش درآمده بود.
پس از نمایش این فیلم نوازندگان خیابانی در پارک یویوگی به رقص بریک پرداختند. در فاصله بسیار کمی، کریزی ای به عنوان یک بی- بوی مطرح شد و او خود سرانجام راک استدی کرو ژاپن را تأسیس کرد و این در حالی است که دی جی برخورد که از صحنه پارک یویوگی برخاسته بود، تبدیل به یک دی جی شناخته شده جهانی شود. دی جیهای بیشتری متعاقب آن مطرح شدند و شروع ظهور دی جیها ۱۹۸۵ بود. یک سال بعد، باشگاهی برای تمامی هیپ هاپها در شیبویا افتتاح شد. در آن زمان شکی وجود داشت در این خصوص که زبان ژاپنی با توجه به نداشتن هجاهای تکیه بر و نیز به سبب آنکه پایان افعال آن بسیار متفاوت بود، برای ژانر رپ مناسب نباشد. با وجود این تعدادی از هنرمندان رپ، از جمله ایتو سیکو، چیکادو هارو، تینی پانکس و تاکاگی کان ظهور کردند.
در دهه نود، موسیقی جی رپ نوجوانان ظهور کرد و هیپ هاپ به جریان اصلی موسیقی ژاپن راه پیدا کرد. اولین کار موفق «Kon’ya wa Boogie Back» شا دارا پار بود. در سال بعد از آن، «دا.یو.نی.» و «مایکاً توسط ایست اند ایکس عرضه شدند. سرانجام هیپ هاپ در ژاپن به دو شکل تقسیم شد: هیپ هاپ ژاپنی نرمال و» سکسی «و یک شکل» ضعیف تری «که بیشتر تحت تأثیر موسیقی آر اند بیقرار داشت و نام آن جی-اربن بود. گروهی که اغلب از آن به عنوان مبدع موسیقی جی-اربن یاد میشود، گروهام-فلو (ای کی ای» مدیریت فو) بود. آنها که در ابتدا از یک دی جی تنهای ژاپنی (دی جی تاکو) و یک ام سی (کلامی) کرهای- ژاپنی تشکیل شده بودند، یک خواننده دیگری به نام لیزا که نژاد پرویی- ژاپنی داشت، را به جمع خود اضافه کردند. آلبوم اول آنها، درخشش سیاره، در سال ۲۰۰۰ پخش شد و از آن زمان تاکنون برنامههای جی-اربن زیادی از جمله کریستال کی، ای وان، هارتس دیلز و نیز کارهای مشترکی با ستارههای پاپ ازقبیل نامی آمور، و بوآ پخش شدند. سایر برنامههای محبوب جی-اربن، مانند آر آی پی اسلای مینیز با ام-فلو کار شدهاست.
برای هنرمندان هیپ هاپ آسیایی دشوار است که بتوانند وارد جریان اصلی ایالات متحده آمریکا بشوند، اما در سال ۲۰۰۲ یک هنرمند رپ چینی- آمریکایی به نام جین آئو- یونگ (که اغلب او را جین یا ام سی میشناسند) حادثه هیجان انگیزی را رقم زد. او در هفت هفته متوالی جایزه فری استایل فرایدی را در بت ۱۰۶ و پارک که برنامهای مختص هیپ هاپ بود، از آن خود کرد و از مسابقات کنارهگیری کرد. جین اعلام کرد که پس از پیروزی در نبرد در آخرین هفته با نشان راف رایدرز امضا میکردهاست. توجهها به او بیشتر شد و این یک موفقیت بزرگ برای هنرمندان آسیایی-آمریکایی محسوب میشد. دو سال پس از آن، او آلبومی را به نام ئیرجین/راف رایدر تحت عنوان «مابقی رفتنی است» عرضه کرد. جین اولین آسیایی-آمریکایی بود که میتوانست یک آلبوم تک نوازی را در جریان اصلی به اجرا بگذارد، هر چند که آلبوم چندان موفقیتی در برنداشت. بسیاری از هواداران هیپ هاپ کمبود تبلیغات و به تعویق افتادن آلبوم به مدت هفت ماه را از جمله دلایل اصلی ناکامی آلبوم مزبور میدانند. درهای ورود آسیایی-آمریکاییها به جریان اصلی اندکی باز بود، اما این اتفاق هنوز بهطور کامل رخ نداده بود.
هیپ هاپ اسرائیل در پایان دهه به تدریج شهرت و محبوبیت یافت، ستارههای زیادی از دو طرف فلسطینیها تامر نافر و زیرزمینیها یهودی پدیدار شدند؛ اگر چه برخی از آنها، از قبیل موک ای. به تبلیغ صلح و مدارا میپرداختند، دیگران احساسات خشونت گرایانه و ملیگرا را سر میدادند.
جستار اصلی: رپ فارسی
در ایران، هیپهاپ در ایران در دهٔ ۹۰ میلادی متولد شد؛ بهطوریکه جوانان ایرانی ابتدا تنها با رقص هیپهاپ آشنا شدند و سپس با موسیقی و رشتههای ورزشی هنری مرتبط دیگر مانند اسکیتبورد. همچنین با مرور زمان نقاشی گرافیتی نیز در ایران ظهور کرد، اما پر رونقترین بخش از این خردهفرهنگ در ایران شامل موسیقی میباشد. این سبک پس از از ترور توپاک شکور (۱۹۹۶) و رسانهای شدن نکات مثبت و معضلات این سبک، به صورت گستردهتری به نسل جدید جوانان ایران معرفی شد.
شاید اولین آهنگ رپ فارسی با گرایشی عامهپسند، توسط حسن شماعیزاده در اوایل دهه ۶۰ شمسی به همراه فرزندش با مطلع «شعر میدونم که دروغ میگی وقتی میگی که دوسم میداری» تولید شده باشد. همچنین در اوایل دهه ۷۰ شمسی، گروه سندی با آهنگ مشهور «پری» به این نوع موسیقی را به گونهای مؤثرتر در دسترس طرفداران ایرانی قرارداد. متعاقباً، در اواخر دهه ۱۳۷۰ خورشیدی موسیقی با این حال و هوا در یک برنامهٔ تلویزیونی به نام «اکسیژن» در ایران پخش شد. این قطعه توسط شهاب حسینی مجری برنامه خوانده شد و تاحدودی مورد توجه قرار گرفت.[۵] تقریباً دو سال بعد از این رخداد، اولین آلبوم رسمی رپ فارسی در ایران توسط شاهکار بینشپژوه با نام اسکناس منتشر شد. این آلبوم که در سبک رپ طنز بود و اولین آلبوم رپ فارسی بود که در ایران با مجوز رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتشر شد، چندان مورد استقبال واقع نشد.[۵]
در مورد فعالیت گروههای زیرزمینی رپ فارسی در ایران به دلیل پیچیدگی شرایط و تحت فشار بودن هنرمندان این سبک از موسیقی زیرزمینی، منابع موثقی دال بر تاریخچهٔ اصلی برنامههای ملاقات و نحوه شکلگیری گروههای ابتدایی هنرمندانی که در داخل مرزهای ایران شروع به کار کردند، برای عموم پخش نمیشود. در اواخر دههٔ هفتاد خورشیدی رپ فارسی شکل جدیتری به خود گرفت،گروه دونفرهٔ یاشار و شایان و سروش لشکری با نام مستعار هیچکس و همینطور گروه زدبازی در داخل ایران (که گفته میشود بیشترین تأثیر را بر این سبک موسیقی داشتهاست و باعث ماندگاری و تداوم این سبک تا به امروز شدهاست زیرا که تا قبل از آن افراد به ندرت به صورت رسمی از عنوان خوانندهٔ رپ فارسی برای معرفی خود استفاده میکردند؛ شاید به همین دلیل هیچکس را پدر رپ فارس نیز مینامند)، یاسر بختیاری با نام مستعار یاس (خواننده)، بهنام مهرخوان با نام مستعار دیو سپید در آمریکا از اولین خوانندگان و گروه زدبازی (در ابتدا شامل سامان رضاپور و مهراد مستوفی راد) و سپس بهرام نورایی(اعتبار رپ ).عرفان، حصین رحمتی، رضا ناصری آزاد، از اولین گروهها یا اشخاصی هستند که به رپ فارسی پرداختند.[نیازمند منبع] لازم است تا در این قسمت نامی از گروه دونفرهٔ یاشار و شایان داشته باشیم که با پخش آلبوم نسبتاً ارزشمند خود در اواخر دههٔ ۷۰ خورشیدی قدم مهمی در پیشرفت این زیر سبک هنری داشتند، گروه فوق پس از آن زمان به صورت کاملاً زیرزمینی به فعالیت پرداخته و دستخوش تغییراتی در فهرست اعضای خود شدهاند، بهطوریکه هماکنون با اسم واژخنیا و با ترکیبی پرتعداد ولی بدون حاشیه و البته میل به برگزاری اجراهای عموم و پخش رسمی آلبوم فعال هستند. پس از رواج این سبک در دههٔ ۸۰ و ۹۰ شمسی، انبوهی از خوانندگان آماتور و مستعد به این نوع موسیقی میپردازند و روزانه تعداد کثیری موسیقی در این سبک تولید میشود که البته کمتر جنبهٔ رقابتی داشته و تعداد هنرمندان ثابت، حرفهای و فعال این سبک، از تعداد معدودی تجاوز نمیکند.
اولین کتاب ترجمه شده در مورد هیپهاپ توسط تیم هیپهاپا و به ترجمهٔ مهران محمودی و مهرداد جمشیدیها در سال ۱۳۹۵ تحت نام مقدمهای بر هیپهاپ منتشر شد که ترجمهٔ کتاب مهم کیآراس-وان بود. یک سال بعد کتاب نسل هیپهاپ نوشتهٔ نصیر مشکوری نیز منتشر شد که به دلیل برخی از مسائل از جمله سختی در تهیهٔ منابع کافی، کتاب در دسترس عموم قرار نگرفت و عدهٔ معدودی به آن دست یافتند. هرچند پیش از این کتاب کتابهای تألیفی دیگری از جمله کتاب ابراهیم نبوی در مورد هیپهاپ منتشر شده بودند، ولی این کتابها از لحاظ منابع و اطلاعات کتب قابل اطمینانی نبودند و اشتباهات زیادی داشتند.
مستند تکامل هیپهاپ در ابتدای سال ۱۳۹۶ توسط تیم هیپهاپا ترجمه شد و در کانال تلگرام این تیم به صورت رایگان قرار گرفت.
هیپ هاپ برای اولین بار در سال ۱۹۷۹ در فرانسه ظاهر شد و همزمان با آن، این زیر سبک در ایالات متحده نیز به موفقیتهایی دست یافت. تا سال ۱۹۸۲، حتی ایستگاههای رادیویی هیپ هاپ نیز پا به عرصه وجود گذاشتند که از آن جمله میتوان به رپر دپر اسنپر اشاره کرد. همچنین دی جی دی نستی، که بعدها تبدیل به ستارهای در این زمینه شد، اولین حضور خود را تجربه کرد. همان سال یک کنسرت بزرگ هیپ هاپ برگزار شد؛ رپ تور نیویورک، که توسط اروپا ۱ حمایت میشد و در آن آفریقا بامباتا، گراند میکسر دی اس تی، فب ۵ فریدی، آقای فریز و راک استدی کرو دیده میشدند.
هیپ هاپ تا سال ۱۹۸۳ به یکی از بخشهای برجسته صحنه موسیقی فرانسه تبدیل شده بود. دی نستی «پانام سیتی رپین»، که در سال ۱۰۸۴ عرضه شده بود، اولین هیپ هاپ ثبتی فرانسه محسوب میشد. فرانسه شماری از ستارههای بومی، از قبیل (گروه) آی ای ام| آی ای ام و سوپریم ان تی ام را پرورش داد. البته مشهورترین هنرمند رپ فرانسوی یحتمل ام سی سولار سنگالی تباراست.
هیپ هاپ در اروپا هم درحوزه مردم قبائل قرار میگرفت و هم درحوزه مهاجران.
کندریک لامار ویکی پدیا
برای نمونه، در آلمان میتوان به گروه «چهار شگفتانگیز» Die Fantastischen Vier یا سیدو اشاره کرد.
هیپ هاپ سوئد در اواسط دهه هشتاد قرن ۲۰ ظهور کرد و تا اوایل]دهه نود شمار زیادی از «برنامههای نژادی سوئدی» از قبیل لوپ تروپ، «برنامههای مهاجران» مانند لاتین کینگز و برنامههای میکس شده همچون اینفینیت مس، هنگام ضبط به منظور استفاده در بازار داخلی، از انگلیسی به نوع رپ در «رینکبی سوئدی» که زبان آمیخته انواع مختلفی از زانها است، تبدیل شد.
مشهورترین هنرمند رپ درایرلنددی جی کولی است و در کنار وی Craz-e، بی- واندر و گروههایی همچون انسان در برابر ماشین قرار دارد. ایرلند همچنین مجله هیپ هاپ خاص خود به نام «رپ ایرلند» را دارد که توسط دی جی احمد اجرا میشود.
مشهورترین هنرمندان رپ هلندآزدراپ پوزه که تمامی کارمندان آن اهل آمستردام هستند، پستمن، از کیپ ورد و سورینام است.
ایتالیا نیز هنرمندان رپ خاص خود، از جمله جووانوتی و آرتیکولو۳۱ را یافت و ملت آن به شهرت و سرشناسی دست یافتند؛ در حالی که صحنه لهستان با روی کار آمدن پی ام کول لی در ابتدای دهه شاهد هنرمندان بود.
دررومانی، بی. یو. جی. مافیا از پنتلیمون بخارست ظهور کرد و نشان آنها؛ یعنی رپ گنگ استا، مشابهتهای زندگی در بلوکهای آپارتمانی رومانی دوران کمونیستی را با پروژههای مسکنسازی در محلههای آمریکایی نشان میدهد. گروه نشان خاص خود را برای تولید به نام کاسا دارد و به امضا و پخش آلبومهای هنرمندان به نام رپ از جمله؛ «مهست»، «گراسو اکس اکس ال»، «ام اند جی» و «ویلی» میپردازد. گروه پارازیتی تبدیل به یکی از محبوب ترینها در رومانی تبدیل شدهاست و اشعاری دارد که تمهای اجتماعی، سیاسی و ضد- سانسوری (آنها حتی ممکن است دارای ۲۰ سم ام ثبتی نشان هیپ هاپ باشند، امضا کردن گروه رپ «آنونیم» و «اسپایک» – در ۲۰۰۶ چلو، مهمترین تولیدکننده پارازیتی آلبومی تحت عنوان «فابریکانت دو گانوی» عرضه کرد- سازنده ترش، که حضور میهمانی کیلارمی را نشان میدهد، گروه وو-تانگ کیلا بیز).
همچنین، R.A.C.L.A. (که در اصل رپرهای سفید بهطور قانونی به هشدار فکر میکنند)، اولین گروه رپ بود که یک آلبوم هیپ هاپ رومانیایی عرضه کرد و در آن به موضوعات «اجتماعی» پرداخت. آن گروه هنوز هم وجو دارد و در سال ۲۰۰۵ پانزدهمین آلبوم خود را به نام «مهارت» به عموم عرضه کرد. در سال ۲۰۰۵، گروه رپ انفجار دیگری، زیل، آلبوم اول خود «چی وربال» (با تنها: دپیندی دو نوی «) را منتشر میسازد که با واکنش مثبت مردم مواجه میشود. از آن زمان تاکنون، گروه نشان تولید خود، به نام اسناد چیل برادرز، را داشتهاست و با هنرمند مشهور» راگا- رپ «پاچا من (که به خاطر همکاری موفقیت آمیزش با هنرمندان» رگای آفریقایی «از قبیل مووید و باپی براون و هنرمند هیپ هاپ بریتانیایی» بلک بیشاپ «از» ماب استارز «و» سی-رایم فامیلی کروز «) و شمار دیگری از هنرمندان همچون سابسمناتو (عضو گروه رپ صریح)، مایک پاو (یک هنرمند بسیار برجسته و مستعد موسیقی آر اند بی) و دیگر تولیدکنندگان مشهور قرارداد امضا کردهاست. آنها دومین آلبوم خود را به نام» چیل برادرز” در پاییز ۲۰۰۶ منتشر کردند.
صربیا به لطف وجود گروه رپ سندیکای بلگراد یکی از مشهورترین کشورها در زمینه رپ در اروپا محسوب میشود. آنها در وهله اول نماینده منطقه دورکول خود (گورنجی، دونجی دورکول، سیپکا، (uCAzaKInje)، ماج) و بلگراد، به عنوان یکی از بزرگترین شهرهای اروپایی هستند. گروه :۹ تا ۹۹ عضو «دارد، اما تنها تعداد اندکی از آنها در صحنه حضور پیدا میکنند (فدجا، اسکابو، اوگی، دارکو، دیجولو، دیجولو…). آخرین آلبوم آنهاًSVI ZAJEDNO»، یکی از پرفروشترین آلبومهای سال ۲۰۰۵ بودهاست. پوزدراو زا سیندیکیلس!!! دیگر رپرها مانند ام سی جرتیک (جرا) و دی جولی (آنها گروه فول تریپ هستند) و گرواجس نیگروتین (بد کپی) مارچلو، (گروه رپ) وی آی پی و دیگر گروهها نیز مؤثر هستند.
بوسنی خوانندههای رپ مشهوری همچون ادو ماجکا، فرنکی، اونیور زالنی وجنیکی و… دارد.
ادو ماجکا یکی از مشهورترین خوانندگان رپ بالکان است. او در مورد جنگ بوسنی و نیز وضعیت کنونی بوسنی آهنگهای فراوانی دارد. او مثل خیلیهای دیگر اصالت بوسنیایی و کرواتی دارد. فرنکی یک خواننده رپ میهنپرست است. او عاشق بوسنی بوده و یکی از اعضای دوستداران بوسنی و هرزگوین میباشد. در اواخر دهه نود، با به عرصه آمدن ترم ۱۱ و بولسنا براکا و سایر خوانندگان رپ که بر مسائل اجتماعی تمرکز کرده بودند، موسیقی رپ به محبوبیت فراوانی رسید. در بلغارستان نیز در اواخر دهه نود، گروه “کله لاستیکیهاً (گومنی گلاوی) شکل گرفت که اعضای آن را میشو شامارا، دربن جی، کونسا و چند تن دیگر تشکیل میداد. کشور همسایه یعنی یونان نیز در اوایل دهه نود به کاروان هیپهاپ پیوسته بود. در آن روزها، گروههایی همچون پیش میرویم جریان رایج را تحت سلطه خود داشتند (که با نشان هیپهاپ افسانهای دف جم شناخته میشدند) و در همین حال تسالونین پیشتاز سیفو ورسز در میان اسامی زیرزمینی برتر قرار داشت (جالب توجه اینکه، او یکی از معدود هنرمندان هیپهاپ یونان بود که گستره کارش فراتر از مرزهای یونان رفته بود).
از سال ۲۰۰۰ خوانندگان رپی همچون دیزی رذل، زنجیر زرنما، گرنی مک و همی در بریتانیا پا به عرصه گذاشتند. از دیگر خوانندگان مشهور رپ در بریتانیا میتوان به مالیات مخ و جست اشاره کرد.
در پورتوریکو، ویکو سی به عنوان اولین خواننده رپ اسپانیایی زبان پا به عرصه گذاشت و کارهای ضبط شده او سرآغاز همان چیزی بود که بعدها با نام رگائتون شناخته شد. در سال ۱۹۸۹ وقتی ویکو سی با آلبوم فوق موفق خود یعنی «آخرین قسمت» وارد جدول خوانندههای محبوب شد و شهرتی جهانی بدست آورد، رپ در پورتوریکو به اوج محبوبیت خود رسید.
در طی متنوع شدن جریان رپ در دهه نود، سانتی وای سوس دوندس و لیسا ام مشترکاً آلبومی (به نام «سوی چیکیتو») منتشر کردند که به تولد مرنرپ که تلفیقی از هیپهاپ و مرنگو بود، منجر شد.
در مکزیک، محبوبیت هیپهاپ با موفقیت کالو در اوایل دهه نود آغاز شد. بعدها در طی همین دهه با حضور گروههای رپ لاتینی همچون تپه سرو در جدول گروههای موسیقی آمریکا، گروههای رپراک مکزیکی همچون کنترل ماچته در سرزمین مادری خود به اوج رسیدند.
و بدینترتیب با موفقیت گروههایی همچون تپه سرو، فرهنگ هیپهاپ و رپ در آمریکای جنوبی محبوبیت یافت. گروههایی همچون تیرودیگارسیای شیلیایی که زمانی محبوبیتشان نه تنها در شیلی بلکه در پرو، کلمبیا، مکزیک و پورتوریکو کشیده شده بود، کمکم از دور خارج شدند.
برگزاری یک کنسرت سالانه هیپهاپ در آلمار هاوانا در سال ۱۹۹۵، به محبوب شدن هیپهاپ کوبایی منجر شد. به دلیل حمایت رسمی دولت از موسیقیدانها، محبوبیت هیپهاپ اندک اندک در کوبا افزایش یافت.
در ۲۰ سال اخیر، هیپهاپ در برزیل محبوبیت روزافزونی پیدا کرده و در آنجا به “هیپیهاپی لقب گرفتهاست. پسرها و دخترها، دیجیها، رپیها و نویسندگان مطالب رودیواری، بهطور سنتی در قالب آنچه که به بهطور سنتی به آن دسته میگویند خود را ساماندهی کردهاند. این گروهها همچنین خدمات اجتماعی انجام میدهند و در تلاشند تا با جذب جوانان محلههای خود، آنها را به انجام فعالیتهای هنری و بیداری اجتماعی ترغیب کنند.
در اوایل دهه نود، رقص بریک اولین جنبه از فرهنگ هیپهاپ بود که به آفریقای جنوبی راه یافت، جاییکه در آن دسته صدای سیاه پیش از روی آوردن به رپ در دهه نود فرهنگ هیپهاپ را براه انداخته بود. رپیهای صدای سیاه که کار خود را از ۱۹۸۹ آغاز کرده بودند دولتآپارتایدوقت را به جایی کشاندند که کا آنها را ممنوع کرد و این ممنوعیت تا سال ۱۹۹۳ ادامه یافت. پس از آن آفریقای جنوبی در کلوا که تلفیقی از دیار بود سبک متمایز خود را خلق کرد.
در نقطه دیگری از آفریقا، موسیقی تلفیقی امبالاکس سنگالیها محبوبیت روزافزونی بدست میآورد و در همین حال در تانزانیا، گروههای بونگو فلاوا همانند اکس پلاتساز، هیپهاپ را با تاراب، فیلمی و سایر سبک تلفیق میکردند بدون اینکه کانگولز ماکوما را فراموش کنند.
در اواخر دهه ۸۰، مرز شمالی آمریکا یعنی کانادا به یمن وجود ماسترو فرش وس هنرمند رپی، شاهد رشد محبوبیت هیپهاپ شد. آلبوم بیهمتای او به نام «بگذار ستون فقراتت غلط بخورد» به مدت بیش از یک سال در صدر آهنگهای پرفروش بود. در اوایل دهه نود، هنرمندان بیشتری همچون مکی می و اراذل خود را در عرصه موسیقی شهری رو به رشد کانادا که پیشینه آن را باید در تورنتو و ونکوور جستجو کرد، نشان دادند. اخیراً، خوانندگان رپی همچون چوکلر، سقراطیها، مهتر کلیسا، اتحادیه شکلاتفروشان، هاف«مک سان»راین، جیجاقهای سیاه، سنگ جواهر و کی-اوس نامهایی هستند که از عرصه موسیقی شهری کانادا به خانههای مردم راه یافتهاند، هرچند که این سبکها نتوانستهاند در جریان متداول رایج در مرز جنوبی یعنی آمریکا، به جایگاه قابل توجهی برسند.
درحالیکه هیپهاپ استرالیایی در اصل از نوع آمریکایی آن بسیار فاصله گرفته، از اوایل دهه نود یک سبک محلی متمایز در این کشور شکل گرفتهاست. حمایت ایستگاههای رادیویی [بویژه ایستگاه پرنفوذ رادیو جوان تریپل جی) و تعیین جایزه شهری در جشنواره سالانه جوایز آریا، برخی از رویدادهایی هستند که به خلق چهارمین آلبوم گروه گانگسترهای بالای تپه با نام جاده سخت منجر شد که در سال ۲۰۰۶ در صدر جدول رسمی آلبومهای موسیقی استرالیایی قرار گرفت. این اولین باری است که هیپهاپ استرالیا در عرصه موسیقی مستقل، با چنین اقبالی مواجه میشود. گانگسترهای بالای تپه در سطح ملی یکی از موفقترینها بهشمار میآیند و کارهای آنها توسط آبیس رکوردز که بزرگترین شرکت هیپهاپ مستقل در استرالیا بوده و متعلق بهپگز هنرمند است، توزیع میشود. از دیگر هنرمندان سرشناس هیپهاپ در استرالیا میتوان به گله، دست و پا چلفتیها و تی زد یو اشاره کرد.
اگرچه هیپهاپ استرالیایی در اصل از هیپهاپ آمریکایی ریشه گرفته اما این دو سبک تا حد زیادی از هم فاصله گرفتهاند. هیپهاپ استرالیا اغلب خیلی رک است و به دلیل آنکه بر ترانههایی با مضامین تند سیاسی تمرکز یافته و از موضوعات سطحی پرهیز میکند، از اینکه در نقطه مقابل هیپهاپ آمریکایی قرار گرفته به خود میبالد. یکی از آهنگهای دست و پا چلفتیها (هیپهاپ ساحل غربی آمریکایی) به غرور غربی، آشکارا کنایه میزند، «من بچه طرف دیگر شهرم، اینو تو مخت فرو کن (سمت غربی!) چه فرقی میکنه؟ رپ گانگستری نیست! اگه فکر میکنی جون سختتری ممکنه دلدرد بگیری، ممنون میشم اگه گورتو گم کنی- ذکاوتهای حرفهای کوفتی، شبی یکی بالا بنداز». ماهیت سازمانیافته هیپهاپ استرالیایی و فکری که در پشت ترانهنویسیهای آن نهفتهاست در نهایت آن را در نقطه مقابل همتای آمریکاییاش قرار میدهد.[۶]
بسیاری از ستارههای بزرگ هیپهاپ زلاند نومائوری یا جزیرهنشینان اقیانوس آرام هستند. هنرمندان شاخص هیپهاپ این کشور از دهه ۹۰ عبارتاند ازوحشی، چه فو، نسیان میستیک و کاتب که آلبومها یا آهنگهای همگی آنها در سال ۲۰۰۴ در صدر جدول قرار داشت و برنامههای آنان نیز که توسط بزرگترین تهیهکنندگان این عرصه ساخته شده، جز مشهورترینهاست؛ و رپ وحشی در این کشور متولد شد
چند مجله بزرگ آمریکایی کار خود را به هیپهاپ اختصاص دادهاند که از جمله آنها میتوان به «سورس Source »، «دابل اکس ال XXL» و «وایب Vibe» اشاره کرد. در گذشته، BET برای مدتها تنها تلویزیونی بود که برنامههای هیپهاپ را پخش میکرد، اما در سالهای اخیر کانالهای جاز همچون وی اچ ۱ و ام تی وی بیش از هر ژانر دیگری به پخش برنامههای هیپهاپ پرداختهاند. بسیاری از شهرها بهطور مستقل خبرنامههای هیپهاپ دارند و این در حالیست که در تعدادی از کشورها مجلههای هیپهاپ در سطح تیراژ ملی منتشر میشوند. قرن بیستویکم با ظهور رسانههای آنلاین همراه شدهاست و امروزه سایتهای طرفدار هیپهاپ هر روزه خبرهای دنیای هیپهاپ را بهطور جامع پوشش میدهند.
۲۸۵۱–۹
«دیانای» (به انگلیسی: DNA) ترانهای از کندریک لامار خواننده رپ اهل ایالات متحده آمریکا از چهارمین آلبوم استودیویی لعنت وی است.
نماهنگ ترانه در ۱۸ آوریل ۲۰۱۷ انتشار یافت، دان چیدل بازیگر اهل ایالات متحده آمریکا در نماهنگ حضور دارد.[۲]
لامار ترانه «دیانای» را در جشنواره موسیقی و هنر دره کواچلا در ۲۳ آوریل ۲۰۱۷ اجرا کردهاست.[۳][۴] همچنین ترانه را در تور کنسرت لعنتی خود اجرا کرد[۵] و همچنین وی ترانه را در شصتمین مراسم جایزه گرمی اجرا کرد.[۶][۷]
لعنت (به انگلیسی: Damn) (به صورت نوشتاری .DAMN) چهارمین آلبوم استودیویی رپر آمریکایی کندریک لامار میباشد.[۱]
كندريك لامار داكويرث (بالإنجليزية: Kendrick Lamar) مواليد 17 يونيو 1987 في كاليفورنيا، الولايات المتحدة، هو مغني وكاتب غنائي ومغني راب أمريكي بدأ مسيرته الفنية عام 2003 وهو مراهق تحت اسم مستعار K_Dot .أطلق أول ألبوم مستقل له في سنة 2011 تحت اسم “قسم.80” (بالإنجليزية: section. 80) ولاقت أغنيته من ضمن الألبوم (بالإنجليزية: HiiiPoWer) أراء نقد إيجابية و شهدت متابعة من أواسط الفنانين الهيب هوب مثل سنوب دوغ وذا غيم .في سنة 2012 تم إطلاق ثاني ألبوماته تحت مسمي “فتي جيد، مدينة M.A.A.D “(بالإنجليزية: good kid, M.A.A.D city) ولقي هذا الأخير نجاحا كبيرا إحتل بها المرتبة الثانية لترتيب ألبومات الولايات المتحدة الأمريكية بيلبورد 200 .صنف كندريك لامار ضمن أكثر 100 شخصية مؤثرة في العالم كما أعتبر من أحسن 10 فنانين مغنين للراب علي مر التاريخ.[5]
الموقع الإلكتروني
تعديل – تعديل مصدري – تعديل ويكي بيانات
إنترسكوب ريكوردز (بالإنجليزية: Interscope Records) هي شركة تسجيلات أمريكية ، تأسست عام 1990. يقع مقرها في سانتا مونيكا، كاليفورنيا, الولايات المتحدة.[1]
این ۳ زیررده در این رده قرار دارند؛ این رده در کل حاوی ۳ زیررده است.
این رده فقط دارای صفحهٔ زیر است.
این ۳ صفحه در این رده قرار دارند؛ این رده در کل حاوی ۳ صفحه است.
Kendrick Lamar Duckworth (born June 17, 1987) is an American rapper, songwriter, record producer. He is regarded by many critics and contemporaries as one of the most influential artists of his generation, and often cited as one of the greatest rappers of all time. Aside from his solo career, Lamar is also known as a member of the hip hop supergroup Black Hippy, alongside his TDE label-mates Ab-Soul, Jay Rock, and Schoolboy Q.
Raised in Compton, California, Lamar embarked on his musical career as a teenager under the stage name K-Dot, releasing a mixtape that garnered local attention and led to his signing with indie record label Top Dawg Entertainment (TDE). He began to gain recognition in 2010 after his first retail release, Overly Dedicated. The following year, he independently released his first studio album, Section.80, which included his debut single “HiiiPoWeR”. By that time, he had amassed a large online following and collaborated with several prominent hip hop artists, including The Game, Busta Rhymes, and Snoop Dogg.
Lamar’s major label debut album, Good Kid, M.A.A.D City, was released in 2012 to critical acclaim. It was later certified Platinum by the Recording Industry Association of America (RIAA). His third album To Pimp a Butterfly (2015) incorporated elements of funk, soul, jazz, and spoken word. It became his first number one album on the Billboard 200, and was the most acclaimed album of the 2010s.[1] In 2016, Lamar released Untitled Unmastered, a collection of unreleased demos that originated during the recording sessions for To Pimp a Butterfly. He released his fourth album, Damn, in 2017 to further acclaim; its lead single “Humble” topped the US Billboard Hot 100, while the album became the first non-classical and non-jazz album to be awarded the Pulitzer Prize for Music.[2]
کندریک لامار ویکی پدیا
Lamar has received many accolades over the course of his career, including 13 Grammy Awards, two American Music Awards, five Billboard Music Awards, a Brit Award, 11 MTV Video Music Awards, a Pulitzer Prize and an Academy Award nomination. In 2012, MTV named him the “Hottest MC in the Game” on their annual list.[3]Time named him one of the 100 most influential people in the world in 2016.[4] In 2015, he received the California State Senate’s Generational Icon Award.
Kendrick Lamar Duckworth was born in Compton, California on June 17, 1987,[5][6] the son of a couple from Chicago.[7] Although not in a gang himself, he grew up around gang members, his closest friends being Piru Bloods, and his father, Kenny Duckworth, a Gangster Disciple.[8][9] His first name was given to him by his mother in honor of American singer-songwriter Eddie Kendricks of The Temptations.[10] He grew up on welfare and in section 8 housing. In 1995, at the age of eight, Lamar witnessed his idols Tupac Shakur and Dr. Dre filming the music video for their hit single “California Love”, which proved to be a significant moment in his life.[11] As a child, Lamar attended McNair Elementary and Vanguard Learning Center in the Compton Unified School District. He has admitted to being quiet and shy in school, his mother even confirming he was “a loner” until the age of seven.[12][8] As a teenager, he attended Centennial Middle School in Compton, where he was a straight-A student.[7][13][14]
In 2004, at the age of 16, Lamar released his first full-length project, a mixtape titled Youngest Head Nigga in Charge (Hub City Threat: Minor of the Year), under the pseudonym K-Dot.[15] The mixtape was released under Konkrete Jungle Muzik and garnered local recognition for Lamar.[16] The mixtape led to Lamar securing a recording contract with Top Dawg Entertainment (TDE), a newly founded indie record label, based in Carson, California.[15] He began recording material with the label and subsequently released a 26-track mixtape two years later, titled Training Day (2005).[17]
Throughout 2006 and 2007, Lamar would appear alongside other up-and-coming West Coast rappers, such as Jay Rock and Ya Boy, as opening acts for veteran West Coast rapper The Game. Under the moniker K-Dot, Lamar was also featured on The Game’s songs “The Cypha” and “Cali Niggaz”.[18][19]
In 2008, Lamar was prominently featured throughout the music video for Jay Rock’s commercial debut single, “All My Life (In the Ghetto)”, which features American hip hop superstar Lil Wayne and was backed by Warner Bros. Records. Lamar garnered further recognition after a video of a live performance of a Charles Hamilton show surfaced, in which Hamilton battled fellow rappers who were in the audience. Lamar did not hesitate and began rapping a verse over the instrumental to Miilkbone’s “Keep It Real”, which would later appear on a track titled “West Coast Wu-Tang”.[11]
After receiving a co-sign from Lil Wayne,[20][21] Lamar released his third mixtape in 2009, titled C4, which was heavily themed around Wayne’s Tha Carter III LP.[22] Soon after, Lamar decided to drop K-Dot as his stage name and go by his birth name. He subsequently released The Kendrick Lamar EP in late 2009.[23] That same year, Lamar along with his TDE label-mates: Jay Rock, Ab-Soul and ScHoolboy Q formed Black Hippy, a hip hop supergroup.[24]
The mixtape includes a song titled “Ignorance Is Bliss”, in which Lamar highlights gangsta rap and street crime, but ends each verse with “ignorance is bliss”, giving the message “we know not what we do;”[29][30] it was this song specifically that made hip hop producer Dr. Dre want to work with Lamar after seeing the music video on YouTube.[31] This led to Lamar working with Dr. Dre and Snoop Dogg on Dre’s often-delayed Detox album, as well as speculation of Lamar signing to Dr. Dre’s record label, Aftermath Entertainment.[15][32][33] In December 2010, Complex magazine spotlighted Lamar in an edition of their “Indie Intro” series.[34]
In early 2011, Lamar was included in XXL’s annual Top 10 Freshman Class, and was featured on the cover alongside fellow up-and-coming rappers Cyhi the Prynce, Meek Mill, Fred the Godson, Mac Miller, Yelawolf and Big K.R.I.T., and Diggy Simmons.[35] On April 11, 2011, Lamar announced the title of his next full-length project to be Section.80,[36] and the following day the first single “HiiiPoWeR” was released, the concept of which was to further explain the HiiiPoWeR movement.[37] The song was produced by fellow American rapper J. Cole, marking their first of several collaborations.[37]
On the topic of whether his next project would be an album or a mixtape, Lamar answered: “I treat every project like it’s an album anyway. It’s not going to be nothing leftover. I never do nothing like that. These are my leftover songs you all can have them. I’m going to put my best out. My best effort. I’m trying to look for an album in 2012.”[38] In June 2011, Lamar released “Ronald Reagan Era (His Evils)”, a cut from Section.80, featuring Wu-Tang Clan leader RZA.[39] On July 2, 2011, Lamar released Section.80, his first independent album, to critical acclaim. The album features guest appearances from GLC, Colin Munroe, Schoolboy Q, and Ab-Soul, while the production was handled by Top Dawg in-house production team Digi+Phonics as well as Wyldfyer, Terrace Martin and J. Cole. Section.80 went on to sell 5,300 digital copies in its first week, without any television or radio coverage and received mostly positive reviews.[40]
In August 2011, while performing at a West Los Angeles concert, Lamar was dubbed the “New King of the West Coast” by Snoop Dogg, Dr. Dre and Game.[41][42] On August 24, 2011, Lamar released the music video for the Section.80 track, “ADHD”. The video was directed by Vashtie Kola who had this to say of the video: “Inspired by “A.D.H.D”‘s dark beat and melancholy lyrics which explore a generation in conflict, we find Kendrick Lamar in a video that illustrates the songs[sic] universal and age-old theme of apathetic youth. (…) Shot in New York City during the sweltering July Summer heat”.[43] In October 2011, Lamar appeared alongside fellow American rappers B.o.B, Tech N9ne, MGK, and Big K.R.I.T., in a cypher at the BET Hip Hop Awards.[44] Also in October, Lamar partnered with Windows Phone, and crafted an original song with producer Nosaj Thing entitled “Cloud 10”, to promote Microsoft’s new product.[45] During 2011, Lamar appeared on several high-profile albums including Game’s The R.E.D. Album, Tech N9ne’s All 6’s and 7’s, 9th Wonder’s The Wonder Years and Canadian recording artist Drake’s Grammy Award-winning Take Care, which featured Lamar on a solo track.[46]
On February 15, 2012, a song by Lamar titled “Cartoon and Cereal”, featuring fellow American rapper Gunplay, was leaked online.[47] Lamar later revealed that the track was for his major-label debut studio album and that he had plans to shoot a video for it.[48] Although the song would later be ranked #2 in Complex’s Best 50 Songs of 2012 list, it would ultimately fail to appear on Lamar’s debut.[49] In February 2012, it was announced that Fader had enlisted both Kendrick Lamar and Detroit-based rapper Danny Brown, to appear on the cover of the magazine’s Spring Style issue.[50] In February, Lamar also embarked on Drake’s Club Paradise Tour, opening along with fellow American rappers, ASAP Rocky and 2 Chainz.[51]
In March 2012, MTV announced that Lamar had signed a deal with Interscope Records and Aftermath Entertainment, marking the end of his career as an independent artist. Under the new deal, Lamar’s projects, including his album good kid, m.A.A.d city, would be jointly released via Top Dawg, Aftermath, and Interscope.[52] Also in March, Lamar appeared on Last Call with Carson Daly, where he spoke on Dr. Dre and his hometown of Compton, California.[53] On April 2, 2012, Lamar premiered his commercial debut single “The Recipe”, on Big Boy’s Neighborhood at Power 106. The song, which serves as the first single from his good kid, m.A.A.d city, was released for digital download the following day. The song was produced by West Coast producer Scoop DeVille and features vocals from his mentor Dr. Dre, who also mixed the record.
Lamar’s major-label debut, good kid, m.A.A.d city, was released on October 22, 2012. The album was met with critical acclaim and debuted at number two in the US, selling 242,100 copies in its first week.[61] Later that year, Fuse TV listed Lamar’s single, “Backseat Freestyle” among the top 40 songs of 2012.[62] In a few months’ time, the album was certified gold by the Recording Industry Association of America (RIAA). HipHopDX named Lamar “Emcee of the Year” for their 2012 Year-End honors.[63] In November, after Cole posted pictures of himself and Lamar working in the studio, the latter revealed that the two are still working on a project, but an exact release date was not given for the joint album: “We are going to drop that out the sky though. I don’t want to give dates. I’m just going to let it fall” in an interview with the LA Leakers.[64]
On January 26, 2013, Lamar performed the album’s first singles “Swimming Pools (Drank)” and “Poetic Justice” on NBC’s sketch comedy and variety show, Saturday Night Live. In the same episode, Lamar also appeared alongside guest host Adam Levine and comedy band The Lonely Island, in an SNL Digital Short, which spawned the single “YOLO”.[65][66][67] On February 22, 2013, Lamar released the video for “Poetic Justice”, the Janet Jackson-sampling collaboration with Canadian rapper Drake.[68] On February 26, Lamar performed “Poetic Justice” on the Late Show with David Letterman.[69] Just nine months after its release, good kid, m.A.A.d city was certified platinum by the RIAA, Lamar’s first platinum certification.[70]
In August 2013, Lamar’s verse on the Big Sean track “Control”, made waves across the hip-hop industry. In the verse, Lamar vows to lyrically “murder” every other up-and-coming rapper, namely J. Cole, Big K.R.I.T., Wale, Pusha T, Meek Mill, ASAP Rocky, Drake, Big Sean, Jay Electronica, Tyler, The Creator and Mac Miller. During the song, Lamar also calls himself the “King of New York”, which caused controversy among several New York-based rappers.[71] Many New York rappers, including Papoose, The Mad Rapper, Mickey Factz, JR Writer, Mysonne, Joell Ortiz and more, took offense to this. Furthermore, fellow American rappers such as Meek Mill, Lupe Fiasco, Cassidy, Joe Budden, King L, Bizarre and B.o.B, among many others, released a response or diss track, within a week.[72] In the days following the track’s release, Lamar’s Twitter account saw a 510% increase in followers.[73]
On September 6, 2013, American recording artist and record producer Kanye West announced he would be headlining his first solo tour in five years, in support of his sixth album Yeezus (2013), with Kendrick Lamar accompanying him on tour. The Yeezus Tour began in October.[74][75] In October, it was also revealed that Lamar would be featured on Eminem’s eighth studio album The Marshall Mathers LP 2.[76] On October 15, 2013, Lamar won five awards at the BET Hip Hop Awards, including Album of the Year and Lyricist of the Year (the latter of which he had also won the year before).[77] At the award show, Lamar performed “Money Trees”, and was also featured in a cypher alongside his Top Dawg label-mates Jay Rock, Schoolboy Q, Isaiah Rashad, and Ab-Soul.[78][79] During an October 2013 interview with XXL, Lamar revealed that following The Yeezus Tour, he would begin to start working on his next album.[80]
In November 2013, he was named GQ’s “Rapper of the Year,” and was featured on the cover of the magazine’s “Men of the Year” issue.[81][82][83] During the interview, he stated that he would begin recording his second major-label studio album in January 2014.[84] Following the issue’s release, TDE’s CEO Anthony “Top Dawg” Tiffith pulled Kendrick Lamar from performing at GQ’s party that accompanies the issue, calling out writer Steve Marsh’s profile, “Kendrick Lamar: Rapper of the Year,” for its “racial overtones.”[85][86][87][88]GQ editor-in-chief Jim Nelson responded with the following statement: “Kendrick Lamar is one of the most talented new musicians to arrive on the scene in years. That’s the reason we chose to celebrate him, wrote an incredibly positive article declaring him the next King of Rap, and gave him our highest honor: putting him on the cover of our Men of the Year issue. I’m not sure how you can spin that into a bad thing, and I encourage anyone interested to read the story and see for themselves.”[89][90]
Lamar received a total of seven Grammy nominations at the 56th Annual Grammy Awards (2014), including Best New Artist, Album of the Year, and Best Rap Song,[91] but did not win in any category. Many publications felt that The Recording Academy snubbed Lamar, as well as Seattle-based rapper Macklemore, who won Best Rap Album – category for which Lamar was also nominated.[92][93][94] At the ceremony, Lamar performed “M.A.A.D City” and a remix of “Radioactive” in a mash-up with American rock band Imagine Dragons at the awards ceremony.[95] The remix was again performed by Lamar and the band on February 1, 2014, during the airing of Saturday Night Live, marking Lamar’s second appearance on the show.[96]
In an interview with Billboard in February 2014, Lamar stated he was planning to put out a new album the next September.[97] During the same interview, which also included Schoolboy Q, Anthony “Top Dawg” Tiffith, and Dave Free, the possibility of a debut effort from the Black Hippy collective appearing in 2014 was announced.[97] On July 31, 2014, it was announced that Lamar would premiere his short film m.A.A.d at Sundance’s inaugural NEXT Fest in Los Angeles on August 9.[98] The film is inspired by good kid, m.A.A.d city, and was directed by Kahlil Joseph, who had previously worked with Lamar on the Yeezus Tour.[98] Lamar featured on the Alicia Keys song “It’s On Again”, which was written for the film The Amazing Spider-Man 2 (2014).[99]
On September 23, 2014, Lamar released “i” as the first single from his third album.[100] On November 15, 2014, Lamar once again appeared on Saturday Night Live as the musical guest, where he performed “i” and “Pay for It”, appearing alongside Jay Rock.[101] Through his appearance, with blackout contacts and his braids partly out, Lamar paid homage to New York-based rapper Method Man, whose debut album Tical celebrated its 20th anniversary that day.[102][103] On December 17, 2014, Lamar debuted a new untitled song on one of the final episodes of The Colbert Report.[104][105] In early 2015, Lamar won Best Rap Performance and Best Rap Song for his song “i” at the 57th Annual Grammy Awards.[106] On February 9, 2015, he released his third album’s second single, titled “The Blacker the Berry”.[107] Originally expected to be released on March 23, 2015, his new album To Pimp a Butterfly was released a week early on March 16, 2015 to rave reviews.[108] The album debuted atop the US Billboard 200 chart selling 324,000 copies in its first week,[109] and established Spotify’s global first-day streaming record (9.6 million).[110] Lamar was later featured on the cover of Rolling Stone, with editor Josh Eells writing he’s “arguably the most talented rapper of his generation.”[8][111]
On May 17, 2015, Lamar featured on the official remix of American singer-songwriter Taylor Swift’s song “Bad Blood”, as well as appearing in the music video.[112] The original song is in Swift’s fifth studio album 1989. The single reached number one on the Billboard Hot 100 and the music video won them a Grammy Award for Best Music Video and a MTV Video Music Award for Video of the Year.[113]To Pimp a Butterfly produced other three singles with accompanying music videos, “King Kunta”, “Alright” and “These Walls”. The music video for “Alright” received four nominations at the 2015 MTV Video Music Awards, including Video of the Year and Best Male Video.[114] The song “For Free? (Interlude)” also featured a music video,[115] as did “u” with “For Sale” as part of the short film “God Is Gangsta.”[116] In October 2015, Lamar announced the Kunta’s Groove Sessions Tour, which included eight shows in eight cities.[117] In early 2016, Kanye West released the track “No More Parties in L.A.” on his official SoundCloud, a collaboration featuring Lamar and produced by West and Madlib.[118] Lamar also performed a new song, “Untitled 2” on The Tonight Show Starring Jimmy Fallon in January.[119]
Billboard critics commented at the end of the year, “twenty years ago, a conscious rap record wouldn’t have penetrated the mainstream in the way Kendrick Lamar did with To Pimp A Butterfly. His sense of timing is impeccable. In the midst of rampant cases of police brutality and racial tension across America, he spews raw, aggressive bars while possibly cutting a rug,”[120] while Pitchfork editors noted it “forced critics to think deeply about music. It’s an album by the greatest rapper of his generation.”[121] Producer Tony Visconti stated David Bowie’s album Blackstar (2016) was influenced by Lamar’s work, “we were listening to a lot of Kendrick Lamar […] we loved the fact Kendrick was so open-minded and he didn’t do a straight-up hip-hop record. He threw everything on there, and that’s exactly what we wanted to do.”[122] Visconti also stated this about Lamar while talking about “rule-breakers” in music.
کندریک لامار ویکی پدیا
“His album To Pimp A Butterfly broke every rule in the book and he had a number one album glued to the top of the charts. You’d think certain labels would learn form that. But they take somebody who is out there and say, ‘That’s what people want.’ No, people want that for one week. You don’t want the same song every single day of your life.”[123]
Lamar won five Grammys at the 58th ceremony, including Best Rap Album for To Pimp a Butterfly.[124] Other nominations included Album of the Year and Song of the Year.[125] At the ceremony, Lamar performed a medley of “The Blacker the Berry” and “Alright”.[126] It was ranked by Rolling Stone and Billboard as the best moment of the night,[127][128] with the latter writing “It was easily one of the best live TV performances in history.”[126]
On March 4, 2016, Lamar released a compilation album Untitled Unmastered,[129] containing eight untitled tracks, each dated.[130] Lamar later confirmed that the tracks were unfinished demos from the recording of To Pimp a Butterfly.[131] The compilation album debuted atop the US Billboard 200.[132]
On March 23, 2017, Lamar released a promotional single “The Heart Part 4”.[133] A week later, Lamar released the lead single, titled “Humble”, accompanied by its music video.[134] On April 7, 2017, his fourth studio album was made available for pre-order and confirmed to be released on April 14, 2017.[135][136] On April 11, Lamar announced the album title, Damn (stylized as DAMN.), as well as the track list, which confirmed guest appearances by Rihanna, Zacari, and U2.[137] The album was released on April 14, 2017 to rave reviews, with a Rolling Stone writer describing it as a combination of “the old school and the next-level.”[138] It marked his third number one album on the Billboard 200 chart, and the single “Humble” became his first number one as a lead artist on the Billboard Hot 100.[139] On May 4, 2017, Damn was certified platinum by the Recording Industry Association of America (RIAA).[140] Lamar later released the DAMN. Collectors Edition in mid-December 2017, with the tracklist from the original album in reverse order.[141]
Along with Top Dawg Entertainment founder Anthony Tiffith, Lamar produced and curated the film soundtrack for the Marvel Studios superhero film Black Panther (2018), titled Black Panther: The Album.[142] A single from the soundtrack, “All the Stars”, was released in January 2018 featuring singer SZA,[142] and it earned him an Academy Award nomination for Best Original Song.[143] Shortly thereafter, another track, titled “King’s Dead”, was released by Jay Rock featuring Lamar, Future and James Blake.[144] The third single, “Pray For Me”, by Lamar and The Weeknd, was released in February 2018, ahead of the album’s release in that month.[145][146]Black Panther: The Album was released on February 9, 2018[147] to universal acclaim.[148][149]
In January 2018, Lamar’s song publishing deal with Warner/Chappell Music began to expire. Top Dawg Entertainment, which represents Lamar, is seeking $20 to $40 million for the rapper’s catalogue.[150] Lamar opened the 60th Annual Grammy Awards with a medley of “XXX”, “LUST”, “DNA”, “HUMBLE”, “King’s Dead” and Rich the Kid’s “New Freezer”.[151] He was also nominated for seven awards, including Album of the Year and Best Rap Album for DAMN., and the Record of the Year, Best Rap Performance, Best Rap Song, and Best Music Video for “HUMBLE”, and Best Rap/Sung Performance for “LOYALTY” with Rihanna. Lamar ultimately won five awards at the ceremony, for Best Rap Album, Best Rap Performance, Best Rap Song, Best Music Video, and Best Rap/Sung Performance.[152]
In July 2018, Lamar made his acting debut in the fifth season of the Starz drama series Power, portraying a Dominican drug addict named Laces.[153] Lamar’s casting stemmed from his friendship with rapper 50 Cent, who also executive produces and stars in the series. Series creator Courtney A. Kemp said that Lamar told 50 Cent that he wanted to be on the show and 50 Cent organized the appearance.[154] Lamar wanted to portray a character that did not resemble his musical persona, and drew inspiration from various people he knew when growing up in Compton. He also compared his acting preparation to his songwriting, saying that he prefers to “always have that open space to evolve”.[155] Lamar’s performance was praised by critics and viewers.[156][157][158][159]
Kendrick Lamar has stated that Tupac Shakur, The Notorious B.I.G., Jay Z, Nas, and Eminem are his top five favorite rappers. Tupac Shakur is his biggest influence, and has influenced his music as well as his day-to-day lifestyle.[15][160][161] In a 2011 interview with Rolling Stone, Lamar mentioned Mos Def and Snoop Dogg as rappers that he listened to and took influence from during his early years.[162] He also cites rapper DMX as an influence: “[DMX] really [got me started] on music,” explained Lamar in an interview with Philadelphia’s Power 99. “That first album [It’s Dark and Hell Is Hot] is classic, [so he had an influence on me].” He has also stated Eazy-E as an influence in a post by Complex saying: “I Wouldn’t Be Here Today If It Wasn’t for Eazy-E.”[163]
In a September 2012 interview, Lamar stated rapper Eminem “influenced a lot of my style” and has since credited Eminem for his own aggression, on records such as “Backseat Freestyle”.[164][165] Lamar also gave Lil Wayne’s work in Hot Boys credit for influencing his style and praised his longevity.[166] He has said that he also grew up listening to Rakim, Dr. Dre, and Tha Dogg Pound.[167] In January 2013, when asked to name three rappers that have played a role in his style, Lamar said: “It’s probably more of a west coast influence. A little bit of Kurupt, [Tupac], with some of the content of Ice Cube.”[168] In a November 2013 interview with GQ, when asked “The Four MC’s That Made Kendrick Lamar?”, he answered Tupac Shakur, Dr. Dre, Snoop Dogg and Mobb Deep, namely Prodigy.[169] Lamar professed to having been influenced by jazz trumpeter Miles Davis and Parliament-Funkadelic during the recording of To Pimp a Butterfly.[170]
Lamar has been branded as the “new king of hip hop” numerous times.[171][172][173]Forbes said, on Lamar’s placement as hip hop’s “king”, “Kendrick Lamar may or may not be the greatest rapper alive right now. He is certainly in the very short lists of artists in the conversation.”[174] Lamar frequently refers to himself as the “greatest rapper alive”[175] and once called himself “The King of New York.”[176]
On the topic of his music genre, Lamar has said: “You really can’t categorize my music, it’s human music.”[177][178] Lamar’s projects are usually concept albums.[179] Critics found Good Kid, M.A.A.D City heavily influenced by West Coast hip hop[180] and 90s gangsta rap.[181] His third studio album, To Pimp a Butterfly, incorporates elements of funk, jazz, soul and spoken word poetry.[182]
Called a “radio-friendly but overtly political rapper” by Pitchfork,[183] Lamar has been a branded “master of storytelling”[184] and his lyrics have been described as “katana-blade sharp” and his flow limber and dexterous.[185] Lamar’s writing usually includes references to racism, black empowerment[186] and social injustice,[187] being compared to a State of Union address by The Guardian. His writing has also been called “confessional”[188] and controversial.[171]The New York Times has called Lamar’s musical style anti-flamboyant, interior and complex and labelled him as a technical rapper.[189]Billboard described his lyricism as “Shakespearean”.[190]
Lamar’s 2015 song “The Blacker the Berry” gathered controversy following the lines, “So why did I weep when Trayvon Martin was in the street, when gang-banging make me kill a nigga blacker than me? Hypocrite!” People perceived the line to be Lamar judging the black community.[191] Lamar later spoke on the lyrics in a NPR interview, saying, “It’s not me pointing at my community; it’s me pointing at myself, I don’t talk about these things if I haven’t lived them, and I’ve hurt people in my life. It’s something I still have to think about when I sleep at night.”[192]
Following the release of Lamar’s 2017 song “Humble”, he faced backlash for the lines, “I’m so fucking sick and tired of the Photoshop / Show me something natural like afro on Richard Pryor / Show me something natural like ass with some stretch marks.” He was accused of putting down sections of women who enjoy makeup in an attempt to be uplifting.[193] Female labelmate SZA later defended Lamar.[194] The model who appeared in the music video for “Humble” was also attacked on social media due to her role in the video.[195]
In August 2013, Lamar was featured on the song “Control” by Big Sean. In his verse, Lamar called out several rappers, telling them he was going to murder his competition. The verse gathered responses and diss tracks from artists such as Joe Budden, Papoose, Meek Mill, Diddy, Lupe Fiasco, and B.o.B.[196]Rolling Stone called the single “one of the most important hip-hop songs of the last decade”.[197]
Lamar has been reported to be in a feud with Drake. Complex called their relationship “complicated”,[198]Genius called it a “subliminal war”,[199] and GQ called it a “cold war” due to the mass popularity of both artists.[200][201] Before Lamar’s “Control” verse, Lamar had been featured on Drake’s “Buried Alive Interlude”, Drake was featured on Lamar’s single “Poetic Justice”, and both were featured on A$AP Rocky’s song “Fuckin’ Problems”.[198] Drake responded to Lamar’s “Control” verse in an interview with Billboard, saying, “I know good and well that Kendrick’s not murdering me, at all, in any platform.”[202]
In September 2013, Drake’s third album, Nothing was the Same, was released.[203] Publications such as Complex speculated that Drake had directed subliminal insults at Lamar in the song “The Language”.[204] In an interview with Pitchfork a day later, Drake showed disapproval of “Control”, saying he wasn’t impressed with it and added, “Mind you, it’ll go on– Complex and Rap Radar will give it like, verse of the millennium and all that shit or whatever.” Drake later said his only competition was Kanye West, after being asked about Kendrick saying he was murdering his competition.[205] Lamar further escalated tensions in the 2013 BET Hip-Hop Awards cypher when he referred to Drake during the cypher,[206] saying, “Yeah, and nothing’s been the same since they dropped ‘Control’ / And tucked a sensitive rapper back in his pajama clothes.”[207]Stereogum noted that Lamar was referencing Drake’s third studio album, Nothing was the Same, and also Drake being called overly sensitive by the media.[208]
In December 2013, Drake, whilst being interviewed by Vice, said he “stood his ground” and he has to realize “I’m being baited and I’m not gonna fall”, then refusing to deny that the line on “The Language” was directed to Lamar, saying he “doesn’t want to get into responses”. Drake later went on to say that he acknowledged the lines in Lamar’s cypher were for him and that it wasn’t enough for him to prepare a response before saying they haven’t seen each other since the BET cypher.[209] Several more reported subliminal lines were spoken by each rapper, four by Kendrick on the songs, “Pay for it”, “King Kunta”, “Darkside/Gone”, and “Deep Water” and two by Drake on the songs “Used To” and “4PM In Calabasas”.[198]
In June 2016, former NFL player and broadcast show host Marcellus Wiley alleged that on his ESPN show, Drake or Lamar had given an interview in which they started “talking noise” and claimed that they had problems with the other individual. The interview was eventually not aired and Wiley said it had been “destroyed”.[210] Wiley said that the interview would have escalated the reported feud to become official with diss tracks being directed at the other side.[211][212] Following an almost year-long hiatus from music, Lamar released “The Heart Part 4”. It was speculated that Lamar’s line, “One, two, three, four, five / I am the greatest rapper alive” was a response to Drake’s line, “I know I said top five, but I’m top two / And I’m not two and I got one” on the song “Gyalchester”.[213][214] Kendrick proceeded to insult rappers who have ghostwriters in an interview with Rolling Stone in August 2015. It was speculated that the insult was directed towards Drake, who has seen controversy due to the use of “ghostwriters” on songs such as “RICO”.[215]
Lamar has also feuded with Detroit rapper and former collaborator Big Sean. Following the release of Sean’s track “Control” in August 2013 where Lamar calls Sean out and claims he’s gonna “murder” him, Sean responded in praise, saying, “Alright, that’s what it need to get back to, it need to get back to hip-hop, that culture.”[216] In January 2015, Sean later spoke on “Control”, saying that the song was “negative”[217] and a month later released the “Me, Myself, and I”.[218] In October 2016, Big Sean released “No More Interviews” with shots directed at Lamar.[219]
کندریک لامار ویکی پدیا
In December 2014, it was announced that Lamar had started a partnership with sportswear brand Reebok.[228] In 2017, it was announced that Lamar entered a collaboration deal with Nike.[229]
On March 5, 2020, Kendrick Lamar and Dave Free announced the launching of pgLang, which is described as a multilingual, artist-friendly service company.[230][231] In a press release, Dave Free claimed that the company “is not a record label, a movie studio, or a publishing house. This is something new. In this overstimulated time, we are focused on cultivating raw expression from grassroots partnerships.”[232] The announcement also featured a “visual mission statement,” a four-minute short film starring Lamar, Baby Keem, Jorja Smith, and Yara Shahidi.[233]
Commenting on Lamar’s discography, Esquire UK editor Olivia Ovended wrote in 2020, “even if you’re not overly familiar with Lamar’s back catalogue, his influence in music is everywhere, from the West Coast hip-hop now being made by Anderson Paak. to the trap of Gucci Mane. He is—and we’ll brook no argument here—the greatest rapper making music today,”[234] while The New Yorker journalist Carrie Battan considered him “California’s biggest hip-hop artist since the nineteen-nineties.”[235]History.com considered Lamar’s Pulitzer Prize for Music award as “a sign of the American cultural elite’s recognition of hip-hop as a legitimate artistic medium.”[236]CNN Entertainment listed him among “the 10 artists who transformed music this decade”[237] and NME included him among “10 artist who defined the 2010s.”[238]NPR writer Marcus J. Moore noticed Lamar’s rap-jazz aesthetic present on his repertoire, “he’s at the vanguard of this movement, proving that he too is a rule breaker, just like Miles, Herbie, Coltrane, Glasper and Hargove, who all took bold creative risks to push jazz into uncharted territory,” and stated that Lamar is introducing jazz to a generation “who might only know it through their parents’ old record collections.”[239]Esquire US writer Matt Miller opined about the rapper’s videography in 2017, crediting Lamar for “reviving” the music video as “a powerful form” of social commentary, citing as examples “Alright” and “Humble”.[240]
Multiple artists have cited his work as an inspiration, including Khalid,[241]Roddy Ricch,[242]Christine and the Queens,[243]Jhené Aiko,[244]YBN Cordae[245] and Dua Lipa.[246]David Bowie’s album Blackstar (2016) was influenced by To Pimp a Butterfly, which was noted by Rolling Stone as one of the albums that made Lamar “the decade’s deepest, rangiest, most musical and consequential rapper.”[247]
Lamar has won thirteen Grammy Awards. At the 57th Grammy Awards in 2015, his single “i” earned him his first two wins: Best Rap Song and Best Rap Performance. At the 58th Grammy Awards, Lamar led the list of nominations with 11 mentions, passing Eminem and Kanye West as the rapper with the most nominations in a single night, and second overall behind Michael Jackson and Babyface, who hold the record of 12 nominations.[248][125] Lamar was the most-awarded artist at the ceremony with five.[124]good kid, m.A.A.d city, To Pimp a Butterfly and Damn have all been nominated for Album of the Year, with the latter two winning for Best Rap Album.[152] He appeared for the first time on the Time 100 list of most influential people in 2016.[4]
Lamar has received two honors in his hometown. On May 11, 2015, he received the California State Senate’s Generational Icon Award from State Senator Isadore Hall III (D–Compton) who represents California’s 35th district. From the senate floor, Lamar told the legislature, “Being from the City of Compton and knowing the parks that I played at and the neighborhoods, I always thought how great the opportunity would be to give back to my community off of what I do in music.”[249] On February 13, 2016, Mayor of Compton, California Aja Brown presented Lamar with the key to the city, for “representing Compton’s evolution, embodying the New Vision for Compton.”[250]
His debut major-label release, good kid, m.A.A.d city, was named one of “The 100 Best Debut Albums of All Time” by Rolling Stone.[251]To Pimp a Butterfly was ranked by many publications as one the best albums of the 2010s (decade), with The Independent placing it first.[247] In 2015, Billboard included Lamar in “The 10 Greatest Rappers of All-Time.”[252]Complex magazine has ranked Lamar atop “The 20 Best Rappers in Their 20s” annual lists in 2013, 2015 and 2016.[253]
DAMN. won the 2018 Pulitzer Prize for Music, making Lamar the first non-jazz or classical artist to win the award.[254] In collecting his award on May 30, 2018, new Pulitzer administrator Dana Canedy, the first woman and African American to lead the organization, told him: “Congratulations, looks like we’re both making history this year.”[255]
In April 2015, Lamar became engaged to his longtime girlfriend, Whitney Alford.[256] Lamar is a cousin of NBA player Nick Young.[257] He used to smoke cannabis, but has since quit.[258]
Lamar is a devout Christian,[259] and says he converted following the death of a friend.[260] He has been outspoken about his faith, both in his music[261] and interviews.[262] He announced to an audience in the Staples Center during Kanye West’s Yeezus Tour that he had been baptized in 2013.[262][263][264] Lamar has credited God for his fame and his deliverance from crime that often plagued Compton in the 1990s.[265] He also believes his career is divinely inspired and that he has a greater purpose to serve mankind, saying in an interview with Complex, “I got a greater purpose, God put something in my heart to get across and that’s what I’m going to focus on, using my voice as an instrument and doing what needs to be done.”[266]
In 2014, Lamar dressed up as Jesus for Halloween and when asked about his decision, said: “If I want to idolize somebody, I’m not going to do a scary monster, I’m not gonna do another artist or a human being—I’m gonna idolize the Master, who I feel is the Master, and try to walk in His light. It’s hard, it’s something I probably could never do, but I’m gonna try. Not just with the outfit but with everyday life. The outfit is just the imagery, but what’s inside me will display longer.”[267]
The introductory lines to his 2012 album Good Kid, M.A.A.D City include a form of the Sinner’s Prayer.[268] His song “i” discusses his Christian faith.[269] Lamar’s 2017 album Damn has a recurring theme based around religion and struggle.[270]
During the 2012 presidential election, Lamar stated, “I don’t vote. I don’t do no voting, I will keep it straight up real with you. I don’t believe in none of the shit that’s going on in the world.”[271] He went on to say that voting was useless, saying, “When I say the president can’t even control the world, then you definitely know there’s something else out there pushing the buttons. They could do whatever they want to do, we all puppets.”[272]
Several days before the 2012 presidential election, Lamar reversed his previous claim that he was not going to vote and said that he was voting for Barack Obama because Mitt Romney did not have a “good heart”.[273] Lamar later met Obama in January 2016 in promotion of Obama’s My Brother’s Keeper Challenge. Speaking about the meeting, Lamar said, “We tend to forget that people who’ve attained a certain position are human.”[274] Before the meeting, Obama said in an interview that his favorite song of 2015 was Lamar’s “How Much a Dollar Cost”.[275]
Studio albums
Featuring photos from the legendary Annie Leibovitz, Kendrick Lamar is the cover story of this…
Watch the new CREED II trailer now featuring Kendrick Lamar’s hit song ‘DNA.’. In theaters…
or
0