مجله فرهنگی
هم‌رسانی این مطلب:
برای نخستین بار در تاریخ جایزه موسیقی پولیتزر، این جایزه به یک خواننده رپ رسید.
شگفتی کار اینجاست که از ابتدای کار، این جایزه تقریبا هر سال به یک آهنگساز موسیقی کلاسیک رسیده است و فقط سه بار در سالهای اخیر به آهنگسازان سبک جاز اهدا شده است.
اهدا کنندگان این جایزه به سخت‌گیر بودن مشهورند و برای چندین دهه متوالی هیچ اثر موسیقایی از سبکهای غیر از کلاسیک را شایسته این جایزه ندانستند.
کندریک لامار لعنت دانلود
اما پس از آنکه این جایزه برای آلبوم «لعنت»(Damn) به کندریک لامار، خواننده سیاهپوست رسید، همگان به جای اینکه بپرسند «برای چه؟» می‌گفتند «چرا اینقدر دیر؟»
زیگ جیزلر، یکی از گردانندگان جایزه پولیتزر در سال ۲۰۰۴ میلادی اعلام کرد آنها مایلند «حوزه این جایزه را کمی بسط بدهند».
جایزه امسال نه به یک قطعه موسیقی مدرن بلکه به یک آلبوم پرفروش موسیقی هیپ‌هاپ رسیده است. آنها کسی را برگزیده اند که در اوج کاری خود به سر می‌برد و از سوی دیگر پیشرو موسیقی خشمناک و سیاسی سیاهان در عصر رپ نوین است که خود یادآور دوران طلایی موسیقی «سول» در دهه ۷۰ میلادی است.
وانگهی، لامار ثابت کرده است که می‌توان با موسیقی که هرگز به سطح سلیقه معمول تقلیل پیدا نکرده و هوشمندی مخاطبش را دست‌کم نمی‌گیرد، جریان عظیمی ایجاد کرد.
بیشتر بخوانید: برندگان جایزه اصلی پولیتزر، افشاگران آزارهای جنسی هالیوود
شاید موفقیت تجاری چنین اثری که به ظاهر غیربازاری است به این بازگردد که این موسیقی، بازتاب تام و تمام زمانه خویش است. آلبوم «لعنت» هرگز از اشاره به مسائل جدی روز شرم ندارد، مسائلی نظیر: تضعیف سیاهان، اعتراض، ریاست جمهوری ترامپ، خشونت، مرجعیت راستگرایان افراطی.
آوای مضطرب، متفرق و ناآرام موسیقی لامار به درستی یادآور تاب آوردن ضرباهنگ زندگی در سال ۲۰۱۷ میلادی است.
هم‌رسانی این مطلب:
لعنت (به انگلیسی: Damn) (به صورت نوشتاری .DAMN) چهارمین آلبوم استودیویی رپر آمریکایی کندریک لامار می‌باشد.[۱]
موسیقی هیپ_هاپ (به انگلیسی: hip_hop music) (با رپ اشتباه نشود) یکی از زیر سبکهای موسیقی است که به‌طور موازی با فرهنگ هیپ‌هاپ رشد کرده‌است. این نوع موسیقی، از دو بخش اصلی تشکیل شده‌است: رپ (MC) و DJ (میکس‌صدا و اسکرچ). این موارد به همراه رقص برک و گرافیتی (یا دیوارنگاری) چهار بخش خرده‌فرهنگ هیپ هاپ، یک نهضت فرهنگی که توسط جوانان شهری به خصوص توسط سیاهان آمریکا ایجاد شد را تشکیل می‌دهد.[۱] در شهر نیویورک، در اوایل دهه ۱۹۷۰. در سال ۲۰۰۶، موسیقی رپ پس از موسیقی کلاسیک دومین موسیقی محبوب در ایالات متحده آمریکا بود.[۲]
موسیقی هیپ هاپ، عموماً از یک یا چند خواننده رپ که داستان‌های شبه خود زندگی‌نامه تعریف می‌کنند تشکیل شده‌است، این داستان‌ها اغلب مربوط به یک همتای خیالی، و به صورت اشعار بسیار ریتمیک پر از تکنیک‌هایی همچون همگونی مصوت‌ها، تجانس آوایی، و قافیه است. خواننده رپ با یک قطعه‌سازی که اغلب از آن تحت عنوان «بیت» یاد میشود همراهی میشود، این ساز توسط یک دی جی نواخته شده، و توسط یک تهیه‌کننده، یا یک یا چند نوازنده خلق شده‌است. اغلب بیت با استفاده از یک ترکیب از وقفه کوبه‌ای از یک آواز دیگر، که معمولاً یک ترانه فانک یا موسیقی سول است ساخته میشود. علاوه بر طبل دیگر صداها نیز اغلب به صورت ترکیبی، الکترونیکی، یا اجرایی هستند. گاهی اوقات یک بخش می‌تواند سازی، نشانه مهارت دی جی یا سازنده باشد.
هیپ هاپ در محلهٔ برانکس، واقع در شهر نیویورک، زمانی که DJ بریک ضربهای را از آوازهای فانک و دیسکو جدا کردند، شکل گرفت. نقش اولیه رئیس تشریفات معرفی DJ و موسیقی و تشجیع حضار بود. رؤسای تشریفات با صحبت کردن در بین آوازها، به رقص شور و هیجان می‌دادند، با حضار احوالپرسی می‌کردند یا برای آنان لطیفه و حکایت تعریف می‌کردند. سرانجام این رویه شکل بندی بهتری گرفت و «رپ» نام گرفت. تا سال ۱۹۷۹ هیپ هاپ از نظر تجاری تبدیل به یک نوع موسیقی محبوب شد و شروع به وارد شدن به جریان غالب در آمریکا کرد. در دهه ۱۹۹۰، یک نوع از هیپ هاپ به نام رپ گنگستا تبدیل به بخش عمده موسیقی آمریکا شد، و جنجال بسیاری بر سر ترانه‌هایی که گفته می‌شد به تبلیغ خشونت، بی بند و باری، استفاده از مواد مخدر و زن ستیزی می‌پردازد شکل گرفت. با این وجود تا آغاز دهه ۲۰۰۰، موسیقی هیپ هاپ در صدر فهرست موسیقی‌های محبوب قرار گرفت و به سبکهای مختلف در گوشه و کنار جهان نواخته می‌شد یکی از بهترین های هیپ هاپ ک بصورت اجتماعی.سیاسی.گنگستارپ.مشکلات مردم و… توپاک شکور (مکاولی) است ک ب پدر رپ معروف است و در لیبل رپ لس آنجلس دث رو ک متعلق به فرد خطرناکی به نام سوگ نایت بود فعالیت میکردو آخرین رهبر سیاه پوستان و همچنین به خوانندع های دیگری مثل اسنوپ داگ و دکتر دره هم از لیبل دث رو بودن در کنار این ها گروه N.W.A هم در ساحل غربی فعالیت میکرد در سواحل شرقی هم رپرای مثل بیگیه. ناس.ماب دیپ.پاف ددی و…
هیپ هاپ یک جنبش فرهنگی است که موسیقی بخشی از آن است. موسیقی خود از دو بخش تشکیل شده‌است، رپ، یعنی ارائه (آوازهای سریع، بسیار آهنگین، تغزلی و اعتراضی) DJ، که یا از طریق پخش‌کننده صفحه (به انگلیسی: turntable)، ساز یا تولید صدای ساز ضربی با دهان ساخته میشود یکی دیگر از جنبه‌های مهم موسیقی هیپ هاپ مدی است که در کنار موسیقی شکل گرفته‌است.
بیت (نه ضرورتاً از طریق رپ) در هیپ هاپ تقریباً همیشه به صورت کسر ۴/۴ است. هیپ هاپ در کانون آهنگین خود می‌چرخد: به جای شمارش «مستقیم» ۴/۴ (موسیقی پاپ؛ هیپ هاپ بر اساس احساس پیش‌بینی شده تقریباً شبیه تأکید «چرخش» در کوبه جاز است. همانند تأکید تریوله در چرخش، آهنگ هیپ هاپ ظریف بوده، و به ندرت به صورت موجود نوشته شده‌است (مبنای ۴/۴: نوازنده طبل اجرای هیپ هاپ را بر عهده دارد) و اغلب به صورت «تأخیری» یا معوق نواخته میشود.
کندریک لامار لعنت دانلود
البته در آهنگسازی هیپ هاپ، از ضربهای ۲/۴، ۳/۴، ۶/۸ و … نیز استفاده میشود
این روش بیشتر در موسیقی سول، دیسکو و موسیقی فانک، که در آن بیت‌ها و موسیقی آهنگین در طول قطعات تکرار می‌شد ابداع شد. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، جیمز براون به صورت رؤسای تشریفات امروز صحبت میکرد، آواز می‌خواند و فریاد می‌کشید. این روش موسیقی پایگاه کامل را برای رؤسای تشریفات برای قافیه سرایی فراهم می‌آورد. به همین دلیل موسیقی هیپ هاپ عموماً به رئیس تشریفات می‌پردازد، و اهمیت اشعار و تبحر در ارائه را تشدید می‌کند.
احتمالاً هیپ هاپ سازی مهم‌ترین استثنای این قاعده‌است. در این نوع از هیپ هاپ، دی جی‌ها و سازندگان می‌توانند با ایجاد قطعات‌سازی تجربیات جدیدی به دست آورند. در حالی که ممکن است آنان آوازهای راک را ترکیب کنند، آنان مقید به چارچوب هیپ هاپ سنتی نیستند.
ساز هیپ هاپ چه از نظر سیستم صوتی و چه از نظر ضبط و چه از نظر آهنگسازان و سازهای مورد استفاده آنان برگرفته از دیسکو، فانک، و ریتم و بلوز است. استفاده دی جی‌های دیسکو و باشگاه از میکس از نیاز به استمرار موسیقی و در نتیجه انتقال آرام در بین قطعات ناشی می‌شد. بنابر مقایسه، هیپ هاپ کول دی جی هرک، جدا کردن و بسط تنها بریک—یک تکنوازی کوبه‌ای میان پرده— از طریق ترکیب دو نسخه از یک قطعه‌است. این امر، به گفته آفریکا بامباتا، «بخش خاص قطعه‌است که همه منتظر آن هستند، آنها آماده‌اند به هیجان بیایند.» (توپ، ۱۹۹۱) جیمز براون، باب جیمز، و پارلیامنت—در میان بسیاری دیگر— مدت‌ها منبع محبوبی برای بریک بودند. می‌توان قطعات ساز را نیز اغلب به صورت شیپور به این قطعات افزود (همان‌جا). بنابراین سازهای هیپ هاپ ترکیبی یا مبتنی بر سیستم صوتی شبیه موسیقی فانک، دیسکو، یا سول است. آوازها، گیتار، کیبورد، باس، طبل و کوبه.
آغاز استفاده از ترکیب‌کننده نحوه ساخت موسیقی هیپ هاپ را تغییر داد. یک ترکیب‌کننده می‌تواند کلیپ‌های صوتی کوچک را از هر گونه ابزار ورودی، همچون صفحه گردان بازسازی کند. سازندگان می‌توانستند الگوهای طبل شبیه به هم را ترکیب کنند. مهم‌تر اینکه، آنان می‌توانستند مجموعه‌ای از سازها را با هم ترکیب کنند تا در کنار طبل خود بنوازند. سرانجام موسیقی هیپ هاپ دسته کامل خود را گرد هم آورد.
بسیاری از سازندگان و شنوندگان افتخار می‌کنند که برخی قطعات از سنت‌های هیپ هاپ است و بنابراین منبع خوبی از ترکیب‌ها و وقفه هاست. تا به امروز، تولیدکنندگان از تجهیزات مرموزی برای بازسازی صدای خشن مورد استفاده در قطعات قدیمی استفاده می‌کنند. این امر به قطعات اعتبار بخشیده و خاطره پیشینه هیپ هاپ را در ذهن شنوندگان تداعی می‌کند.
مهم‌ترین دوره‌های تاریخی هیپ هاپ دوره‌های هیپ هاپ مکتب قدیم دوره (۱۹۷۰ تا ۱۹۸۵) است، که از آغاز دوره هیپ هاپ تا زمان ورود آن به جریان غالب، و دوره هیپ هاپ عصر طلایی (۱۹۸۵ تا ۱۹۹۳) است، که صدای ایست کوست و وست کوست را با هم ادغام کرده و با ظهور رپ گنگستا و جی فانک، که ساخته وست کوست است وارد عصر جدید شد. سالهای پس از ۱۹۹۳ شامل هیپ هاپ پورنو، بیلینگ و ژانرهای مخفی، که دوران جدید را تعریف می‌کند است.
در دهه ۱۹۸۰، هیپ هاپ تنوع بیشتری یافت و تبدیل به نوع پیچیده تری از موسیقی شد. هم‌زمان، فنون پیچیده تری ایجاد شد، که از آن جمله می‌توان بهاسکرچ، و ضبط الکترونیکی اشاره کرد. در اواخر دهه ۱۹۸۰، با افزایش محبوبیت این ژانر از موسیقی شماری از سبک‌ها و زیر گونه‌های جدید هیپ هاپ پا به عرصه گذاشت. آهنگسازان هیپ هاپ شروع به همکاری با دسته‌های راک کردند و ژانرهای جدیدی همچون هیپ هاپ خودآگاه، جاز رپ و رپ گنگستا را به وجود آوردند.
در دهه ۱۹۹۰، رویارویی طولانی میان رپ‌های گنگستا در وست کوست و ایست کوست آغاز شد. این امر منجر به فنای هر دوی توپاک شکور و نوتوریوس بی. آی. جی، به ترتیب در سالهای ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ شد. در سال ۱۹۹۶، گروه رپ کلیولند بون تاگز-ان-هارمونی با آهنگ «چهار راه تا» رکورد ۳۲ ساله بیتلیها برای سریعترین رشد را پشت سر گذاشت، و در سال ۲۰۰۰، آلبوم مارشال مترز ال پی ساخته اولین خواننده سفیدپوست رپ امینم بیش از نه میلیون نسخه فروش داشت و جایزه گرمی را به خود اختصاص داد.
جدای از محبوبیت بسیار هیپ هاپ، این ژانر از موسیقی تأثیر چشمگیری بر اکثر انواع موسیقی مردمی داشت. برخی هنرمندان بیت یا رپ هیپ هاپ را با راک اند رول، هوی متال، پانک راک، مرنگو، سالسا، کومبیا، فانک، جاز، خانگی، تاراب، رگا، هایلایف، ام بالاکس و سول درهم آمیختند. خوانندگان پاپ نوجوانان و دسته پسرها همچون بک استریت بویز، انسینک، کریستینا آگوئیلرا، جسیکا سیمپسون، و بریتنی اسپیرز در بسیاری از تک خوانی‌های خود از بیت‌های هیپ هاپ استفاده می‌کنند.
از اوایل دهه ۱۹۹۰ ارتباطی نزدیک و خاص بین موسیقی هیپ هاپ و موسیقی حزن‌انگیز بوده‌است. در واقع امروزه تقریباً در تمامی موسیقی‌های حزن‌انگیز ثبت شده عناصری از موسیقی هیپ هاپ یافت میشود. ترکیب این دو به نام nu soul در اواخر دهه ۱۹۸۰ در گروه‌های New Jack Swing دیده شدند. با این وجود تا بیش از ظهور نوازندگانی مانند ماری جی بلیگ و ماریا کری شکل مدرن آن به‌وجود نیامد. در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل ۲۰۰۰، تأثیرات موسیقی هیپ هاپ در خوانندگانی مانند دی انجل، لارین هیل، جیل اسکات و آلیشا کیز مشهودتر شد.
طی دهه ۸۰، گروه‌های مشهوری مانند Run-D.M.C هم از هیپ هاپ و هم از هارد راک در ژانرهای جدیدی استفاده کردند که نمونه آن «Walk This Way» است با اجرای اروسمیث که موفقیتی فوق‌العاده بدست آورد. سایر نوازندگانی مانند آیس تی و گروهش Body Coun از هیب هاب، بانک راک و متال استفاده کردند، با این حال اینطور گفته میشود که اولین گروهی که متال را با تکنیک‌های آوازی رپ آمیخت گروه Anthraxبوده‌است. برداشت جدید «Bring The Noise» توسط (Anthraxو دشمن مردم (ابهام‌زدایی) نمونه‌ای خوب از اولین آهنگ‌های رپ- متال است. Biohazard Faith No More, Rage Against The Machine از جمله سایر نمونه‌های اولیه این گونه موسیقی‌ها می‌باشند. در اواخر دهه ۱۹۹۰ با ظهور گروه‌های مانند لینکین پارک، لیمپ بیزکت وکورن که نیو متال نام گرفتند، موسیقی رپ- متال محبوب تر شد و در عین حال بیشتر مورد انتقاد طرفداران هر دو ژانر موسیقی قرار گرفت.
در آمریکای لاتین، موسیقی رپ در دهه ۱۹۸۰ به صورت toasting که قسمتی از موسیقی جامائیکایی ragga می‌باشد شناخته شد. به عنوان مثال غزلیات رپ از قبل بخشی ازsoca music بودند. رشد موسیقی هیپ هاپ در این ناحیه باعث ظهور آمیزه‌های آشکاری مانند[reggaeton و timba شد. در آفریقا نیز آوازهای رپ گونه مانند tassou) سنگالی از قبل بخشی از موسیقی‌های محبوب بودند و موسیقی هیپ هاپ به سهولت به سبکهای مشهوری مانند طرب (آفریقا) و mbalax ادغام شد. در کوبا نیز با گروه‌هایی مانند Anonimo Consejo, Doble Filo, Papa Umbertico و گروه فمینیستی و همجنسگرا Krudas هیپ هاپ رشدی قابل توجه یافت.
این ژانر همچنین بر سبکهای مختلف موسیقی الکترونیک نیز تأثیر داشت. تأثیرات موسیقی هیپ هاپ در ژانرهایی مانند تریپ هاپ، jungle, UK garage, grime و سایر ژانرها کاملاً مشهود است.
موسیقی هیپ هاپ قسمتی از یک نهضت فرهنگی به نام هیپ هاپ است که شامل عناصری مانند رقص برک و هنر دیوارنویسی به همراه فهرست مرتبطی اززبان عامیانه در موسیقی هیپ هاپ، مدهای هیپ هاپ و دیگر عناصر است. محبوبیت موسیقی به محبوبیت فرهنگ هیپ هاپ در ایالات متحده و دیگر کشورها کمک کرد.
اواخر دهه ۱۹۹۰ شاهد افزایش محبوبیت سبک زندگی «bling bling» در موسیقی بود که بر روی نمادهایی همچون ثروت و مقام مثل پول، جواهرات، اتوموبیل و لباس تکیه داشت. با اینکه نماد ثروت از زمان زایش موسیقی هیپ هاپ به‌وجود آمده بود، فرهنگ جدید و قوی تر «bling bling» ریشه در کارهای بسیار موفق اواسط تا اواخر دهه ۹۰(مخصوصاً کارهای ویدئویی) پاف ددی، Bad Boy Records و همچنین کارNo Limit Records توسط مستر پی داشت. با این حال واژه آن در سال ۱۹۹۹ (به انگلیسی: Cash Money Records) در کار تک نفره‌اش «bling bling» خلق شد. از مظاهر سبک زنگی و نگرش «bling bling»، طرفداران Cash Money بودند. با اینکه بسیاری از طرفداران رپ، مخصوصاً گانگسترها، بی هیچ واهمه‌ای فرهنگ bling bling را دنبال می‌کنند، دیگران (بیشتر هنرمندانی خارج از جریان هیپ هاپ) عملاً پیروان بی چون وچرای bling bling را سرزنش کرده و این فرهنگ را ماتریالیستی می‌نامند.
آلبوم همه نگاه‌ها به من محصول سال ۱۹۹۶ بخاطر ژانری که داشت، از آلبوم‌های بسیار تأثیرگذار آن زمان بود و موفق‌ترین کار توپاک شکور محسوب می‌شد.
موفقیت چشمگیر هیپ هاپ — مخصوصاً سبک رپ گانگستری — اثرات اجتماعی بسیاری نیز در طرز رفتار جوان مدرن داشته‌است. رفتارهای خودخواهانه‌ای که معمولاً در غزلیات و آثار ویدئویی برخی از هنرمندان هیپ هاپ نمایش داده شده‌است، بارها اثراتی منفی بر برخی از طرفداران ایدئالیست آنها داشته‌است. این در حالی است که به‌طور حتم رفتارهای تعدادی از هنرمندان خاص نمی‌تواند نشاندهنده رفتار جامعه هیپ هاپ باشد، و تأثیر محتوای غزلیات هیپ هاپ بر جوانانی که بخشی از فرهنگ هیپ هاپ را تشکیل می‌دهند جای بحث دارد، چنین جوانانی اغلب نقاب شخصیتی یک” گانگسترً را دارند در حالیکه عضو هیچ گروه تبهکاری نیستند. اغلب چنین نقاب‌های شخصیتی موجب رفتارهای غیر اجتماعی مانند کناره‌گیری از دوستان، بی‌توجهی به تحصیلات، عدم پذیرش قدرت‌ها و انجام جرم‌های کوچک مانند خرابکاری میشود. در حالیکه اغلب شنوندگان می‌توانند نکات داستان‌های مربوط به رفتار اجتماعی را تشخیص دهند، یک گونه فرهنگ فرعی بنام pseudo-gangsta در میان جوانان آمریکای شمالی ایجاد شده‌است.
از آنجا که موسیقی هیپ هاپ تقریباً همیشه بریک مردانگی زیاد تأکید دارد، چنین گفته میشود که غزلیاتش نشاندهنده یک ذهنیت هوموفوبیا است. اغلب تردیدها و گمان‌های در مورد وجود تعداد بسیاری موزیسین‌های هیپ هاپ همجنسگرا وجود دارد که از ترس از دست دادن کارشان خود را مخفی نگه داشته‌اند. چنین شایعاتی در مورد برخی هنرمندان هیپ هاپ از قبیل کوئین لطیفه، دا برات و برخی دیگر گفته میشود. در سال ۲۰۰۱، فستیوال سالانه به نام PeaceOUT World Homo Hop Festival در اوکلند در کالیفرنیا برگزار شد که برای اولین بار در این فستیوال تمامی نوازندگان همجنسگرا، دو جنسی و رپ‌هایی که تغییر جنسیت داده بودند حضور داشتند و از آن تاریخ این فستیوال هر ساله برگزار شده ست. در سال ۲۰۰۳به همجنسگرا و هنرمند رپ و هیپ‌ها، کاشن عنوان Baby Phat داده شد، با این وجود آثار او هرگز به معرض نمایش گذاشته نشدند. در سال ۲۰۰۵، Pick Up the Mic عرضه شد که در آن به نوازندگان LGBT هیپ هاپ پرداخته شده بود.
هیپ هاپ زبان عامیانه خود را دارد که شامل کلماتی مانند yo, flow و phat می‌باشد. به دلیل موفقیت تجاری قابل توجه هیپ هاپ در اواخر دهه نود و اوایل قرن ۲۱، بسیاری از این گونه کلمات در لهجه‌های مختلفی در سرتاسر آمریکا و جهان بکار رفتند و حتی کسانی که از طرفداران هیپ هاپ نبودند از کلماتی مانندdis بارها استفاده می‌کردند. کلماتی مانند homie نیز وجود دارند که به پیش از زمان هیپ هاپ برمی‌کردند اما اغلب به هیپ هاپ نسبت داده می‌شدند و دلیل آن هم ارتباط نزدیک بین آثار هیپ هاپ و لهجه بسیاری از نوازندگان است، انگلیسی محاوره‌ای آفریقایی آمریکایی. برخی مواقع اصطلاحاتی مانند «خیلی باحالی» با یک ترانه جا افتاده (در اینجا، در ترانه «دستانت را جایی نگه دار که من ببینم» با باستا رایمز و تنها به همین صورت کوتاه شده بکار می‌روند. زبان عامیانه‌ای مانند اسنوپ داگ و E-۴۰ که قانونمند هستند و در آنها با اضافه کردن «-izz» به وسط کلمه‌ها “shit” به “shizznit” تبدیل میشود اهمیتی خاص دارند (بعضی مواقع نیز “n” اضافه می‌گردد). این روش‌ها که از زبان بی مفهوم فرنکی اسمیت در ترانه سال ۱۹۸۰ او به نام «DoubleDutch Bu» آغاز شده‌است، حتی در میان کسانی که طرفدار هیپ هاپ نیستند نیز رواج یافته، در حالیکه این افراد احتمالاً از منشأ آن بی‌اطلاع هستند.
احتمالاً هیپ هاپ به دلیل بکارگیری الفاظ نامناسب در مقایسه با سایر موسیقی‌های سالهای اخیر بیش ازهمه با مشکل سانسور مواجه بوده‌است. بسیاری از اشعار این سبک تجسم‌کننده جنگ و کودتاهایی هستند که در نهایت به سرنگونی نظام می‌انجامند. برای مثال شعر «(به انگلیسی: Gotta Give the Peeps What They Need)» محصول گروه Public Enemy بدون کسب اجازه از سازندگان آن مورد ویرایش قرار گرفت که طی آن کلماتی همچون «آزاد مومیا ابو جمال».[۳] استفاده گسترده از فحش و ناسزا در بسیاری از اشعار باعث شده‌است که بر سر پخش آنها به صورت آثار ویدئویی در کانال‌های تلویزیونی مثل MTV یا در رادیو جنجال‌های بسیار برانگیخته شود. در نتیجه بسیاری از آثار هیپ هاپ به صورت سانسور شده پخش می‌شوند که طی این سانسورها کلمات مستهجن حذف شده (در حالیکه موسیقی متن حذف نمی‌شود) یا حتی کلمات و اشعاری کاملاً متفاوت جایگزین آنها میشود. نتیجه، که معمولاً باعث میشود باقی اشعار نامفهوم شوند یا با ضبط اصلی کار متناقض باشند، همراه با دیگر جنبه‌های موسیقی کاملاً مورد توجه قرار گرفته‌اند و در فیلم‌هایی همچون آستین پاورز: در عضو طلایی مورد مضحکه قرار گرفته‌اند، که در آن شخصیتی که در فضای مضحکه آمیزی از هیپ هاپ در حال بازی است، شعری را می‌خواند که کاملاً سانسور میشود.
در سال ۱۹۹۵ راجر ابرت می‌نویسد:[۴]
«رپ در محافل سفید پوستان از وجهه بدی برخوردار است. بسیاری بر این باورند که موسیقی رپ در بر گیرنده الفاظ مستهجن، خشن، ضد سفیدپوست و توهین‌آمیز نسبت به زنان است. در حقیقت برخی از این الفاظ همین گونه‌اند. اما بیشتر آنها این‌گونه نیستند. این در حالیست که بسیاری از سفید پوستان اهمیتی نمی‌دهند. آنها صدای سیاه پوستان را ناخشنود و نا هماهنگ می‌دانند. با این حال رپ اکنون همان نقشی را بازی می‌کند که باب دیلن در سال ۱۹۶۰ بازی میکرد. رپ آرزوها و خشم‌های یک نسل را بیان می‌کند و قسمت اعظم آن در غالب نوشته‌های رسا موجود است.»
کندریک لامار لعنت دانلود
با اینکه موسیقی هیپ هاپ برای اولین بار در ایالات متحده خلق شد، اکنون به اکثر نقاط جهان راه پیدا کرده‌است. موسیقی هیپ هاپ تا قبل از دهه ۱۹۸۰ تنها در ایالات متحده رواج داشت. در طول آن دهه بود که این موسیقی راهش را به قاره‌های دیگر جهان باز کرد و تبدیل به موسیقی متن بسیاری از کشورها شد. رواج این موسیقی با رواج فرهنگ هیپ هاپ همگام بود – همان‌طور که رقص برک محبوبیت کسب میکرد، گروه‌های طرفدار رپ و هیپ هاپ هم بیشتر و بیشتر شدند.
در میان کشورهای آسیایی و جزایر اقیانوس آرام، فیلیپین اولین کشوری بود که موسیقی هیپ هاپ به آن راه پیدا کرد. نکته زمان زایش موسیقی هیپ هاپ فیلیپینو یا همان پینوی رپ به اوایل دهه ۱۹۸۰ و آهنگسازی دایورد ژاویر («Na Onseng Delight») و وینسنت نگ (“Nunal”) بازمی‌گردد. این ژانر طی دهه ۱۹۸۰ با سرعت کمی رشد کرد اما به زودی با ورود اولین آلبوم ماگالونا با نام «تو!» که شامل کار بسیار موفق «هموطنان من» بود به جریان غالب آن زمان تبدیل شد. ماگالونا که رپ را به انگلیسی و تاگالوگ اجرا میکرد، به پیشگام این ژانر و در نتیجه چهره برتر تبدیل شد. ستارگان غالب رپ آسیا، MCلارا و لیدی دایان و پیشتاز همه آنها مایکل وی در فیلیپین و ژاپن شهرت بسیاری یافتند. در ژاپن خوانندگان رپ که به صورت مخفیانه کار می‌کردند، شنوندگان محدودی داشتند و در اواسط دهه ۱۹۹۰ گروه معروف teen idol روش جدیدی با نام J-rap را ابداع کردند که در صدر جداول قرار گرفت.
در سئول، سن هیپ هاپ کره‌ای به نوعی از یک پدیده فرهنگی تبدیل شده بود. برخی از هواداران اظهار می‌کنند که هنرمندان هیپ هاپ کره‌ای دارای مهارت‌هایی هستند که با مهارت‌های همتایان آمریکایی خود برابری می‌کند. جو پی دی، ببر مست، پسی و حماسه برجسته جزء اجراکنندگان شهیر آن هستند. برخی بر این باورند که موسیقی هیپ هاپ کره به عنوان آنتی تز قابل احترام و آگاه از جامعه در برابر ژانر پاپ که اغلب مصنوعی و گیج‌کننده‌است و بر صنعت موسیقی کره حاکم است، ایستاده‌است.
موسیقی هیپ هاپ در اواسط دهه نود قرن بیستم در کره جنوبی محبوبیت یافت. اجراکنندگان اصلی و مشهور هیپ هاپ کره اغلب شبیه موسیقی آر اند بی یا موسیقی پاپ هستند که در آن هنرمندان سبکهای آواز (و رقص) حرکات رپ را از ایالات متحده تقلید می‌کنند. اجراکنندگان اولیه که به ندرت آهنگ‌هایشان را خودشان می‌نوشتند، شامل کیم گان مو سئو تایجی، و بویز، دئوکسو دی جی داک هستند. برخلاف دیگر آهنگ‌های هیپ هاپ کره‌ای که در آن زبان کره‌ای با زبان انگلیسی شکسته بسته‌ای آمیخته میشود، در این نوع موسیقی در ابتدا منحصراً زبان کره‌ای مورد استفاده قرار می‌گرفت. سئو تایجی که دارای پیشینه موسیقی هوی متال سؤال برانگیزی بود، گیتارهای هوی متال را اغلب در میکس‌های خود به کار می‌برد و سایر هنرمندان نیز برخی قسمت‌های تکنو را در آثار خود تلفیق می‌کردند.
تعداد کمی از هنرمندان، از جمله سئو تایجی و ام سی اسنیپر نیز قسمت‌هایی از موسیقی سنتی کره مانند پانسوری یا نانگک (موسیقی کشاورزان) را با آثار خود آمیختند. کاملاً واضح بود که اولین حرکات تقلیدی از حرکات محبوب آمریکایی بود. به عنوان مثال، سبک آوازی یا تولیدی «به خانه برگرد» سئو تایجی شبیه سبک سیپرس هیل بود. اولین آلبوم «رپ» که تمامی مشخصات موسیقی رپ را داشت، آلبوم اول کیم جین پیو در سال ۱۹۹۷ بود. بر اساس رپر تابلو حماسه برجسته، فرم هیپ هاپ کره‌ای، دست کم تاکنون تحت تسلط قرار گرفته‌است— واقعاً نمی‌توان ضربها، ریتمها، اجراها، ظاهر —آن را از صحنه‌های آمریکایی تمیز داد، اما در مورد ارتباط اجتماعی باید گفت این موسیقی در این زمینه راه زیادی برای پیمودن دارد. پیغام به کندی در حال رسیدن به حد میانه‌است.»
بسیاری از هنرمندان رپ در جریان اصلی موسیقی کره موفق بوده‌اند. هنرمندان موفق شامل اجراکنندگانی از قبیل جینوسین، ۱TYM، ام سی اسنیپر، جو پی دی و حماسه برجسته میشود. دیگر هنرمندان زیر زمینی که شهرت چندانی نداشتند و عمدتاً به استفاده از ضربهای غیر خیره‌کننده تمرکز می‌کردند، شامل کویت پالو آلتو ،TBNY و غیره می‌باشد.
در اواسط دهه نود قرن بیست هیپ هاپ کره‌ای-آمریکایی در ایالات متحده رواج یافت که این امر عمدتاً به تلاشهای دو خواننده رپ کره‌ای؛ ببر جی کی و دی جی درخشش ببر مست مربوط میشود. ببر مست بعد از آهنگ «کره سیاه» توسط آیس کیوب خلق شد که از موسیقی به عنوان ابزاری برای تبادل فرهنگ و به چشم تلاشی برای ترویج هماهنگی نژادی استفاده می‌برد.
به دنبال موفقیت ببر مست، بسیاری از گروه‌های جدید و شرکت‌های تولیداتی با هدف هرچه بیشتر مردمی‌کردن سبک موسیقی پدیدار شدند. ببر جی کی و ببر مست جنبش کرو را تشکیل دادند تا بتوانند گروه نخبه‌های بهترین خواننده‌های رپ کره را معرفی کنند.
گفته میشود که هیپ هاپ ژاپنی (نیپ هاپ یا جی-هیپ هاپ) در سال ۱۹۸۳؛ یعنی زمانی که فیلم سبک وحشی چارلی آهیرنز در توکیو به نمایش درآمد، آغاز شد. این فیلم بر هنرمندان دیوارنوشته‌ها متمرکز بود، اما با این حال در آن برخی از ام سی‌های اولیه مدرسه قدیمی، از زنبور پرکار و مشکل دوگانه، دی جی‌هایی مانند گراند مستر فلاش و موفقیت‌هایی نظیر راک استدی کرو به نمایش درآمده بود.
پس از نمایش این فیلم نوازندگان خیابانی در پارک یویوگی به رقص بریک پرداختند. در فاصله بسیار کمی، کریزی ای به عنوان یک بی- بوی مطرح شد و او خود سرانجام راک استدی کرو ژاپن را تأسیس کرد و این در حالی است که دی جی برخورد که از صحنه پارک یویوگی برخاسته بود، تبدیل به یک دی جی شناخته شده جهانی شود. دی جی‌های بیشتری متعاقب آن مطرح شدند و شروع ظهور دی جی‌ها ۱۹۸۵ بود. یک سال بعد، باشگاهی برای تمامی هیپ هاپ‌ها در شیبویا افتتاح شد. در آن زمان شکی وجود داشت در این خصوص که زبان ژاپنی با توجه به نداشتن هجاهای تکیه بر و نیز به سبب آنکه پایان افعال آن بسیار متفاوت بود، برای ژانر رپ مناسب نباشد. با وجود این تعدادی از هنرمندان رپ، از جمله ایتو سیکو، چیکادو هارو، تینی پانکس و تاکاگی کان ظهور کردند.
در دهه نود، موسیقی جی رپ نوجوانان ظهور کرد و هیپ هاپ به جریان اصلی موسیقی ژاپن راه پیدا کرد. اولین کار موفق «Kon’ya wa Boogie Back» شا دارا پار بود. در سال بعد از آن، «دا.یو.نی.» و «مایکاً توسط ایست اند ایکس عرضه شدند. سرانجام هیپ هاپ در ژاپن به دو شکل تقسیم شد: هیپ هاپ ژاپنی نرمال و» سکسی «و یک شکل» ضعیف تری «که بیشتر تحت تأثیر موسیقی آر اند بی‌قرار داشت و نام آن جی-اربن بود. گروهی که اغلب از آن به عنوان مبدع موسیقی جی-اربن یاد میشود، گروه‌ام-فلو (ای کی ای» مدیریت فو) بود. آنها که در ابتدا از یک دی جی تنهای ژاپنی (دی جی تاکو) و یک ام سی (کلامی) کره‌ای- ژاپنی تشکیل شده بودند، یک خواننده دیگری به نام لیزا که نژاد پرویی- ژاپنی داشت، را به جمع خود اضافه کردند. آلبوم اول آنها، درخشش سیاره، در سال ۲۰۰۰ پخش شد و از آن زمان تاکنون برنامه‌های جی-اربن زیادی از جمله کریستال کی، ای وان، هارتس دیلز و نیز کارهای مشترکی با ستاره‌های پاپ ازقبیل نامی آمور، و بوآ پخش شدند. سایر برنامه‌های محبوب جی-اربن، مانند آر آی پی اسلای مینیز با ام-فلو کار شده‌است.
برای هنرمندان هیپ هاپ آسیایی دشوار است که بتوانند وارد جریان اصلی ایالات متحده آمریکا بشوند، اما در سال ۲۰۰۲ یک هنرمند رپ چینی- آمریکایی به نام جین آئو- یونگ (که اغلب او را جین یا ام سی می‌شناسند) حادثه هیجان انگیزی را رقم زد. او در هفت هفته متوالی جایزه فری استایل فرایدی را در بت ۱۰۶ و پارک که برنامه‌ای مختص هیپ هاپ بود، از آن خود کرد و از مسابقات کناره‌گیری کرد. جین اعلام کرد که پس از پیروزی در نبرد در آخرین هفته با نشان راف رایدرز امضا می‌کرده‌است. توجه‌ها به او بیشتر شد و این یک موفقیت بزرگ برای هنرمندان آسیایی-آمریکایی محسوب می‌شد. دو سال پس از آن، او آلبومی را به نام ئیرجین/راف رایدر تحت عنوان «مابقی رفتنی است» عرضه کرد. جین اولین آسیایی-آمریکایی بود که می‌توانست یک آلبوم تک نوازی را در جریان اصلی به اجرا بگذارد، هر چند که آلبوم چندان موفقیتی در برنداشت. بسیاری از هواداران هیپ هاپ کمبود تبلیغات و به تعویق افتادن آلبوم به مدت هفت ماه را از جمله دلایل اصلی ناکامی آلبوم مزبور می‌دانند. درهای ورود آسیایی-آمریکایی‌ها به جریان اصلی اندکی باز بود، اما این اتفاق هنوز به‌طور کامل رخ نداده بود.
هیپ هاپ اسرائیل در پایان دهه به تدریج شهرت و محبوبیت یافت، ستاره‌های زیادی از دو طرف فلسطینی‌ها تامر نافر و زیرزمینی‌ها یهودی پدیدار شدند؛ اگر چه برخی از آنها، از قبیل موک ای. به تبلیغ صلح و مدارا می‌پرداختند، دیگران احساسات خشونت گرایانه و ملی‌گرا را سر می‌دادند.
جستار اصلی: رپ فارسی
در ایران، هیپ‌هاپ در ایران در دهٔ ۹۰ میلادی متولد شد؛ به‌طوری‌که جوانان ایرانی ابتدا تنها با رقص هیپ‌هاپ آشنا شدند و سپس با موسیقی و رشته‌های ورزشی هنری مرتبط دیگر مانند اسکیت‌بورد. همچنین با مرور زمان نقاشی گرافیتی نیز در ایران ظهور کرد، اما پر رونق‌ترین بخش از این خرده‌فرهنگ در ایران شامل موسیقی می‌باشد. این سبک پس از از ترور توپاک شکور (۱۹۹۶) و رسانه‌ای شدن نکات مثبت و معضلات این سبک، به صورت گسترده‌تری به نسل جدید جوانان ایران معرفی شد.
شاید اولین آهنگ رپ فارسی با گرایشی عامه‌پسند، توسط حسن شماعی‌زاده در اوایل دهه ۶۰ شمسی به همراه فرزندش با مطلع «شعر می‌دونم که دروغ میگی وقتی میگی که دوسم می‌داری» تولید شده باشد. همچنین در اوایل دهه ۷۰ شمسی، گروه سندی با آهنگ مشهور «پری» به این نوع موسیقی را به گونه‌ای مؤثرتر در دسترس طرفداران ایرانی قرارداد. متعاقباً، در اواخر دهه ۱۳۷۰ خورشیدی موسیقی با این حال و هوا در یک برنامهٔ تلویزیونی به نام «اکسیژن» در ایران پخش شد. این قطعه توسط شهاب حسینی مجری برنامه خوانده شد و تاحدودی مورد توجه قرار گرفت.[۵] تقریباً دو سال بعد از این رخداد، اولین آلبوم رسمی رپ فارسی در ایران توسط شاهکار بینش‌پژوه با نام اسکناس منتشر شد. این آلبوم که در سبک رپ طنز بود و اولین آلبوم رپ فارسی بود که در ایران با مجوز رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتشر شد، چندان مورد استقبال واقع نشد.[۵]
در مورد فعالیت گروه‌های زیرزمینی رپ فارسی در ایران به دلیل پیچیدگی شرایط و تحت فشار بودن هنرمندان این سبک از موسیقی زیرزمینی، منابع موثقی دال بر تاریخچهٔ اصلی برنامه‌های ملاقات و نحوه شکل‌گیری گروه‌های ابتدایی هنرمندانی که در داخل مرزهای ایران شروع به کار کردند، برای عموم پخش نمی‌شود. در اواخر دههٔ هفتاد خورشیدی رپ فارسی شکل جدی‌تری به خود گرفت،گروه دونفرهٔ یاشار و شایان و سروش لشکری با نام مستعار هیچ‌کس و همین‌طور گروه زدبازی در داخل ایران (که گفته میشود بیشترین تأثیر را بر این سبک موسیقی داشته‌است و باعث ماندگاری و تداوم این سبک تا به امروز شده‌است زیرا که تا قبل از آن افراد به ندرت به صورت رسمی از عنوان خوانندهٔ رپ فارسی برای معرفی خود استفاده می‌کردند؛ شاید به همین دلیل هیچ‌کس را پدر رپ فارس نیز می‌نامند)، یاسر بختیاری با نام مستعار یاس (خواننده)، بهنام مهرخوان با نام مستعار دیو سپید در آمریکا از اولین خوانندگان و گروه زدبازی (در ابتدا شامل سامان رضاپور و مهراد مستوفی راد) و سپس بهرام نورایی(اعتبار رپ ).عرفان، حصین رحمتی، رضا ناصری آزاد، از اولین گروه‌ها یا اشخاصی هستند که به رپ فارسی پرداختند.[نیازمند منبع] لازم است تا در این قسمت نامی از گروه دونفرهٔ یاشار و شایان داشته باشیم که با پخش آلبوم نسبتاً ارزشمند خود در اواخر دههٔ ۷۰ خورشیدی قدم مهمی در پیشرفت این زیر سبک هنری داشتند، گروه فوق پس از آن زمان به صورت کاملاً زیرزمینی به فعالیت پرداخته و دستخوش تغییراتی در فهرست اعضای خود شده‌اند، به‌طوری‌که هم‌اکنون با اسم واژخنیا و با ترکیبی پرتعداد ولی بدون حاشیه و البته میل به برگزاری اجراهای عموم و پخش رسمی آلبوم فعال هستند. پس از رواج این سبک در دههٔ ۸۰ و ۹۰ شمسی، انبوهی از خوانندگان آماتور و مستعد به این نوع موسیقی می‌پردازند و روزانه تعداد کثیری موسیقی در این سبک تولید میشود که البته کمتر جنبهٔ رقابتی داشته و تعداد هنرمندان ثابت، حرفه‌ای و فعال این سبک، از تعداد معدودی تجاوز نمی‌کند.
اولین کتاب ترجمه شده در مورد هیپ‌هاپ توسط تیم هیپ‌هاپا و به ترجمهٔ مهران محمودی و مهرداد جمشیدی‌ها در سال ۱۳۹۵ تحت نام مقدمه‌ای بر هیپ‌هاپ منتشر شد که ترجمهٔ کتاب مهم کی‌آراس-وان بود. یک سال بعد کتاب نسل هیپ‌هاپ نوشتهٔ نصیر مشکوری نیز منتشر شد که به دلیل برخی از مسائل از جمله سختی در تهیهٔ منابع کافی، کتاب در دسترس عموم قرار نگرفت و عدهٔ معدودی به آن دست یافتند. هرچند پیش از این کتاب کتاب‌های تألیفی دیگری از جمله کتاب ابراهیم نبوی در مورد هیپ‌هاپ منتشر شده بودند، ولی این کتاب‌ها از لحاظ منابع و اطلاعات کتب قابل اطمینانی نبودند و اشتباهات زیادی داشتند.
مستند تکامل هیپ‌هاپ در ابتدای سال ۱۳۹۶ توسط تیم هیپ‌هاپا ترجمه شد و در کانال تلگرام این تیم به صورت رایگان قرار گرفت.
هیپ هاپ برای اولین بار در سال ۱۹۷۹ در فرانسه ظاهر شد و هم‌زمان با آن، این زیر سبک در ایالات متحده نیز به موفقیت‌هایی دست یافت. تا سال ۱۹۸۲، حتی ایستگاه‌های رادیویی هیپ هاپ نیز پا به عرصه وجود گذاشتند که از آن جمله می‌توان به رپر دپر اسنپر اشاره کرد. همچنین دی جی دی نستی، که بعدها تبدیل به ستاره‌ای در این زمینه شد، اولین حضور خود را تجربه کرد. همان سال یک کنسرت بزرگ هیپ هاپ برگزار شد؛ رپ تور نیویورک، که توسط اروپا ۱ حمایت می‌شد و در آن آفریقا بامباتا، گراند میکسر دی اس تی، فب ۵ فریدی، آقای فریز و راک استدی کرو دیده می‌شدند.
هیپ هاپ تا سال ۱۹۸۳ به یکی از بخش‌های برجسته صحنه موسیقی فرانسه تبدیل شده بود. دی نستی «پانام سیتی رپین»، که در سال ۱۰۸۴ عرضه شده بود، اولین هیپ هاپ ثبتی فرانسه محسوب می‌شد. فرانسه شماری از ستاره‌های بومی، از قبیل (گروه) آی ای ام| آی ای ام و سوپریم ان تی ام را پرورش داد. البته مشهورترین هنرمند رپ فرانسوی یحتمل ام سی سولار سنگالی تباراست.
هیپ هاپ در اروپا هم درحوزه مردم قبائل قرار می‌گرفت و هم درحوزه مهاجران.
کندریک لامار لعنت دانلود
برای نمونه، در آلمان می‌توان به گروه «چهار شگفت‌انگیز» Die Fantastischen Vier یا سیدو اشاره کرد.
هیپ هاپ سوئد در اواسط دهه هشتاد قرن ۲۰ ظهور کرد و تا اوایل]دهه نود شمار زیادی از «برنامه‌های نژادی سوئدی» از قبیل لوپ تروپ، «برنامه‌های مهاجران» مانند لاتین کینگز و برنامه‌های میکس شده همچون اینفینیت مس، هنگام ضبط به منظور استفاده در بازار داخلی، از انگلیسی به نوع رپ در «رینکبی سوئدی» که زبان آمیخته انواع مختلفی از زان‌ها است، تبدیل شد.
مشهورترین هنرمند رپ درایرلنددی جی کولی است و در کنار وی Craz-e، بی- واندر و گروه‌هایی همچون انسان در برابر ماشین قرار دارد. ایرلند همچنین مجله هیپ هاپ خاص خود به نام «رپ ایرلند» را دارد که توسط دی جی احمد اجرا میشود.
مشهورترین هنرمندان رپ هلندآزدراپ پوزه که تمامی کارمندان آن اهل آمستردام هستند، پستمن، از کیپ ورد و سورینام است.
ایتالیا نیز هنرمندان رپ خاص خود، از جمله جووانوتی و آرتیکولو۳۱ را یافت و ملت آن به شهرت و سرشناسی دست یافتند؛ در حالی که صحنه لهستان با روی کار آمدن پی ام کول لی در ابتدای دهه شاهد هنرمندان بود.
دررومانی، بی. یو. جی. مافیا از پنتلیمون بخارست ظهور کرد و نشان آنها؛ یعنی رپ گنگ استا، مشابهت‌های زندگی در بلوک‌های آپارتمانی رومانی دوران کمونیستی را با پروژه‌های مسکن‌سازی در محله‌های آمریکایی نشان می‌دهد. گروه نشان خاص خود را برای تولید به نام کاسا دارد و به امضا و پخش آلبوم‌های هنرمندان به نام رپ از جمله؛ «مهست»، «گراسو اکس اکس ال»، «ام اند جی» و «ویلی» می‌پردازد. گروه پارازیتی تبدیل به یکی از محبوب ترین‌ها در رومانی تبدیل شده‌است و اشعاری دارد که تم‌های اجتماعی، سیاسی و ضد- سانسوری (آنها حتی ممکن است دارای ۲۰ سم ام ثبتی نشان هیپ هاپ باشند، امضا کردن گروه رپ «آنونیم» و «اسپایک» – در ۲۰۰۶ چلو، مهم‌ترین تولیدکننده پارازیتی آلبومی تحت عنوان «فابریکانت دو گانوی» عرضه کرد- سازنده ترش، که حضور میهمانی کیلارمی را نشان می‌دهد، گروه وو-تانگ کیلا بیز).
همچنین، R.A.C.L.A. (که در اصل رپرهای سفید به‌طور قانونی به هشدار فکر می‌کنند)، اولین گروه رپ بود که یک آلبوم هیپ هاپ رومانیایی عرضه کرد و در آن به موضوعات «اجتماعی» پرداخت. آن گروه هنوز هم وجو دارد و در سال ۲۰۰۵ پانزدهمین آلبوم خود را به نام «مهارت» به عموم عرضه کرد. در سال ۲۰۰۵، گروه رپ انفجار دیگری، زیل، آلبوم اول خود «چی وربال» (با تنها: دپیندی دو نوی «) را منتشر می‌سازد که با واکنش مثبت مردم مواجه میشود. از آن زمان تاکنون، گروه نشان تولید خود، به نام اسناد چیل برادرز، را داشته‌است و با هنرمند مشهور» راگا- رپ «پاچا من (که به خاطر همکاری موفقیت آمیزش با هنرمندان» رگای آفریقایی «از قبیل مووید و باپی براون و هنرمند هیپ هاپ بریتانیایی» بلک بیشاپ «از» ماب استارز «و» سی-رایم فامیلی کروز «) و شمار دیگری از هنرمندان همچون سابسمناتو (عضو گروه رپ صریح)، مایک پاو (یک هنرمند بسیار برجسته و مستعد موسیقی آر اند بی) و دیگر تولیدکنندگان مشهور قرارداد امضا کرده‌است. آنها دومین آلبوم خود را به نام» چیل برادرز” در پاییز ۲۰۰۶ منتشر کردند.
صربیا به لطف وجود گروه رپ سندیکای بلگراد یکی از مشهورترین کشورها در زمینه رپ در اروپا محسوب میشود. آنها در وهله اول نماینده منطقه دورکول خود (گورنجی، دونجی دورکول، سیپکا، (uCAzaKInje)، ماج) و بلگراد، به عنوان یکی از بزرگترین شهرهای اروپایی هستند. گروه :۹ تا ۹۹ عضو «دارد، اما تنها تعداد اندکی از آنها در صحنه حضور پیدا می‌کنند (فدجا، اسکابو، اوگی، دارکو، دیجولو، دیجولو…). آخرین آلبوم آنهاًSVI ZAJEDNO»، یکی از پرفروش‌ترین آلبوم‌های سال ۲۰۰۵ بوده‌است. پوزدراو زا سیندیکیلس!!! دیگر رپرها مانند ام سی جرتیک (جرا) و دی جولی (آنها گروه فول تریپ هستند) و گرواجس نیگروتین (بد کپی) مارچلو، (گروه رپ) وی آی پی و دیگر گروه‌ها نیز مؤثر هستند.
بوسنی خواننده‌های رپ مشهوری همچون ادو ماجکا، فرنکی، اونیور زالنی وجنیکی و… دارد.
ادو ماجکا یکی از مشهورترین خوانندگان رپ بالکان است. او در مورد جنگ بوسنی و نیز وضعیت کنونی بوسنی آهنگ‌های فراوانی دارد. او مثل خیلی‌های دیگر اصالت بوسنیایی و کرواتی دارد. فرنکی یک خواننده رپ میهن‌پرست است. او عاشق بوسنی بوده و یکی از اعضای دوستداران بوسنی و هرزگوین می‌باشد. در اواخر دهه نود، با به عرصه آمدن ترم ۱۱ و بولسنا براکا و سایر خوانندگان رپ که بر مسائل اجتماعی تمرکز کرده بودند، موسیقی رپ به محبوبیت فراوانی رسید. در بلغارستان نیز در اواخر دهه نود، گروه “کله لاستیکی‌هاً (گومنی گلاوی) شکل گرفت که اعضای آن را میشو شامارا، دربن جی، کونسا و چند تن دیگر تشکیل می‌داد. کشور همسایه یعنی یونان نیز در اوایل دهه نود به کاروان هیپ‌هاپ پیوسته بود. در آن روزها، گروه‌هایی همچون پیش می‌رویم جریان رایج را تحت سلطه خود داشتند (که با نشان هیپ‌هاپ افسانه‌ای دف جم شناخته می‌شدند) و در همین حال تسالونین پیشتاز سیفو ورسز در میان اسامی زیرزمینی برتر قرار داشت (جالب توجه اینکه، او یکی از معدود هنرمندان هیپ‌هاپ یونان بود که گستره کارش فراتر از مرزهای یونان رفته بود).
از سال ۲۰۰۰ خوانندگان رپی همچون دیزی رذل، زنجیر زرنما، گرنی مک و همی در بریتانیا پا به عرصه گذاشتند. از دیگر خوانندگان مشهور رپ در بریتانیا می‌توان به مالیات مخ و جست اشاره کرد.
در پورتوریکو، ویکو سی به عنوان اولین خواننده رپ اسپانیایی زبان پا به عرصه گذاشت و کارهای ضبط شده او سرآغاز همان چیزی بود که بعدها با نام رگائتون شناخته شد. در سال ۱۹۸۹ وقتی ویکو سی با آلبوم فوق موفق خود یعنی «آخرین قسمت» وارد جدول خواننده‌های محبوب شد و شهرتی جهانی بدست آورد، رپ در پورتوریکو به اوج محبوبیت خود رسید.
در طی متنوع شدن جریان رپ در دهه نود، سانتی وای سوس دوندس و لیسا ام مشترکاً آلبومی (به نام «سوی چیکیتو») منتشر کردند که به تولد مرن‌رپ که تلفیقی از هیپ‌هاپ و مرنگو بود، منجر شد.
در مکزیک، محبوبیت هیپ‌هاپ با موفقیت کالو در اوایل دهه نود آغاز شد. بعدها در طی همین دهه با حضور گروه‌های رپ لاتینی همچون تپه سرو در جدول گروه‌های موسیقی آمریکا، گروه‌های رپ‌راک مکزیکی همچون کنترل ماچته در سرزمین مادری خود به اوج رسیدند.
و بدین‌ترتیب با موفقیت گروه‌هایی همچون تپه سرو، فرهنگ هیپ‌هاپ و رپ در آمریکای جنوبی محبوبیت یافت. گروه‌هایی همچون تیرودیگارسیای شیلیایی که زمانی محبوبیتشان نه تنها در شیلی بلکه در پرو، کلمبیا، مکزیک و پورتوریکو کشیده شده بود، کم‌کم از دور خارج شدند.
برگزاری یک کنسرت سالانه هیپ‌هاپ در آلمار هاوانا در سال ۱۹۹۵، به محبوب شدن هیپ‌هاپ کوبایی منجر شد. به دلیل حمایت رسمی دولت از موسیقی‌دانها، محبوبیت هیپ‌هاپ اندک اندک در کوبا افزایش یافت.
در ۲۰ سال اخیر، هیپ‌هاپ در برزیل محبوبیت روزافزونی پیدا کرده و در آنجا به “هیپی‌هاپی لقب گرفته‌است. پسرها و دخترها، دی‌جی‌ها، رپی‌ها و نویسندگان مطالب رودیواری، به‌طور سنتی در قالب آنچه که به به‌طور سنتی به آن دسته می‌گویند خود را ساماندهی کرده‌اند. این گروه‌ها همچنین خدمات اجتماعی انجام می‌دهند و در تلاشند تا با جذب جوانان محله‌های خود، آنها را به انجام فعالیت‌های هنری و بیداری اجتماعی ترغیب کنند.
در اوایل دهه نود، رقص بریک اولین جنبه از فرهنگ هیپ‌هاپ بود که به آفریقای جنوبی راه یافت، جاییکه در آن دسته صدای سیاه پیش از روی آوردن به رپ در دهه نود فرهنگ هیپ‌هاپ را براه انداخته بود. رپی‌های صدای سیاه که کار خود را از ۱۹۸۹ آغاز کرده بودند دولتآپارتایدوقت را به جایی کشاندند که کا آنها را ممنوع کرد و این ممنوعیت تا سال ۱۹۹۳ ادامه یافت. پس از آن آفریقای جنوبی در کلوا که تلفیقی از دیار بود سبک متمایز خود را خلق کرد.
در نقطه دیگری از آفریقا، موسیقی تلفیقی ام‌بالاکس سنگالی‌ها محبوبیت روزافزونی بدست می‌آورد و در همین حال در تانزانیا، گروه‌های بونگو فلاوا همانند اکس پلاتساز، هیپ‌هاپ را با تاراب، فیلمی و سایر سبک تلفیق می‌کردند بدون اینکه کانگولز ماکوما را فراموش کنند.
در اواخر دهه ۸۰، مرز شمالی آمریکا یعنی کانادا به یمن وجود ماسترو فرش وس هنرمند رپی، شاهد رشد محبوبیت هیپ‌هاپ شد. آلبوم بی‌همتای او به نام «بگذار ستون فقراتت غلط بخورد» به مدت بیش از یک سال در صدر آهنگ‌های پرفروش بود. در اوایل دهه نود، هنرمندان بیشتری همچون مکی می و اراذل خود را در عرصه موسیقی شهری رو به رشد کانادا که پیشینه آن را باید در تورنتو و ونکوور جستجو کرد، نشان دادند. اخیراً، خوانندگان رپی همچون چوکلر، سقراطی‌ها، مهتر کلیسا، اتحادیه شکلات‌فروشان، هاف«مک سان»راین، جی‌جاق‌های سیاه، سنگ جواهر و کی-اوس نام‌هایی هستند که از عرصه موسیقی شهری کانادا به خانه‌های مردم راه یافته‌اند، هرچند که این سبک‌ها نتوانسته‌اند در جریان متداول رایج در مرز جنوبی یعنی آمریکا، به جایگاه قابل توجهی برسند.
درحالیکه هیپ‌هاپ استرالیایی در اصل از نوع آمریکایی آن بسیار فاصله گرفته، از اوایل دهه نود یک سبک محلی متمایز در این کشور شکل گرفته‌است. حمایت ایستگاه‌های رادیویی [بویژه ایستگاه پرنفوذ رادیو جوان تریپل جی) و تعیین جایزه شهری در جشنواره سالانه جوایز آریا، برخی از رویدادهایی هستند که به خلق چهارمین آلبوم گروه گانگسترهای بالای تپه با نام جاده سخت منجر شد که در سال ۲۰۰۶ در صدر جدول رسمی آلبوم‌های موسیقی استرالیایی قرار گرفت. این اولین باری است که هیپ‌هاپ استرالیا در عرصه موسیقی مستقل، با چنین اقبالی مواجه میشود. گانگسترهای بالای تپه در سطح ملی یکی از موفق‌ترین‌ها به‌شمار می‌آیند و کارهای آنها توسط آبیس رکوردز که بزرگترین شرکت هیپ‌هاپ مستقل در استرالیا بوده و متعلق بهپگز هنرمند است، توزیع میشود. از دیگر هنرمندان سرشناس هیپ‌هاپ در استرالیا می‌توان به گله، دست و پا چلفتی‌ها و تی زد یو اشاره کرد.
اگرچه هیپ‌هاپ استرالیایی در اصل از هیپ‌هاپ آمریکایی ریشه گرفته اما این دو سبک تا حد زیادی از هم فاصله گرفته‌اند. هیپ‌هاپ استرالیا اغلب خیلی رک است و به دلیل آنکه بر ترانه‌هایی با مضامین تند سیاسی تمرکز یافته و از موضوعات سطحی پرهیز می‌کند، از اینکه در نقطه مقابل هیپ‌هاپ آمریکایی قرار گرفته به خود می‌بالد. یکی از آهنگ‌های دست و پا چلفتی‌ها (هیپ‌هاپ ساحل غربی آمریکایی) به غرور غربی، آشکارا کنایه می‌زند، «من بچه طرف دیگر شهرم، اینو تو مخت فرو کن (سمت غربی!) چه فرقی می‌کنه؟ رپ گانگستری نیست! اگه فکر می‌کنی جون سخت‌تری ممکنه دل‌درد بگیری، ممنون می‌شم اگه گورتو گم کنی- ذکاوت‌های حرفه‌ای کوفتی، شبی یکی بالا بنداز». ماهیت سازمان‌یافته هیپ‌هاپ استرالیایی و فکری که در پشت ترانه‌نویسی‌های آن نهفته‌است در نهایت آن را در نقطه مقابل همتای آمریکایی‌اش قرار می‌دهد.[۶]
بسیاری از ستاره‌های بزرگ هیپ‌هاپ زلاند نومائوری یا جزیره‌نشینان اقیانوس آرام هستند. هنرمندان شاخص هیپ‌هاپ این کشور از دهه ۹۰ عبارت‌اند ازوحشی، چه فو، نسیان میستیک و کاتب که آلبوم‌ها یا آهنگ‌های همگی آنها در سال ۲۰۰۴ در صدر جدول قرار داشت و برنامه‌های آنان نیز که توسط بزرگترین تهیه‌کنندگان این عرصه ساخته شده، جز مشهورترین‌هاست؛ و رپ وحشی در این کشور متولد شد
چند مجله بزرگ آمریکایی کار خود را به هیپ‌هاپ اختصاص داده‌اند که از جمله آنها می‌توان به «سورس Source »، «دابل اکس ال XXL» و «وایب Vibe» اشاره کرد. در گذشته، BET برای مدت‌ها تنها تلویزیونی بود که برنامه‌های هیپ‌هاپ را پخش میکرد، اما در سالهای اخیر کانال‌های جاز همچون وی اچ ۱ و ام تی وی بیش از هر ژانر دیگری به پخش برنامه‌های هیپ‌هاپ پرداخته‌اند. بسیاری از شهرها به‌طور مستقل خبرنامه‌های هیپ‌هاپ دارند و این در حالیست که در تعدادی از کشورها مجله‌های هیپ‌هاپ در سطح تیراژ ملی منتشر می‌شوند. قرن بیست‌ویکم با ظهور رسانه‌های آنلاین همراه شده‌است و امروزه سایت‌های طرفدار هیپ‌هاپ هر روزه خبرهای دنیای هیپ‌هاپ را به‌طور جامع پوشش می‌دهند.
۲۸۵۱–۹
ملواز (مرجع استریم و دانلود موسیقی ملل) / هنرمندان (Artist) / Kendrick Lamar / برترین و بهترین آهنگ های کندریک لامار در پلی لیست This Is Kendrick Lamar
مرسی از سایت خوبتون با تشکر و خسته نباشید
واقعا که چرا آهنگ های قدیمی رو با عنوان ۲۰۱۸یا۲۰۱۹ میذارید تازه آهنگذها معلم نیست اسمش چیه یا در چه زملنی منتشر شده ..
متاسفم براتون
پلی لیست هست کاربر عزیز نه فول آلبوم و …! زمانی که معرفی میشود زمان تهیه و انتشار آن پلی لیست تا به آن تاریخ از آثار آن هنرمند است.
کندریک لامار لعنت دانلود
آهنگ Mask off واسه Future نه lamar
این نسخه ریمیکس است و کندریک لامار نیز در آن حضور داشته …
کندریک لامار یکی از رپرای مردی هست که من خیلی صداشو دوست دارم ولی اون آهنگ bad blood که با تیلور سویفت همکاری کرده رو من بیشتر دوست دارم. اون آهنگ the greast که با سیا همکاری کرده هم قشنگه پیشنهاد میکنم هردو شونو دانلود کنید.
بدترین صداهای تاریخ رپ دنی براون دریک و امینم هستند که به خاط شعر های قشنگشون معروف شدن ولی هنوز ایرانی ها فک می کنن اینا به خاطر صداشون رپر های خوبی اند 🙂
اون تو ایرانه که رپرا بعد از اینکه تو رپ هیچکی محلشون نمیزاره میرن خواننده میشن،صداشون باید خوب باشه(+_+)، تو رپ اصل صدا فاکتور خیلی ضعیفیه، مهم لیریک(شعر😂😂) و فلوو(قافیه😂) این رپراست، اگه دنبال صدای خوب میگردید ژانر رو اشتباهی اومدید رفقا…
آلبوم جدید کندریک لمر بهترین آلبوم ماه آپریل
رسانه نوا – آلبوم جدید کندریک لامار رپر آنارشیست بنا بر اعلام سایت متاکریتیک با کسب ۹۶ درصد رای مثبت منتقدان عنوان موفق‌ترین آلبوم منتشر شده در ماه آپریل را از آن خود کرد. این آلبوم همچنین به مدت ۳ هفته پروفروش‌ترین آلبوم ایالات متحده بر اساس جدول ۲۰۰ آلبوم پرفروش بیلبورد بود.«لعنت» یا «DAMN» عنوان آلبوم جدید کندریک لامار (Kendrick Lamar) است که مثل آلبوم قبلی‌اش سر و صدای بسیاری به پا کرده و تا اینجای کار توانسته با فروش بسیار موفق و گرفتن امتیاز بالا از منتقدان تبدیل به یکی از شاخص‌ترین آلبوم‌های سال جاری میلادی بشود.
لعنت توانسته از رسانه‌های معتبری همچون گاردین، مجله کیو، روزنامه آبزرور، اینترتیمنت ویکلی، دیلی تلگرف و… امیتازی معادل یک آلبوم شاهکار(۱۰۰ از ۱۰۰ یا همان ۵ ستاره از ۵ ستاره) را کسب کند. همچنین رسانه‌های معتبر دیگری مثل مجله رولینگ استونز، سایت آل میوزیک و مجله پیچفورک هم به ستایش از این آلبوم رپ پرداختند. برآیند نقدهای ۳۶ رسانه معتبر نشان می‌دهد «لعنت» مورد رضایت منتقدان بود و امتیازی معادل ۹۶ از ۱۰۰ را تصاحب کرده است.
کندریک لامار سال ۲۰۱۵ برای آلبوم قبلی‌اش «دلالی پروانه» هم به شدت مورد توجه رسانه‌ها و جوایز هنری قرار گرفت. او برای این آلبوم توانست ۵ جایزه گرمی دریافت کند. لامار در «دلالی پروانه» یک کانسپت آلبوم رپ با مایه‌هایی از جَز و فانک ارائه کرده بود.
لعنت، چهارمین آلبوم استودیویی کندریک لامار حدود یک ماه پیش منتشر شد. تولید این آلبوم ماحصل همکاری لامار با ۲۰ پردیوسر محتلف از جمله دکتر دره، ۹th Wonder، The Alchemist، جیمز بلیک و BadBadNotGood بود. ری‌هانا و گروه یوتو در دو قطعه این آلبوم به عنوان هنرمندان مهمان حضور دارند.
کندریک لامار هم مثل دکتر دره، آیس کیوب و اسنوپ داگ متولد محله پر سر و صدا و خلاف «کمپتون» است. او اولین آلبومش را سال ۲۰۱۱ و در ۲۳ سالگی منتشر کرد. آلبوم مستقلی که با لییل مستقل و ناشناخته «Top Dawg» منتشر شد. این آلبوم «Section.80» نام داشت و از فرم کانسپت آلبوم (فرم مورد علاقه لامار) تبعیت میکرد. او در همان آلبوم اول خودش را به عنوان یک استعداد ناب در موسیقی «رپ» مطرح کرد. کسی که می‌توانست از سبکهای مختلف در بستر موسیقی خواننده- محور رپ استفاده کند. بلافاصله بعد از موفقیت آلبوم اول و مقبولیت میان منتقدان، تهیه‌کنندگان مختلفی در پی همکاری با او بودند و همکاری دامنه‌دارش با دکتر دره در آلبوم دومش با عنوان «بچه خوب و شهر دیوانه»/ «Good Kid, M.A.A.D City» در سال ۲۰۱۲ آغاز شد. برای این آلبوم او بارها مورد ستایش قرار گرفت و نامزد ۷ جایزه گرمی شد که تک آهنگ «i» او از این آلبوم توانست دو گرمی تصاحب کند. بعد از این موفقیت او با اطیمنان خاطر بیشتر روی آلبوم «دلالی پروانه» کار کرد.
این آلبوم در سال ۲۰۱۵ منتشر شد. آلبوم رپی که صدای آزادانه موسیقی جز هم در آن شنیده میشود و ارکستراسیون متنوعی دارد که در موسیقی رپ متداول نیست. این آلبوم نامزد ۱۱ جایزه گرمی شد اتفاقی که تا پیش از آن برای هیچ خواننده رپی رخ نداده بود و لامار ۵ جایزه گرمی را به خانه برد. آلبومی که به تندترین و عصیانی‌ترین شکل ممکن به مشکلات نژادپرستانه فرهنگ امریکا می‌پرداخت.
کندریک لامار لعنت دانلود
و حالا دو سال بعد از آن اتفاق او با «لعنت» بازگشته تا مسیر موفقیت را به درستی طی کند. در این آلبوم هم او بار دیگر موضوعات نژادی را دستمایه خلق اثر کرده است. باید منتظر بود و دید که نظر ویژه منتقدان و فروش بسیار خوب آلبوم (دو اتفاقی که در موارد کمی در کنار هم رخ می‌دهند) تا چه حد او را به کسب جوایزی مثل گرمی و ام.تی.وی آواردز نزدیک می‌کند.
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
وبسایت
دیدگاه
کلیه حقوق مادی و معنوی این وبسایت برای رسانه نوا محفوظ است.
کلیه حقوق مادی و معنوی این وبسایت برای رسانه نوا محفوظ است.
دانلود آلبوم جدید Kendrick Lamar و The Weeknd و SZA به نام Black Panther
دانلود آلبوم با کیفیت MP3 320 ( یکجا )
کندریک لامار لعنت دانلود
دانلود آلبوم با کیفیت MP3 320 ( تک تک )
دانلود آلبوم با کیفیت MP3 128 ( یکجا )
دانلود آلبوم با کیفیت MP3 128 ( تک تک )
متن آهنگ های آلبوم Black Panther از Kendrick Lamar و The Weeknd و SZA
دانلود آلبوم Black Panther از Kendrick Lamar و The Weeknd و SZA به همراه لینک مستقیم پرسرعت و کیفیت عالی و استثنایی در رسانه موزیک مند همراه با پخش آنلاین اختصاصی قرار گرفته است که امیدواریم از دانلود و شنیدن آهنگ های آلبوم Kendrick Lamar و The Weeknd و SZA نهایت خرسندی را داشته باشید.
Kendrick Lamar has just announced the track list for the soundtrack accompanying the new Marvel Comics Black Panther film. “The rapper made the announcement on Twitter writing, “Black Panther The Album 2/9. Alongside his words, he posted the album cover featuring black panther claws and the back of the record which listed the 14 tracks that would be featured on it.
کندریک لمار داکوُرث (انگلیسی: Kendrick Lamar Duckworth؛ زاده ۱۷ ژوئن ۱۹۸۷) رپر هیپ هاپ و ترانه ساز اهل ایالات متحده آمریکا، شهر کَمپتون ایالت کالیفرنیا است. او اولین آلبوم حرفه‌ای خود را به نام Section.80 را در سال ۲۰۱۱ تحت لیبل Top Dawg منتشر کرد. از جمله افتخارات او می‌توان به دریافت هفت جایزه گِرَمی (Grammy Awards)، انتخاب به عنوان محبوبترین شخص از سوی MTV در اوایل سال ۲۰۱۳ نام برد و همچنین سال ۲۰۱۶ نام او در لیست ۱۰۰ تن از بانفوذترین اشخاص جهان در مجلهٔ تایم قرار گرفت.
baba dameton garm man to youtube ham natonestam peida konam faghat to spotify am bod bara flasham mikhastam lote of tnx
عالی
DAMETOON GARM
پخش انلاینشم بزارید
هیات مدیره جایزه پولیتزر، در تشریح دلیل اهدای جایزه به آلبوم «لعنت» Damn. از «کندریک لامار»، آن را «مجموعه‌ای بافضیلت از ترانه‌هائی» توصیف می‌کند «با وجه مشترک اصالت محلی و پویائی ضرباهنگ، که در قصه‌های تاثیرگذار خود، پیچیدگی زندگی امروز آفریقائی‌تباران آمریکا، را تجسم می‌بخشد.»
با اهدای جایزه پولیتزر موسیقی به کندریک لامار، ترانه‌ساز «هیپ هاپ»، سروده‌های «رپر» ها از این پس، در کنار آثار آهنگسازان کلاسیک و جاز، به عنوان یک سبک بیان متعالی در هنر موسیقی، مورد اعتنا قرار می‌گیرد.
از سال ۱۹۴۳ که جایزه پولیتزر در رشته موسیقی هم داده میشود، اکثر برندگان آن را آهنگسازان موسیقی کلاسیک تشکیل می‌دادند، هر چند هنرمندان برجسته جاز، از جمله وینتون مارسالیس، هنری تردگیل و اورنت کول‌من در فهرست برندگان قبلی پولیتزر قرار دارند.
پایگاه اینترنتی «دی چی بوث» که به انتشار ترانه‌های جدید هیپ هاپ اختصاص دارد، گزینه پولیتزر را خوشامد گفت و نوشت: « با دریافت چنین افتخار برجسته‌ای، شاهد آن هستیم که نهادهای عمده فرهنگی نیز بر هیپ هاپ به عنوان یک رشته هنری معتبر، مهر تائید می‌زنند.
روزنامه «وال استریت جورنال» در مقاله‌ای از «نیل شا» می‌نویسد جایزه پولیتزر کیندریک لامار، نشانه اهمیت فرهنگی فزاینده موسیقی هیپ هاپ است.
کندریک لامار لعنت دانلود
نیویورک تایمز می‌نویسد خبر این جایزه، دنیای موسیقی کلاسیک را نیز تکان داد. آهنگسازان این رشته، برای شنیده شدن آثارشان با مشکلات زیادی روبرو هستند زیرا نه تنها با انواع مردمی‌تر و محبوب‌تر موسیقی رقیب هستند، بلکه باید با آهنگسازان نسل‌های قبل نیز که جایگاه تثبیت شده‌ای در میان شنوندگان موسیقی دارند، رقابت کنند.
آلبوم لعنت (به انگلیسی Damn.) که میهمانان برجسته‌ای چون خواننده پاپ «ریانا» و گروه ایرلندی راک معاصر «یوتو» و بسیاری دیگر، در اجرای ترانه‌های آن، با لامار همکاری کرده‌اند، محصولی از تهیه‌کنندگان هیپ هاپ، «سان ویو» Sounwave و مایک ویل مید Mike WiLL Made و بسیاری دیگر است و به محض انتشار، به صدر جدول پرفروش‌ترین آلبوم‌های روز صعود کرد. تاکنون، بیش از 3 و نیم میلیون نسخه از آن خریده یا دانلود شد.
در این آلبوم غنی، لامار به مسائل گوشه‌داری، اعم از شخصی و سیاسی، می‌پردازد، از جمله نژاد، ایمان مذهبی، و وظیفه سنگینی که شهرت و موفقیت بر دوش او قرار داده.
«جو کوسکارلی»، منتقد نیویورک تایمز می‌نویسد علی‌رغم جدیت، و سوزندگی ترانه‌های خود، لامار به یک قدرت عظیم فرهنگی تبدیل شده است. اجرای موسیقی در نیمه بزرگترین مسابقه فوتبال آمریکا به او سپرده میشود و کار نظارت بر موسیقی فیلم عظیم و پرخرجی مثل «پلنگ سیاه» را بر عهده او می‌گذارند.
رسانه‌ها، در گزارش‌های خود در باره موفقیت خارق‌العاده «هندریک لامار» یادآور شدند که ماه ژانویه امسال، در حالیکه انتظار عمومی این بود که جایزه عمده صنعت صفحه‌پرکنی، جایزه گرمی Grammy به کندریک لامار تعلق گیرد، اما این جایزه به «برونو مارس» هنرمند پاپ و ریتم‌اندبلوز، داده شد.
«گرگ کات» منتقد موسیقی روزنامه شیکاگو تریبون می‌نویسد: «جایزه پولیتزر این را درک کرد، در حالیکه جایزه گرمی نتوانست آن را درک کند.»
«کات» در تحسین آلبوم «لعنت» می‌نویسد: «هر جور بگوئیم، این آلبوم، کاری پیشگامانه است که میان موسیقی هیپ هاپ و موسیقی پاپ، نقب می‌زند، و پیچیدگی هنر متعالی را با قابلیت دسترس موسیقی پاپ، ترکیب می‌کند.»
پیام سیاسی جایزه
«کلی کین» در پایگاه اینترنتی شبکه تلویزیونی CNN با اشاره به ارتباط لامار با جنبش «زندگی سیاهان مهم است» می‌نویسد کندریک لامار، کامل‌ترین ترکیب سیاست و هیپ‌هاپ را به وجود آورده است و اهدای جایزه پولیتزر به او، انگشتی است که در چشم دانالد ترامپ فرو می‌رود. او یادآور میشود که لامار، برای بیست و چند ساله‌های انقلابی در سراسر آمریکا، سرود می‌سازد، همانگونه که ترانه مشهور «می‌سی‌سی‌پی لعنتی» از «نینا سیمون» برای جنبش حقوق مدنی زمان خودش، سرود مبارزه بود.
مثل موسیقی نینا سیمون، ریشه‌های موسیقی هیپ‌هاپ هم مطلقا سیاسی است. پیشگامانی مثل گرندمستر فلش و فیوریوس فایو، نقد اجتماعی را همراه با ضرباهنگ‌های رقص‌دار اجرا می‌کنند. اعضای گروه «ان دبلیو ای» NWA از محله کامپتون برخاستند، و از شهرت سراسری خود برای جلب توجه عمومی به خشونت پلیس، بهره گرفتند.
نویسنده سی ان ان می‌نویسد این شاعران، چه از برانکس نیویورک برخاسته بودند، چه از کامپتون کالیفرنیا، چه از شیکاگو ایلی‌نوی، نماینده صدای کوچه و خیابان بودند و به شنوندگان خود کمک می‌کردند که خود را تنها احساس نکند. از دید این نویسنده، در عصر ترامپ، هنر سیاسی، بیشتر از همیشه مطرح است و از جمله به همین دلیل بود که هیات مدیره جایزه پولیتزر، به جای یک آهنگساز کلاسیک یا جاز، امسال جایزه موسیقی را به کیندریک لامار اعطا کرد.
مقطع فرهنگی جایزه
جایزه پولیتزر در مقطعی به لامار داده میشود که فرهنگ سیاهان و هنرمندان سیاهپوست آمریکا، رو به توسعه دارد. نمونه‌های آن فراوان است.
هفته گذشته، بیانسه نخستین هنرمند زن سیاهپوستی بود که برنامه افتتاحیه جشنواره کوچلا را اجرا کرد، شوهر او جی زی، نخستین رپری بود که سال گذشته به تالار ترانه‌سرایان مشهور راه پیدا کرد. رپر کانادائی «دریک» Drake پرفروش‌ترین هنرمند موسیقی پاپ است.
خارج از جهان موسیقی، فیلم «پلنگ سیاه»، حاصل همکاری هنرمندان سیاهپوست، به مقام سومین فیلم پرفروش تاریخ سینمای آمریکا صعود کرد، و سریال‌های تلویزیونی، از جمله «آتلانتا» در باره تقلاهای رپرهای فقیر در مرکز موسیقی پاپ سیاهان آمریکا، با استقبال تماشاگران روبرو شده.
کتاب قصه «بخوان، دفن‌نشده، بخوان» از نویسنده «جسمین وارد»، جایزه ملی کتاب آمریکا راگرفت، و شاعر سیاهپوست «تریسی اسمیت»، به مقام ملک‌الشعرای آمریکا برگزیده شد.
جایگاه هیپ هاپ
موسیقی هیپ هاپ که در دهه ۱۹۷۰ توسط «دی جی» های بروکلین و برانکس به وجود آمد، طی نیم قرن گذشته، در تلاش و تقلا بود که از زیرزمین‌ها و محلات اقلیت‌نشین، به خط اصلی رسانه‌ها نفوذ کند. در دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ استقبال نوجوانان سفیدپوست و مرفه ساکن حومه شهرها، هنرمندان هیپ هاپ، از جمله پیشگامانی مثل «ران دی ام سی» و «اریک بی اند رکیم» و نسل بعد، «کانیه وست» و «جی زی» را به ستارگان فرهنگ عامه تبدیل کرد.
بنا به گزارش «وال استریت جورنال»، کامپیوتری شدن گزارش روزانه فروش آلبوم‌های موسیقی در اواخر دهه ۱۹۸۰، بر کیفیت فهرست‌های فروش افزود. آلبوم گروه راک گنگستری «ان دبلیو ای»، که کار اعضای آن، از جمله منابع الهام هندریک لامار نیز هست، به مقام پرفروش‌ترین آلبوم موسیقی در آمریکا رسید و مردم آمریکا را از عظمت بازار هیپ‌هاپ آگاه کرد. رویداد مشابه آن در حال حاضر، اندازه‌گیری دقیق‌تر شمار شنوندگان ترانه‌ها از طریق اینترنت است، که شیوه برگزیده مصرف موسیقی توسط نوجوانان سیاهپوست به شمار می‌آید، که بار دیگر، محبوبیت گسترده موسیقی هیپ‌هاپ را نشانه می‌زند.
بنا به آمار شرکت سنجش «نیلسون»، هیپ‌هاپ اینک سرآمد ژانرهای موسیقی است، و شاخه‌های متعدد پیدا کرده. از جمله، شکاف نسل‌ها، میان هنرمندان ماهر و تثبیت شده نسل‌های قبل و رپرهای جدیدی که از طریق سایت های اینترنتی مثل «ساند کلاد» آثار خود را منتشر می‌کنند، پدید آمده. تمرکز رپرهای قدیم، بر شعر و ظرافت‌های فنی ریتم‌هاست. نسل جدید، بیشتر بر ملودی، خشم و شخصیت‌های رنگین، تاکید دارد.
البوم‌های سه گانه لامار
کندریک لامار، از سن ۱۶ سالگی، هنگامی که در کامپتون شاگرد دبیرستان بود، به انتشار کاست‌های سروده‌های خود روی ضرباهنگ‌های آشنا، پرداخت و نوارهای او به تدریج در محله و فراسوی آن، مورد توجه قرار گرفت. قبل از آنکه لامار اولین آلبوم خود را بیرون دهد، نام او در میان علاقمندان موسیقی رپ، شناخته شده بود و در آلبوم‌های چهره‌های مشهور، از او به عنوان هنرمندان میهمان دعوت می‌شد.
نخستین آلبوم کندریک لامار در سال 2012 بیرون آمد. این آلبوم «پسر خوب، شهر مجنون» نام داشت که نام آن در انگلیسی Good Kid, M.A.A.D City است. در این آلبوم، لامار به بازگوئی خاطرات دوران کودکی و نوجوانی و سختی‌های بزرگ شدن در محله کامپتون می‌پردازد، و بلافاصله به ستاره تبدیل میشود و همراه با «کانیه وست» به تور می‌رود.
بعد از انتشار اولین آلبوم، زندگی کندریک لامار عوض شد. مثل ستارگان پاپ دیگر، او همیشه در سفر بود و از شهری به شهری دیگر و از کشوری به کشور دیگر، دعوت می‌شد.
کندریک لامار لعنت دانلود
برای لامار که برخلاف دیگر «رپرها» اشعار خود را از پیش روی کاغذ می‌آورد، فرصت کار کردن کمتر شده بود اما خود او در مصاحبه ای با هنرمند کمیک «دیوید شپل» که مجله «اینترویوو» (مصاحبه) سال گذشته ترتیب داده بود، می‌گوید در این سفرها از هر فرصت برای صحبت با مردم استفاده کرد و از گفتگوهای شبانه‌روز با دیگران، برای نوشتن ترانه‌های خود الهام گرفت.
آلبوم دوم کندریک لامار، که در سال ۲۰۱۵ منتشر شد، آلبومی به نام «پاندازی برای یک پروانه» (به انگلیسی To Pimp A Buttgerfly) نام دارد. در این آلبوم، لامار انتقاد گسترده اجتماعی خود را روی موسیقی و ضرباهنگ‌های متاثر از تاریخ موسیقی سیاه‌پوستان آمریکا پیاده می‌کند، که از جاز و گاسپل آغاز میشود، و با موسیقی سبک «سول» و هیپ‌هاپ ادامه می‌یابد.
ویدیوی ترانه Alright
اما در همین سال، موقعیت اجتماعی و سیاسی کندریک لامار به خاطر استقبال جنبش سیاسی «زندگی سیاهان اهمیت دارد» (به انگلیسی Black Lives Matter) برجسته‌تر شد. این گروه ترانه مشهور او Alright را به عنوان سرود خود انتخاب کرد، ترانه‌ای که در آن لامار می‌خواند «آزار دیده‌ایم، غمگین بوده‌ایم» و در باره شکوه ذاتی مبارزه، موعظه می‌کند و مدام وعده می‌دهد که «اوضاع ما درست خواهد شد.»
«هوا هسو» منتقد موسیقی مجله فرهنگی «نیویورکر» می‌نویسد «لامار، مثل یک پیامبر، قادر است بیانگر چیزی باشد که مردم کوچه و خیابان در دل می‌خواهند و قادر نیستند به زبان واژگان بیان کنند.»
خود لامار هم نقشی که بر عهده او گذاشته شده بود، پذیرفته بود و در صحنه‌های ویدیوی این ترانه، برفرازشهرها پرواز می‌کند، تا اینکه سرانجام یک پلیس او را پائین می‌کشد.
لامار همان سال، به محله کامپتون بازگشت و اعلام کرد که می‌خواهد با ریشه‌های خود مجددا تماس برقرار کند. آلبوم بعدی، آلبوم لعنت Damn. را منتقدها خالص‌تر و بی‌آلایش‌تر از کارهای دیگر او می‌دانند.
«هسو» این آلبوم را سرشار از تضاد توصیف می‌کند، که در آن لامار بین نیازهای متعالی و خواهش‌های حیوانی، بین قهرمانی و سرزنش خویشتن، بین هیجان‌های دردسترس و احتمال عذاب ابدی، در نوسان است.
ویدیوی ترانه DNA از آلبوم لعنت
در ترانه‌های این آلبوم، لامار از فشار اجتماعی قابل ملاحظه‌ای که بر دوش خود احساس می‌کند، شاکی است و اعلام می‌کند جواب همه‌چیز را ندارد، ولی به شنوندگان خود در باره تصمیم‌های روزمره و داوری نهائی، هشدار می‌دهد.
ترانه نهائی این آلبوم، Duckworth داستان یک کارگر یک رستوران است که به گنگستری به نام «انتونی» محبت می‌کند و گنگستر هم هنگام دستبرد به رستوران، به او رحم می‌کند. لامار می‌خواند: آن یک تصمیم مقطعی، زندگی هر دو آنها را نجات داد، و به روآمدن بزرگترین رپر دنیا منجر شد.
انتونی، همان «تاپ داگ تیفیث» مدیربرنامه لامار است، و داک‌وورث، نام پدر خود لامار است. آنها بیست سال بعد از آن صحنه در رستوان، در استودیوی ضبط موسیقی به هم می‌رسند. لامار می‌خواند که با پرهیز از قتل داک‌وورث، انتونی به زندان ابد نرفت، و ضمنا، باعث شد که لامار خردسال هم بی‌پدر بزرگ نشود، تا احیانا مثل هم‌سالان خود، در یک نزاع خیابانی، تیر بخورد.
نیویورکر می‌نویسد، در پایان آلبوم، یکباره، اشاره‌های متعدد ترانه‌های آلبوم به مردمی که انگار «لعنت شده»، اسیر موقعیت‌های فراسوی درک خود هستند، طنین و معنی پیدا می‌کند. لامار در ترانه «ترس» Fear. می‌خواند «شاید گمنام بمیرم، شاید با نوید بمیرم.»
پشت صحنه جایزه
«دیوید هاجدو» منتقد موسیقی نشریه وزین «نی‌شن»، که یکی از پنج داور امسال جایزه پولیتزر موسیقی بود، در مصاحبه با روزنامه «نیویورک تایمز» می‌گوید بیش از صد قطعه برای این جایزه پولیتزر موسیقی سال ۲۰۱۸، مورد بررسی هیات داوران قرار گرفت، و از جمله آهنگسازانی که از سوی این هیات برای انتخاب نهائی به هیات مدیره جایزه پولیتزر عرضه شدند، باید از خواننده وآهنگساز «تد هرنز» یاد کرد و آلبوم جدید او، «صدائی از نیمکت» و همچنین قطعه «کوارتت» از آهنگساز معاصر «مایکل گیلبرستون.»
او می‌گوید، از آنجا که چند اثر موسیقی کلاسیک با الهام از هیپ هاپ نیز در میان گزیده‌ها قرار داشت، میان هیات داوران در باره آنچه باید انتخاب شود، یک بحث فلسفی درگرفت، و حاصل آن، به گفته «هاجدو» این بود که رپ، به عنوان یک رشته از موسیقی، نه به عنوان منبع الهام رشته‌های نهادینه‌تر و رسمی موسیقی هنری، بلکه در ذات خودش، صاحب ارزش است.
علاوه بر «هاجدو»، دیگر اعضای هیات داواران امسال جایزه پولیتزر عبارت بودند از: رجینا کارتر، نوازنده ویلن، پال کرمو، متصدی سفارش موسیقی در اپرای متروپالیتن نیویورک، فارا جسمین گریفین، استاد انگلیسی و مطالعات آمریکائیان آفریقائی‌تبار دانشگاه کلمبیا، و آهنگساز معاصر، دیوید لنگ.
هاجدو می‌گوید وقتی یکی از آنها آلبوم «لعنت» کندریک لامار را پیشنهاد کرد، آنها شوق زیادی نشان دادند، هر چند برخی با موسیقی هیپ‌هاپ آشنائی نداشتند. او تاکید می‌کند بعد از گوش کردن به این آلبوم، هیچ‌کس با آن مخالفت نکرد، اما بحث سرزنده‌ای میان آنها درگرفت.
هاجدو می‌گوید لحظه زیبائی بود و وقتی از جلسه بیرون آمد، انگار بر ابرها سوار بود.
ترکیب پیچیدگی هنر متعالی با موسیقی پاپ
«کندریک لامار»، خواننده سبک موسیقی رپ و ترانه نویس آمریکایی یکی از تحسین‌شده‌ترین خوانندگان امروز آمریکاست. کسب جایزه معتبر پولیتزر امسال هم شهرت او را دوچندان کرده است.
او اولین رپری است که این جایزه را دریافت می‌کند. جایزه پولیتزر، پیش از این، اغلب از کسانی که در موسیقی کلاسیک و جاز فعال هستند تجلیل میکرد. از دید بسیاری، این اقدام پولیتزر می‌تواند جانی تازه به موسیقی هیپ هاپ ببخشد. جایزه پولیتزر از سال ۱۹۴۳، موسیقی را نیز به گروه‌های دیگر خود اضافه کرد. «کندریک لامار»، برای چهارمین آلبوم استودیویی خود به نام «لعنت»(Damn) که با همکاری «ریحانا» و گروه «یو تو» تهیه‌کرده است، برنده این جایزه شد.
او در این آلبوم، علاوه بر مسائل شخصی به چالش‌های اجتماعی و سیاسی روز می‌پردازد. هیئت‌مدیره پولیتزر معتقد است که «لامار» علاوه بر استعداد شگفت‌انگیزی که در ساخت موسیقی و بازی با ریتم دارد، صدای نسل جوان است.
چرا اهدای جایزه پولیتزر موسیقی به یک خواننده سبک رپ مهم بود؟
کندریک لامار لعنت دانلود
هیئت مدیره جایزه پولیتزر، در تشریح دلیل اهدای جایزه به آلبوم «لعنت». از «کندریک لامار»، آن را «مجموعه‌ای با فضیلت از ترانه‌هایی» توصیف می‌کند «با وجه مشترک اصالت محلی و پویایی ضرباهنگ که در قصه‌های تأثیرگذار خود، پیچیدگی زندگی امروز آفریقائی‌تباران آمریکا را تجسم می‌بخشد.»
با اهدای جایزه پولیتزر موسیقی به کندریک لامار، ترانه‌ساز «هیپ هاپ»، سروده‌های «رپر» ها از این پس در کنار آثار آهنگسازان کلاسیک و جاز، به عنوان یک سبک بیان متعالی در هنر موسیقی، مورد اعتنا قرار می‌گیرد. از سال ۱۹۴۳ که جایزه پولیتزر در رشته موسیقی هم داده میشود، اکثر برندگان آن را آهنگسازان موسیقی کلاسیک تشکیل می‌دادند، هرچند هنرمندان برجسته جاز، ازجمله وینتون مارسالیس، هنری تردگیل و اورنت کول‌من در فهرست برندگان قبلی پولیتزر قرار دارند.
پایگاه اینترنتی «دی چی بوث» که به انتشار ترانه‌های جدید هیپ هاپ اختصاص دارد، گزینه پولیتزر را خوشامد گفت و نوشت: «با دریافت چنین افتخار برجسته‌ای، شاهد آن هستیم که نهادهای عمده فرهنگی نیز بر هیپ هاپ به عنوان یک‌رشته هنری معتبر، مهر تائید می‌زنند.
روزنامه «وال‌استریت ژورنال» در مقاله‌ای از «نیل شا» می‌نویسد جایزه پولیتزر کیندریک لامار، نشانه اهمیت فرهنگی فزاینده موسیقی هیپ هاپ است. نیویورک‌تایمز هم نوشت خبر این جایزه، دنیای موسیقی کلاسیک را نیز تکان داد. آهنگسازان این رشته، برای شنیده شدن آثارشان با مشکلات زیادی روبرو هستند زیرا نه‌تنها با انواع مردمی‌تر و محبوب‌تر موسیقی رقیب هستند، بلکه باید با آهنگسازان نسل‌های قبل نیز که جایگاه تثبیت‌شده‌ای در میان شنوندگان موسیقی دارند، رقابت کنند.
آلبوم «لعنت» که میهمانان برجسته‌ای چون خواننده پاپ «ریحانا» و گروه ایرلندی راک معاصر «یوتو» و بسیاری دیگر، در اجرای ترانه‌های آن، با لامار همکاری کرده‌اند، محصولی از تهیه‌کنندگان هیپ هاپ، «سان ویو» و مایک ویلمید و بسیاری دیگر است و به محض انتشار، به صدر جدول پرفروش‌ترین آلبوم‌های روز صعود کرد. تاکنون، بیش از 3 و نیم میلیون نسخه از آن خریده یا دانلود شد.
در این آلبوم غنی، لامار به مسائل مختلفی اعم از شخصی و سیاسی، می‌پردازد، ازجمله نژاد، ایمان مذهبی و وظیفه سنگینی که شهرت و موفقیت بر دوش او قرار داده است. «جو کوسکارلی»، منتقد نیویورک‌تایمز می‌نویسد «علی‌رغم جدیت و تأثیرگذاری ترانه‌های خود، لامار به یک قدرت عظیم فرهنگی تبدیل‌شده است. اجرای موسیقی در نیمه بزرگترین مسابقه فوتبال آمریکا به او سپرده میشود و کار نظارت بر موسیقی فیلم عظیم و پرخرجی مثل «پلنگ سیاه» را بر عهده او می‌گذارند.
رسانه‌ها، در گزارش‌های خود درباره موفقیت خارق‌العاده «هندریک لامار» یادآور شدند که ماه ژانویه امسال، در حالی که انتظار عمومی این بود که جایزه عمده صنعت صفحه پرکنی، جایزه گرمی به کندریک لامار تعلق گیرد، اما این جایزه به «برونو مارس» هنرمند پاپ و ریتم‌اند بلوز، داده شد. «گرگ کات» منتقد موسیقی روزنامه شیکاگو تریبون می‌نویسد: «جایزه پولیتزر این را درک کرد، در حالی که جایزه گرمی نتوانست آن را درک کند.» «کات» در تحسین آلبوم «لعنت» می‌نویسد: «هر جور بگوییم، این آلبوم، کاری پیشگامانه است که میان موسیقی هیپ هاپ و موسیقی پاپ، نقب می‌زند و پیچیدگی هنر متعالی را با قابلیت دسترس موسیقی پاپ، ترکیب می‌کند.»
پیام سیاسی جایزه
«کلی کین» در پایگاه اینترنتی شبکه تلویزیونی سی ان ان با اشاره به ارتباط لامار با جنبش «زندگی سیاهان مهم است» می‌نویسد کندریک لامار، کامل‌ترین ترکیب سیاست و هیپ‌هاپ را به وجود آورده است و اهدای جایزه پولیتزر به او، انگشتی است که در چشم دانالد ترامپ فرو می‌رود. او یادآور میشود که لامار، برای بیست‌وچند ساله‌های انقلابی در سراسر آمریکا، سرود می‌سازد، همانگونه که ترانه مشهور «می‌سی‌سی‌پی لعنتی» از «نینا سیمون» برای جنبش حقوق مدنی زمان خودش، سرود مبارزه بود.
مثل موسیقی نینا سیمون، ریشه‌های موسیقی هیپ‌هاپ هم مطلقاً سیاسی است. پیشگامانی مثل گرندمستر فلش و فیوریوس فایو، نقد اجتماعی را همراه با ضرباهنگ‌های رقص‌دار اجرا می‌کنند. اعضای گروه «ان دبلیو ای» از محله کامپتون برخاستند و از شهرت سراسری خود برای جلب توجه عمومی به خشونت پلیس، بهره گرفتند.
نویسنده سی ان ان می‌نویسد این شاعران، چه از برانکس نیویورک برخاسته بودند، چه از کامپتون کالیفرنیا، چه از شیکاگو ایلی‌نوی، نماینده صدای کوچه و خیابان بودند و به شنوندگان خود کمک می‌کردند که خود را تنها احساس نکند. از دید این نویسنده، در عصر ترامپ، هنر سیاسی، بیشتر از همیشه مطرح است و ازجمله به همین دلیل بود که هیئت مدیره جایزه پولیتزر، به جای یک آهنگساز کلاسیک یا جاز، امسال جایزه موسیقی را به کیندریک لامار اعطا کرد.
مقطع فرهنگی جایزه
جایزه پولیتزر در مقطعی به لامار داده میشود که فرهنگ سیاهان و هنرمندان سیاهپوست آمریکا، رو به توسعه دارد. نمونه‌های آن فراوان است. اخیراً بیانسه نخستین هنرمند زن سیاهپوستی بود که برنامه افتتاحیه جشنواره کوچلا را اجرا کرد، شوهر او جی زی، نخستین رپری بود که سال گذشته به تالار ترانه‌سرایان مشهور راه پیدا کرد. رپر کانادایی «دریک» پرفروش‌ترین هنرمند موسیقی پاپ است.
خارج از جهان موسیقی، فیلم «پلنگ سیاه»، حاصل همکاری هنرمندان سیاهپوست، به مقام سومین فیلم پرفروش تاریخ سینمای آمریکا صعود کرد و سریال‌های تلویزیونی، از جمله «آتلانتا» درباره تقلاهای رپرهای فقیر در مرکز موسیقی پاپ سیاهان آمریکا، با استقبال تماشاگران روبرو شده. کتاب قصه «بخوان، دفن‌نشده، بخوان» از نویسنده «جسمین وارد»، جایزه ملی کتاب آمریکا را گرفت و شاعر سیاهپوست «تریسی اسمیت»، به مقام ملک‌الشعرای آمریکا برگزیده شد.
جایگاه هیپ هاپ
موسیقی هیپ هاپ که در دهه ۱۹۷۰ توسط «دی جی» های بروکلین و برانکس به وجود آمد، طی نیم قرن گذشته، در تلاش و تقلا بود که از زیرزمین‌ها و محلات اقلیت نشین، به خط اصلی رسانه‌ها نفوذ کند. در دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ استقبال نوجوانان سفیدپوست و مرفه ساکن حومه شهرها، هنرمندان هیپ هاپ، از جمله پیشگامانی مثل «ران دی‌ام سی» و «اریک بی اند رکیم» و نسل بعد، «کانیه وست» و «جی زی» را به ستارگان فرهنگ عامه تبدیل کرد.
بنا به گزارش «وال‌استریت ژورنال»، کامپیوتری شدن گزارش روزانه فروش آلبوم‌های موسیقی در اواخر دهه ۱۹۸۰، بر کیفیت فهرست‌های فروش افزود. آلبوم گروه راک گنگستری «ان دبلیو ای» که کار اعضای آن، از جمله منابع الهام هندریک لامار نیز هست، به مقام پرفروش‌ترین آلبوم موسیقی در آمریکا رسید و مردم آمریکا را از عظمت بازار هیپ‌هاپ آگاه کرد. رویداد مشابه آن در حال حاضر، اندازه‌گیری دقیق‌تر شمار شنوندگان ترانه‌ها از طریق اینترنت است که شیوه برگزیده مصرف موسیقی توسط نوجوانان سیاهپوست به شمار می‌آید که بار دیگر، محبوبیت گسترده موسیقی هیپ‌هاپ را نشانه می‌زند.
بنا به آمار شرکت سنجش «نیلسون»، هیپ‌هاپ اینک سرآمد ژانرهای موسیقی است و شاخه‌های متعدد پیداکرده. از جمله، شکاف نسل‌ها، میان هنرمندان ماهر و تثبیت‌شده نسل‌های قبل و رپرهای جدیدی که از طریق سایت‌های اینترنتی مثل «ساند کلاد» آثار خود را منتشر می‌کنند، پدید آمده. تمرکز رپرهای قدیم، بر شعر و ظرافت‌های فنی ریتم‌هاست. نسل جدید، بیشتر بر ملودی، خشم و شخصیت‌های رنگین، تاکید دارد.
البوم‌های سه گانه لامار
کندریک لامار، از سن ۱۶ سالگی، هنگامی که در کامپتون شاگرد دبیرستان بود، به انتشار کاست‌های سروده‌های خود روی ضرباهنگ‌های آشنا، پرداخت و نوارهای او به تدریج در محله و فراسوی آن، مورد توجه قرار گرفت. قبل از آنکه لامار اولین آلبوم خود را بیرون دهد، نام او در میان علاقمندان موسیقی رپ، شناخته‌شده بود و در آلبوم‌های چهره‌های مشهور، از او به عنوان هنرمندان میهمان دعوت می‌شد.
نخستین آلبوم کندریک لامار در سال 2012 بیرون آمد. این آلبوم «پسر خوب، شهر مجنون»(Good Kid, M.A.A.D City) نام داشت. در این آلبوم، لامار به بازگویی خاطرات دوران کودکی و نوجوانی و سختی‌های بزرگ شدن در محله کامپتون می‌پردازد و بلافاصله به ستاره تبدیل میشود و همراه با «کانیه وست» به تور می‌رود.
بعد از انتشار اولین آلبوم، زندگی کندریک لامار عوض شد. مثل ستارگان پاپ دیگر، او همیشه در سفر بود و از شهری به شهری دیگر و از کشوری به کشور دیگر، دعوت می‌شد. برای لامار که برخلاف دیگر «رپرها» اشعار خود را از پیش روی کاغذ می‌آورد، فرصت کار کردن کمتر شده بود اما خود او در مصاحبه‌ای با هنرمند کمیک «دیوید شپل» که مجله «اینترویوو» (مصاحبه) سال گذشته ترتیب داده بود، می‌گوید در این سفرها از هر فرصت برای صحبت با مردم استفاده کرد و از گفتگوهای شبانه‌روز با دیگران، برای نوشتن ترانه‌های خود الهام گرفت.
آلبوم دوم کندریک لامار که در سال ۲۰۱۵ منتشر شد، آلبومی به نام «پاندازی برای یک پروانه»(To Pimp A Buttgerfly) نام دارد. در این آلبوم، لامار انتقاد گسترده اجتماعی خود را روی موسیقی و ضرباهنگ‌های متأثر از تاریخ موسیقی سیاه‌پوستان آمریکا پیاده می‌کند که از جاز و گاسپل آغاز میشود و با موسیقی سبک «سول» و هیپ‌هاپ ادامه می‌یابد.
اما در همین سال، موقعیت اجتماعی و سیاسی کندریک لامار به خاطر استقبال جنبش سیاسی «زندگی سیاهان اهمیت دارد» (Black Lives Matter) برجسته‌تر شد. این گروه ترانه مشهور او Alright را به عنوان سرود خود انتخاب کرد، ترانه‌ای که در آن لامار می‌خواند «آزار دیده‌ایم، غمگین بوده‌ایم» و در باره شکوه ذاتی مبارزه، موعظه می‌کند و مدام وعده می‌دهد که «اوضاع ما درست خواهد شد.»
«هوا هسو» منتقد موسیقی مجله فرهنگی «نیویورکر» می‌نویسد «لامار، مثل یک رهبر، قادر است بیانگر چیزی باشد که مردم کوچه و خیابان در دل می‌خواهند و قادر نیستند به زبان واژگان بیان کنند.» خود لامار هم نقشی که بر عهده او گذاشته‌شده بود، پذیرفته بود و در صحنه‌های ویدیوی این ترانه، بر فراز شهرها پرواز می‌کند تا اینکه سرانجام یک پلیس او را پایین می‌کشد.
کندریک لامار لعنت دانلود
لامار همان سال، به محله کامپتون بازگشت و اعلام کرد که می‌خواهد با ریشه‌های خود مجدداً تماس برقرار کند. آلبوم بعدی، آلبوم «لعنت» را منتقدها خالص‌تر و بی‌آلایش‌تر از کارهای دیگر او می‌دانند. «هسو» این آلبوم را سرشار از تضاد توصیف می‌کند که در آن لامار بین نیازهای متعالی و خواهش‌های حیوانی، بین قهرمانی و سرزنش خویشتن، بین هیجان‌های در دسترس و احتمال عذاب ابدی، در نوسان است.
در ترانه‌های این آلبوم، لامار از فشار اجتماعی قابل ملاحظه‌ای که بر دوش خود احساس می‌کند، شاکی است و اعلام می‌کند جواب همه چیز را ندارد، ولی به شنوندگان خود در باره تصمیم‌های روزمره و داوری نهایی، هشدار می‌دهد.
ترانه نهائی این آلبوم، Duckworth داستان یک کارگر یک رستوران است که به گنگستری به نام «آنتونی» محبت می‌کند و گنگستر هم هنگام دستبرد به رستوران، به او رحم می‌کند. لامار می‌خواند: آن یک تصمیم مقطعی، زندگی هر دو آنها را نجات داد و به رو آمدن بزرگترین رپر دنیا منجر شد. آنتونی، همان «تاپ داگ تیفیث» مدیر برنامه لامار است و داک‌وورث، نام پدر خود لامار است. آنها بیست سال بعدازآن صحنه در رستوران، در استودیوی ضبط موسیقی به هم می‌رسند. لامار می‌خواند که با پرهیز از قتل داک‌وورث، آنتونی به زندان ابد نرفت و ضمناً، باعث شد که لامار خردسال هم بی‌پدر بزرگ نشود تا احیاناً مثل هم‌سالان خود، در یک نزاع خیابانی، تیر بخورد.
نیویورکر می‌نویسد، در پایان آلبوم، یکباره، اشاره‌های متعدد ترانه‌های آلبوم به مردمی که انگار «لعنت شده»، اسیر موقعیت‌های فراسوی درک خود هستند، طنین و معنی پیدا می‌کند. لامار در ترانه «ترس» می‌خواند «شاید گمنام بمیرم، شاید با نوید بمیرم.»
پشت صحنه جایزه
«دیوید هاجدو» منتقد موسیقی نشریه معتبر «نی‌شن» که یکی از پنج داور امسال جایزه پولیتزر موسیقی بود، در مصاحبه با روزنامه «نیویورک‌تایمز» می‌گوید بیش از صد قطعه برای این جایزه پولیتزر موسیقی سال ۲۰۱۸، موردبررسی هیات داوران قرار گرفت و از جمله آهنگسازانی که از سوی این هیات برای انتخاب نهایی به هیات مدیره جایزه پولیتزر عرضه شدند، باید از خواننده و آهنگساز «تد هرنز» یادکرد و آلبوم جدید او، «صدایی از نیمکت» و همچنین قطعه «کوارتت» از آهنگساز معاصر «مایکل گیلبرستون.» او می‌گوید، ازآنجاکه چند اثر موسیقی کلاسیک با الهام از هیپ هاپ نیز در میان گزیده‌ها قرار داشت، میان هیات داوران در باره آنچه باید انتخاب شود، یک بحث فلسفی درگرفت و حاصل آن، به گفته «هاجدو» این بود که رپ، به عنوان یک‌رشته از موسیقی، نه به عنوان منبع الهام رشته‌های نهادینه‌تر و رسمی موسیقی هنری، بلکه در ذات خودش، صاحب ارزش است.
هاجدو می‌گوید وقتی یکی از آنها آلبوم «لعنت» کندریک لامار را پیشنهاد کرد، آنها شوق زیادی نشان دادند، هر چند برخی با موسیقی هیپ‌هاپ آشنایی نداشتند. او تاکید می‌کند بعد از گوش کردن به این آلبوم، هیچ‌کس با آن مخالفت نکرد، اما بحث سرزنده‌ای میان آنها درگرفت. هاجدو می‌گوید لحظه زیبایی بود و وقتی از جلسه بیرون آمد، انگار برابرها سوار بود.
آلبوم «لعنت» که این جایزه به آن تعلق‌گرفته است پیشتر هم در میان طرفداران موسیقی هیپ‌هاپ سروصدای زیادی به پا کرده بود و برای بیشتر از ۲۵ هفته مداوم در صدر لیست بیلبورد ۲۰۰ آهنگ‌های پرطرفدار آمریکا قرار داشت.
