چیکار کنیم کیسه آب پاره بشه

به نام خدا
سلام به همه بچه هاي خوب و مادرهاي گل
الان که دارم واستون مينويسم اميرسام من خوابيده و يک ماه و نيمه شه تقريبا.باورم نميشه منم دارم خاطره زايمانمو شرح ميدم.
من تو تيرماه بود که فهميدم باردارم و رفتم دکتر و ايشون سونو نوشتن تو هفته هفتم قلبشو شنيدم.دوران بارداري من دوران سختي بود مخصوصا چهار ماه اولش که ويار شديد و کاهش وزن داشتم اما تو ماه پنجم به بعد خوب بود.من بين سزارين و طبيعي دودل بودم.از طرفي از سزارين ميترسيدم چون چند تا از دوستام بعد زايمان سردرد گرفته بودن منم چون توي ماههاي اولم ميگرن شديد داشتم ميترسيدم نکنه دوباره اون سردرداي شديد بياد سراغم از طرفي طبيعي رو هم ميترسيدم .ميگفتم اخه چجوري ميتونم تحمل کنم.به اين خاطر تا هفته آخر تصميم خودمو نگرفته بودم.دکترم تاکيد رو طبيعي داشت.به اين خاطر به من گفت يک هفته به تاريخ تقريبي زايمانت بيا معاينت کنم که اگر مشکلي نداشتي طبيعي زايمان کني.منم گفتم باشه اما تو دلم ترس داشتم.خلاصه تو هفته سي و نه اول اسفند رفتم معاينه.اونجا دکتر گفت لگنت خوبه و دهانه رحمت دوسانت باز.گفت روزي دو تا نيم ساعت پياده روي کنم.لازم به ذکر هست که من تو دوران بارداري هيچ ورزشي واسه زايمان طبيعي انجام ندادم فقط سر کار ميرفتم که البته کارم نشستنکي بود و از طرفي همه مراعاتموميکردن.اما کم و بيش راه هم ميرفتم.خلاصه فرداي روزيکه رفته بودم دکتر همسري منو برد خونه مامانم طبق روال هر روز که بعدش بره سرکار.منم خودم دو هفته آخر سرکار نرفتم.خونه مامانم به چهل دقيقه اي رفتيم راه رفتيم شب شوهرم اومد دنبالم رفتيم خونه.بعدش حاضر شديم واسه
پياده روي بعدي ..رفتيم نزديک خونه يک ساعت ونيمي راه رفتم اومديم خونه يه کم تلويزيون ديدم و رفتيم بخوابيم.چشماي من تازه گرم شده بود که يهو ديدم يه آب زيادي ازم داره ميره.فهميدم همون کيسه آبه .همسري تازه خوابش برده بود که صداش کردم و گفتم کيسه آبم پاره شده ساعت دوازده و ربع شب بود.همسرم خيلي حول شد و من گفتم ميرم دوش بگيرم و سريع بريم.اونم زنگ زد به دکتر ..تو. راه رفتيم دنبال مامانم و خواهرکوچيکم..خواهرم خيلي بغض داشت..خلاصه رفتيم سمت بيمارستان درداي من داشت شروع ميشد که مثل دردپريود بود .البته پريود شديد. شوهرم کاراي پذيرشو انجام داد و منوسريع بردن اتاق درد و از شانس من يه ماماي بد اخلاق خوابآلود اونجا بود.سريع لباسامو عوض کردم و دردام داشت بيشتر ميشد.ماما اومد معاينه م کرد و با يه حالت بي روح گفت سه سانتي و ممکنه چهارده شاعت درد بکشي…منم گفتم چهارده ساعت؟؟؟؟؟؟؟؟؟واي خيلي استرس گرفتم تو اتاق درد يه ساعت بود و يه مانيتور که قلب بچه و قدرت فشار و درد رو نشون ميداد…از ساعت يک که تو اتاق درد بودم تا ساعت دو و نيم دردام هر پنج دقيقه و شدت زياد بود..بهم گفتن بايد تو هر درد نفس عميق بکشم….سا عت دو و نيم مامانم اومد بالا سرم يه حس خوبي گرفتم بعد خواهرام اومدن که خيلي نگرانم بودن اما شوهرمو اجازه ندادن.ساعت چهار .4 سانت باز شده بود…از شانس من دکترم جواب تلفنشو نميداد ووو من داشتم ميمردم اين ماما بداخلاقه هم هي ميرفت مي يومد ميگفت دکترت جواب نميده.حالا چي کار ميکني…منوهي اعصابمو به هم ميريخت.بيچاره شوهرم که ميگفت صدبار زنگ زده جواب نميداده و آخرشم موبايلش خاموش بوده…خلاصه درداي من لحظه به لحظه بيشتر ميشد و نگرانيم هم بابت دکتر بي شعورم بيشتر.بالاخره ساعت چهار و نيم يه ماماي خوش اخلاق اومد و گفت بهم اصلا نگران نباش اگه دکترت نياد اينجا ما دکتراي خيلي خبره تري داريم.اين حرفش خيلي دلگرمي بود.خلاصه ساعت پنج ونيم دکترم تشريف آوردند و گفتن خواب بودن….معاينه ام کرد و گفت هشتي…من ديگه دردام شدت گرفته بود ومني که خيلي صبورم داد ميزدم و حضرت زهرا و علي رو صدا ميزدم وسط دردام دعا ميکردم واسه بقيه…ميله هاي تختمو از شدت درد انقدر فشار دادم که مچ دست چپمو هنوز دارم مچ بند ميبندم.ساعت شيش و نيم بود معاينه کرد و گفت دهي اما بايد سرشو ببينيم…من ديگه طاقت خوابيدن نداشتم و پاشدم راه رفتم دوباره خوابيدم که اومد معاينه م کرد و گفت مونده هنوز..دکترم با مامان داشتن ميگفتن که شدت دردام خوب بوده و اصلا چون دردام زياد بوده امپول فشار نزدن…من فکر کرده بودم سرمي که بهمه توش همون آمپول فشاره…نگو اصلا نزدن.دکترم گفت بايد نفس بکشم هي تو هر درد.خلاصه من از درد داشتم ميپيچيدم و اين وسطا دست خودم نبود و کار خرابي هم کردم کلي خجالت کشيدم که دکترم گفتطبيعي هست و چوگفتن سر بچه به روده فشار مياره دستشويي مياد..ساعت هفت بهم گفتن پاشو که موقشه…منم از تخت بلند شدم و اين فاصله کم تا اتاق زايمان واسم مثل سفر به مريخ بود…از درد …رفتم خوابيدم رو تخت زايمان و گفتن بايد بايد با شروع درد زور بزنم که واقعا سخت بود اين مرحله…چون فشاردرد خيلي بود…تو ين مدت يه پرستار اومد فشارمو گرفت که شونزده بود…از درد فشارم رفته بود بالا…خلاصه خيلي زور زدم دکترم قيچي کرد اما کله بچه بزرگ بود و با زور من و فورسپس بچه رو کشيدن بيرون.دکترم قرآن ميخوند اون لحظه خيلي خوشم اومد..ميتونم اعتراف کنم بهترين لحظه زندگيم بود…انگار بهم مخدر زده بودن تمام دردهاي وجودم تموم شد در همون لحظه …حسش اينقدر شيرينه که در وصف نميگنجه….خيلي عالي بود…بعدش پسرمو انداختن رو سينم و راه نفسشو باز کردن …فرشته ي من تو بغلم بود…خدا رو شکر ميکردم…اونجا همه منو تشويق ميکردن و ميگفتن واسشون دعا کنم…منم دعا ميکردم…دکترم اين بين باهام حرف ميزد که درد احساس نکنم..بعدش بي حسي زد تا بخيه بزنه واسم…بخيه هام زياد بود چون تقريبا 40 دقيقه طول کشيد وسطاش بي حسي م رفت که سريع واسم ليدوکائين زدن…تموم شد و منو بردن يه سالن ديگه واسم صبحونه آوردن و من خيلي گشنه م بود يه لقمه بيشتر نخورده بودم که بچه مو آوردن که شيربدم…يه خانومي نحوه شير دادن رو آموزش ميداد…البته من اونجا شير نداشتم که اما وقتي پسرم سينه م.و گرفت خيلي عشق کردم…قربونش برم..بعدش بردنش و منو بردن که دستشويي کنم…بعدش روي تختم رفتم خودم که همهگفتن آفرين …اگه سزارين بودي به اين راحتي نميتونستي جابجا بشي..اون روز فقط من يه نفر طبيعي بودم که البته بيمارستان لاله به خاطر طبيعي بودنم بهم صد تومن هديه دادن…خخخخخخ.خلاصه رفتم رو تخت منوبردن سمت اتاق خودم…شوهرم پشت در منتظر من بود و پريشون …منو ديد دولا شد پيشونيمو بوسيد و گفت بهت افتخارميکنم و دوستت دارم…به اتاق که رسيدم مامانمو ديدم گريه کردم …همشون منو بوس کردن مادرم …مادرشوهرم و خواهرام..حس خوبي بود…تو سي و نه هفته زايمان کردم و يه پسر با قد 52 و وزن 3700 اومد تو اين دنيا…اما فرداي روز ترخيصم بچه م زردي و عفونت خوني گرفته بود و هشت روز تو NICU بستري بود . من با اون وضعيتم که دوروز بود زايمان کرده بودم و بخيه داشتم موندم تا بتونم پيش فرشته م باشم و بهش شير بدم..ووزنش به شدت اومده بود پايين..کار هر دقيقه مون شده بود دعا.آزمايش پشت آزمايش از نخاعش نمونه برداري کردن و همه جاي بدن بچم جاي سورنبود ….دکتر گفت از تب بالا عفونت کرفته…اما خدا رو شکر همه اين ها به خواست خدا تموم شد و الان فرشته من پيشم خوابيده قربونش برم….خانوما يادتون باشه خيلي مراقب تب باشيد….خيلي ممنون که خاطره منو ميخونين…

خب انگار نوبت من شد که بيام بنويسم.
سلام به همتون. اميدوارم بارداري راحت و زايمان راحت تري پيش رو داشته باشيد
از کجا شروع کنم؟؟؟؟؟ من هميشه دختر قوي و ورزشکاري بودم و زيادي به خودم مطمئن بودم. (چه پررو). هميشه بنا به دلايلي که مبني بر تحقيقات و رفتن به کلاس ها و مطالعه و اينا بود آرزو داشتم طبيعي زايمان کنم. خيلي فعال بودم حتي توي بارداريم. سرکار ميرفتم. خريد ميکردم و خودم با دستام مياوردم. رانندگي ميکردم. تا ماه پنجم حتي باشگاه و کلاساي مربيگريم و ميرفتم. کلا به روي خودم نمياوردم که باردارم. کلاساي آمادگي زايمان و يوگا دکتر فيروزه روستا رو ميرفتم. پياده روي هم داشتم. توپ پيلاتس خريده بودم خونه روش ميشستم و بالا پايين ميکردم. تمام کاراي خودم و خونه رو به روال قبل انجام ميدادم . من شکم خيلي تيزي داشتم و تازه کلي جلوي فعاليت هامو ميگرفت. اينارو گفتم که بدونيد بارداري نبايد جلوي زندگي روزمره مارو بگيره.
من مرتب سرکارم رو ميرفتم. از 1.5 ماه قبل زايمان ديگه همه کم کم بهم ميگفتن برو خونه استراحت کن ولي من اصلا آدم خونه نشيني نبودم و نميتونستم تحمل کنم. آخراش ديگه بخاطر فرم شکمم به سختي راه ميرفتم اما حاضر نبودم خونه بمونم. شوهرمم دعوام ميکرد و ميخواست من استراحت کنم ولي من نميخواستم. مدام به شوخي به همه ميگفتم من انقد ميام سرکار تا از همينجا برم بيمارستان و همين هم شد….
هفته ها ميگذشت و من ديگه از ابتداي هفته 38 منتظر بودم ولي خبري نبود علايمي هم نداشتم. سبحان حسابي جا خوش کرده بود. تاريخ زايمان من بر اساس 40 هفته تمام 9 اسفند بود. خلاصه سرتون و درد نيارم روز پنجم اسفند روز مهندس بود و بنا به روال هرساله سازمان نظام مهندسي تهران يه برنامه اي رو توي رستوران گردان برج ميلاد براي اعضاي سازمان گذاشته بود. من مدام به شوخي ميگفتم منم حتما ثبت نام ميکنم و ميام و همون بالا زايمان ميکنم و شوهرم مخالف بود و من و خواهر و برادرم و همه ثبت نام کرديم که بريم. کلي منو تهديد کردن که حالا که ثبت نام کردي و ميخواي بياي واي به حالت زايمان کني و برنامه مارو به هم بزني.
من با کمال پررويي توي هفته 40 بودم و هنوز سرکار ميرفتم. چون خداييش حالم بد نبود. اون روز هم رفتم سرکار.
اين توضيح رو بدم که من مادر و خاله و مادربزرگ ندارم ولي ازونجايي که خدا حواسش به همه هست چند وقت پيش يه دختري رو توي محل کارم استخدام کردن براي کمک به من. از قضا فهميديم که مادر ايشون سرپرستار بيمارستان مصطفي خميني (يني همون بيمارستاني که من انتخاب کرده بودم) بوده و اونجا همه ميشناسنش و 1 ساله بازنشسته شده. جالبه که با دکتر منم کاملا آشنا بود و کلي زايمان باهم انجام داده بودن. بعد از يه مدتي اين همکارم گفت در قبال خوبيات مادرم ميخواد به عنوان ماماي خصوصي موقع زايمانت بياد. من خيلي دلگرم شدم و بيشتر واسه همين توي محل کار دلم قرص بود چون هرمشکلي برام پيش ميومد زود زنگ ميزد از مادرش ميپرسيد که از همينجا بگم که روزي هزار بار دعاش ميکنم. و البته اينم بگم که من و همسرم محل کارمون يکجاست .
حوالي ظهر ساعت 12 بود که فاميلا زنگ ميزدن و ميگفتن واي چرا هنوز دنيا نيومده و اينا. منم ميگفتم حالا 4 روز مونده تا 40 هفته تموم بشه و امشب ميخوام برم جشن و عين خيالم نبود. ساعت 3 بعد ازظهر بود که حس کردم انگار بند دلم پاره شدم و يه ترشح کوچيک داشتم. رفتم دستشويي ديدم شلوارم کمي خيسه. خيلي کم بود . به همکارم گفتم مادرش گفت نوار بهداشتي بذار و صبر کن. گذاشتم. ديدم يه مايه صورتي ازم خارج ميشه. ولي اصلا شبيه پاره شدن کيسه آب نبود چون خيلي کم کم ميومد. درد هم نداشتم. به شوهرم خبر دادم. گفتم ولي من بيمارستان نمياما. بريم خونه استراحت کنم چون من شب ميخوام برم برج ميلاد خخخخ. شوهرم ولي دست و پاشو گم کرد منو برداشت اومديم خونه به مادرشوهرم گفت زنگ بزن دکتر بعم بريم بيمارستان. منو به زور بردن. حالا هي من توي راه ميگم بابا الان وقتش نيست من خودم ميدونم ازونا که نه بايد بريم بيمارستان…
خلاصه رسيديم. من رفتم بالا توي ايستگاه پرستاري و گفتم منو معاينه کنيد احساس ميکنم ترشح دارم. پرستار تا منو توي لباس محل کار ديد گفت توي هفته چندي ؟ تو که داري زايمان ميکني. گفتم وا از کجا معلومه گفت از شکمت. گفتم شکم من دوماهه انقد تيزه. گفت شک داري برو معاينه شو. رفتم داخل اتاق دراز کشيدم تا طرف دستش رو کمي وارد دهانه واژن کرد مقداري آب ازم خارج شد. گفت بعععععله کيسه آب پاره اس و دهانه رحم 3الي 4 سانت بازه. من شاخام درومد. گفت بذار کمک کنم کامل آب تخليه بشه. دستش و بيشتر وارد کرد که البته زياد درد نداشت. بعدم لباس دادن پوشيدم و منو فرستادن توي اتاق درد. بهم يه سرم زدن و حوالي ساعت 5.5 بود زنگ زدن تا دکترم برسه.
دکتر با وجدان من که خيلي ازش راضيم همون موقع تمام بيماران داخل مطب رو کنسل کرد و راه افتاد ولي چون به ترافيک خورد ساعت 7.5 شب رسيد و من همچنان دردي نداشتم. تا رسيد آمپول فشار رو ريخت توي سرم من. همزمان همکارم با مادرش که بشه ماماي من رسيدن. خدايا قربونت برم که انقد هوامو داري.
چشمتون روز بد نبينه… اين امپول رو که ريختن …. واي واي. درد ها با شدت زياد و فاصله استراحت کم شروع شد. نميتونم بگم از چه نوعي بود يا اندازه درد چقدر بود ولي درد بوداااااا. هربار ميگفتم الانه که بميرم.ميومدم پايين تخت ميله هاي تخت رو ميگرفتم و شروع ميکردم به فشار دادن. اونقدر اين ميله هارو فشار ميدادم که هم تخت هم بازوهام هم تمام بدنم شروع به لرزيدن ميکرد.تا 10 روز بعد زايمانم بازوهام کاملا گرفته بود. من اصلا و ابدا يک جيک هم نزدم يني نه داد و بيدادي نه فريادي … هيچي. فقط تا درد شروع ميشد با تمام وجود به حالت ايستاده به دستگيره هاي تخت فشار مياوردم. چند باري تخت از شدت زور من حرکت کرد. ماماي من مدام با يه دستگاهي ضربان قلب بچه رو چک ميکرد. مدام بهم ياداوري ميکرد که نفس گيري کنم تا بچه با کمبود اکسيژن مواجه نشه. مدام کمر منو ماساژ ميداد. مدام پوزيشن ها رو بهم ياداوري ميکرد. داخل بيمارستان بهم توپ بزرگ دادن که بين دردهام روش بشينم و بالا پايين کنم تا دردم کمتر بشه ولي لامصب مگه فايده داشت؟ از ساعت 7.5 تا 8.5 شب درد کشيدم ديگه توان نداشتم. رو به دکترم کردم و گفتم من بايد تا يکساعت ديگه زايمان کنم. چشماش گرد شد. يه خنده اي کرد و گفت حالا تا ساعت 12 و 1 وقت داري. اينو که گفت انگار آب يخ ريختن روم. ديدم نهههههههه من تا اون موقع نميتونم. گفتم لطفا شما بريد…. اشاره کردم که خارج اتاق باشيد راحت ترم. دکترم رفت توي راهرو قدم بزنه. تا تنها شدم لبه هاي تخت رو گرفتم و به اون پوزيشني که ماما گفته بود نشستم و گفتم من 1 ساعت ديگه زايمان ميکنم. بسم الله گفتم و شروع کردم. با تمام توان زور ميزدم. انقد فشار مياوردم و زور ميزدم که با خودم ميگفتم من دووم نميارم. مغزم اصلا کار نميکرد. دردا که شروع ميشد نفسم ميخواست بند بياد. کسي اگه باهام حرف ميزد ميخواستم خفه اش کنم. مدام همکارم و مادرش که هرجا هستن ايشالا بهترينا نصيبشون بشه بهم ماساژ و روحيه ميدادن. همش ميگفتن چرا داد و بيداد نميکني. روي توپ کمکم ميکردن و باهام حرف ميزدن و دعا ميکردن و ….
ساعت 9 شد .
ماما اومد گفت 7 سانت باز شدي و دکتر داره جلو جلو پرونده ات رو مينويسه. من که اصلا مغزم کار نميکرد منظورش رو متوجه نشدم. نگو منظورش اينه که داري مراحل آخر رو طي ميکني و دکتر وقتي پرونده يه نفر رو مينويسه که ديگه بخواد بره.
دکتر اومد بالا سرم. گفت زينب پاهاتو کامل بده بالا با دستات دوطرف ران پاهاتو بگير و شروع کن. اگه خوب زور بزني اين 3 سانت آخر سريع باز ميشه.
اينو بگم که توي مراحل آخر زايمان ناخودآگاه آدم احساس دفع بهش دست ميده. يني خودت با هر دردي دلت ميخواد زور بزي. انگار با زور زدن دردت کمتر ميشه. معذرت ميخوام دقيقا مثل زمانيکه توي دستشويي داري دفع ميکني و زور ميزني.
هر بار که زور ميزدم حس ميکردم داره ازم دفع ميشه و خجالت ميکشيدم درصورتيکه آخرش که تخت رو نگاه کردم اصلا اينجوري نبود و اون فقط يه حس بود.
يادتون باشه توي دردها بايد مدام مدل پوزيشن رو عوض کنيد وگرنه بدن عادت ميکنه و روند پيش نميره. يني گاهي ايستاده گاهي نشسته و گاهي خوابيده.
ساعت 9 و ربع اومدن و گفتن بريم روي تخت زايمان. از همون تخت ها يا صندلي هايي که براي معاينه ميريم روش ميشينيم. رفتم بالا. روي شکمم پارچه انداختن و گفتن به همون پوزيشني که پا بايد بالا باشه زور بزن و بهم گفتن تا ميتوني زور بزن. يني اگه اونام نگن به محض درد من دوست داشتم فشار بدم. چند بار اينکارو کردم که مام گفت ميخواي به موهاش دست بزني گفتم نه.تعجب کرد. واقعا هيچي نميخواستم جز اينکه دردا تموم بشه.
خلاصه لحظات آخر بود و اوج فشار. مدام دکترم دعا ميخوند و با ديدن سربچه ميگفت لا حول و لا قوه الا با الله . به خودم اومدم ديدم با تمام وجود دسته هاي صندلي و دارم فشار ميدم و زور ميزنم و داد ميکشم. ديگه اخريا فرياد زدم و يه فرشته ليز خورد به بيرون….. بله آقا سبحان. ساعت 21:20 شب. کل زمان زايمان من يک ساعت و 50 دقيقه شد. سبحان کلي دست و پا ميزد و بدون اينکه بزنن پشتش گريه ميکرد و کلي فعال بود.
خدايا شکرت. يه پسر سالم 3.5 کيلويي با قد 54 گذاشتي تو بغلم که کاملا شبيه خودمه.
امروز سبحان يک ماه و نيمشه
اگه يکبار ديگه برگردم به عقب و بدونم دقيقا زايمان طبيعي اينجوريه بازم صد درصد انتخابم زايمان طبيعيه. من از ابتدا واقعا از سزارين ميترسيدم و روي تصميمم براي طبيعي مصمم بودم. اين باعث شد که با اون همه درد لحظه اي به سزارين فکر نکنم و خدام کمکم کرد. وقتي بچه ام از سينم شير ميخوره خيلي شيرينه. قربون قدرت خدا برم.
البته من افسردگي بعد زايمان خيلي خيلي شديد داشتم و کلي دارو مصرف ميکردم. اميدوارم شما نگيريد. سبحانم زردي داشت که ما خودمون دو روز دستگاه گرفتيم آورديم داخل خونه و مشکل حل شد.
خدا پشت و پناه همتون
التماس دعا

سلام خداروشکر ميکنم ک بالاخره قسمت شد منم خاطره زايمانمو بنويسم البته هيچوقت فک نميکردم زايمان طبيعي باشه ک خداروشکر ميکنم شد
بگم ک بچه هاي انجمن ميدونن من دو تا سقط داشتم و نا اميد از درگاه خدا ک آيا ميشه منم يه روزي مادر بشم يه ماه قبل از ماه رمضون پارسال رفتي اقدام ماه اول ک نشد خيلي حالم بد بود همش زار ميزدم و ب خدا ميگفتم من لايق مادر شدن نيستم ماه رمضون ک کارم فقط گريه بود و التماس ب خدا ک منم طعم مادر شدن و بچم چون واقعا بعد از دو تا سقط افسرده شده بودم خلاصه آخرين پريم 14 تير بود و 20 مرداد ديدم لک ديدم يهو زدم زير گريه و ب خدا گفتم چ گناهي کردم ک داري امتحانم ميکني خلاصه چهارشنبه بود الکي اومدم بي بي جک گذاشتم ديدم خيلي کمرنگه ب شوهرم گفتم من فردا ميرم آز خلاصه رفتم آز ولي جوابش 12 بود ک ماما گف برو خانم خبري نيس خيلي دلم شکست اومدم خونه و شروع کردم ب قرآن خوندن جمعه رفتيم بيرون ب شوهرم گفتم يه بي بي ميگيري صبح شنبه گذاشتم ديدم دو خط شد سريع رفتم آز ظهر ز زدم واسه جوابش گف 212 باورم نميشد ولي لک بيني داشتم خلاصه رفتم دکتر آمپول و شياف داد و 9 ماه حاملگيه من شروع شد دو هفته تمام تو جام بودم و ب هيچکس نگفتيم منم ک از مامانم دورم خلاصه 6 هفته ک شدم چهارشنبه بود پاشدم برم دسشويي ديدم يه چيزي هري ريخ گفتم بچم رف سريع دکترم گف برو سونو من گفتم زوده گف نه برو خوابيدم دکتر سونو ميکرد من اشک ميريختم بعد از 5 دقيقه گف ساک ک تشکيل شده و در کمال ناباروري گف بلهههه قلبشم تشکيل شده اون لحظه فقط شکر خدا کردم و خجالت زده از حرفايي ک ب خدا زدم خلاصه اومديم خونه ساکمو جمع کرديم شوهرم من و برد مشهد تا 18 هفته مشهد بودم و عملا استراحت مطلق چون لک بيني داشتم و منم استرس ک بچم و از دست ندم 19 هفته اومدم خونه خودم خداروشکر لک بينيم تموم شد ولي اصلا فعاليتي نداشتم و همه ي کارا رو شوهرم ميکرد فقط کلاسايه زايمان و ميرفتم مصمم ب سزارين چون واقعا وحشت داشتم از زايمان طبيعي اول ماه نه کارگر اومد کارامو کرد و سيسمونيه برديا رو چيديم مامان و بابام اومدن من بردم مشهد واقعا ماه آخر خر است هم طولانيه هم دردا خيليه خلاصه مشهد پياده روي رو شروع کردم 21 اسفند مامان و بابام رفتن کربلا همه ميگفتم تو ميزايي ولي دريغ از درد زايمان خلاصه هفته اول عيد شوهرم مشهد بود روزي 3 ساعت پياده روي کرديم شوهرم ک رف غمم بيشتر شد هر شب بخور بابونه و اسپند ميدادم هل باد دم ميکردم ميخوردم ولي هيچ خبري نبود 15 فروردين رفتيم عيد ديدني اونجا ديدم دردايه عجيبي دارم چيزي نگفتم تا تو ماشين نشستيم ديگه صبرم تموم شد و زدم زير گريه مامانم گف چي شد گفتم درد دارم رفتيم خونه ساک برديا با مدارک رو برداشتيم رفتيم بيمارستان ماما معاينه کرد گف دو سانتي برو خونه دوش آب گرم بگير و راه برو ساعت 3 بيا اومدم خونه دردا وحشتناک شد مامانم حوله داغ ميکرد ميزاش کمرم خلاصه 3 شد رفتيم گف 4 سانت شدي برو پذيرش بايد بستري شي رفتيم گف کو شوهرت گفتم نيس گف بايد امضاش باشه برو هر موقع اومد با هم بياين ز زدم محسن را افتاد تو خونه ديگه دردا امونمو بريده بود منم صبر تموم شده بود 8 شوهرم اومد رفتيم بيمارستان واسه بستري ک تخت خالي نبود دکترم گف نرو خونه خطرناکه تو حياظ بيمارستان فقط را برو با کمک شوهرمو خواهرم با سختيه زياد را ميرفتم 11 گفتن بياين بالا منم با شوهر و مامانم و خواهرم خدافظي کردم و اشک ميريختم فک نميکردم زنده بمونم از درد رفتم لباس دادن تو زايشگاه ماما اومد و تا دس زد کيسه آبم پاره شد يهو گف بچه مدفوع کرده دکترم گف ان اس تي بهش وصل باشه بخوابه رو تخت دردا ک خوابيده صد برابر ميشد آمپول فشار هم نزدن واسه ضريان قلب بچه گفتم افت ميکنه ماما هم هر دفعه معاينه ميکرد ميگف خيلي خوب داره باز ميشه راستي خيلي هم بالا مياوردم نميدونم از چي بود ساعت 3 بعدظهر با درد فراتر از تصور شدم 10 سانت دکتر گف سرش تو لگن نيس پاشو زور بزن مگه ميشه زور زد با اون همه درد ساعت 4 دکتر گف موهاش ديده شد ببرين اتاق زايمان رفتم رو صندلي دکترم گف دو تا زور خوب بزن ک هم بچت اذيت نشه هم خودت منم دستامو گرفتم ب دستگيره هايه تخت و گفتم يا فاطمه زهرا يا امام رضا ديدم يهو دلم خلي شدو پسرم سر خورد اومد بيرون دردام هم با دنيا اومدن پسرم تموم شد اون لحظه واسه همه دعا کردم مخصوصا منتظرا اشک ميريختم و ميگفتم پسرم سالمه ک دکتر نشون داد و من کلي قربون صدقش شدم پسرمو بردن و دکتر جفت و بقيه چيزا رو در آورد و شروع کرد ب بخيه زدن ک کاره خيلي طولاني بود اين بود خاطره ي من ببخشيد خيلي پرحرفي کردم پسرم برديا 16 فروردين 95 ساعت 4:20 عصر ب دنيا اومد
وزن 3300 دور سر 36
ايشالا ک قسمت تک تک خانمايه انجمن بشه ايشالااااا

همه چيز از پيدا شدن همون خط دوم قرمز توي يکي از تابستوني ترين روزاي خدا شروع شد …
من مادر شده بودم دقيقا با اولين اقدام در اولين ماه اقدام … ازمايش دادم و وقتي منشيازمايشگاه گفت مبارکه از شدت هيجان و استرس براي چند لحظه تو شوک بودم هم خنديدم هم اشک ريختم …
جواب ازمايش رو که گرفتم با يه پستونک کادو پيچ شده شي تقديم همسر کردم و اينجوري اونم فهميد بابا شده …
همه چي خيلي عالي پيش ميرفت من نه ويار داشتم نه لکه بيني نه هيچ مشکل ديگه يي از طرف همسرمم حمايت ميشدم خلاصه وقتي فهميديم بچه پسره شوهرم انگار دنيا رو بهش داده بودن ديگه خوشحال تر از قبل به اميد ديدن پسرش روزا رو شب ميکرد …
تو ماه 7 بودم که خبر فوت ناگهاني مادر شوهرم همه چيز رو بهم ريخت و اوضاع رو اشفته و دگرگون کرد …
اين خبر بد و تاثير غم انگيزش روي من و همسرم و شرکت توي مراسم و گريه و زاري و ناراحتي و استرس باعث شد ديابت بارداري بگيرم و کلا همه چيز خيلي قر و قاطي شد و اين دوماه اخر رو سخت و سخت تر کرد …
من از همون اول بارداري پياده روي داشتم و با اينکه وزنم زيادي بالا رفته بود و سنگين بودم تا روزاي اخرم پياده روي داشتم …
کلاساي بارداري هم رفته بودم … تاريخ زايمانم 31 . 1 . 1395 طبق سونوي ان تي بود و فقط يکي دو روزي با پريودم فرق ميکرد و زودتر بود من با توجه به انقباض هايي که از ماه 7 داشتم و با دارو و شياف کنترل ميشد ميدونستم زايمانم زودتر ميوفته اينم بگم از همون اول تصميم داشتم طبيعي زايمان کنم ولي وقتي براي بازديد از بلوک زايمان با تور کلاسامون شرکت کردم به طور کلي روحيمو باختم و به شدت ترس تمام وجودمو گرفت سعي ميکردم به روي خودم نيارم ولي نميشد توي دلم خدا خدا ميکردم دکتر بگه زايمان طبيعي نميتوني و سزارين ولي خب نميخواستم اين همه ورزش و پياده روي بي نتيجه بمونه از يک طرف ميخواستم با زايمان طبيعي خودمو محک بزنم که چقدر تحمل دارم …
از اول عيد و تعطيلات هر شب که ميخوابيدم با خودم ميگفتم يعني امشب ممکنه من دردم بگيره يا نه هر درد کوچيکي رو نشونه ميدونستم و چون تازه وارد ماه 9 شده بودم و انتظار هم برام سخت و سخت تر شده بود …
تعطيلات عيد کلي مهمون داشتيم از راه دور و کلي هم اين ور و اونور رفتيم و هر کي منو ميديد ميگفت همين روزا زايمان ميکني خالم و داداشم که از راه دور اومده بودن ميگفتن کاش زودتر زايمان کني تا ما اينجاييم . خلاصه تعطيلات هم تموم شد من از هفته 36 شروع کردم به خوردن هر شب عرق کاسني و گل گاو زبون و تا ميتونستم قر کمر ميدادم پياده روي ميکردم و دوش اب گرم ميگرفتم و گه گاهي هم دم کرده تخم شويد ميخوردم و ماساژ پرينه ميدادم …
راستي حرکت الکلنگ و پروانه هم تا ميتونستم انجام ميدادم … برعکس روي صندلي ميشستم … تو خونه چهار دست و پا ميرفتم تا اينکه روز 12 فروردين حس کردم حرکت هاي ني ني خيلي خيلي کم شده و من حس نميکنم اواخر هفته 36 بودم رفتم بيمارستان وگرفتن و گفتن ضربان و حرکاتش خوبه ولي دستگاه نشون ميده انقباضاتت شروع شده و به زودي زايمان ميکني وقتي ماماي شيفت گفت برو رو تخت معاينه کنم دلم هري ريخت پائين و ترس از همه ي وجودمو گرفت من هنوز توسط دکتر خودم معاينه نشده بودم چون دکترم گفته بود هفته 38 در ضمن من تا حالا کلاتوي زندگيم معاينه نشده بودم !!!
خلاصه با هزار ترس و لرز رفتم خوابيدم چون شنيدم بودم و خونده بودم موقع معاينه بايد دم بدون بازدم انجام بدي و کلا خودتو و عضلاتتو شل کني داشتم همين کارو ميکردم که ماماي شيفت با شدت و بدون مقدمه معاينه کرد که درد زيادي داشت ولي فقط چند لحظه بود و زود تموم شد اصلا امون نداد من بخوام تکنيک تنفس رو انجام بدم …
و گفت دهانه ي رحمت يک سانت باز شده و نرمه و اماده ي شروع فرايند زايماني …
من براي چک ضربان قلب بچم رفته بودم و حالا داشتن بهم ميگفتن امشب يا حداکثر فردا دردات شروع ميشه … چيزي بود که منتظرش بودم ولي حالا که وقتش رسيده بود پا پس ميکشيدم و ترسيده بودم …
ان روز وقتي اومدم خونه يه درد خفيفي تو کمرم و دلم ميگرفت و ول ميکرد لک خون هم ديدم که گفتم مربوط به معاينه ست … 13 و 14 هم به همين منوال گذشت و 15 هم براي چکاب تو 37 هفتگي رفتم پيش متخصص خودم … وقتي جريان رو بهش گفتم گفت بخواب تا معاينه ت کنم خدا خيرش بده رئيس بيمارستان زنان زو زايمان شهرمونه و خداييش هم مهربونه هم همکار برادرم و هواي منو خيلي داشت …
با نرمي و صبر معاينه کرد و گفت لگنت براي طبيعي مناسبه و دهانه ي رحمت هم 2 سانت باز شده …
و خياي خوب داري پيش ميري انقباض داري ولي درد نداري برو خونه هر وقت دردات زياد شد و به 5 دقيق رسيد بيا بيمارستان تا کمتر اذيت شي …
من خوشحال که بدون درد داره هانه رحمم باز ميشه از بيمارستان اومدم بيرون و رفتم سمت مغازه شوهرم . اينم بگم من توي کلاساي بارداري بهمون گفته بودن براي ماماي همراه و يه کارت هم داده بودن که بتونيم همراه ببريم خودمون منم سر دوراهي مونده بودم که خودم همراه ببرم يا ماما بگيرم که اين تريد تا اون روز طول کشيده بود اون روز من و همسرم تصميم گرفتيم بريم مرکز ريحانه بهشتي و با ماماي مرکز صحبت کنيم و در صورت توافق قرارداد ببنديم که واقعا يکي از بهترين تصميمات زندگيم بود …
مرکز نزديک مغازه شوهرم بود و رفتيم اونجا و کلي ماما با من حرف زد و مدارک پزشکيم رو ديد و گفت با توجه به دو سانت باز بودن شما تا نهايتا 48 ساعت اينده وارد فاز فعال ميشي و وقتي به 4 سانت رسيدي من ميام بالا سرت بيمارستان و پيشت هستم و کمکت ميکنم کلي هم روحيه داد و قرارداد بستيم و اومديم خونه …
شب عجيبي بود من دردي نداشتم ولي همه از جمله ماما و دکترم ميگفتن تو به زودي زايمان ميکني…
من ورزش ها رو ادامه دادم و تا ميتونستم دم نوش ها رو ميخوردم به توصيه همسرم که کنجد خريده بود کنجد هم اضافه خوردني هاي من شد چون شنيده بود کنجد زايمان رو راحت ميکنه و دهانه رحم سريع تر باز ميشه …
من تو ني ني سايت خونده بودم بخور بابونه هم براي باز شدن دهانه رحم خوبه و بخور بابونه هم دادم …
درداي خفيفي داشتم که اصلا منظم نميشدن يا حتي اونقدر نبودن که من بهشون درد بگم …
روز 16 من عصر وقت سونو داشتم براي تخمين وزن جنين چون ديابتي هستم ببينيم زيادي درشت نباشه من صبحش کلي پياده روي کردم و قر دادم زير دوش اب داغ بشين پاشو کردم و در نهايت هم يک ليوان گلاب خوردم و يک بار بخور دادم دردادم خيلي خفيف و بيشتر در ناحيه واژن و لگنم بودن …
ظهر خوابيديم و عصري که بلند شديم که حاضر شيم بريم براي سونو تا از جام بلند شدم احساس کردم يه اب گرمي از کنار پام ليز خورد و ريخت روي تشک … اولش جدي نگرفتم چون گفتم ترشحه اه ترشحانم خيلي زياد شده بود ولي وقتي اولين قدم رو به سمت دستشويي برداشتم همينجوري اب بود که ازم ميريخت رفتم دستشويي صداي داداشم از توي پذيرايي ميومد که داشت به مامانم ميگفت پس اين ليلي کي ميخواد زايمان کنه دق کرديم بس که منتظر شديم . من از توي دستشويي مامنمو صدا زدم و گفتم کيسه ابم پاره شده …
يهو همه هول ورشون داشت که پس اون تو چيکار ميکني بيا بايد زود بريم بيمارستان ..
واااااااااااااااااااااااااي من هيچ وقت فکر اينجاشو نکرده بودم همه ي نقشه هاي زيامان فيزيولوژيکم همه ورزش ها همه ي تمرينا همه برنامه هامون نقش بر اب شد …
من بدون درد با پارگي کيسه اب راهي بيمارستان شدم جلوي در بيمارستان وقتي از ماشين پياده شدم تموم لباسام پر از ب بود و خيس خيس …
ساعت 5 بعد از ظهر دوشنبه 16 فروردين 95 بود …
من توي شوک و ناباوري بودم و ه لحظه منتظر بودم دردادم شروع بشن … اونجا دوباره معاينه شدم و وقتي ماما گفت 2 سانت کامل انگار اب سردي روم ريختن و گلا روحيمو باختم همون لحظه همون جا …
يک ساعت طول کشيد تا کاراي بستريم رو انجام بدن دم در اورژانس مامانم و داداشم و همسرم واستاده بودن و من اروم اروم اشک ميريختم ترسيده بودم …
وقتي وارد بلوک زايمان شدم ساعت رو نگاه کردم 6 بود بلوک خلوت و بي سر صدا بود من توي اتاقي رفتم که کسي جز من نبود اين برام يه شانس بزرگ بود چون ديدن قيافه ادما وقتي درد ميکشن خيلي ازارم ميداد و دردم رو بيشتر ميکرد …
اومدن فشار و ضربان قلب بچه رو چک کردن و انژيوکت رو با سختي هر چه تمام تر وصل کردن و گفتن اگه تا يک ساعت ديگه دردات خودشون شروع نشن امپول فشار رو شروع ميکنيم … اره من از چيزي که ترسيده بودم دقيقا سرم اومده بود …
دکتر اومد معاينه کرد و من همون دو سانت بودم … بلند شدم و کنار تختم تا ميتونستم قر دادم و بشين پاشو کردم اما انگار قرار بود همه ي درا روي من بسته باشه ساعت 7 شد دوباره معاينه و همون 2 سانت و سرم و امپول رو زدن و در تموم اين مدت شوهرم بارها زنگ زد بلوک داداشام که از پرسنل علوم پزشکي بود و خلاصه کلي ادم سفارش منو کرده بودن ماماهاي بخش و پرستارها هم ميومدن ميگفتن نگران نباش چيزي لازم نداري تو سفارش شده يي ولي خداييش تو اون لحظه تنها کسي که ميتونه ارومت کنه و مرحمت باشه خداست و فقط خداست …
من بازم دردام خيلي خفيف و کم بود ساعت 8 شد و دوز امپول رو زياد کردن و اومدن دستگاه وصل کردم براي ضزبان قلب پسرم که پيداش نميکردن و منو منتقل کردن به يه اتاق ديگه و اونجا با يه دستگاه ديگه چک کردن و اينجوري شد که ديگه نتونستم تکون بخورم از رو تخت و اين حالمو و درمو بيشتر و سخت تر ميکرد. ساعت 8 و نيم بود که درداي من با باز هم زياد کردن دوز سرم و امپول بيشترشد اونقدر که من حتي نميتونستم نفس بکشم …. من از بي دردي به 3 انقباض و درد وحشتناک توي 5 دقيقه رسيده بودم …
ماماي شيفت تا رنگ منو ديد که به خودم ميپيچم اومد معاينه کرد با خودم گفتم الان ميگه 4 سانت و بعد ماماي خودم مياد … اما دريغ همون دو سانت بودم و اين بدترين خبر تو اون حالم بود. دو بار ديگه تا ساعت 11 معاينه شدم و بلاخره گفتن 4 سانت شدي و زنگ زدن مامام بياد … من استانه تحمل دردم خيلي بالاست ولي درد عجيبي بود … دردي تو کمرم و دلم ميپيچيد که خيلي زياد بود اينقدر زياد که حتي نميتونستم تکنيک تنفس رو اجرا کنم . اصلا با درد پريودي قابل قياس نيست يا حتي شبيه پريودي هاي دردناک منم نبود . خيلي درد زيادي داشتم و همش با خودم فکر ميکردم اين حجم درد مال باز شدن 4 سانته يعني و تا 10 سانت باورم نميشد زنده بمونم … يه نيم ساعتي کشذت مامام اومد وقتي چشمم بهش افتاد خياي خوشحال شدم دستامو گرفت ولي نگراني رو تو چشاش ميديدم همش بهش ميگفتم تروخدا کمکم کن . کمرمو ماساژ ميداد اب داغ ميريخت رو کمرم با هم تنفس ميکرديم ساعت 12 بود که دوباره معاينه شدم گفت اگه 5 سانت باشي ميبرمت از گاز استفاده کني .يادمه تو حال درد بود ميگفتم منو اپيدورال کنيد تروخدا بگو بيان اپي کنن … تا معاينه کرد ماماي شيفت گفت به اين ميگن يه مريض درست حسابي خيلي خوشم اومد 7 سانت کامل ….
باورم نميشد من اين همه ساعت درد کشيده بودم و دو سانت به زور باز شده بود شده بودم 4 سانت حالا در عرض نيم ساعت شده بودم 7 سانت …
ماماي همرام با مهربوني دستمو گرفت و گفت بيا بريم اون اتاق تا از بي حسي استفاده کني . تا رسيدم اون اتاق پرده هاي دور تخت رو کشيدم با اولين تنفس توي گاز به مامام گفتم بهم داره فشار مياد گفت خب اگه بهت فشار مياد زور بزن گفتم زود نيست گفت الان ميگم بيان معاينه . تا معاينه کردن ماماي شيفت گفت 9 سانت افرين باورم نميشد اينقدر سريع پيشرفت کرده بودم در حد معجزه بود … ماماي همراهم گفت پاشو رو تخت پشين زور بزن و من روي زانوهام نشستم و چون ميدونستم چجوري زر بزنم شروع کردم به زور زدن با هر دردي که ميومد … خيلي دردش زياد بود ولي وقتي زور ميزدي انگار قابل تحمل تر ميشد . کلي هم ازم خون ميومد و تختم کثيف کثيف شده بود ولي ماماي همراهم خدا خيرش بده همش با مهربوني ميگفت عاليه عزيزم داري راحت ميشي خيلي درد کشيدي افرين فکر نميکردم اينقدر خوب از پسش بربياي … خيلي تشويقم ميکرد .حدودا 40 دقيقه اينجوري گذشت گفت به پشت بخواب و زور بده تخت بغليم رو بردن براي زايمان … دلم خيلي به حالش سوخت داد ميزد ميگفت بچم داره مياد کمک . ماماي من رفت بالا سرش بعد رفت بهشون خبر داد که بياين باين بچه ش داره مياد …
اونو بردن براي زايمان و بعدش از حدود يک ربع صداي بچه ش پيچيد . ماماي همرام گفت افرين زور بده دارم سرشو ميبينم و ساعت 1.15 بلاخره رضايت دادن که منو ببرن ت اتاق زايمان ميدونستم دارم از اين همه درد رها ميشم بالا رفتن از تخت زايمان هم خودش پروسه يي بود و کلي ماما و پرستارا دورم جمع شده بود و هي ميگفتن زور بده زور بده ارين . منم نفسمو حبس ميکردم و زور ميدادم ولي جاي سختش اينجا بود که نميتونستم با دستام زير رونامو بگيرم ول سرمو خم کردم تو سينمو و زوراي ممتد ميدادم ..
يهو ماماي شيفت گفت ببخشيد ميخوام بي حسي بزنم اون لحظه هيچ دردي رو حس نيمکردم نه اينکه حس نکنم برام مهم نبود فقط ميدونستم دارم به لحظه هاي اخر نزديک ميشم .بعد از چند دقيقه حس کردم يه چيزي ليز خورد و ازم اومد بيرون … پسرم بود عزيزدلمو سريع گذاشتن رو بدنم الهي قربونش برم اشکام ميريختن پائين و دست ميکشيدم رو بدن و سرش تند تند ميگفتم پسرم پسرم …
ماماي همرام سريع ازمون يه عکس گرفت و بهم تبريک گفت بعدم بند ناف رو بريدن و پسرمو بردن …
خيلي خوشحال بودم حسي که داشتم با هيچ حس ديگه يي توي اين 28 سال سنم قابل قباس نيست.
من مادر شده بودم و اولين حس مادريم به پسرم فقط عشق بود و عشق … اينقدر برام حس عجيبي بود که توان داشتم بلند شم و تا اخر دنيا بدوام و فرياد شادي بزنم …
حدود 10 دقيقه طول کشيد جفت اومد بيرون و بعدم تا تونستن شکممو فشار دادن که خداييش دردناک بود ولي مهم نبود دلم ميخواست زود برم پيش پسرم پيش شوهرم که ميدونستم پائين منتظرمه …
بعدم بخيه ها زده شد و من به ارومي از تخت اومد پائين و رفتم تو اتاق ديگه اونجا پسر عزيزدلمو فرشته ي زندگيمو اوردن که بهش شير بدن الهي قربنش برم جااااانه دلم تمم مدت دو ساعتي که تو اتاق بودم بچم ميک ميزد و ملچ و مولوچ شيکموي مامان شير ميخورد …
ماماي همراهم کنار بود و برام خرما و چاي اورد . و بعد گفتم به خانوادم خبر دادي گفت اره واسه همسرت عکس بچه رو فرستادم و اينجوري بود که شوهرم به صورت مجازي گل پسرش رو اولين بار ديد …
بعدم اومدم بخش و فرداش مرخص شدم …
پسرم با قد 5 وزن 3200 اوايل هفته 38 و دور سر 36 در 1395.1.17 به دنيا اومد …
خدايااااااا صد هزار مرتبه شکرت …

سلام دوستاي گلم بالاخره ني ني منم اومد تو بغلم و نوبت نوشتن خاطره زايمانم شد.ببخشيد كه طولانيه
بچه هايي كه منو ميشناسن ميدونن كه از حاميان اصلي سزارين بودم هميشه.از هر نظري كه بخوايد نگاه كنيد من سزارين رو ترجيح ميدادم و لحظه اي به فكر زايمان طبيعي نبودم ولي خيلي وقتا شرايط طبق پيش بيني آدم جلو نميره تو زندگي از جمله همين مورد…
بارداريم روي هم رفته خوب بود سختياي خاص خودش رو هم داشت اما من از اول خودمو ننداختم و بيشتر كاراي روتينم رو انجام ميدادم به نظرم همين خيلي باعث شد كه حالم خوب بود و تونستم روزاي سختشو به لطف خدا پشت سر بذارم.
تاريخ زايمانم من طوري بود كه عيد نوروز پا به ماه بودم و قلمبه.
از اونجايي كه سزارين ميخواستم و تحرك برام لازم نبود هفته قبل از عيد دكتر بهم گفت استراحت داشته باش كل عيد رو، چون من تو تعطيلات نيستم اگر تو اين مدت مشكلي پيش بياد بايد يكي از همكارام عملت كنه.منم كه به شدت دكترم رو دوست داشتم اصلا دلم نميخواست برم پيش يه دكتر ديگه در نتيجه استراحت رو شروع كردم.رسما بخور بخواب بودم تو عيد البته اگه ميخواستم هم خيلي نميتونستم تحرك كنم و بيحال تر بودم اواخر.عيد گذشت و اولين ويزيت بعد عيد دكتر برام تاريخ سزارين رو مشخص كرد ?? فروردين.كه از تاريخ طبيعي طبق ان تي دقيقا يك هفته جلوتر بود.روز ?? فرودين رفتم بيمارستان براي گرفتن تاييده پزشكي قانوني كه براي سزارين انتخابي به دستور وزارت بهداشت لازم بود!كلي كلاس توجيهي براي من و يه عده هفته آخريه ديگه گذاشتن كه لوب مطلبشون اين بود كه سزارين خييييلي بده و شماها داريد با پاي خودتون ميريد كه خودتون رو به كشتن بديد!اون روز به شدت عصبي شده بودم از اين روند.تقريبا با دكتر پزشكي قانوني بحثم شد.سر اينكه من چشمامو چند سال پيش لازك كرده بودم بعد از شنيدن اينكه سزارين انتخابي هم وارد فاز هاي اين چنيني شده سريع رفتم و از چشم پزشكم نامه اي گرفتم مبني بر اينكه حتما بايد سزارين شم.ولي دكتر پزشكي قانوني تو بررسي مداركم خيلي بي تفاوت به نامه نگاه كرد و گفت اين مورد جزو موارد مورد قبول براي ما نيست و ثابت نشده عمل چشم و زايمان طبيعي باهم ناسازگار باشن.منم بهش گفتم خانوم دكتر من ترجيح ميدم نظر متخصص خودم رو ملاك بگيرم و سزارين شم،نظرم هم عوض نشده.ديگه ايشونم با اكراه يه سري فرم گذاشت جلو من و شوهرم و دوباره يه سري واقعيات تراژيك از سزارين رو تكرار كرد و گفت امضا كنيد وقتي داشتيم امضا ميكرديم كاملا ترس رو تو صورت همسرم خوندم.آخرم به دكتره گفتم بهتره اين جريان رو تو ماههاي اول راه بندازيد نه الان كه چند روز مونده به زايمانم و فقط استرس بهم تزريق كرديد
بعدش رفتيم براي پذيرش بستري و قرار شد شش صبح روز ?? ام بيمارستان باشم تا براي عمل اول صبح آماده شم.
روز ?? ام و ?? ام فروردين واسه من روزاي خيلي سختي بود اولي براي سونوها و مدارك پزشكي دومي رو هم كه تعريف كردم مفصل!همش تو بيمارستان در حال بدو بدو بودم به نظرم همين دو روز تاثير خيلي مهمي تو پايين اومدن نيني تو لگن داشت.ديگه شمارش معكوس شروع شده بود برام همش در حال شمردن آخرين ها بودم آخرين تعطيلي،آخرين لگدا و آخرين هاي ديگه
?? فروردين در حال گذران آخرين پنجشنبه بارداري بودم كه تصميم گرفتيم يه سر بريم خونه پدر همسرم تماس گرفتيم كه اطلاع بديم گفتن ما عيد نيومديم خونتون الان اومدن براي شما سخته،ما يه ساعت ميايم اونجا!غافل از اينكه مهمون داري واقعااا سختتر بود واسه منالبته همسرم پشت تلفن بهشون اطمينان داد كه همه كارارو خودش ميكنه و نميذاره من دست به هيچي بزنم!اين بود كه به همسرم اشاره كردم كه بگه شام بيان يهو و از بيرون غذا بگيريم چون اصل سختيش تر تميزي خونه بود كه خودش داشت انجام ميداد.
چشمتون روز بد نبينه همسرم شروع كرد به تميز كردن خونه ولي سرعتش انقدررر كم بود كه اگه ميخواستم بشينم مهمونا ميرسيدن وهنوز خونه مرتب نبود ديگه خودمم دست به كار شدم .برنج و سالاد و ژله هم درست كردم كه بقيه چيزا رو از بيرون بگيريم.مهمونا اومدن و همه چي به خوبي انجام شد مدام هم مارو دعوا ميكردن كه الان وقت شام دادن نبود و ما نميخواستيم بيايم!
وقتي كه رفتن من ولو شدم وسط پذيرايي خيلي خسته بودم شوهرمم رفت تو آشپزخونه تا جمع و جور كنه ديگه سرعت پايينش برام اهميتي نداشت و نرفتم كمك
يهو دلپيچه بدي گرفتم و گلاب به روتون نزديك چهل دقيقه تو دستشويي بودم. م ش كه ظاهرا از اومدن عذاب وجدان گرفته بود به محض رسيدن به خونه به همسرم زنگ زد و حال منو پرسيد منم كه بسط نشسته بودم تو دستشويي و صداي مكالمات نامفهوم تلفني رو ميشنيدم.يهو ديدم شوهرم با ترس در ميزنه ميگه خوبي عزيزم؟منم گفتم آرههه بابا خوبم چرا جو ميدي؟غذاي بيرون بهم نميسازه ميدوني كه.ولي يه درصدم تو اون لحظه فكر نميكردم كه حالم هيچ ربطي به غذاي بيرون نداشته باشه!اومدم سر جام كه بخوابم.همسرم كلي تشكر كرد واسه مهموني و منم الكي گفتم كاري نكردم كه!ولي اون كار واسه مني كه يه ماه بخور بخواب بودم زياد بود واقعا داشتم به آخرين هاي ديگه فكر ميكردم كه يه دردي پيچيد تو دلم.توجه نكردم و خودش ساكت شد.اومدم دوباره فكر كنم كه دوباره درده اومد اين روند حدود ده بار تكرار شد تو چند دقيقه و هر بار بعد چند ثانيه ساكت شد.منم كه به قول خودم نميخواستم سوسول بازي دربيارم با علم به اينكه ماه نه درد كاذب زياده سعي ميكردم آخرين هاي جديدي رو بشمرم تا خوابم ببره و درد قطع شه.يكي دوبار چرتم گرفت ولي يهو با درد از خواب پريدم.با اينكه هيچ اطلاعاتي از زايمان طبيعي نداشتم ولي هميشه خاطرات اين تاپيك رو ميخوندم و به جز يكي دو مورد هميشه هم بعد خوندن حالم بد ميشد از نحوه زايمانا و ميگفتم عمرا برم سراغ طبيعي مگه بيكارم انقدر درد بكشم و گذر كند زمان رو تحمل كنم،هفت لايه كه سهله بگن بيست لايه هم شكمت برش بخوره حاضرم چون اون موقع حس نميكنم وبعدش هم دخترم بغلمه نهايت يكم دردم هست.طبق تجربيات اندكم ميدونستم درد اگه كاذب باشه نامنظمه به همسرم گفتم اين سري كه نفسام عميق شد و دردا اومدن زمان بگير تا سري بعد.نتيجه واسم عجيب بود شوهرم گفت ? دقيقهurprised:ميدونستم اين فاصله خيلي كمه و واسه حالتيه كه افراد رو بستري ميكنن هرچيم ميگذشت و دوباره تايم ميگرفتيم بين ? تا ? دقيقه بود.همسرم دستپاچه شده بود و هي ميگفت پاشووو بريم بيمارستان هي ميگفتم صبر كن شايد تموم شه كه نميشد و هي تندترم ميشد دردا ديگه خودم قانع شده بودم كه بريم بيمارستان و زودتر عملم كنن.پاشدم برم حموم كه شكمم رو شيو كنم تا واسه عمل حاضر باشم جلو در حموم يهو ديدم داغ شدم،چك كردم ديدم خونابه ازم اومده.به شوهرم گفتم پاشو حاضر شو كه كيسه آبم پاره شد خودمم پريدم تو حموم و يه دوش سريع گرفتم.ساعت حدود يك و نيم دو بود كه حاضر شديم و تو اين حال داشتم برس و لوازم آرايش و شارژر برميداشتم چون هميشه بچه ها روش تاكيد كرده بودنرفتيم جلو خونمون و مامانم رو برداشتيم پيش به سوي بيمارستان.مامانم با لبي خندون اومد پايين فكر ميكرد من چقدر اوكيم راه كه افتاديم يهو دردام كه شروع ميشد آه و ناله ام درميومد بنده خدا كپ كرده بود ميگفت دختر تو كه درد داري به من گفتي يكم خونابه ديدي فقط!منم گفتم اينجوري گفتم كه نترسي.خيابون جلو بيمارستان كه بلوار بود از شانس ما لاين رو به بيمارستان رو بسته بودن و داشتن آسفالت ميكردن و كلي ماشين گنده هم وايساده بودن!ما مجبور شديم به روش بازي نوجوونيمون يعني تاكسي ديوونه بندازيم تو لاين مخالف و بريم جلو همينجوري ماشينا بودن كه برامون چراغ ميدادن و من كه يهو دردم ميومد و صدام ميرفت بالا و مامانم كه به همسرم ميگفت الان تصادف ميكنيم چرا از اين لاين ميري و همسرم كه ريلكس به مسير ادامه ميدادبالاخره طي مراسمي رسيديم مامانم به همسرم گفت برو ويلچر براش بگير و من كه همچنان اصرار بر شاخ بازي درآوردن بودم پريدم پايين و گفتم بيايد بريم من خوبم كه چه غلطي كردممم!وسط حياط يهو درد اومد و نتونستم مسلط برم و خودمو انداختم رو همسرم و بيچاره منو به زور ميكشيدرفتيم اورژانس اول فشارمو گرفتن ?? رو ? بود فكر كنم.فرستادنم پيش متخصص زنان شيفت.ديگه تو اين مرحله قبول كرده بودم كه بايد رو ويلچر بشينم.دكتره مداركم رو ديد و شرايط رو پرسيد گفتم تقريبا از ساعت ??.? دردم گرفته و حدود ? كيسه آبم پاره شده بهش گفتم كه وقت سزارينم براي چهار روز ديگه بوده.دكترم سونو ها رو ديد و گفت برو رو تخت بخواب منم كه وحشششت داشتم از معاينه هميشه و تا حالا معاينه نشده بودم تو اون حالم وايسادم باهاش به چونه زدن!ميگفتم خانوم دكتر من سزارينم چرا ميخوايد معاينه ام كنيد عاخههه؟دكترم كه خيلي شوخ بود به خنده ميگفت برو دختر بايد وضعيتت رو ببينم يا نه؟اينجوري كه نميشه خلاصه با اكراه رفتم رو تخت معاينه.خودم هيچي رنگ مامانم مثه گچ.بالاخره براي اولين بار معاينه شدم دكتر گفت اوه اوه چه خبره كيسه آبت داره تخليه ميشه منم در حال گريه گفتم توروخدااا زود عملم كنيد دردام داره زياد ميشه من نميخوام درد دو روش زايمان رو بكشم.دكتر گفت گفتي كي دردات شروع شده؟گفتم ??.? با تعجب گفت ??.? تا الان كه يه ربع به سه هست تو سه سانت باز شدي دختر خوب بچه ات هم كه ريزه يه عطسه كني به دنيا مياد واسه چي ميخواي سزارين شي؟؟گفتم خيلي ميترسم بدم مياد از طبيعي از معاينه بيزارم مطمينم هم خودمو اذيت ميكنم هم ماماها رو چون همكاري نميكنم اونم گفت همكاريت با من كه خيلي بود در حالي كه از نظر خودم همكاريم افتضاح بود و فقط يه لگد كم داشتم كه بزنم تو چشمشبعد گفتم عاخه من هيچ كلاسي نرفتم و آمادگي براي طبيعي ندارم گفت آكوا مال سوسولاس!تو ميتوني طبيعي بزايي
مامانم جالب بود تو اين جريان هي به دكتره ميگفت خانوم دكتر خواهشا يه كاري كنيد زودتر اتاق عمل رو حاضر كنن كه دردش تند نشه دكترم فقط ميخنديد كه ميخواستم بزنمش تو اون لحظه اما الان دعا به جونش ميكنم روزي صدبار كه نذاشت من با ترس الكي شانس زايمان طبيعي رو از دست بدم.زنگ زد به دكتر خودم و شرايط رو براش گفت دكترم گفت نظر خودش چيه؟دكتر شيفت گفت ميگه ميترسم ولي من شرايطش رو مساعد ميبينم اگه قبول كنه همكاري كنه مطمينم ميتونه.دكتر خودمم توصيه كرد به طبيعي و گفت نتيجه رو بهش اطلاع بدن كه اگه لازمه راه بيوفته زودتر
راستش اينجا بود كه يه چيزي بهم گفت دختر تو شجاع تر از اين حرفايي واسه چي با ترس ميخواي جلو همه چيو بگيري؟تو كه ميدوني طبيعي بهتره حالا كه دارن بهت ميگن آماده اي چرا كه نه؟ولي هيچي نگفتم به كسي
همچنان مامانم و همسرم كه تاكيد من رو سزارين رو ميدونستن با دكتره درگير بودن كه بفرستش اتاق عمل زودتر
دكتره هم بهم گفت بيا و با مسيوليت من برو بلوك زايمان فضا رو ببين با بچه هاي ماما صحبت كن يكم برو جلو اگه ديدي نميتوني من قول ميدم در عرض چند دقيقه بفرستمت اتاق عمل و دكتر خودتم بفرستم بالاي سرت.مردد نگاه به بقيه كردم همسرم با لبخند بهم گفت امتحان كن مامانم ولي ميترسيد همچنان دكتره شيفت برگشت براي تشويقم گفت الان مامانت رو ببين طبيعي زاييده ازش بپرس بعد زايمان چقدر راحت بوده كه مامانم خنديد گفت خانوم دكتر من دو شكمم رو سزارين شدم دكتره گفت همووون همش تقصير شماس خانوم بيا برو كه آبرومو بردي من دارم كيو الگو ميكنمدخترت از تو شجاع تره ميره طبيعي ميزاد.
خلاصه هندوانه ها بود كه ميذاشت زير بغل من منم كه جو شجاعت گرفتم گفتم باشه ببريدم بلوك زايمان ولي كم آوردم سريع ميگم كه برم سزارين همه قبول كردن.البته در سراسر اين بحثا من يهو ميپيچيدم به خودم و سعي ميكردم صدام درنياد همين باعث شد دكتره بهم بگه تو توي تحمل درد متين هستي بنده خدا بقيه راه رو نخونده بود كه من چه عربده كشي شدم موقع درداي اصليبردنم بالا با مامان و همسرم خدافظي كردم و رفتم داخل ماما گفت گوشيتو اگه ميخواي همين الان بگير من كه دردام در حال خفن شدن بودن نميفهميدم گوشي چي ميگه اين وسط؟ولي گرفتمش با ماما صحبت كردم و شرايطم رو گفتم گفتم من هيچ آمادگي واسه زايمان طبيعي ندارم هيچ كلاسي نرفتم هيچ حركتيم بلد نيستم در ضمن از معاينه هم ميترسم به نظرت ميتونم طبيعي؟گفت من نميتونم بگم چون معلوم نيست شرايط چجوري جلو بره ولي كيساي زيادي مثه تو داشتم كه تونستن و خيليا بودن كه با كلي كلاس رفتن و آمادگي نتونستن.گفتم من سه ساعتي هست دارم درد ميكشم حالا كه به اينجا رسيدم ميخوام امتحان كنم بهم لباس دادن و آماده شدم پرونده ام رو آوردن بالا و گفتن برم رو تخت يه سري سيم بهم وصل كردن كه به دليل كمبود اطلاعات نميدونم چي بود ولي ظاهرا نمودار دردام رو نشون ميداد و ضربان قلب ني ني رو يحتمل ان اس تي بودماما اومد واسه اولين معاينه بدترين لحظه تو زايمانم اين لحظه بود هر چي صدا داشتم دادم تو گلوم و داد زدم فكر ميكنم لگنم رو داشت معاينه ميكرد چون قبلش گفت دكترت كه از نظر لگن معاينه ات نكرده؟گفتم نه.هي ميگفت شل كن عزيزم ولي من نميتونستم از نظر خودم شل بودم البته ولي نظر اون چيز ديگه اي بود اينجا بود كه كيسه آبم از حالت نشت به تخليه كامل رسيد و دردا بعد از اون وحشتناك شدن.ماما بهم گفت پنج سانتي و خيلي خوب پيشرفت كردي گفتم چقدر مونده؟گفت الان وارد فاز فعال شدي يهو ياد جزوه هاي بچه ها افتادم كه عكساشو براي هم ميفرستادن به خودم گفتم خاك بر سرت كه نخونديشون و الان بايد انقدر گيج بزني فقط طبق خاطرات بچه ها ميدونستم اين مقدار يعني تازه شروع دردا و سختيا ماما بهم گفت الان بايد تصميم بگيري يا طبيعي يا سزارين بريم جلوتر كاري نميتونيم بكنيم گفت من ميرم تا برگشتم تصميم بگير رفت و برگشتش سه دقيقه هم نشد من دردام انقدر زياد شده بود كه گفتم قطعا ميگم سزارين وقتي اومد گفت چي شد؟ميخواستم بگم ببريدم اتاق عمل كه يهو ياد اپيدورال افتادم كه دكتر پايين بهم گفته بود پرسيدم كي ميتونم اپيدورال شم گفت الانا كم كم ميتوني.دو دو تا كردم گفتم خب اگه دردام كم شه چرا برم سزارين من كه تا اينجا اومدم.گفتم طبيعي ولي اپيدورال ميخوام گفت باشه ميگم برات حاضر كنن وسايل رو چند دقيقه اي طول كشيد دردا بيشتر و بيشتر ميشدن من ديگه دادم از اينجا به بعد رو هوا بود اين سري يه ماماي ديگه اومد بالا سرم نمودارا رو چك كرد گفت چرا انقدر داد ميزني؟دردت انقدر زياده؟؟گفتم آره معاينه ام كرد ماماي خودم رو صدا زد گفت بيا اينجا وقتي اومد بهش گفت اين هشت شده ديگه كي ميخواي اپيدورال كني؟اون يكي باورش نميشد ميگفت نيم ساعت نيست من معاينه اش كردم پنج بود داري اشتباه ميكني!ماما دوباره معاينه كرد گفت نه هشته!منم نه تنفس خاصي بلد بودم نه حركتي واسه كم شدن درد فقط داد ميزدم و از خدا كمك ميخواستم بهم گفتن عزيزم پيشرفتت عاليه بدنت داره سريع ميره جلو اگه الان اپيدورال بخواي تا ما بريم گاز رو بياريم تو يه سانت ديگه هم رفتي جلو و چيزي تا زايمان نمونده ارزش نداره روند رو كند كنيم هفتاد درصد رو رفتي سي درصد ديگه رو هم ميتوني به صورت طبيعي بري جلو و از اپيدورال استفاده نكني باز خودت تصميم بگير.من كه اصلا تحمل طول كشيدن روند رو نداشتم با داد گفتم باشه همين جوري ادامه ميدم.اين بين ماما ميگفت اون دو نفر رو تا نيم ساعت ديگه بيدار كنيد به اون يكي توپ بديد و من در عجب بودم كه اون اوليا چجورييي خوابيدن؟ و چرا به من توپ نميدن ده دقيقه اي كه گذشت جواب سوالمو گرفتم ماما معاينه كرد و به همكارش گفت فوله زنگ بزنيد دكترش بياد.اون يكي دور خودش ميچرخيد ميگفت من همين الان با دكتر حرف زدم گفتم دست كم يه ساعت ديگه طول ميكشه اين چقدر زود پيشرفت ميكنه!بلندم كردن ببرن سمت اتاق زايمان.وسط راه دردم گرفت و وايسادم بيچاره ها التماس ميكردن كه واينسا زير دو كتفم رو گرفتن و منم خودمو ول كرده بودم روشون و رسما ميكشيدنم.تو اتاق زايمان ديگه داشتم فشارحس ميكردم مدام با التماس بهم ميگفتن عزيزم صبر كن چند دقيقه و زور نزن تا دكترت برسه ولي دست خودم نبود زور بهم وارد ميشد بهم گفتن ميتوني زنگ بزني همسرت بياد پيشت زنگ زدم و وسط دردام به زور حرف ميزدم به همسرم گفتم اگه ميخواي بياي بالا بيا وقتشه ميگفت الان؟؟انقدرر زود؟؟گفتم بيا و قطع كردم جون حرف زدن نداشتم چند دقيقه بعدش اومد بالا سرم از اينجا به بعد گرچه دردا بيشتر بود ولي حالم بهتر بود شوهرم دستمو گرفته بود و دلداريم ميداد خودمم ميگفتم ديگه چيزي نمونده تا يه خواب راحت دكتر تقريبا بعد ده دقيقه كه بردنم تو اتاق زايمان رسيد از در اومد تو گفت سلااام چطوري دختر شجاع؟با جيغ گفتم خوبم خانوووم دكتر كم نمياوردماومد وضعيتم رو چك كرد و گفت پاهامو بدم تو شكمم و فشار رو از گلوم بدم به شكمم و مثه دستشويي زور بزنم از اين بخش طبق خاطرات سايرين ميترسيدم گفتم واااي اينجاشه كه از آدم مدفوع دفع ميشه و واقعا حس بدي داشتم جلو دكتر و ماماها و شوهرم ولي نميشد زور نزنم دست خودم نبود حس كردم خيلي كم مدفوع ازم خارج شد انقدر ماما و دكتر تشويقم كردن كه فكر كنم ني نيا رو واسه اولين دستشويي مستقل رفتنشون تشويق نميكننبعد اون دكتر گفت جابجاش كنيد رفتم رو تخت اصليه دكتر پايين پام نشست و شوهرمم كنار دكتر ايستاده بود و دستمو گرفته بود.دكتر گفت برات بي حسي ميزنم نترس كه اصلااا درد نداشت مقابل اون دردايي كه داشتم ميكشيدم بعد فهميدم كه برش داد درد برش رو اصلا اصلا حس نكردم بعد دكتر گفت عزيزم دو تا فقط دو تا زور قوي بزن كه بچه رو بگيرم و راحت شي منم كه صبرم تموم شده بود و احساس ميكردم تمام بدنم داره از داخل منفجر ميشه سريع شروع كردم سر دومي دكتر گفت آفريييين موهاشو ديدم گفت حالا نفس عميق بكش و استراحت كن،چند ثانيه كه گذشت گفت حالا تمام جونم رو گذاشتم سر همين زور آخر طوري كه اگه نميومد غش ميكردم ديگه و انرژي نداشتم واسه ادامه يهو اون لحظه اي كه بچه ها هميشه تعريفش رو ميكردن رو حس كردم دخترم مثه يه ماهي ليز خورد و اومد تو دست دكتر صداي گريه اش رو هوا بود و صداي خنده گريه ي من و شوهرم و خنده و خوش و بش دكتر با دخترم و سر به سرش گذاشتن
دخترم رو بردن رو يه تخت كه جلوم بود گذاشتن و گفتن همسرم بره بند نافشو ببره و ازش عكس بگيره دكترم تو اين فاصله بيحسي بعدي رو زد و شروع كرد به بخيه زدن كه اصلا درد نداشت هيچ كدوم.من شاد و خندون با دكتر و شوهرم حرف ميزدم ازش ميپرسيدم شبيه كيه دكتر اسم دخترمو پرسيد و خنديد گفت من بعيد ميدونم آرام باشههمين جا بود كه ماما آوردش و گذاشت تو بغلمبهترين لحظه دنيا بود بهترين لحظه اي كه يه زن ميتونه تصور كنه
تو اوج دردام فقط دلم پيش دوستايي كه منتظرن بود و از خدا ميخواستم لذت اين لحظه رو از هيچ زني نگيره علي الخصوص از دوست من.تو بخش كه رفتم تخت بغليم بهم ميگفت وقتي تو زايمان كردي ما داشتيم درد ميكشيديم صداي گريه بچه ات همزمان صداي اذان بلند شد.اميدوارم به حق اين تقارن خدا دعامو مستجاب كرده باشه

به نام خدا
سلام به همه بچه هاي خوب و مادرهاي گل
الان که دارم واستون مينويسم اميرسام من خوابيده و يک ماه و نيمه شه تقريبا.باورم نميشه منم دارم خاطره زايمانمو شرح ميدم.
من تو تيرماه بود که فهميدم باردارم و رفتم دکتر و ايشون سونو نوشتن تو هفته هفتم قلبشو شنيدم.دوران بارداري من دوران سختي بود مخصوصا چهار ماه اولش که ويار شديد و کاهش وزن داشتم اما تو ماه پنجم به بعد خوب بود.من بين سزارين و طبيعي دودل بودم.از طرفي از سزارين ميترسيدم چون چند تا از دوستام بعد زايمان سردرد گرفته بودن منم چون توي ماههاي اولم ميگرن شديد داشتم ميترسيدم نکنه دوباره اون سردرداي شديد بياد سراغم از طرفي طبيعي رو هم ميترسيدم .ميگفتم اخه چجوري ميتونم تحمل کنم.به اين خاطر تا هفته آخر تصميم خودمو نگرفته بودم.دکترم تاکيد رو طبيعي داشت.به اين خاطر به من گفت يک هفته به تاريخ تقريبي زايمانت بيا معاينت کنم که اگر مشکلي نداشتي طبيعي زايمان کني.منم گفتم باشه اما تو دلم ترس داشتم.خلاصه تو هفته سي و نه اول اسفند رفتم معاينه.اونجا دکتر گفت لگنت خوبه و دهانه رحمت دوسانت باز.گفت روزي دو تا نيم ساعت پياده روي کنم.لازم به ذکر هست که من تو دوران بارداري هيچ ورزشي واسه زايمان طبيعي انجام ندادم فقط سر کار ميرفتم که البته کارم نشستنکي بود و از طرفي همه مراعاتموميکردن.اما کم و بيش راه هم ميرفتم.خلاصه فرداي روزيکه رفته بودم دکتر همسري منو برد خونه مامانم طبق روال هر روز که بعدش بره سرکار.منم خودم دو هفته آخر سرکار نرفتم.خونه مامانم به چهل دقيقه اي رفتيم راه رفتيم شب شوهرم اومد دنبالم رفتيم خونه.بعدش حاضر شديم واسه
پياده روي بعدي ..رفتيم نزديک خونه يک ساعت ونيمي راه رفتم اومديم خونه يه کم تلويزيون ديدم و رفتيم بخوابيم.چشماي من تازه گرم شده بود که يهو ديدم يه آب زيادي ازم داره ميره.فهميدم همون کيسه آبه .همسري تازه خوابش برده بود که صداش کردم و گفتم کيسه آبم پاره شده ساعت دوازده و ربع شب بود.همسرم خيلي حول شد و من گفتم ميرم دوش بگيرم و سريع بريم.اونم زنگ زد به دکتر ..تو. راه رفتيم دنبال مامانم و خواهرکوچيکم..خواهرم خيلي بغض داشت..خلاصه رفتيم سمت بيمارستان درداي من داشت شروع ميشد که مثل دردپريود بود .البته پريود شديد. شوهرم کاراي پذيرشو انجام داد و منوسريع بردن اتاق درد و از شانس من يه ماماي بد اخلاق خوابآلود اونجا بود.سريع لباسامو عوض کردم و دردام داشت بيشتر ميشد.ماما اومد معاينه م کرد و با يه حالت بي روح گفت سه سانتي و ممکنه چهارده شاعت درد بکشي…منم گفتم چهارده ساعت؟؟؟؟؟؟؟؟؟واي خيلي استرس گرفتم تو اتاق درد يه ساعت بود و يه مانيتور که قلب بچه و قدرت فشار و درد رو نشون ميداد…از ساعت يک که تو اتاق درد بودم تا ساعت دو و نيم دردام هر پنج دقيقه و شدت زياد بود..بهم گفتن بايد تو هر درد نفس عميق بکشم….سا عت دو و نيم مامانم اومد بالا سرم يه حس خوبي گرفتم بعد خواهرام اومدن که خيلي نگرانم بودن اما شوهرمو اجازه ندادن.ساعت چهار .4 سانت باز شده بود…از شانس من دکترم جواب تلفنشو نميداد ووو من داشتم ميمردم اين ماما بداخلاقه هم هي ميرفت مي يومد ميگفت دکترت جواب نميده.حالا چي کار ميکني…منوهي اعصابمو به هم ميريخت.بيچاره شوهرم که ميگفت صدبار زنگ زده جواب نميداده و آخرشم موبايلش خاموش بوده…خلاصه درداي من لحظه به لحظه بيشتر ميشد و نگرانيم هم بابت دکتر بي شعورم بيشتر.بالاخره ساعت چهار و نيم يه ماماي خوش اخلاق اومد و گفت بهم اصلا نگران نباش اگه دکترت نياد اينجا ما دکتراي خيلي خبره تري داريم.اين حرفش خيلي دلگرمي بود.خلاصه ساعت پنج ونيم دکترم تشريف آوردند و گفتن خواب بودن….معاينه ام کرد و گفت هشتي…من ديگه دردام شدت گرفته بود ومني که خيلي صبورم داد ميزدم و حضرت زهرا و علي رو صدا ميزدم وسط دردام دعا ميکردم واسه بقيه…ميله هاي تختمو از شدت درد انقدر فشار دادم که مچ دست چپمو هنوز دارم مچ بند ميبندم.ساعت شيش و نيم بود معاينه کرد و گفت دهي اما بايد سرشو ببينيم…من ديگه طاقت خوابيدن نداشتم و پاشدم راه رفتم دوباره خوابيدم که اومد معاينه م کرد و گفت مونده هنوز..دکترم با مامان داشتن ميگفتن که شدت دردام خوب بوده و اصلا چون دردام زياد بوده امپول فشار نزدن…من فکر کرده بودم سرمي که بهمه توش همون آمپول فشاره…نگو اصلا نزدن.دکترم گفت بايد نفس بکشم هي تو هر درد.خلاصه من از درد داشتم ميپيچيدم و اين وسطا دست خودم نبود و کار خرابي هم کردم کلي خجالت کشيدم که دکترم گفتطبيعي هست و چوگفتن سر بچه به روده فشار مياره دستشويي مياد..ساعت هفت بهم گفتن پاشو که موقشه…منم از تخت بلند شدم و اين فاصله کم تا اتاق زايمان واسم مثل سفر به مريخ بود…از درد …رفتم خوابيدم رو تخت زايمان و گفتن بايد بايد با شروع درد زور بزنم که واقعا سخت بود اين مرحله…چون فشاردرد خيلي بود…تو ين مدت يه پرستار اومد فشارمو گرفت که شونزده بود…از درد فشارم رفته بود بالا…خلاصه خيلي زور زدم دکترم قيچي کرد اما کله بچه بزرگ بود و با زور من و فورسپس بچه رو کشيدن بيرون.دکترم قرآن ميخوند اون لحظه خيلي خوشم اومد..ميتونم اعتراف کنم بهترين لحظه زندگيم بود…انگار بهم مخدر زده بودن تمام دردهاي وجودم تموم شد در همون لحظه …حسش اينقدر شيرينه که در وصف نميگنجه….خيلي عالي بود…بعدش پسرمو انداختن رو سينم و راه نفسشو باز کردن …فرشته ي من تو بغلم بود…خدا رو شکر ميکردم…اونجا همه منو تشويق ميکردن و ميگفتن واسشون دعا کنم…منم دعا ميکردم…دکترم اين بين باهام حرف ميزد که درد احساس نکنم..بعدش بي حسي زد تا بخيه بزنه واسم…بخيه هام زياد بود چون تقريبا 40 دقيقه طول کشيد وسطاش بي حسي م رفت که سريع واسم ليدوکائين زدن…تموم شد و منو بردن يه سالن ديگه واسم صبحونه آوردن و من خيلي گشنه م بود يه لقمه بيشتر نخورده بودم که بچه مو آوردن که شيربدم…يه خانومي نحوه شير دادن رو آموزش ميداد…البته من اونجا شير نداشتم که اما وقتي پسرم سينه م.و گرفت خيلي عشق کردم…قربونش برم..بعدش بردنش و منو بردن که دستشويي کنم…بعدش روي تختم رفتم خودم که همهگفتن آفرين …اگه سزارين بودي به اين راحتي نميتونستي جابجا بشي..اون روز فقط من يه نفر طبيعي بودم که البته بيمارستان لاله به خاطر طبيعي بودنم بهم صد تومن هديه دادن…خخخخخخ.خلاصه رفتم رو تخت منوبردن سمت اتاق خودم…شوهرم پشت در منتظر من بود و پريشون …منو ديد دولا شد پيشونيمو بوسيد و گفت بهت افتخارميکنم و دوستت دارم…به اتاق که رسيدم مامانمو ديدم گريه کردم …همشون منو بوس کردن مادرم …مادرشوهرم و خواهرام..حس خوبي بود…تو سي و نه هفته زايمان کردم و يه پسر با قد 52 و وزن 3700 اومد تو اين دنيا…اما فرداي روز ترخيصم بچه م زردي و عفونت خوني گرفته بود و هشت روز تو NICU بستري بود . من با اون وضعيتم که دوروز بود زايمان کرده بودم و بخيه داشتم موندم تا بتونم پيش فرشته م باشم و بهش شير بدم..ووزنش به شدت اومده بود پايين..کار هر دقيقه مون شده بود دعا.آزمايش پشت آزمايش از نخاعش نمونه برداري کردن و همه جاي بدن بچم جاي سورنبود ….دکتر گفت از تب بالا عفونت کرفته…اما خدا رو شکر همه اين ها به خواست خدا تموم شد و الان فرشته من پيشم خوابيده قربونش برم….خانوما يادتون باشه خيلي مراقب تب باشيد….خيلي ممنون که خاطره منو ميخونين…

برای پاسخ دادن به این موضوع، به سیستم وارد شوید.