– اولین بار نیست که این غروب لعنتی غمگینت کرده است آخرین بار نیز نخواهد بود به کوری چشمش اما خون هم اگر از دیده ببارد بیش از این خانه نشینمان نخواهد کرد کفش و کلاه کردن از تو خنده به لب آوردنت از من برای کنف کردن این غروب و خنداندن تو حاضرم در نور نئون های یک سینما مثل چارلی چاپلین راه بروم و به احترام لبخندت هر بار کلاه از سر برمی دارم یک جفت کبوتر از ته آن به سمت دست های تو پرواز کنند جوک های دست اولم را نیز می گذارم برای آخر شب که به غیر از خنده های قشنگت پاداش دیگری هم داشته باشد اگر شعبده باز تردستی بودم با یک جفت کفش کتانی و یک کلاه حصیری می توانستم برایت سراپا تابستان شوم سر هر چهارراه و کاری کنم که بر میز خال بازها هر ورقی را برگردانی آس دل باشد و هر تاسی که بریزی عباس صفاری ~~~~~✦✦✦~~~~~ بی تو خاموشم، شهری در شبم تو طلوع می کنی من گرمایت را از دور می چشم و شهر من بیدار می شود با غلغله ها، تردیدها، تلاش ها و غلغله های مردد تلاش هایش دیگر هیچ چیز نمی خواهد مرا تسکین دهد دور از تو من شهری در شبم ای آفتاب و غروبت مرا می سوزاند من به دنبال سحری سرگردان می گردم احمد شاملو ~~~~~✦✦✦~~~~~ کنار کسی که

یه شهریوری ….شهریـــــــــوری ” ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ” را ﻧﻤﯿﻨﻮﯾﺴه ،ﺛـــﺎﺑـــــــﺖﻣﯿﮑﻨه……..یک شهریوری میخنده حتی اگر غم داشته باشهیک شهریوری دوست خواهد داشت حتی اگر شکست خوردهیک شهریوری اعتماد میکنه حتی اگر خیانت دیده باشهیک شهریوری رفیق میمونه با همه نارفیقی هایک شهریوری دستت رو میگیره حتی اگر تو اوج رهاش کردنیه شهریوری سرش تو کار خودشهولی هیچ وقت فک نکن سر از کارات درنمیاره !تک تک حرکت اطرافیانشو میبینه و تجزیه تحلیل میکنه ! حتی کوچیکترینشو !ولی چون نمیخواد خرابت کنه به روت نمیاره …!یه شهریوری بی دریغ مهر میورزه،مهربونیو جوری در حقت تموم میکنه که ندونی چه جوری جبران کنی،اما لازم نیست کار سختی انجام بدی، فقط کافیه خوبیاشو ندیده نگیری و ترکش نکنی.اگه سراغ یه شهریوری میری،باید فراموش کنی روش هایی رو که رو بقیه ی آدما جواب داده، مثلا :محل نده، می آد دنبالت…… نمی آد، ترکت میکنهباهاش خشن باش، مهربون میشه……. نمی شه، ترکت میکنهزیاد سراغش نرو، سراغت می آد……. نمی آد، ترکت میکنهحسادتش رو تحریک کن، قدرت رو می دونه……. نمی دونه، ترکت میکنهتو فقط صادق و مهربون باش وقتی یه شهریوری سرو صدا داره یعنی دوستت دارهاز شهریوری که ساکت شده بترسیعنی پایان… من شهریوریم….اشک هایم را در خفایم خلاصه می کنم…غرورم را همیشه نگهدارم….اما در مقابل عزیزانم غرورم را هدیه می کنم…. و مهربانیم را مرزی نیست…. سکوتِ شهریوری ها را پاي نداشتن حـــرف نگذاريد !!!وقتی یه شهریوری سکوت مي کنه ،در دلــــش ،دنيايي از همهمه ي حرف هاي ناگفته است ،امـــــــاشنونده ي خــــوبـــي نيـــافته…. من شهریوری اممغرورم….اما اگر دل بدهی…غرورم را فرشِ زیر پایت میکنم!!خودخواهم…اما اگر دل بدهی…تمام خواسته هایم در تو خلاصه میشود!!پیچیده ام…اما اگر دل بدهی…برایت تبدیل به یک جمع ساده میشوم!!لجبازم…اما اگر دل بدهی…آتش میزنم هر آنچه با تو سر لج دارد!!آری!تمام اینها هستم!…..ولی اگر تو دل بدهی… حس شهریوریدردناک ترین حس برای یک شهریـــــــ♥ــــــــوری ،حس فـــــرامـــوش شدنه!نه اینکه از فراموش شدن بترسه ، نه!فقط بخاطر اینکه خودش انقدر با مرام و با معـــــرفت هست که نمی تونه به سادگی ،کسایی رو که یک روز بهشون حسی داشته و تو زندگیش بودن ،فراموش کنه!

تنهایی

 

ندارمت اما …دوست داشتنت را عاشقم …اینکه شبها با خیال خامی بخوابم …صبحها با امید مضحکی چشم باز کنم …من از این حماقت عاشقانه حض می برم …از اینکه دلم می شکند …از اینکه بیمارم …و درمان نخواهم شد …من به این ناعلاجی خود معتادم …و خیال عاقل شدن هم ندارم …اگر بدانی درد تو چه لذتی دارد …اگر بدانی دیوانه شدن چه لذتی دارد …آه اگر میدانستی شاید …خیلی زودتر رهایم می کردی …ندارمت افسوس …اما دوستت دارم …من این دوست داشتن را …این یادگاری از تو را …دوست می دارم.

شعر زیبا در مورد غروب دریا

 

 

صبح۱۴مرداد۰۰۰

خوشحالم‌‌صدایت‌راشنیدم…

صدایت را که میشنوم ….دلم ارام میگیرد ….نفس در سینه تنگ میشود ….صدایت را که میشنوم…خاطره های روزهای شیرینم دوباره تکرار میشود …صدایت همچون قهوه تلخی …همچون برگهای پاییزی و سوز باد زمستان میماند ….کاش میشد…صدا را بغل کرد …بوسید و ستایش کرد ….صدایت را  که میشنوم …پاهایم سست و..قلبم به تپش می افتد و …دنیا زیبا میشود …صدایت را که تنها من نهقلمم که میشنود…مینویسد عاشقانه ترین شاعرانه ها را…

صدایت همچون کیمیاییستکه ارزشش را جز کیمیا گران عشق نفهمندصدایت را دوست دارم…صدا کن مرا❤️

 

 

 ا

امان امان امان…‌امان از هوس های زود گذر‌امان از انتخاب های اشتباه‌امان از رفتن سمت کسی از ترس تنهایی‌امان از آدمای کوکی‌امان از قلبای شارژی و چندبار مصرف و افکار تنوع طلب…‌‌سخته دنیاتو بدون هوس و با منطق و عقل و عشق بسازی به این امید که طرفتم همینجوره، اما یهو …

بی‌خیال…

ازخودم‌میگم…

من چندی‌است که مرده‌ام، جسمم را به جرم زدن نبض لعنتی‌ام دفن نمی‌کنند.به اجبار میان آدمیان قدم می گذارم، لبخندی بر لبانم می نشانم، لبخندی تلخ تر از فریاد های سوزان قلبم!دیگر خواندن ولعصر برای آرام گرفتن قلبم بی فایده‌است، اصلا مگر میشود این حجم نا آرامی در یک جسم بی جان جای بگیرد؟!دیگر توانش را ندارم، جسمم آنقدر خنجر خورده‌است که دیگر او هم نایی برای زنده ماندن ندارد…گویی فاتحه اش را مدت‌ها پیش خوانده است !من مرده‌ای بیش نیستم!مگر حتما باید راهی قبرستان شوم که بمیرم؟ من هر روز و هر شب و هر ثانیه زیر لحظات مرگ بار تقدیر جان میدهم.تقدیر، اوهم رگ خوابش را بیخ گلویم گذاشته است! تیر خلاصش را روی شقیقه ام حس میکنم.اماکی ماشه را میکشد و من‌ را زنده میکند؟مرگ را زندگی می نامم،  در این اندوهگاه زندگی مرگ برایم آروزست!و من هر شب در میان هزاران خروار ها خاطره،  خیره به سقف جان می دهم  و هر صبح چون مرده ای از گور برخاسته، با چشم هایی  متورم از  اشک های ریخته شده ، از  آن خارج می شوم.خاطرات…هر بار با مرورشان عجیب دلم میسوزد گویی فریاد کشان شخصی از اعماق وجودم میگوید:بمیر…اوهم خسته از مرور خاطرات است .هر روز تلاش می کنم تا شاید زندگی تازه ای  آغاز کنم اما  وای از این مردم، مردمی که غریبه نیستند؛ همین  کسانی که  به خوبی مرا می شناسند و خنجر  را نه از پشت که از روبه رو تا دسته در سینه ام فرو می برند!زندگی روی خوشش را از من بر گرداند!زندگی ام بر سر چه قمار می شود؟رویاهایم چه؟مگر بر خیال باد نوشتمشان که این چنین برباد رفته اند؟زندگی‌ام مانند زندگی مترسک سر جالیز است….همان قدر تلخ، همان قدر غم انگیز و همان قدر تنها!از دور شکل و شمایل آدمیزاد را دارم اما از نزدیک جان هم ندارم جان که سهل است من پاره ای جز گوشت و استخوان نیستم!پیر شده‌ام، مغزم، افکارم پوسیده اند…دستانم، آخ دستانم!آنقدر سیاه بختی ام را از جلوی مسیر زندگی ام برداشته‌است که پینه‌بسته‌است…من در آینه پسری‌پیری را می‌بینم که چند تار موی سفید در پیچ و تاب موهایش جولان می‌دهد‌. دستم را روی سینه‌ام می‌گذارم، کاش می‌‌توانستم چنگی به قلبِ هزار تکه‌ام بزنم و ازسینه‌خارجش‌کنم، بوسه‌ای به رسم وداع بر رویش بنشانم و در چاله‌ای دفنش کنم، آن وقت خودم هم می‌توانستم با خیالی راحت در گور روم، و سنگ لهد را بر روی جسمم کشم…

 

وقتی چشمانم برای دیدنت دودو می‌زند و من بر احساسم چیره می‌شوم و چشم می‌پوشم از خواسته‌ی دلم نمی‌دانم می‌توانی درک کنی ک چه اندازه درد می‌کشم یا نهوقتی چشمانم بیقراری را فریاد می‌کشند و من چشم می‌بندم از خواستنی‌ترین خواستنی دنیا…وقتی عالم و آدم از تو‌حال خوب می‌خواهند و تو نمی‌دانی تا کی باید طعم تلخ این روزهارا تحمل کنی و دم نزنی…تا کی باید چشمانت پر شوند و به رسم این روزها قوی باشی و اجازه‌ی خالی شدن به آن ندهی…دلتنگم، دلتنگ‌تر از هرچه می‌پنداری…بیقرارم بیقرارتر از هرچه تصورش را کنی…بی‌حوصله‌ام با یک اعصاب متشنج، با یک حال خراب و قلبی نا‌آرام…اما ایستاده‌ام در برابر تمام دغدغه‌های این روزها…ایستادگی می‌کنم در برابر تمام درد‌ها و زخم‌هایی ک هر روز بر تن نحیفم وارد می‌شود و من هیچ آهی نمی‌کشم که مبادا آه پردردم بگیرد دامن کسی‌ را…این روزا هر اندازه که بخواهی بزرگ شده‌ام، هراندازه که بخواهی تغییر کرده‌ام… هراندازه که بخواهی درد کشیده‌ام…آنقدر که دیگر این من به من قبل شباهت ندارد…می‌دانی دیروز که تصمیم گرفتم اتاقم را تمیز کنم و تمام وسایلم را خالی کردم برخوردم به آلبوم عکس‌های کودکیم…کودکیِ پرخاطره‌ای که در تمام عکس‌ها یک لبخند گنده جزء جدانشدنی‌شان بود…حسرت خوردم برای حال خوب آن روز‌هایم، اشک ریختم برای لبخندی که خیلی وقت است طعم لبخند شیرین واقعی را ندارد… خیلی وقت است عکس‌هایم پرشده از لبخند‌های به اجبار نشسته بر روی صورتم که مصنوعی بودنش را حتی یک بچه هم از صدفرسنگی تشخیص می‌دهد…خسته‌ام از این دویدن‌ها و نرسیدن‌ها…از این نگاه‌های پر حسرت، از این چشم بستن‌ها و فرار کردن‌های یهویی که مبادا دلم بلرزد و نتوانم آرامش کنم…نتوانم برایش دروغ‌های شاخدار و قشنگ تعریف کنم تا شاید کمی تسکین بیابد…جالب است در بین تمام آدم‌های اطرافم، آدم‌هایی که هرروز کنارشان حضور داشتم دیده نشدم، هرگز!نمی‌دانم شاید به بهانه‌ی قوی بودنم خودم را به خودم سپرده‌اند…باشد منکه یاد گرفته‌ام برروی پاهای خودم بایستم…بازهم می‌ایستم…بازهم ادامه می‌دهم…اما شرمنده که در این بین، در این مواظب خودم بودن‌ها، نمی‌توانم به کس دیگری فکرکنم، دلسوزی کنم و همراه باشم برایشان… نه نمی‌توانم یا شاید دیگر دلم نمی‌خواهد…شاید دیگر دلم نمی‌سوزد به حال کسی…آنقدر بی رحمی و بی‌توجهی دیده‌ام که درست‌ترین رفتار ممکن را برخورد متقابل‌ می‌دانم…!!!دوست‌جدیدی‌‌پیدا‌کردمسرش‌به‌تنش‌می‌ارزدغیرتش‌از‌آدم‌ها‌بیشتر‌استموتورم‌را‌میگویمموتورم‌را‌دوست‌دارم‌به‌خاطر‌سپری‌کردن‌شب‌های‌سرد‌وطولانیبه‌خاطر‌تنهایی‌و‌دلتنگیبه‌خاطر‌دوردور‌های‌شبانه‌امبه‌خاطر‌بغض‌های‌سنگین‌انتظاربه‌خاطر‌اشک‌های‌بی‌صدایمبه‌خاطر‌‌‌وقت‌هایی‌‌که‌غم‌هایم‌را‌به‌او‌میدهم‌‌تا‌‌او‌به‌جای‌من‌‌نعره‌بکشد….

بی‌تو میمیرم…‌نبین که چنین سرپا ایستاده ام‌پشت این ظاهر مغرور و دلسرد چیزی جز حسرت نیست…چیزی جز نقش لبخند نیست…‌چیزی جز دل خراب نیست…‌بی تو ، فقط اسمی و جسمی از من مونده‌نه عشقی ، نه روحی…‌اما!اما!

خواستنت انقدری شیرین هست که‌قابل‌توصیف‌نمی‌باشد‌من با خواستنت زندگی میکنم،چه باشی،چه نباشی…و‌چیزی‌از‌دوست‌داشتنم‌کم‌نخواهد‌شد

و…بقدری دوستت دارم که حتی اگر خوشبختیت توی نبودنم باشه،نیست میشم…‌بقدری دوستت دارم که حتی اگر حال خوشت توی خرابی من باشه ، نابود میشم…‌‌بقدری دوستت دارم که حتی اگر مال من نباشی،از دور هواتو دارم…” ‌‌تو به نیست و نابود شدنم میارزی… “

شب_قدر ?

با تمام وجود، شب های قدر را دوست دارم…هرسال که رمضان میشود، اشتیاق و انتظارم برای شب های قدر بیشتر میشود…شوخی که نیست، لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﺷﺐ ﻗﺪﺭ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ .شب‌نزول‌قرآن…شب‌قرآن‌به‌سر…تقدیر یک سالمان نوشته خواهد شد…امسال هم مثل سال های قبل، بیشتر از همه تو در یادم بودی…آنقدر که حتی لحظه ای نمیتوانستم، فکرت را نکنم…دعایت کردم…، زیادتر از پارسال، عاشقانه تر از همیشه…مگر میشود فرصتی باشد و عزیزترینت را دعا نکنی ؟! منکه شکی ندارم در این شبهای عزیز بسیاری حاجت روا خواهند شد…کسی چه میداند شاید، #من #تو نیز یکی از آنها باشیم…برای‌همه‌مریض‌ها‌‌و‌مامان‌سید‌عزیز‌م‌دعا‌کردم‌

هرچه‌زود‌تر‌خوب‌بشه‌و‌روزهای‌خوبی‌در‌انتظارش‌باشهاین شبها تلنگر است…تلنگری که میگوید، هیچکس تنها و بیکس نیست…ناامیدی و نشدن مطلق وجود ندارد…و مهم تر از همه، خدایی_که_به_شدت کافیست، گاهی طول میکشد، اما آخر میشود آنچیز که باید بشود…ان شاءالله که حال دلت خوب‌و‌خوش باشد که غم ات سخت ترین و دردناک ترین لحظات عمرم است…

#التماس_دعا

دلنوشته نوشتن را تو یادم دادی…از تو یاد گرفتم، وقتی که دلم پر است، وقتی که دلتنگم، وقتی که بی قرارم، نوشتن میتواند آرامم کند…امشب فهمیدم رفته ای …همانقدر یهویی که تمام ذوق آمدنم برای دیدنت در لحظه ای نابود شد..تردید بدی است…. تردید بدی است ادامه دادن دلنوشته ای که میدانی باعث ناراحتی عزیزت میشود…بگذار تا همینجا بنویسم و ادامه ندهم…مانند تمام ان دلنوشته هایی نوشتم‌‌ولی‌هرگز‌تایید‌نکردم…من…

 

اگر بخوام بگم قشنگ ترین دردی که کشیدم چی بوده،باید بگم که درد دوریت بوده ، درد نبودنت ، نداشتنت ، درد مال من نبودنت ، درد چشم به انتظار بودنت…‌اما حالا باید همش این آهنگ رو با خودم زمزمه کنم که …” ‌خوب شد دردم دوا شد خوب شد… “

دلم‌خوشه‌به‌بودنت‌‌،حتی‌اگر‌ندارمت

حتی‌اگر‌توی‌زندگیم‌نیستی

حتی‌اگر‌نفسم‌میگیره

حتی‌اگر‌باکسی‌باشی…

همین‌که‌میدونم‌توی‌همین‌هوا‌نفس‌میکشی‌‌کافیه…

کافیه!

 

 

 

 

شعر زیبا در مورد غروب دریا

 

باز هم ساعت های پایانی شب و من‌و یاد چشمانت …فکر میکنم…به گذشته، حال، آینده…دلم فقط میخواهد بنویسد…دیدنت آرامش است، ولو کوتاه باشد، حتی اصلا چیزی معلوم نباشد…بگذار بهتر بگویم، ” حضورت ” آرامش است…” دل تنگی” ، غمگین ترین کلمه دنیا، وقتی دیدن و آرزوی داشتنت، امانم‌را میبرد…وقتی بعضی شب ها تشدید میشود…آنقدر که هیچ چیز خوبم‌نمیکند.هیچکس و هیچ‌چیزی جز تورا نمیخواهم…حرفم‌را هیچکس نمیفهمد…دیگر نمیدانم چه واژه ای وسعتِ این دوست داشتن را بیان می‌کند…حتی دیگر نمیدانم اسمش را دوست‌داشتن، عشق، جنون، دیوانگی، یا هر چه که فکرش را میکنی بگذارم…من دیوانه‌وار، عاشقانه، از سر جنون و دیوانگی دوستت دارم بهترینِ من…دلتنگم خیلی دلتنگتم…اما دارم یاد میگیرم کنار بیایم با این احساس…این احوالاتی که ذره ذره‌ام را به نابودی می‌کشاند…من تمام شده‌ام هرچه که میبینی از من، ذره ذره‌‌ای از وجودم است که برای زنده ماندن تلاش می‌کند…همین و دیگر هیچ.اما‌من‌یک روزی نتیجه‌ی صبوری‌‌ام را خواهم دید…شاید این روز نزدیک نباشد اما یک روزی میرسم به آن…برای رسیدن به آن روز تمامِ تلاشم را میکنم که زنده بمانم، امیدم را از دست ندهم و آماده شوم…اما میدانی، نمیدانم جسم و روحم چه قدر توان دارد که این حجم از بار روانی را تحمل کند…

 

نمی‌دانم‌چرا‌هر‌وقت‌می‌خواهم‌از‌تو‌به‌روی‌کاغذ‌بیاورم‌

واز‌تو‌بنویسم‌وجودم‌،قلمم‌،کاغذم‌،همه‌به‌وجد‌می‌آییم.

عزیزم!

امشب‌همه‌چی‌روبه‌راه‌است همه‌چیز‌آرام‌است‌تو‌نگران‌نشو!

آخه‌یاد‌گرفته‌ام‌شب‌ها‌بخوابم‌‌اما‌با‌یا‌دتو…

یادگرفته‌ام‌که‌چگونه‌بگریم‌وصدای‌هق‌هق‌‌گریه‌هایم‌را‌با‌ بالشتم‌بی‌صدا‌کنم.

همه‌چیزها‌رایاد‌گرفته‌ام‌‌خیلی‌چیزها…

یادگرفته‌ام‌چگونه‌با‌تو‌باشم‌‌بی‌آنکه‌تو‌باشی…

یادگرفته‌ام‌‌دیگر‌عاشق‌نشوم‌…به‌غیر‌تو!

ومهمتر‌از‌همه‌یاد‌گرفته‌ام‌‌با‌یادت‌زنده‌باشم‌و‌زندگی‌کنم!

واما‌‌هنوزیه‌چیزایی‌‌‌هم‌هست‌که‌یادنگرفته‌ام…

که‌چگونه‌‌برای‌همیشه‌خاطرت‌را‌از‌صفحه‌ی‌دلم‌پاک‌کنم…

ونمی‌خواهم‌که‌هیچ‌وقت‌‌یاد‌بگیرم…تو‌نگران‌نشو!

فراموش‌کردنت‌را‌هیچ‌وقت‌یاد‌نخواهم‌گرفت.

عزیزترازجانم

مرداد…

خدا‌مردادی‌ها‌رو‌خلق‌کرده‌که‌ثابت‌کنه‌یه‌آدم‌میتونه‌ چقدر‌جذاب‌باشه.

امید‌وارم‌که‌این‌‌جمله‌را‌فراموش‌نکرده‌باشی

مرداد…مردادماه…

در‌لحظات‌سرد‌زندگیم‌‌‌در‌یکی‌ازگرم‌ترین‌روز‌سال(۱۴مرداد)در‌اوج‌

ویرانی‌دلم‌و‌در‌زیر‌خروار‌ها‌خروار‌خاک‌به‌تو‌پناه‌آوردم

وتو‌ویرانه‌ی‌قلبم‌را‌دوباره‌آباد‌ساختی‌ولحظات‌مبهم‌‌،سرد‌،را‌پرازشور‌ونشاط‌

و‌مرا‌که‌به‌مرز‌نابودی‌رسیده‌بودم‌حیات‌دوباره‌بخشیدی.

واما‌این‌روزها‌طلوع‌را‌می‌نگرم‌اما‌طلوع‌خورشید‌بی‌تو‌دلگیر‌است‌‌ولحظات‌سرخ‌غروب‌را

تداعی‌می‌کند.

دلم‌میخواهد‌هر‌روز‌کنارت‌باشم

هر‌روزهر‌لحظه‌ثانیه‌زندگی‌ام‌را‌در‌هر‌طپش‌قلبم‌به‌یاد‌تو‌نگاهم‌ را‌به‌نگاهت‌بدوزم.

نمی‌دانم

براستی‌نمیدانم‌برسر‌عشق‌ما‌چه‌خواهد‌آمد؟

آیا‌روزگار‌آن‌را‌در‌زیر‌گام‌های‌چرخ‌‌خویش‌‌پایمال‌میکند‌یانه؟

آسمان‌عشقمان‌را‌به‌افلاک‌می‌برد؟

نمی‌دانم‌به‌خدا‌نمیدانم

 

 

.

این روزها‌مثلا قرار‌است‌در زندگیم نباشی، انگار بیشتر از هر وقت دیگری هستی. انگار همه جا هستی. در تک تک اجزاء اطرافم. از خیابانها و ماشینها و پارکها و نیمکتها گرفته تا کتابها و دفترهای سیاه وسفید و همه شعرها و آهنگها  و… در همه چیزهای قشنگ.این روزها من هم جور دیگری هستم. شاید برخلاف تو… کمتر از هر وقت دیگری، این روزها گوشم دارد عادت می کند که دیگر منتظر خبری از تو نباشد. این‌شب‌هادیگر منتظر‌روزها‌نیستم. بی انگیزه برای دیر خوابیدن و زود بیدار شدن. زودتر از همیشه می خوابم و دیرتر از همیشه بیدار می شوم؛ تا ترا در خواب ببینم و در خواب بیشتر با تو باشم. این روزها حال وهوای سابق را حتی برای این دنیای مجازی را ندارم. دنیایی که با تو از هر حقیقتی برایم حقیقی تر بود. حالا هم شاید تنها دلیل اینجا بْودنم… بهانه ای برای بودن با تو است.این روزها اتاقم زیاد تعجب می کند از این که خیلی بیشتر از قبل درِ خود را بسته می بیند و مرا در خود نشسته می بیند.می دانی حس می کنم حالا خیلی چیزها را بهتر از قبل می فهمم… مثلاً همه شعرهایی که خوانده ام و نخوانده ام؟ یا مثلاً آن سوزی که در آهنگها ی‌سیاوش‌است؟ یا مثلاً مفهوم بعضی کلمات را مثل زندگی… دنیا… خداوند… مردانگی… نامردی… خیانت… بی وفایی… وفا… این روزها حتی یادگرفتم چه طور روی صورتم لبخند باشد و توی دلم گریه..!؟بگذریم اصلاً قرار نبود از خودم بگویم. اصلاً آمده بودم از تو بگویم. از تو که انگار همه جا جریان داری. که انگار همه چیز بوی ترا دارد. هستی… همین… به همین سادگی… هستی و می خواهم برای همیشه باشی… اصلاً به همین خاطر است که دارم همه این روزهای را تحمل می کنم. فقط به خاطر اینکه: یکروز شاید یکروز… برای همیشه در کنار تو باشم. فقط من مال تو… تو مال من … من باشم و تو… دیگر هیچ کس…. هیچ کس… فقط من وتو… شاید به همین خاطر دارم زندگی می کنم. و نفس می کشم. شاید به همین خاطر خیلی چیزها را تحمل می کنم. این امیدِ محال، مرا بی تو تا کنون زنده نگه داشته که روزی…!؟ “

 

سفر کردم که از یادم بری دیدم نمیشه

آخه عشق یه عاشق با ندیدن کم نمیشهغم دور از تو موندن یه بی بال و پرم کرد

نرفت از یاد من عشق سفر عاشق ترم کرد

 

ای جان ز غمت غرق خیالات محالمای کاش بدانی ز چه حالی به چه حالمصد پاره شد این دل ز بس او را تو شکستیگر از تو ننالم تو بگو از که بنالم ؟فریاد ز بی مهری ات ای یار ستمگربیداد کز عشقت شده ام شهره ی عالمحق داشتی از من بگریزی که توماهیمن همچو یکی برکه که گِل گشته زلالمدریای جنوبی تو که نیلی و قشنگیمن ساحل گِل گشته ی دریای شمالمتندیس قشنگی تو که از جنس طلاییاما من بیچاره تَرَک خورده سفالمهستی تو نهالی که شکوفا شده گُل هاشمن همچو درختی که ز بس سوخت زغالمتو حور و پری هستی و جای تو بهشت استمن اهل جهنم …نبوَد برتو مجالمدیگر تو بگو چیستی و من چه ام ای دوستهستی تو به از آنچه بگویم به مثالماما نبود حق که اسیرم کنی آنگاهاز خویش برانی و کنی قصد قِتالمکردی تو مرا غرق به دریای وجودتآنگاه نهادی تو به دل رنج و ملالمآخر ز خدا ترس ، جفا کم کن و بگذر بر من تو دمی تا که ببینی به چه حالم

دلشکسته که باشیساده ترین حرف ها , اشکت را در می آورند..دلشکستگی پیچیده نیستیک دل , یک آسمان , یک بغض آرزو های ترک خورده …به همین سادگیحالم خوب است…اما , دلتنگ روز هایی هستم , که میتوانستم از ته دل بخندمدل شکسته هایم را زیر دوش حمام میبرم… ,بغض هایم را زیر شرشر آب داغ میترکانم… ,تا همه فکر کنند , قرمزی چشمانم از دم کردن حمام است … دل شکستگی درد دارد معنا ندارد 

‌دلم تنگ است برای کسی که…نمی‌شود او را خواست نمی‌شود او را داشت فقط می شودسخت برای او دلتنگ شدو درحسرت آغوشش سوخت….

“اگر عمری را به انتظار باشم و هر آنچه با مشقت تمام٬هر چند اندک٬به دست آورده باشم و تمام عمر نمانده ام را٬برای آن لحظه که چشمهای بی قرار تو به من آرامش می دهد که دوستم داری…از دست بدهم می دانم که خیلی کم است و ارزش دارد.

خواستن تو نه از دوست داشتن است نه از روی هوس٬من نیازمند تو نیستم٬نمی خواهم که مال من باشی٬من عاشقم٬طالبم٬تمام ذرات وجودم ترا می طلبد.من عاشقم!عشقی که با آن به دنیا آمدم.با آن زندگی می کنم و برای آن میمیرم.عشقی که حتی در لحظاتی که ممکن است به یادت نباشم در وجودم لانه دارد.عشقی که تمام لحظات آرامشم را آشفته می سازد و در تمام اشفتگی هایم به من آرامش می بخشد.همیشه خود را خیلی کوچکتر از آن می دیدم که کلمه ی عشق را بر زبان جاری سازم.احساس می کنم با تمام کوچک بودنم توانسته ام عشقی بزرگ٬عشق ترا٬در وجودم جای دهم.

پس می توانم بگویم عاشقم.عاشق تو …من.بهترین٬بهترین من.آره من عاشقم.صادقم…اگر باور نداری هر چه می پسندی٬مرا بدان بخوان از تو دلگیر نخواهم شد.زیرا وجدان من در نزد عشقی که در وجودم لانه کرده راحت است”

روزگار غریبیست…!

اگه بعضی وقتا دلت تنگ شد یه گوشه مثل من فقط گریه کن

رو اون نامه که تشنه‌ی حرفته، به جای نوشتن فقط گریه کن

همین که دلم با توئه کافیه، نمیخوام بدونم دلت با کیه

من آلودم اما نجاتم نده، که آلوده بودن به تو پاکیه

واست بهترین هارو میخوام چون، واسه اولین بار فهمیدمت

واسه آخرین بار عاشق شدم، واسه اولین بار بخشیدمت

به امید رویای بوسیدنت به عشق تو چشمامو خواب میکنم

اگه صد دفعه باز به دنیا بیام میدونم تورو انتخاب میکنم

در آغوش هر کسی که می خواهی باشمنتمام ِ مردان جهانم !

گذشتم از سر عالم،کسی چه می داند؟که من به گوشه یِ خلوتچه عالمی دارم…

تهران‌خداحافظ

من همون جزیره بودم خاکی و صمیمی و گرمواسه عشق بازی موجها قامتم یه بستر نرمیه عزیز دردونه بودم پیش چشم خیس موجهایه نگین سبز خالص روی انگشتر دریا.تا که یک روز تو رسیدی توی قلبم پا گذاشتیغصه های عاشقی رو تو وجودم جا گذاشتیزیر رگبار نگاهت دلم انگار زیر و رو شدبرای داشتن عشقت همه جونم آرزو شدتا نفس کشیدی انگار نفسم برید تو سینه

ابر و باد و دریا گفتن حس عاشقی همینه.اومدی تو سرنوشتم بی بهونه پا گذاشتیاما تا قایقی اومد از من و دلم گذشتیرفتی با قایق عشقت سوی روشنیِ فردامن و دل اما نشستیم چشم به راهت لب دریا.دیگه رو خاک وجودم نه گلی هست نه درختیلحظه های بی تو بودن میگذره اما به سختیدل تنها و غریبم داره این گوشه میمیرهولی حتی وقت مردن باز سراغتو میگیرهمیرسه روزی که دیگه قعر دریا میشه خونماما تو دریای عشقت باز یه گوشه ای می مونم

امواج زندگی را بپذیر؛حتی اگرگاهیتورا به عمق دریا ببرندآن ماهی آسوده که بر سطح دریا میبینیمرده است…

0