نویسنده: لیلا بیات

تدخین (دود کردن به وسیله وافور و ابزارهای چپق‌مانند دیگر، سیخ و سنگ و سنجاق، قل قل، قلیان)، خوراکی (بلع و نوشیدن)، بخوری شدن (افرادی که به خاطر زندگی با فرد معتاد در معرض دود قرار می گیرند و ناخواسته اعتیاد پیدا می کنند) و تزریق. استفاده از وافور متداول ترین روش و تزریق آن خطرناک ترین روش می باشد که به صورت صد در صد جذب می شود. نوع سوخته آن نیز  به صورت بلع (حب کردن) یا نوشیدنی (آب سوخته)مصرف می شود.
خوردن تریاک مصرف سنگین مواد مخدر محسوب می شود و مرحله بعد از تدخین است. در این روش قبل از خوردن، تریاک را حرارت داده و می‌پزند یا در آب حل میکنند و فقط بخش محلول در آب را می‌خورند. در اینصورت ناخالصی های موجود، در پرزهای روده و معده رسوب می کنند و ترکیبات چسبناک قیری و سیاه رنگ در معده و روده ایجاد می شوند. عوارض ناشی از مصرف خوراکی تریاک چند برابر روش های دیگر است، کوتاه شدن عمر مهم ترین عارضه آن است و تشنج (در صورت مصرف مقدار کمی بیش از تحمل بدن)، درد و پوسیدن سریع دندان، درد معده و روده، از کار افتادن کبد یا کلیه ها، کاهش سریع وزن و استفراغ (معروف به تگری زدن) عوارض دیگر آن می باشند. در نوع مصرف تدخینی نیز این ناخالصی ها به صورت رسوبات سیاهرنگ در ریه تجمع می یابند. در تزریق نیز با توجه به اینکه بخش‌های نامحلول در آب زیاد است احتمال ایست قلبی وجود دارد. بیشتر تریاک موجود در بازار خالص نبوده و وجود این ناخالصی ها شدت عوارض را بیشتر می کنند. همانطور که نوع مصرف عوارض متفاوتی دارد به همان نسبت آثار و نشئگی آن نیز فرق می کند، به عنوان مثال در صورت کشیدن به خاطر آن که بسیاری از آلکالوئید های اصلی سوخته و دود شده است، احساس نشئگی کمتری در فرد ایجاد می‌کند.

برخی از عوارض مصرف این ماده مخدر عبارتند از:
اثرات مصرف در کوتاه مدت: احساس سرخوشى، خواب‌آلودگى، رخوت و خمودى، احساس شل‌شدن عضلات، کاهش یا افزایش فعالیت جسمانى، تحریک جنسی، آرامش اعصاب، پرحرفی، اشکال در تمرکز، احساس تهوع، استفراغ، یبوست، فقدان اشتها و انقباض مردمک

اثرات مصرف در بلند مدت: فرد دیگر احساس سرخوشی و آرامش اولیه را ندارد، ناراحتی های معده و روده، ناراحتیهای ریوی، بیماریهای دهان و لثه، تغییرات خلقی، اختلالات روان تنی، اختلال در تکلم، اختلال در حافظه و از بین رفتن حضور ذهن، کاهش شدید انگیزه جنسى، پایین آمدن تحمل، پرخاشگری، وابستگى، سستی اراده، بی‌تفاوتی نسبت به اطراف و دیدن رویاهاى نامطلوب در خواب و طبق گفته پزشکان احتمال ابتلا به هپاتیت، ایدز، سرطان روده و معده در این افراد بیشتر است. در صورت مصرف زیاد و مسوم شدن حیات شخص به مخاطره می افتد و علائمی چون عدم پاسخ به تحریک دردناک، اغماء، تنفس ضعیف، سرد شدن بدن، کاهش شدید فشار خون، شوک و کندشدن ضربان قلب بروز می کند.

شیره تریاک
همانطور که بیان کردیم، شیره نوعی ماده مخدر قوی است که از تریاک و سوخته آن تهیه می‌شود و اثرات بسیار سنگین تر و وحشتناک تری دارد، همچنین ترک آن بسیار مشکل تر می باشد. برای تهیه شیره از سوخته ابتدا سوخته را خوب می کوبند تا به شکل پودر درآید سپس آنرا در آب داغ حل می کنند و حرارت می دهند و از صافی عبور می دهند سپس محلول بدست آمده را مجددا می جوشانند تا به ماده ای سفت به رنگ سیاه دست پیدا کنند که در اثر جوشیدن تغییر رنگ داده و سیاه شده است. دوام این ماده از تریاک کمتر است اما عملکرد آن سریع تر می باشد، مانند هروئین زود نشئه می کند و زود هم خماری به وجود می آید. میزان مرفین و کدئین شیره بیشتر است زیرا شیره از ترکیبات محلول در آب تریاک تشکیل می‌شود و مرفین، کدئین و برخی از آلکالوئیدهای مؤثر اصلی آن، حلالیت بالایی در آب دارند و چون در آب حل می شوند از صافی عبور کرده و غلظت آن‌ها در شیره افزایش می یابد. اما ترکیباتی از تریاک که نامحلول در آب هستند مثل پاپاورین و نوسکاپین، در شیره وجود ندارند.
برای استعمال شیره از دو روش، تدخین و کشیدن (سیخ و سنگ و سنجاق، نگاری) و خوراکی (بلعیدن و حل کردن در مایعات و نوشیدن) استفاده می کنند. نگاری از ابزار شیره کشی و شبیه چپق می باشد، با توجه به قدرت تخدیر شیره مصرف کننده دچار سرگیجه و تهوع می شود و امکان دارد سقوط کند به همین دلیل این افراد به صورت دراز کشیده و با کمک ساقی مواد مصرف می کنند.