![دوره مقدماتی php](https://help.molisy.ir/wp-content/uploads/2023/05/1.jpg)
![محمود گلابدره اي
محمود گلابدره اي](https://dl.molisy.ir/wp-content/uploads/20201124/golabdarehee.jpg)
سیدمحمود قادری گلابدرهای (زاده ۱۳۱۸ شمیران – درگذشت ۱۵ مرداد ۱۳۹۱ تهران)[۱][۲] نویسندهٔ معاصر ایران است.
سیدمحمود قادری گلابدرهای در سال ۱۳۱۸ در شمیران زاده شد. جلال آل احمد معلم انشا او بود که بعدها از دوستان وی شد. ظاهراً وی در اواخر عمر از نظر مادی در تنگنا قرار داشته است؛ چنانکه در نامهای به وزیر مسکن در سال ۸۶ از حقوق ماهیانه ۹۰ هزار تومان و نداشتن مسکن گله کرده و درخواست کمک میکند. این نامه بعد از مرگ وی منتشر شده است.[۳]
از محمود گلابدرهای تاکنون ۳۳ کتاب منتشر شده که نخستین آن با عنوان «سگ کورهپز» در سال ۱۳۴۹ منتشر شدهاست. وی در سال ۱۳۵۰ رمان «پر کاه» را نوشت و «بادیه» را در سال ۱۳۵۶ به چاپ رساند؛ رمانی که عباس کیارستمی فیلمنامهای اقتباسی بر اساس آن نوشت.
محمدرضا سرشار (رضا رهگذر) رئیس انجمن قلم ایران دربارهٔ وی مینویسد: «به اعتقاد من، محمود گلابدرهای کار مشخصی در تأیید انقلاب ننوشته یا شاید چنین آثاری تألیف کرده است که من در جریان نیستم. از آثار اين نويسنده، كتاب «اسماعيل اسماعيل» داستان نيمهبلندي براي نوجوانها بود با موضوع جنگ تحميلي كه ماجرا در اهواز اتفاق ميافتاد و جزو داستانهاي خوب نوجوان جنگ تحميلي بود. مورد استقبال هم قرار گرفت و در سالهاي اوايل جنگ منتشر شد.»[۴] گلابدرهای در مجموع ۶ کتاب پیش از انقلاب اسلامی ایران دارد[۴] که یکی از آنها ترجمهٔ ۶ داستان از نویسندگان روس است.
پرستوها، دال، صحرای سرد، حکومت نظامی، سنگ به مثقال، آقا جلال و سفر به حجلهگاه عشق از جمله آثار وی پس از انقلاب اسلامی هستند. داریوش مهرجویی، از رمان «دال» وی فیلمنامهای با نام صحرای سرد نوشته که موضوع آن در سوئد میگذرد و به زبانهای خارجی مختلفی نیز برگردانده شدهاست. عباس کیارستمی، از رمان «بادیه» وی فیلمنامهای که در سال ۱۳۵۶ منتشر شد.[۱]
محمود گلابدره اي
گلابدره ای قبل از درگذشت در بیمارستان الغدیر تهران بستری شده بود.[۵] او یکشنبه شب پانزدهم مرداد ماه ۱۳۹۱، درگذشت.[۱]
محمود گلابدرهای داستاننویس، مستندنگار و برنده جایزه ۲۰ سال ادبیات داستانی ایران است.
گلابدرهای در محلهٔ گلابدرهٔ شمیران بهدنیا آمد و تا رسیدن به دورهٔ جوانی و گرفتن دیپلم در همان محل ساکن بود. پس از اخذ دیپلم در ۱۳۴۱ دو سال بهعنوان سپاهی دانش در روستای اُشترکان بندر انزلی تدریس کرد. اولین کارش که یک انشاء بود در ۱۳۳۳ توسط جلال آلاحمد به چاپ رسید.[۱]
نخستین داستان کوتاهش، جولی در سال ۱۳۴۱ در مجلهٔ صبح امروز منتشر شد و نخستین رمانش سگ کورهپز توصیفی ناتورالیستی از زندگی کودکان گودهای حاشیهٔ شهر تهران است.[۲]
در سال ۱۳۴۳ برای ادامهٔ تحصلیش در رشتهٔ ادبیات انگلیسی به انگلستان رفت و همانجا با یک دختر سوئدی ازدواج کرد. سال ۱۳۴۷ به ایران برگشت و دو ماه بعد همسر سوئدیاش به او پیوست. در ۱۳۶۱ بههمراه همسر و فرزندانش به دلیل جنگ به سوئد رفتند، ولی گلابدرهای خودش در زمان جنگ به ایران برگشته و بارها به جبهه رفته بود.[۱]
گلابدرهای که نویسندهای مستندگرا بود، در سال ۱۳۵۸ در کتاب لحظههای انقلاب با شرکت در راهپیماییها، وقایع و شعارهای دورهٔ انقلاب را ثبت کرد.[۲]
نوشتههایش سالها به صورت نمایشنامه از صدای جمهوری اسلامی ایران پخش میشد. طی دههٔ شصت بارها برای دیدار خانودهاش به سوئد رفت. در ۱۳۶۸ مدتی را به اتهامی غیر سیاسی در زندان قصر گذراند. در ۱۳۶۹ به آمریکا مهاجرت کرد و در ۱۳۷۹ پس از اقامتی ده ساله که در بیخانمانی گذشت، به ایران بازگشت.[۱]
مضامین اولیهای که او در کتابهایش به نگارش درمیآورد، بیشتر حول محور مسائل اجتماعی و اختلافات طبقاتی با دیدی انتقادی بود؛ اما آثار پایانیاش غالبا صبغهٔ وقایعنگاری و زندگینامهٔ خودنوشت دارد.[۲]
سال ۱۳۶۸ به اتهام قتل پدرم، زندان که بودم اکبر خلیلی، محسن مخملباف، محمود اسعدی و یوسفعلی میرشکاک آمده بودند ملاقاتم. گفتند: «اینجا چه میکنی؟»
فکر میکنید برای چه آمده بودند؟
توی بند قتلیهای قصر، اعتصاب شده بود. زندانیها را جمع کرده بودند توی اتاقهای محدود که قبلا جای نشستن نبود. چند نفر بقیه را تشویق کردند که اعتصاب کنیم. گفتم برای چه باید اعتصاب کنیم؟ قتل کردی باید زندانش را هم بکشی. همهجای دنیا زندان دارد و تاوان قتل هم مشخص است. آدم کُشتی، خب حبسش را هم بکش. گفتند اعتصاب برای غذا. یک تکه نان برداشتم و لب ایوان نشستم و گفتم برای من همین کافیست؛ نیستم. تو نگو رادیو بیبیسی شبش خبر زده بود «محمود گلابدرهای نویسنده، نه به اتهام قتل، بلکه به عنوان زندانی سیاسی و فعال علیه جمهوری اسلامی در زندان است و اعتصاب راه انداخته.» این آدمها هم برای همین آمده بودند ملاقاتم![۳]
در یک روزنامه سوئدی، قصهای به زبان سوئدی نوشتم. اسم قصه ترس بود. زن سوئدیام آمد و گفت: «یک مؤسسه هست که کتاب و فیلم و این جور چیزها برای مهاجرها و پناهندههای ایرانی فراهم میکند. پیشنهاد کردند مسئول انتخاب کتاب برای ایرانیها باشی.» احمدشاملو، محمود دولتآبادی، حسین دولتآبادی، ناصر مؤذن، نسیم خاکسار، هوشنگ گلشیری و خیلیهای دیگر، کتابشان را میفرستادند تا انتخاب کنم که دولت سوئد چاپ کند و به این نویسندهها پول بدهد. هر شب تلفن میزدند. همه زنگ میزدند که «محموجان، کتاب ما را انتخاب کن.» محسن مینوخرد، شوهرخواهر محمود دولتآبادی که الان سوئد است، حسین دولتآبادی که چهارتا بچهاش پاریس است و…. دیدم باید یکی از اینها را انتخاب کنم. از آنطرف هم زنم و مؤسسه فشار میآوردند که «زود باش کتاب برسان.» کارشان است، کتاب را چاپ میکنند و به خانهٔ پناهندهها میفرستند. حالا این پناهنده بمب گذاشته، رجایی و مطهری را کشته یا در ایران چه کاری میکرده، دولت کاری ندارد. کتابها را میدهد که بخوانند. از اینطرف همه اینها رفیقهای من هستند و دایم زنگ میزنند برای صنار سه شاهی.[۳]
از استکهلم برای سن خوزه بلیت خریدم. استکلهم، نیویورک، کالیفرنیا، لسآنجلس، سانفرانسیسکو و آخرش سنخوزه. میبایست چند پرواز عوض میکردم تا به آنحا میرسیدم. به پیمان زنگ زدم، گفتم پویان را بیاور فرودگاه. چون زنم اگر میدانست، نمیگذاشت بروم و ناله سر میداد که «مردی و بمان خرج بچهها را بده و تا حالا که ایران بودی و سراغ انقلاب رفتی و جنگ و سه سال هم که زندان.» حق هم با او بود. به پیمان گفتم مامانت نفهمد. هرچه پول تو جیبم بود به پویان دادم. گفتم «میروم آمریکا، اگر در کوههای کالیفرنیا مار پیدا کردم، میخورم.» وقتی در سنخوزه از هواپیما پیاده شدم، یک دلار هم نداشتم.[۳]
محمود گلابدره اي
سال ۴۰- ۴۱ به عنوان بهترین سرباز سپاه دانش دوره شاه انتخاب شدم. بچههای تهران دوست دارند، سربازی تهران باشند. ولی خودم گفتم میخواهم بروم در جنگلهای شمال. تیمسار اویسی با سرهنگ جاویدپور مثلا پارتیبازی کردند. مرا فرستادند دهی وسط جنگلهای گیلان. یک قصه درباره آنجا نوشتم. پرویز ناتل خانلری که بعد وزیر شاه شد، قصه را چاپ کرد و نقدی بر آن نوشت. دوره سپاه دانش که تمام شد مرا خواستند. گفتند تو بهترین سپاه دانش روی کرهٔ زمینی! خانلری گفت میتوانی نویسنده بزرگی باشی و مرا با صادق هدایت مقایسه کرد. گفت «بمان و بنویس.» گفتم «نیستم، میخواهم بروم درس بخوانم.» از قبل پنهانی پذیرش گرفته بودم از دانشگاه پاتریس لومومبا.[۳]
سوئد که بودم مجلههای مختلفی از آمریکا برایم میآمد. یکی از اینهاجوانان بود. مجله را ذکایی در میآورد که مجله جوانان مؤسسه اطلاعات را قبل از انقلاب منتشر میکرد. انقلاب که شد رفت آمریکا. مجله ذکایی که در آمریکا درمیآمد، نقد یک خانم را چاپ کرده بود، بر رمان دال که من نوشته بودم. ذکایی نسخهای از این شماره را برای من به سوئد فرستاد. بعدش تلفن کرد، گفت «دوس داری بیایی آمریکا؟ برایت دعوتنامه میفرستم.» دیدم اگر ذکایی «جوانان» قبل از انقلاب مرا دعوت کند، برایم خوب نیست. با دعوتنامه او نرفتم، ولی وقتی رسیدم آمریکا، آمد سراغم. توی ماشین میگفت: «کی آمدی و کجا میخواهی بروی؟» و از این حرفها. رادیوی ماشین روشن بود. رادیو آمریکا گفت: «سرانجام محمود گلابدرهای هم از رژیم جلاد جمهوری اسلامی گریخت و به آمریکا آمد.» گفتم «ذکایی تو به اینها گفتی آمدم؟» گفت «به خدا تقصیر من نیست و همه فهمیدهاند و باید مصاحبه کنی و حرف بزنی.» گفتم «اوکی.» قرار شد مصاحبه کنیم. مصاحبهٔ زندهای ترتیب دادند. روی آنتن زنده گفتم «تو همان علیرضا میبدی هستی که پیش والا حضرت اشرف پهلوی بودی و برایش مجله درمیآوردی؟» برنامه را قطع کرد. میبدی تو آمریکا گفته بود «من چریک فدایی خلق بودم و در سیاهکل تیر خوردم و فرار کردم.» حالا او شده قهرمان ایرانیهایی که آنجا بودند![۳]
ایران که بودم توی کانون پرورش فکری کودک و نوجوان کار میکردم. مسئول آموزش و انتخاب کتابدار برای کتابخانههای کانون پرورش فکری بودم. خرید کتابهای خودم برای کتابخانههای کانون ممنوع بود. سگ کورهپز را سال ۴۷ منتشر کردم که یک رمان کودک و نوجوان است. کانون این کتاب را نمیخرید. لیلی امیر ارجمند مدیرعامل کانون پرورش فکری بود که دوست نزدیک فرح پهلوی بود. کتاب که نمیتوانستم بفروشم، ولی انتخاب کتابدار برعهدهٔ من بود. میگفتند کتابدار حتما باید بیحجاب باشد. انسیه دختر خواهرم آن زمان دیپلم گرفته بود. مادرش – خواهرم- از دنیا رفته و پدرش ۱۵ خرداد ۴۲ کشته شده بود. هر کار کردم انسیه حاضر نشد چادرش را بردارد و روسری سر کند تا در کانون استخدام شود. با حجاب هم که قبول نمیکردند، کانون پرورش فکری شاه بود دیگر.[۳]
کن کیسی نویسنده آمریکایی، کتاب «پرواز برفراز آشیانه فاخته» را نوشته بود که سالهای آخر دهه ۴۰ به فارسی ترجمه شده بود. ترجمهاش را چندبار خواندم. سال ۵۳ فیلمی از روی آن ساخته شد که به ایران آمد. «جک نیکلسون» بازی میکرد. در اروپا چند بار دیدم و بعدش هم بارها دیدم.
در آمریکا تحقیق کردم که کن کیسی کجاست و میخواستم او را ببینم. در کوههای «اروگن» بود، نزدیک مرز کانادا. من کجا بودم؟ نزدیم مرز مکزیک. ۶ ساعت پرواز بود و ۴۸ ساعت با ماشین. راه افتادم و رفتم. در خانهاش که رسیدم، زنگ زدم. گفت: «کیه؟» یک کلمه گفتم: «محمود گلابدرهای.» گفت «چی میخوای؟» گفتم «چیزی نمیخواهم سؤال دارم. رمانت را بارها خواندهام و فیلمش را هم خیلی دیدهام. قهرمانی در رمان است که سرخپوست است. یک دیالوگ هم ندارد و راه نجات را هم او به من نشان داده است. چطور چنین آدمی را ساختهای؟» گفت «بیا تو.» در را باز کرد. گفت «چطور اینجا آمدهای؟» گفتم «پای پیاده.» گفت «مگر میشود؟!» گفتم «من شمس تبریزیام، آیا تو مولوی هستی؟ گفت «شعری از مولوی حفظ هستی بخوانی؟» برایش خواندم. رفیق شدیم. ۶ ماه مهمان خانهاش بودم.[۳]
اولینبار در فرهنگسرای جوان سال ۸۱ میرفتم کلاس داستاننویسی. ۵۰- ۶۰ نفر میآمدند سر کلاس. عبدالجبار کاکایی و علیرضا قزوه هم کلاس شعر داشتند. جلسه اول گفتم «من محمود گلابدرهای هستم و میخواهم چکیدهٔ آنچه میدانم به شما بگویم.» ساعت یک بعدازظهر کلاس شروع میشد. آژانس میآمد دنبالم. آنزمان توی غار دارآباد زندگی میکردم. در را میبستم و کسی را به کلاس راه نمیدادم. از جلسه اول مجبورشان میکردم بنویسند. با مداد نه، با خودکار. چه یک خط، چه یک صفحه و چه ۵ هزار صفحه. گفتم «بنویسید چطور پایتان به اینجا کشیده شد و از کجا آمدید؟» هر کس میآمد میگفتم «نام ۵ نویسنده ایرانی را بگو.» بعضیها اسم یک نویسنده را هم بهزور میگفتند. اگر طرف نویسنده را میشناخت میگفت، میپرسیدم «کدام کتابش را خواندهای؟» هر جلسه که میآمدند باید یک قصه مینوشتند و بقیه دربارهاش حرف میزدند.[۳]
توی آمریکا میرفتم روی سن و میگفتم «میدانید من از کجا آمدهام؟» میگفتم «ایران.» بعد میگفتم «یک جمله به زبان اجدادم میگویم خودتان معنیاش را میفهمید. به زبان فارسی نه، که زبان مادرم است، به زبان پدرم.» میگفتم «بعد از من تکرار کنید و بگویید چه حسی دارید.» داد میزدم: «اذا زلزلت الارض زلزالها» و چند بار تکرار میکردم. طرف میگفت «یو آر تاکینگ ابوت ارث کوئک» درباره زمینلرزه حرف میزنی. اینها را به چه کسی بگویم؟ به تلویزیون؟[۳]
جلال آلاحمد معلم ادبیات ما بود. در شاپور تجریش که الان شده است موزه سینما. مدرسه شاپور، درالفنون بچههای شمیران بود. سر کلاس ما، خوزیمه، پسر علم وزیر دربار مینشست. خسرو آزموده و … خوزیمه علم کنار من مینشست. مدرسه شاپور دبستان و دبیرستان بود و من تا دیپلم آنجا بودم. چند سال آلاحمد معلم ما بود. قبلش شهیدی بود. شهیدی دکترای ادبیات داشت. زیاد به ما اهمیت نمیداد. کلاس هفتم بودیم و روز اولی که کلاس رفتیم، گفت «من معلم انشای شما هستم. یک انشا بنویسید درباره «تابستان را چگونه گذراندهاید؟» یا «علم بهتر است یا ثروت؟» همینها بود دیگر. آقای شهیدی سیگار میکشید. گفت «پس من میروم توی حیاط، شما بنویسید.» همین کارش بود. موضوع را میگفت و میرفت. یک روز بچههای کلاس رفتند شهیدی را صدا زدند که بیا محمود یک داستان نوشته. گفت «برو بخوان.» این اولین داستانی بود که نوشتم. شهیدی گفت د«استان سیاسی ننویسید تا من را به دردسر نیندازید.» بعد کلاس هشتم شد و جلال آمد. ساعت انشا تا میآمد میگفت «محمود بلند شو بخوان.» جلال آلاحمد که خودش ختم بشر بود و از هیجکس نمیترسید، در کلاس را از تو قفل میکرد. میرفت سر جای من مینشست. گاهی همه کلاس را قصه میخواندیم.[۳]
خودم را رسانده بودم آبشار نیاگارا. اطراف آبشار پر از هتل است. هتلهایی که از چند سال قبل رزرو شده بودند. از ژاپن، هند، خود آمریکا، ایران و… یک اتاق میگیرند. تورلیدرها ساعت ۷ صبح ملت را میبرند داخل اتاقکهای توری فلزی و آبشار را نشانشان میدهند. بعد میگویند آبشار را دیدید، بروید هتل بخوابید، فردا هم برمیگردید. توی آن چند روزی که آبشار بودم، حسابی گرسنهام شده بود. گفتم نه کلیسایی اینجا هست و نه بهشت زهرایی که خرما خیر کنند. دیدم بالای آبشار نیاگارا یک تپه هست. خودم را رساندم. دیدم عجب جایی است! یک رستوران مفصل بود. عدهای سر صف ایستاده بودند. پرسیدم، گفتند «نوبت رفتن داخل رستوران است.» حالا چه شکلیام؟ ریش بلند با یک تیشرت که رویش نوشته «جیزز» یعنی خدا، مسیح. آنها میدانند یعنی چه. انگار وسط خیابان داد بزنید «یا امام حسین.» گفتم «میخواهم صاحب رستوران را ببینم.» آمد گفت «چه میخواهی؟ چکار میتوانم برایت بکنم؟» گفتم «این د آور جیزز» یعنی بسمالله الرحمن الرحیم. یعنی به نام حضرت مسیح. بعدش گفتم « گیو می ا پیس و او برد، گلاس او کلد واتر» یعنی یک تکه نان و یک لیوان آب سرد به من بدهید. جمله منسوب به حضرت مسیح است. رئیس هتل چه کار کرد؟ گفت «پلیز.» من را نشاند سر یک میز. منو را گذاشت جلویم. من که گفته بودم نان و آب میخواهم، دست گذاشتم روی گرانترین غذا که ۶۰- ۷۰ دلار بود. رفت دو بسته دیگر از همان غذا، مثل بسته پیتزا آورد. یک ۲۰ دلاری هم چسباند روی آن و گذاشت کنارم.[۳]
کسی هست به اسم حسین جهانشاه. قهرمان کتاب «آقا جلال.» لات چاقوکش منطقه شمیران. اسم پسرش را به خاطر آلاحمد گذاشته جلال. جهانشاه بزرگترین قابباز سر پل تجریش بود. دایم میرفتیم خانه جلال. بیچاره از دست ما آسایش نداشت. یک روز به همین جهانشاه گفت «پس کی این تجربههای قاببازیات را مینویسی؟» حسین رفت کتاب قاببازی در ایران را نوشت که یک کار تحقیقی جدی دربارهٔ سابقه قمار در ایران است. قبل از آن و بعد از آن حسین هیچ کار دیگری را نکرد. جهانشاه نوچه جلال بود، ما جوجه جلال بودیم. با هم بردیم نوشتههای جهانشاه را شبانه به جلال رساندیم. گفت «صبح بیایید ببینم چه کار کردهاید.» صبح زنش را صدا زد که «بیا ببین کی محقق شده!» جلال خودش نامه نوشت به وزارت فرهنگ وقت که کتاب را چاپ کنند و کردند.[۳]
مراسم بزرگداشتی عصر روز شنبه ۸ شهریور ۱۳۹۳ در تالار مهر حوزه هنری برگزار شد.
گلابدرهای ادبیات ویژه و زندگی ویژه خود را داشت. ادبیات و زندگیاش کاملا شبیه هم بود. او در هر دو حوزه با فراز نشیب بسیار روبرو بود و اگر بپذیریم هنر محصول بیقراری و بیثباتی است، بهگمانم گلابدرهای به اندازه کافی این ویژگی را در زندگی خود داشت. فراز و فرودی که در کتابهایش هم مشهود است. لجامگسیختگی نثر گلابدرهای به اندازهای مؤثر بود که میتوانست تبدیل به یک سبک شود. التهابی که در نوشتههای او وجود داشت، بعدها در زندگی و کارش هم نمود داشت.[۶]
مظلومیت گلابدرهای ناشی از مظلومیت ادبیات است. اگر محمودگلابدرهای فقط «لحظههای انقلاب» و «اسماعیل اسماعیل» را نوشته بود، حق داشت که به عنوان نویسندهای مؤثر در عرصه ادبیات انقلاب، مقابلش سر احترام و تواضع فرود آوریم. زمانی که مردم در شور و هیجان پیروزی انقلاب بودند، این گلابدرهای بود که بدون دریافت سفارش از کسی شروع به نگارش مستندسازی شعارها و رویدادهای روزهای اول انقلاب کرد. ای کاش گلابدرهای سالهای آخر عمرش را در ارامش بیشتری میگذراند تا بتواند کتابهای بیشتری بنویسد.[۶]
روح سرگردان محمود گلابدرهای ۴۸ ساعت است آرام گرفته است. به یاد احمد محمود افتادم که مشکل تنفسی داشت و وقتی به او گفتم اجازه دهید دربارهٔ شما چیزی بنویسم که نهادهای مسئول مساعدت کنند، گفت اکر این کار را کنی، دیگر تلفن تو را هم جواب نمیدهم. یاد مرحوم آغاسی و تیمور ترنج افتادم که در همین تنهایی از دنیا رفتند. نمیدانم این چه امر محتومی است که نویسندگان باید در تنهایی بمیرند؟
گلابدرهای نویسنده پرکاری بود و برای هفتادمیلیون ایرانی مینوشت؛ ولی نکتهٔ تکاندهنده این است که در تنهایی جان سپرد. در تمام نوشتههایش خودش بود و قلم ویژهٔ خود را داشت. گلابدرهای نسل ویژه همدوره خود را شناخته بود. گرچه عصبیتی در قلمش بود که گاهی به اثر لطمه میزد. به او گفتم در نوشتههایت، هم شخصیتها و هم راوی و… همه گلابدرهای هستند. اهل مصلحتاندیشی و مماشات نبود و از این جهت بسیار به جلال آلاحمد نزدیک بود.[۶]
محمود گلابدرهای را شاگرد جلال میدانم و هست. لحظههای انقلاب کار بیمانندی است و ذیل عنوان ادبیات انقلاب اسلامی در صدر قرار میگیرد و تقدم فضل و فضل تقدم در میدان، از آن این کتاب است. این کتاب حاصل تلفیق هنرمندانه رمان و خاطره و قلم استوار و مشاهده درست از اتفاقها و ماجراهای میدانی انقلاب است که قدرش مجهول ماند. اگرچه آدمهای بزرگی درباره آن نظر دادند. حتی بعضیها با اغراق، آن را تاریخ بیهقی معاصر دانستند،[۶]
دوست داشت رمانش چاپ شود. اصلا برایش مهم نبود کسی تعریف یا تکذیبش کند.[۶]
هیچکس نمیتواند این چیزها را نادیده بگیرد، در غار زندگی کردن، کنار خیابان ماندن، بیتعلق بودن، کار هرکسی نیست. اینقدر آزاد زندگی کردن و اینکه فقط آقای خودت باشی، کار هر کسی نیست. کار سیدی مثل گلابدرهای است. کار کسی مثل سید مرادش، مرحوم آلاحمد.[۶]
اهل دل بود و آداب بیقراری را خوب میدانست. سالها پیش – گمانم سال ۸۷ – او را با خود به جنوب بردم. بارها از من میخواست در سفرهای جنوب او را با خودم ببرم تا به قول خودش در جبههها حالی کند![۶]
توی آمریکا، وقتی به آمریکاییها میگفتم رهبر سیاسی ایران، ژان کریستف و دن آرام و رومن رولان و جنگ و صلح میخواند، باور نمیکردند. میگفتند مگر آخوندها این چیزها را میخوانند؟ میدانست دروغ نمیگویم، میپرسید واقعا؟ میگفتم بله؛ ولی فضای روشنفکری در ایران چنان است که نمیتوانند به این آدم که از همه فرهنگیتر و بامطالعهتر است، افتخار کنند. آدمی که اینهمه کتاب خوانده و به اتفاقهای فرهنگی دقت دارد.[۳]
محمود دولتآبادی یک قصه درباره انقلاب و ۸ سال جنگ این مردم ننوشته است. آقای نویسنده مردمی! تو که اینهمه کتاب نوشتهای، خب یک صفحه هم درباره ماجراهای جنگ بنویس. دو صفحه درباره صدام بنویس که به سرزمین تو حمله کرد. این یک نویسنده است![۳]
نادر ابراهیمی گفت که میخواهد براساس زندگی ملاصدرا و حضرت امام(ره) کتابی بنویسد. محمود گلابدرهای گفت: بخواب. نادر گفت: بله؟ محمود جوابش داد: بخواب! تو انقلابی نیستی و خیلی کوچکتر از این حرفهایی، درغیراینصورت تلویزیون قطبزاده به تو اجازه کار نمیداد.
از سالهای ۱۳۵۰ به بعد، اجتماعنگاران با توجه به فضای آندوره به توصیف برشهایی از زندگی محرومان پرداختند و جلوههای اعتراضی و مقاومتی مردم را منعکس میکردند. نویسندگانی چون، تنکابنی، الهی، درویشیان، یاقوتی، حسام، گلابدرهای و دیگران. داستانهایی با درونمایه «امتناع از تسلیم» نوشتند. این داستانها با نتیجهگیریهای عقیدتی پایان مییافتند و انگیزههای سیاسی جنبهٔ آشکاری از ساختار آنها را تشکیل میداد.
محمود گلابدره اي
محمود گلابدرهای نویسندهای مستندگراست. غالبا، مسائل اجتماعی، فقر و درگیریهای طبقاتی موضوع و مضمون آثار اوست. نخستین اثرش، سگ کورهپز، نشانگر دلنگرانی او نسبت به وضع کودکان زاغهنشینی است که به زندگی پر رنج و مشغلهای پرتاب میشوند. دومین اثرش، اباذر نجار از رشد جنبهٔ اعتراضی آثار او خبر میدهد. در رمانهای بعدی، او با گذر از رمانتیسم اجتماعی به واقعگرایی انتقادی، موفق میشود خشم و کینهٔ خود را به نحوی متقاعدکنندهتر از پیش به قلم درآورد.[۷]
گلابدرهای در رمان ۵۶۰ پرکاه (۱۳۵۳) با گذر از رمانتیسم اجتماعی به واقعگرایی انتقادی، موفق میشود خشم و کینهٔ خود را به نحوی متقاعدکنندهتر از پیش به قلم آورد. البته پرکاه نیز از پرگوییها و توصیفهای خستهکننده آسیب دیده است. همه بخشهای این رمان طولانی در یک نقشهٔ دقیق قرار نگرفتهاند، به همین دلیل پر کاه انباشته از عناصر بینظم است. با این که مضمون رمان بارِ حادثهای قوی دارد، اما گلابدرهای حادثهها را زیر بهمنی از توصیفهای ذهنی دفن میکند. در نتیجه برای حفظ علاقهٔ خواننده به ادامهٔ داستان، در پایان هر فصل ناگزیر به ایجاد پیچشهایی از نوع پیچشهای پاورقینویسان میشود. البته پر کاه به موضوعی پرداخته که رمان پاورقی توان و جرأت نزدیک شدن به آن را ندارد. زبان رمان از شدت عامیانگی، مصنوعی است. گلابدرهای زبان کوچه و بازار را «در زشتگوییهای بیسر و ته» خلاصه کرده است.[۷]
بادیه (۱۳۵۷) کاریکاتوری است از پر کاه. گلابدرهای این بار درگیری طبقاتی را در دعوای دو همکلاسی، عباس و توکلی، تجسم میبخشد و رودررویی دو تیپ محسن و شهرام را تکرار میکند. پس از این دعوا، عباس نمیتواند از خانهٔ توکلی پلو نذری بگیرد و با پدر درگیر میشود و او را کتک میزند و خانه را ترک میکند. پدر رنجبری است بری از مهر و کینهجو که پسر را نیز وا میدارد تا رنج ببرد و پسر، پدرکشی است گرفتار «عقدهٔ اودیپ.» اگر در سال ۱۳۵۳ محسن به صحنهٔ مبارزان شهری با نیروهای امنیتی برمیخورد، در سال ۱۳۵۷ عباس – به اقتضای زمانه – در مسجد پناه میجوید.[۷]
رمان ۳۵۰ صفحهای دال (۱۳۶۵) سفرنامهٔ نویسنده به سوئد است، شرح دیدهها و اندیشههای نویسنده دربارهٔ روشنفکران مهاجر. تلاش گلابدرهای در این کتاب، صرف نمودن درون آشفتهٔ روشنفکری (نبی شمیرانی) میشود که از ریشههای بومیاش جدا شده، بیآنکه بتواند خود را با فرهنگ تازه سازگار کند و زندگی دیگرگونهای بنا نهد. بههمینجهت گرفتار بحرانی درونی میشود. نویسنده در این کتاب، آوارگان ایرانی مقیم سوئد را بیهویت و واخورده میبیند. گلابدرهای در توصیف جامعهٔ سوئد متأثر از رمانهای تخیلی- سیاسی جورج اُرول است. استکهلم «شهر سرد یخزدهٔ سیاه همیشه تاریکی» است که آدمهایش خلوت و جمعیت خاطری ندارند. گلابدرهای در واقع، جامعه روشنفکری را از دید شخصیت داستان (نبی) مورد سرزنش قرار می دهد؛ آن پرندهٔ بلندپرواز، دیگر عشقی ندارد، آرمانی ندارد، به پوچی و نومیدی تن داده و زندگی ملالآوری یافته است. دال بیان دوگانگی روحی روشنفکری مانده در برزخ است. این کتاب، مضمونی نو دارد، اما داستان آشفتهای استبا نثری ناهموار؛ آکنده از پرگویی، دیالوگهای تصنعی و بازی کلمات. رمان، بهخصوص در فصول پایانی، بافتی توضیحی مییابد.نویسنده نتوانسته است شخصیت و گذشتهٔ آدمها را طی حادثه بشناساند، آنان را به اعتراف وا میدارد، بیآنکه انگیزهٔ مشخصی برای این کار داشته باشند.[۷]
لحظههای انقلاب، کتابی مستندنگارانه درباره وقایع سال ۵۷ است. نویسنده با حضور در بطن حادثه، رویدادهای آنزمان را به صورت میدانی از نزدیک مشاهده کرده و توانسته است با نثری روان آنها را ثبت کند. بر پشت جلد کتاب لحظههای انقلاب سه نظر از سه فرد متفاوت نوشته شده، که شاید توضیحی مختصر از کل اثر باشد.
این کتاب، مستندگونهای است از لحظههای اسطورهای انقلاب مردم ایران، که نویسنده با تمام گوشت و خون و عصب خود شخصا آزموده. یک نوع ادبیات تجربی است. پیشدرآمد ادبیات انقلابیست که در انتظارش بود
دکتر محمد مفتح:
با مطالعه مختصری از قسمتهای کتاب لحظههای انقلاب، محتوا را غنی، عبارات را جالب و زیبا یافتم. نویسنده سعی کرده تا آنجا که خود ناظر عینی حوادث بوده، وقایع انقلاب را نقل کند. در قسمتهایی دیدم، امانت و صداقت نویسنده متجلی بود.
پرویز خرسند:
و میدانستیم که یکی میبایست بیهقیوار، لحظههایی را که بر این امت گذشته، ضبط کند. و لحظهای که یاری دوستی به «لحظههای انقلاب» راهم نمود، لحظههای گمشده وطنم را یافتم و در کلمه کلمه و جمله جملهاش، از صدای خون و فریاد و از عطر سرخ باروت و سرب پر شدم. هر چه بیشتر خواندم، عمیقتر شدم و لحظههای سرنوشتساز مردم وطنم را سریعتر و روشنتر لمس کردم و دریافتم که این همان دردانهٔ گمشده من است…[۸]
«دلنوشتهٔ سهیل محمودی در سوگ فقدان محمود گلابدرهای». www.entekhab.ir، ۲۰ مرداد ۱۳۹۱. بازبینیشده در ۲۹ خرداد ۱۳۹۸.
مراسم دومین سالگرد مرحوم سید محمود قادری گلابدرهای نویسنده صاحب نام ادبیات انقلاب اسلامی عصر امروز شنبه 8 شهریور در تالار مهر حوزه هنری برگزار میشود.
به گزارش مشرق، مراسم
دومین سالگرد مرحوم سید محمود قادری گلابدرهای نویسنده صاحب نام ادبیات
انقلاب اسلامی عصر امروز شنبه 8 شهریورماه در تالار مهر حوزه هنری برگزار
میشود.
در این مراسم محسن مومنی شریف، علیرضا قزوه، فرهاد توحیدی، داریوش
مهرجویی، سهراب هادی، یوسفعلی میرشکاک، جهانگیر الماسی حضور داشته و به
سخنرانی خواهند پرداخت. همچنین مستندی از قاسمعلی فراست درباره زندگی و
اندیشه گلابدرهای در این مراسم نمایش داده می شود.
این مراسم از ساعت 17 عصر روز شنبه 8 شهریور ماه سال جاری در تالار مهر
حوزه هنری واقع در خیابان سمیه نرسیده به حافظ برگزار میشود.
در ذیل تصاویری منتشرنشده از این نویسنده منتشر میشود که به صورت اختصاصی توسط حسین قرایی در اختیار خبرگزاری فارس قرار گرفته است.
محمود گلابدره اي
زندگینامه سیدمحمود گلابدرهای
سید محمود قادری گلابدرهای متولد 1316 در گلابدره شمیران است. او از
شاگردان جلال آل احمد و بعدها از دوستان وی بوده است. از وی 33 کتاب
منتشر شد. نخستین کتاب او با عنوان «سگ کوره پز» در سال 1349 منتشر شد. وی
در سال 1350 رمان «پر کاه» را نوشت و «بادیه» را در سال 1356 به چاپ
رساند، رمانی که کیارستمی یک فیلم نامه اقتباسی از روی آن نوشت.
گلابدرهای در مجموع 6 کتاب قبل از انقلاب اسلامی دارد که یکی از آنها
ترجمه 6 داستان از نویسندگان روس است. «دال»، «حکومت نظامی»، «سنگ به
مثقال»، «آقا جلال» و «سفر به حجلهگاه عشق»، «اسماعیل اسماعیل» 1361،
«حسین آهنی» 1362، «سرنوشت بچه شمرون» 1363، «پرستوها» 1364، «صحرای سرد»
1365، «آهوی کوهی» 1367، «چلچلهها» 1380، رمان «زن گم کرده همزاد»، رمان
«گل گیلاس ایگرزدره» که به زندگی شهید محسن وزوایی میپردازد و رمان «چه
گوارا، چریک چمران» از جمله آثار اوست. داریوش مهرجویی نیز از رمان «دال»
وی فیلمنامهای با نام صحرای سرد نوشته که موضوع آن در سوئد میگذرد و به
زبانهای خارجی مختلفی نیز برگردانده شده است.
گلابدره ای زبان انگلیسی را در لندن آموخته است. از شبانی در کوههای
شمیران، گردو و بلال فروشی در سر پل تجریش، تا مترجمی زبان سوئدی، مسؤولیت
انتخاب کتابهای ایرانی برای مهاجران ایرانی در سوئد، کارشناس ارشد مرکز
پژوهش کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، اپراتوری و فوتره گرامتری
سازمان نقشه برداری و… را آزموده و 10 سال هم در هیات خانه به دوشها
در آمریکا زندگی کرده است. وی در این رابطه کتابی دارد با نام «ده سال هوم
لسی در آمریکا» که به گفته خودش جزء درد آورترین تجربههایش در زمینه چاپ و
نشر شد.
بنا بود تمام تجربههای خود را از ده سال زندگی در آمریکا بنویسد، اما
تنها هشت ماه آن به صورت دو جلد چاپ شد و هنوز هم پخش نشده است. توزیع نشدن
کتاب و مسائلی که پیش آمد، باعث شد که او دیگر نتواند بقیه کتاب را ادامه
دهد. اصل قضیه این است که وی به عنوان یک نویسنده و روشنفکر ایرانی سراسر
آمریکا را پای پیاده طی کرد و روابطی را با نویسندگان آمریکایی داشته است.
برای مثال او سه ماه در خانه کن کیسی نویسنده رمان «پرواز بر فراز آشیانه
فاخته» زندگی کرد و یا با وینستون گروم نویسنده رمان «فورست گامپ» همنشین و
دو ماه هم مهمان پل مایر شد.
گلابدرهای معتقد است نویسندگی سرنوشت اوست چرا که برای آرام کردن این
روح وحشی هیچ راهی جز قلم و کاغذ وجود ندارد…وقتی نویسندهای بدون پیدا
کردن زبان خاص نوشتاریاش، بنویسد، خواه ناخواه تمام آثارش تا قبل از تولد
زبان و تکنیک خاص نویسنده به سیاه مشق تبدیل خواهد شد. او خود را میراثدار
سه نویسنده می داند.از هدایت و نوع ادبیاتش، از ابراهیم گلستان به لحاظ
نثر و تکنیک نوشتن و از جلال تنها به اعتبار مسائل اجتماعی و دغدغههایی که
به عنوان یک نویسنده از مسائل مبتلا به سیاسی داشته است.
گلابدرهای شاگرد جلال آل احمد در دبیرستان بود و دوستی دیرینه ای با او
داشت لذا منبع خوبی برای شناخت بیشتر جلال است. وی در خصوص آثار جلال
برخورد های لفظی نیز با او داشته و نقد های جدی را مطرح می کرده است که خود
آنها را در کتاب داستانی «آقا جلال» نوشته است. اگر کسی بخواهد زندگی
خصوصی جلال را در برخورد با اطرفیانش به طور دقیق ارزیابی کند میتواند با
خواندن این کتاب، این برخوردها را درک کند.
داستان «دال» مربوط به زندگی مهاجران ایرانی در سوئد بعد از انقلاب است.
نبی نویسندهای است که خانوادهاش پنج سال پیش به سوئد مهاجرت کرده او نیز
تصمیم میگیرد نزد آنان برود. همسر و دختر نبی پس از ورود او به سوئد وی را
به کلاس زبان میفرستند و به تدریج تلاش میکنند نبی را با سرزمین متفاوت
آشنا نموده و او را در آن دیار پایبند سازند.
گلابدرهای در داستان بلند «اسماعیل اسماعیل» شرح نوجوانی اهوازی است که
به انتقام قتل پدر، ستون پنجم عراقیها را میکشد و موجب نجات جان عدهای
از رزمندگان میشود. «اسماعیل اسماعیل» به عنوان نمونه های برجسته رمان
مثبت نگر است که شخصیت های آنها برای رضای خدا می جنگند و همسو با دولت و
انقلاب و توده های عظیم مردم هستند و مرگ را در این جنگ شهادت می دانند.
در داستان «چلچلهها» عزیز آقا جوانی است اهل شمیران که با شروع جنگ
تحمیلی عراق به جبهه میرود، اما پس از چندی سر از عراق در میآورد و مقیم
کربلا شده خادم حرم امام حسین (ع) میشود. او که در ایران به تازگی با پونه
ازدواج کرده بود در کربلا نیز با خانوادهای آشنا میشود که نام دختر آن
خانواده پونه است. سرانجام این آشنایی به ازدواج این دو میانجامد. سالها
بعد عزیز آقا به همراه پونه به ایران باز میگردد و درمییابد همسر اولش
صاحب فرزندی از اوست.
بیشتر ویژگیهای قهرمانان داستانهای گلابدره ای متعلق به شمیران است.
قهرمانان وی در این کوچه و پس کوچهها زندگی میکنند و این نشان از دلبستگی
خاص این نویسنده به شمیران دارد. رمان «پرکاه» در سال 1352 منتشر شد و
همان سال هم مورد تایید اهالی قلم قرار گرفت. در این رمان پسری به نام
شهرام از شمال شهر حرکت میکند و سفری را از شمال شهر تا میدان اعدام و
بالعکس آغاز میکند. خط اصلی رمان مسائل و مشکلات موجود در جامعه شهری است.
اسم او در هر منطقه بر مبنای رویکردهای متفاوت محلههای تهران عوض میشود.
سیمین دانشور گفته بود واقعاً نمیدانم چطور میشود در بیست و چهار ساعت
یک رمان 600 صفحه ای به نام «پرکاه» نوشت.
استخوان بندی داستان «پرکاه» برخورد و تلاقی دو خانواده از دو طبقه
متفاوت است. اول: خانواده مشتکبر که روستایی بریده از زمینی است، و اکنون
در کارخانه مونتاژ اتوموبیل نزدیک شهر بزرگ کارگر است. خانواده پر از
بچههای قد و نیم قد است؛ که کارگر، دوره گرد، بلیط فروش یا دانش آموز
هستند و بهر حال هر یک باید گوشهای از مخارج خانواده را بهر طریق که
میدانند، تأمین کنند. مادر (خانم آقا) نیز کلفتی میکند. خانواده در یک
اتاق اجارهای متغفن و مفلوک زندگی میکنند. در این اتاق تندخویی، خشونت،
خودپرستی، بی فرهنگی و بد دهنی صفت عمومی است. خانواده نمونه پرولتاریای
فرومایه است. دوم : خانواده جهانگیرخان که از نظر امکانات مادی درست در
نقطه مقابل اولی قرار دارد، جهانگیرخان مقام اداری مهمی دارد، و چندین سمت
یا مقام در موسسات دیگر. با همسری بی بند و بار و خوشگذران (منیژه بانو).
خانواده تک فرزندی (شهرام). با تفرعن و بی ریشگی مرسوم. بی فرهنگی، غربزدگی
و عدم تعلق، در خانهای مجلل که در آن ملال و نفرت از یکدیگر حکمرواست.
خانواده، نمونه بورژوای منحط است.
کليه حقوق اين سايت متعلق به پایگاه خبري-تحليلي مشرق نيوز مي باشد و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع است.
The online version of the Iranian daily Hamshahri
همشهری آنلاین:
سید محمود گلابدرهای در سال ۱۳۰۸ در محله گلابدره منطقه شمیران شهر تهران به دنیا آمد.
وی پس از پایان تحصیلات متوسطه، برای تحصیل در رشته ادبیات به دانشگاه ادبیات دانشگاه تهران وارد شد؛ اما تحصیلش را نیمهکاره رها کرد.
پایان معنادار یک نسل
محمود گلابدره اي
سپس در دانشگاه بینالمللی لندن در رشته ادبیات انگلیسی درس خواند و در همان دوران با زنی سوئدی ازدواج کرد.
گلابدرهای با انتشار رمان «سگ کورهپز» در اوایل دهه 40 وارد عرصه نویسندگی شد و از آن زمان چندین کتاب در زمینه ادبیات داستانی و رمان از وی منتشر شد. نخستین داستان کوتاهش نیز در مجله صبح امروز در سال 1341 چاپ شد.
وی به گفته خودش، بیش از ۱۰ سال از زندگیاش را در آمریکا به صورت خیابانخوابی گذراند و ایالتهای مختلف این کشور را با پای پیاده طی کرد که حاصل آن کتابی است چند جلدی به نام «۱۰ سال هوم لسی آمریکا».
وی سالهای 1343 تا 1347 را در انگلستان به سر برد و پس از آن به ایران آمد و تا 1365 به حرفههای گوناگون پرداخت.
«صحرای سرد» رمان دیگر گلابدرهای است که در سال ۶۲ منتشر شد. این رمان داستان زندگی هنرمندی مشهور و نوازنده تار است که از همسرش جدا شده، چهار فرزند دارد و در عروسیهای شمیران تار میزند و آواز میخواند.
سید محمود گلابدرهای مرداد سال 1391 در سن 83 سالگی و بعد از گذراندن یک دوره بیماری در منزلش در شهر تهران از دنیا رفت.
برخی از آثار سید محمود گلابدرهای:
حقوق همشهریآنلاین متعلق به موسسه همشهری است
Copyright © 2020 HamshahriOnline, All rights reserved
پشتیبانی ۹ صبح لغایت ۱۲ شب ( دفتر میرداماد :۲۶۴۰۱۹۵۶_ دفتر سهروردی : ۸۸۴۷۸۱۹۶ ) ( مشاور فنی : ۰۹۱۲۵۳۴۳۶۴۴ )
برای مقایسه محصول ، محصولات مورد نظر را از فروشگاه انتخاب کنید.
محمود گلابدره اي
سیدمحمود قادری گلابدرهای (زاده ۱۳۱۸ شمیران – درگذشت ۱۵ مرداد ۱۳۹۱ تهران)[۱][۲] نویسندهٔ معاصر ایران است.
سیدمحمود قادری گلابدرهای در سال ۱۳۱۸ در شمیران زاده شد.جلال آل احمد معلم انشا او بود که بعدها از دوستان وی شد. ظاهراً وی در ااخر عمر از نظر مادی در تنگنا قرار داشته است؛ چنانکه در نامهای به وزیر مسکن در سال 86 از حقوق ماهیانه 90 هزار تومان و نداشتن مسکن گله کرده و درخواست کمک میکند. این نامه بعد از مرگ وی منتشر میشود
{tortags,289,5}
از محمود گلابدرهای تاکنون ۳۳ کتاب منتشر شده که نخستین آن با عنوان «سگ کورهپز» در سال ۱۳۴۹ منتشر شدهاست. وی در سال ۱۳۵۰ رمان «پر کاه» را نوشت و «بادیه» را در سال ۱۳۵۶ به چاپ رساند؛ رمانی که عباس کیارستمی فیلمنامهای اقتباسی بر اساس آن نوشت. محمدرضا سرشار (رضا رهگذر) رییس انجمن قلم ایران درباره وی مینویسد: به اعتقاد من، محمود گلابدرهای كار مشخصی در تأیید انقلاب ننوشته و یا شاید چنین آثاری تألیف كرده است كه من در جریان نیستم.[۴] گلابدرهای در مجموع ۶ کتاب پیش از انقلاب اسلامی ایران دارد[۵] که یکی از آنها ترجمهٔ ۶ داستان از نویسندگان روس است. پرستوها، دال، صحرای سرد، حکومت نظامی، سنگ به مثقال، آقا جلال و سفر به حجلهگاه عشق از جمله آثار وی پس از انقلاب اسلامی هستند. داریوش مهرجویی، از رمان «دال» وی فیلمنامهای با نام صحرای سرد نوشته که موضوع آن در سوئد میگذرد و به زبانهای خارجی مختلفی نیز برگردانده شدهاست. عباس کیارستمی، از رمان «بادیه» وی فیلمنامهای که در سال ۱۳۵۶ منتشر شد[۶]. وی چندی پیش بر اثر بیماری در بیمارستان الغدیر تهران بستری شده بود[۷] وی ، پس از گذراندن دورهای بیماری، یکشنبه شب پانزدهم مرداد ماه ۱۳۹۱، دار فانی را وداع گفت
کتاب های محمود گلابدره ای عبارتند از:
زن نویسنده و هاویه ی هوو
دال
سرنوشت بچه شمرون
حکومت نظامی
آقا جلال
سنگ 3 مثقال
منیر
سفر به حجله
گاه عشق، خاطرات سفر به قونیه
بادیه
مادر
سگ کوره پز
ده سال هوم لسی آمریکا
اسماعیل، اسماعیل
پرکاه
صحرای سرد
لحظههای انقلاب
نام (اجباری)
آدرس پست الکترونیکی (اجباری است اما نمایش داده نمیشود)
محمود گلابدره اي
آدرس سایت
مرا برای دیدگاههای بعدی به یاد بسپار
کارا کتاب اولین و بزرگترین سایت کتاب نایاب و مجلات قدیمی در ایران
ارسال به سراسر ایران و جهان ( دفتر میرداماد :۲۶۴۰۱۹۵۶_ دفتر سهروردی : ۸۸۴۷۸۱۹۶ )
Select Page
آگوست 9, 2012 | خبر/ گزارش
بی بی سی: مراسم تشییع محمود گلابدرهای، نویسنده ایرانی، امروز چهارشنبه ۱۸ مرداد (۸ اوت) از مقابل خانه هنرمندان تهران به سمت گورستان بهشت زهرا برگزار شد.
محمود گلابدره ای متولد ۱۳۱۸ در شمیران بود. نخستین داستان کوتاهش در مجله صبح امروز (۱۳۴۱) چاپ شد و در طول سال های قبل و بعد از انقلاب ایران مجموعا ۳۳ کتاب نوشت. آقای گلابدرهای پانزدهم مردادماه در ۷۳سالگی در خانه محقرش در تنهایی از دنیا رفت.
محمود گلابدره اي
کتابهای “سرنوشت بچه شمرون”، “سگ کورهپز”، “پر کاه”، “صحرای سرد”، “دال”، “لحظههای انقلاب” و “اسماعیل اسماعیل” از جمله آثار محمود گلابدرهای هستند. کتاب “آقا جلال” نقل خاطرات او از جلال آل احمد است.
به گزارش رسانه های ایران، عباس کیارستمی، فیلمساز ایرانی و برنده نخل طلای کن، بر اساس رمان “بادیه” که در سال ۱۳۵۶ منتشر شد، فیلمنامهای نوشته است.
او در گفت و گوهای سال های اخیرش، خود را “جوجه جلال” خوانده و نظرات تندی درباره برخی چهره های ادبیات معاصر از جمله احمد شاملو ابراز کرده بود.
محمود گلابدره ای با استفاده از تجربیات زندگی خودش در سوئد، رمان “دال” را درباره زندگی ایرانیان مهاجر در سوئد نوشت و در پی سفری ده ساله به آمریکا در سال های دهه ۷۰، به نگارش خاطرات خود با عنوان “ده سال هوملسی (بی خانمانی) در آمریکا” پرداخت.
او پس از بازگشت به ایران در اوایل دهه ۸۰ همچنان با مشکل خانه رو به رو بود، مدتی را در غاری در کوههای البرز مرکزی سپری کرد و از مسئولان و متولیان فرهنگی درخواست کمک داشت. این در حالی است که از زندگی او فیلمهای مستندی در تلویزیون ایران ساخته و پخش شده است.
محمود گلابدرهای در نامهای که در سال ۸۶ به محمد سعیدیکیا، وزیر وقت مسکن و شهرسازی نوشته بود، ضمن تقاضای مسکن برای خود، گفته بود درآمد ماهیانهاش فقط ۹۰ هزار تومان است.
۲۹ فروردین ۱۳۹۰، مجید انگوپا، از دوستان او به خبرگزاری فارس گفت: “او پس از این همه سال خانهای ندارد، مدتی پیش با پول خودش خانهای در میگون (حوالی تهران) اجاره کرده بود که وضعیت بدی داشت و چون این خانه گازکشی نداشت، دوبار آتش گرفت و رمانی که او ۳۰ سال از عمرش را صرف نوشتنش کرده بود، در این آتش سوزیها کاملا سوخت.”
به گفته او، محمود گلابدرهای اواخر سال ۸۹ برای پیگیری کمک مالی برای خانه اش دو بار به وزارت ارشاد رفت “ولی جوابی نگرفت”.
در ماه های اخیر چند هنرمند ایرانی از جمله محمد فراهانی، از پیشکسوتان هنر نقاشی قهوه خانه ای، و منصوره حسینی، نقاش معاصر، در تنهایی در خانه های خود درگذشتند.
مراسم بزرگداشت محمود گلابدره ای روز پنجشنبه (نوزدهم مردادماه) در مسجد جوادالائمه در میدان هفت تیر تهران برگزار میشود.
Share:
نوامبر 18, 2009
دسامبر 1, 2016
ژانویه 29, 2009
آگوست 24, 2017
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *
COMMENT
وب سایت
محمود گلابدره اي
ناشر: انتشارات شهروند
سردبیر: حسن زرهی
مدیر هیئت تحریریه: نسرین الماسی
ویراستار انگلیسی: سیما سحر زرهی
تصویر ساز قصه: محمود معراجی
کاریکاتور: توکا نیستانی
تیم تحریریه و همکاران: دکتر نسترن ادیب راد، دکتر عطا انصاری، بهرام بهرامی، شهرام تابع محمدی، محمد رحیمیان، بهرنگ رهبری ، سیما سحر زرهی، علی شریفیان، عباس شکری، جواد طالعی، فرهاد فرسادی، اسد مذنبی، عزت مصلی نژاد، میرزاتقی خان، شهباز نخعی، مجید نفیسی
Sharvand Publication
SUITE 322- 550 HIGHWAY 7 EAST
Richmond Hill, Ontario, L4B 3Z4
CANADA
Tel: +1 905 764 7022
Email: zerehi@gmail.com
Designed by Elegant Themes | Powered by WordPress
چند ساعت پیش از شهادت سردار چه گذشت؟
مادر دارا حیایی اجازه نداد سر پسرش را ببرند!
محمود کریمی تحت عمل جراحی قرار گرفت +عکس
«پس از باران» سکوی پرتابم به دنیای هنر بود
«چنگیز جلیلوند» دوبلور پیشکسوت درگذشت
محمود گلابدره اي
عمو «راستگو»ی بچهها از این دنیا رفت
عکس/ حجاب «تابان» خانه امن در پشت صحنه
شاعر نوحه ماندگار «همهجا کربلاست» پر کشید +عکس و صوت
نکته مهمی که نه «کارتر» فهمید نه «سیا» نه «پهلوی»
واکنش آقای مجری به درگذشت عمو راستگو
محمود کریمی تحت عمل جراحی قرار گرفت +عکس
عمق سوزش یزیدیها از حاج محمود کریمی
حضرت عسکری(ع) طلایه دار عبادت و عرفان/ شیعه شناسی در نگاه امام یازدهم/ نقش تربیتی و سیاسی ایشان در طول تاریخ +سخنرانی و مولودی
جدول پخش صداوسیما برای تعطیلی دو هفتهای
ما از تو به غیر تو نداریم تمنا، «حسین»
صحرای سرد
آقاجلال
افسانه اسیران
آقا جلال، افسانه اسیران، بادیه، پرکاه، حکومت نظامی، دال، ده سال آمریکا، سرنوشت بچه شمرون، سگ کوره پز، صحرای سرد، لحظه های انقلاب، مادر، منیر
بادیه
محمود گلابدره اي
آقا جلال
زندگی نامه محیا اسناوندی مجری مسابقه برخط شو و عکس های شخصی او
لیستی از سوالاتی که از خواستگار خود باید بپرسید
بهترین روش برای فریز کردن خورشت به مدت طولانی
آمار کشته شدگان و مبتلایان به ویروس کرونا در ایران و جهان سه شنبه ۴ آذر ۱۳۹۹
زندگینامه باربد بابایی مجری مسابقه زوجی نو + عکس های شخصی او از کودکی تا الان
موارد کاربردی سیلیکا ژل که هرگز نمی دانستید! با سیلیکا ژل چه کارها که نمی توان کرد!
ماجرای بازداشت ۵ مسافر پرواز خارجی با محموله ۹ میلیارد تومانی در فرودگاه امام خمینی چه بود؟
گلندا جکسون بازیگر بریتانیایی و برنده جایزه بهترین بازیگر زن چهل و هشتمین دوره جوایز امی کیست؟
پاک کردن جریمه تردد در ساعات ممنوعه کرونایی چگونه است؟
خوراکی های ممنوعه برای رشد قدی کودکان
مبلغ سود سهام عدالت امروز ۴ آذر ۹۹ چقدر است؟
قیمت طلا ، ، قیمت دلار امروز ۴ آذر ۹۹
![دوره مقدماتی php](https://help.molisy.ir/wp-content/uploads/2023/05/1.jpg)